อ่านกลอนบทนี้จากนิราศภูเขาทองแล้วชวนให้คิดถึงใคร?

[Ires]

เมื่อเคราะห์ร้ายกายเราก็เท่านี้
ไม่มีที่พสุธาจะอาศัย
ล้วนหนามเหน็บเจ็บแสบคับแคบใจ
เหมือนนกไร้รังเร่อยู่เอกาฯ

[THE THIRD WAY]

เมื่อเคราะห์ร้ายกายเราก็เท่านี้
ไม่มีที่พสุธาจะอาศัย
ล้วนหนามเหน็บเจ็บแสบคับแคบใจ
เหมือนนกไร้รังเร่อยู่เอกาฯ

จะให้คิด ถึงใคร ล่ะท่านขา
ในใจข้า ทุกข์ระทม ตรมใหม้
คิดถึงเธอ เหมือนว่า ปานขาดใจ
ด้วยห่วงใย และอาทร มีแด่เธอ

 

[ดอกฟ้ากับหมาวัด]

ถึงบางพูดพูดดีเป็นศักดิ์   มีคนรักรสถ้อยอร่อยจิต
แม้นพูดชั่วตัวตายทำลายมิตร   จะชอบผิดในมนุษย์เพราะพูดจา


ถึงบ้านใหม่ใจจิตก็คิดอ่าน   จะหาบ้านใหม่มาดเหมือนปรารถนา
ขอให้สมคะเนเถิดเทวา   จะได้ผาสุขสวัสดิ์กำจัดภัย



(นิราศภูเขาทอง ท่านสุนทรภู่)

[somebody]

ภูเขาทองทุ่มเทสร้างจนยิ่งใหญ่
เพื่ออะไรก็เพื่อให้คนเห็น
จะได้ทราบความยิ่งใหญ่ยากลำเค็ญ
กว่าจะเป็นสิ่งใดให้ต้องตา

วิปโยคโศกใจเป็นยิ่งนัก
ด้วยตระหนักหน่วงใจไม่รู้สา
สูญเสียไปมากมายไม่นำพา
ขอให้ข้าฯเอาเหลี่ยมชนภูเขาทอง
                                                   

[komyen]

ถึงบางพูดพูดไม่ดียี้อ้ายหมัก
เกลียดมันนักมักถ่.อยถ้อยวิปริต
มันพูดชั่วตัวไม่ตายทำลายมิตร
คนชั่วจิตผิดมนุษย์สุดจันรัย

ถึงบ้านใครก็ไม่รู้ตูคิดอ่าน
อยากเผาบ้านผลาญไอ้หมักให้ตักษัย
มันมุดดินบินหนีไปที่ใด
อยากตามไปไล่ตื้บให้ตายเลย

[River no return]

ใช่จะมีที่รักสมัครมาด
แรมนิราศร้างมิตรพิสมัย
ซึ่งครวญคร่ำทำทีพิรี้พิไร
ตามนิสัยกาพย์กลอนแต่ก่อนมา

เหมือนแม่ครัวคั่วแกงแพนงผัด
สารพัดเพียญชนังเครื่องมังสา
อันพริกไทยใบผักชีเหมือนสีกา
ต้องโรยน่าเสียสักหน่อยอร่อยใจฯ

[ดอกฟ้ากับหมาวัด]

พริกไทยดำสีคล้ำโรยหน้าหน่อย
น้ำลายย้อยดูแล้วเห็นเป็นไฉน
โรยให้ทั่วทำสเต็คเนื้อสันใน
สลัดใส่จัดจานไว้ให้ดูดี


ขออภัยค่ะ ถ้าพากระทู้นี้ออกทะเล

เด๋วเอาเรือมาลากกลับ

[ดอกฟ้ากับหมาวัด]

ถึงบางจากจากวัดพลัดพี่น้อง    มามัวหมองม้วนหน้าไม่ฝ่าฝืน
เพราะรักใคร่ใจจืดไม่ยืดยืน    จึงต้องขืนใจพรากมาจากเมือง


ถึงบางพลูคิดถึงเมื่ออยู่ครอง    เคยใส่ซองส่งให้ล้วนใบเหลือง
ถึงบางพลัดเหมือนพี่พลัดมาขัดเคือง    ทั้งพลัดเมืองพลัดสมรมาร้อนรน


ถึงบางโพธิ์โอ้ศรีมหาโพธิ    ร่มนิโรธรุกขมูลให้พูนผล
ขอเดชะอานุภาพพระทศพล    ให้ผ่องพ้นภัยพาลสำราญกาย



..นิราศภูเขาทอง ท่านสุนทรภู่

[morning star]

จากไกล แผ่นดินไทย ถูกไสส่ง
คราค่ำลงคงคิดหวนให้ใจหาย
ึีัครั้นถึงคราวที่ตัวต้องนอนตาย
ดินกลบกายใต้ธานินทร์แผ่นดินใด?

ครั้นยามใหญ่ยังไม่ยั้งรั้งความคิด
ทำความผิดไม่ยอมผินฟังผู้ไหน
ยามเมื่อพลาดย่อมต้องคลาดแผ่นดินไกล
จากยิ่งใหญ่ กลับต้องกลายเป็นคนจร