ความล้มเหลวในการชุมนุมของไทยรักไทย แก้ได้ด้วย โคโยตี้

คลื่นใต้น้ำ ที่แรงกว่าคลื่นจากปลาเข็มตัวใหญ่ ที่กระเสือกกระสนว่ายทวนน้ำไปลำพังตัวเดียวนิดหน่อย ทำให้กองเชียร์ไทยรักไทยที่นอนเชียร์อยู่บ้านแทบใจสลาย เมื่อครั้งพันธมิตรเริ่มชุมนุมขับไล่ทักษิณ ครั้งที่มีคนน้อยที่สุด ก็ยังเรียกคนได้เกินกว่าห้าพัน บรรดาลิ่วล้อไทยรักไทยเขาหยามเหยีดเสียดสีกันว่า เป็นเพียงเศษกลุ่มคนกระจ้อยร่อย เทียบไม่ได้กับ 19 ล้านเสียงของพวกเขา

วันนี้วิกฤติมาถึงไทยรักไทย ลิ่วล้อที่พยายามปั้นเรื่องเอาการเรียกร้องประชาธิปไตย ขับไล่รัฐประหาร มาบังหน้า วางแผน ก่อนม็อบ ฟูมฟักแผนการณ์มานานหลายสัปดาห์ ผลปรากฎว่า ไทยมุงกว่า 200 และผู้ชุมนุมไม่ถึงครึ่งของคนมุง ที่เหลือเป็นคนผ่านไปผ่านมาแถวสนามหลวงตามปกติ

ม็อบจตุจักร หมดเงินจ้าง ก็ไม่มาให้เมื่อยน่อง เงินดี ม็อบเดิน เงินเกิน ม็อบวิ่ง เงินนิ่ง ม็อบกินหญ้าอยู่บ้าน ผู้นำม็อบที่ปากบอกว่ารักทักษิณปานจะยกให้เป็นบิดา บ้างก็กลับไปขายพระ บ้างก็กลับไปสอนถ่ายรูป และอีกหลายคน นอนรอนายจ้างคนใหม่อยู่บนเถียงนา น่าสงสารพี่เหลี่ยมของเรายิ่งนัก

หนูจึงหาหนทางออกให้กับกลุ่มคนรักเหลี่ยม พร้อมๆกับกลุ่มโคโยตี้ที่กำลังหวาดวิตกว่าจะตกงาน ด้วยการรวมกลุ่มประท้วง ลิ่วล้อทักษฺณจัดประท้วงที่ไหน ให้โคโยตี้ไปร่วมด้วย รับรอง คนตรึม

โคโยตี้เต้น คนดูเฮฮา

ลิ่วล้อทักษิณขึ้นพูด โดนร้องเท้าแตะปา

แต่อย่างน้อย หากเรียกนักข่าวต่างประเทศที่ไม่รู้เรื่องไทยๆมาทำข่าว อาจได้พาดหัวว่า โคโยตี้ไทยดิ้นเร่าๆ เรียกหาประชาธิปไตย อยากได้ทักษิณกลับคืนมา และอาจได้ผลทางการชุมนุมมากว่าวันที่ 1 พฤศจิกายน 2549 ที่ผ่านมา เห็นแล้วสมเพชจนน้ำตาไหลค่ะ