ดอกฟ้าฯ ประทับใจในบทกวีอันนี้มากค่ะ.
''โซ่ที่ยังไม่ได้ปลด''
'' ว่าโอ้พิมนิ่มนวลของเณรแก้ว
เจ้าไปแล้วจะรำลึกถึงพี่บ้าง
ฤางามปลื้มแม่จะลืมน้ำใจจาง
แต่ครุ่นครางครวญคิดจนค่อนคืนฯ''
จนคืนค่อนนอนอ่านทั้งหวานฉ่ำ
ทั้งโศกซ้ำ กำสรด ทั้งสดชื่น
ว่าวันทองสองใจไม่ยั่งยืน
ใครเล่าขืนกดขี่ชีวิตพิม
ใช่คาถาอาคมพรหมลิขิต
มิใช่จิตจำนนจนหงอยหงิม
หญิงคือเครื่องสังเวยเครื่องเชยชิม
นี่แหละคือดาบทิ่มจิ้มจ่อคอ
บุรุษคือผู้ถูกในทุกสิ่ง
แม้เณรทิ้งจีวรมานอนหอ
ว่าทระนงองอาจชาติสีดอ
สมเป็นหน่อเนื้อพลายชายชาตรี
ครั้นขุนช้างบังอาจด้วยบาตรใหญ่
แม่ก็เห็นเป็นใจไปทุกที่
อำนาจเงินครอบงำเข้าย่ำยี
ชั่วว่าดีผิดว่าถูกไปทุกคราว
ความเป็นคนของพิมจึงนิ่มนุ่ม
ถูกเขากุมเขากดกำหนดก้าว
ตัดสินใจไม่ถูกทุกเรื่องราว
จนชื่อฉาวชั่วช้าว่าสองใจ
เพราะโอกาสตัดสินใจไม่เคยมี
จะยืนยันทันทีได้ที่ไหน
ถูกริดรอนสิทธิ์เสรีทุกทีไป
สงสารพิมพิลาไล ตายทั้งเป็น
สังคมคดกดขี่สตรีเพศ
กั้นขอบเขตครอบครองเป็นของเล่น
จนแกร่งกรากกระชากโซ่ทุกเส้นเอ็น
ให้มันขาดกระเด็น............ด้วยมือเรา
บทกวีจากท่าน เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
สุภาพบุรุษ ยอดกวี ที่เข้าใจความรู้สึกถึงแก่นแท้
ของความเป็นผู้หญิง ....
