วันที่ 14 กันยายน พ.ศ. 2549 ปีที่ 16 ฉบับที่ 5768
สื่อเทียมของปลอมดูยากรู้ง่าย
คอลัมน์ เกียรติชัย พงษ์พาณิชย์
ความน่าสังเวชของสื่อที่ออกงิ้วออกลิเกทุกครั้งไป ด้วยการทะเลาะกับ "คน" มากกว่า "ความ" ดูจะถูกมองในสื่อที่เป็น "สื่อเทียม" มากกว่าสื่อปกติทั่วไป ที่น่าสังเวชหนักเข้าไปอีก คือข้อโต้แย้งเรื่อง "ความเป็นกลาง" ของทั้งสองสื่อ
ข้อแตกต่างของข้อโต้แย้งเรื่องความเป็นกลางก็คือว่า สถาบันสื่อปกติที่มีอยู่ พยายามบอกว่า การทำหน้าที่สื่อ คือการทำความจริงให้ปรากฏ บนหลักการพื้นฐานแห่งจริยธรรม คือความถูกต้อง ความเป็นกลางของสื่อ คือความถูกต้องเท่านั้นเองไม่มีอะไรเป็นอย่างอื่นเลย เป็นความถูกต้องทั้งของ "คน" และของ "ความ"
การตีความนิยามสิ่งที่เรียกว่าความถูกต้องนี่เอง น่าจะแตกต่างกับนิยามของสื่อที่ถูกเรียกว่า
"สื่อเทียม" ถ้าในเมื่อสื่อเทียมเน้นเรื่อง "คน" มากกว่าเรื่อง "ความ" นิยามความถูกต้องของสื่อเทียม จึงพลอยเน้นความถูกต้องของคนมากกว่าความถูกต้องของความ
อธิบายความแตกต่างประเด็นนี้ได้จากตัวอย่างการพูดของนายอานันท์ ปันยารชุน ที่บอกว่า เรื่องความถูกต้องนั้นไม่มีความเป็นกลาง และถ้าต้องเลือกข้าง ก็ต้องเข้าข้างความถูกต้อง เขาพูดถึง "ความ" ไม่ได้พูดถึง "คน"
แต่แล้วเราก็ได้เห็นปฏิกิริยาโต้ตอบรุนแรง ไปเน้นที่ตัวคนมากกว่าเนื้อหาที่เป็นความ นี่คือความน่าสังเวชของการโต้แย้ง และก็มีการตั้งข้อสังเกตวิธีการเช่นว่านี้ว่า เหมือนพวกศรีธนญชัย
ผมถึงได้บอกว่า มันมีสื่อศรีธนญชัยด้วยนอกเหนือจากสื่อที่ถูกมองว่าเป็น "สื่อเทียม" และสองอย่างนี้ก็ไม่ได้ต่างอะไรกันนักหนา
สำรากของพวกศรีธนญชัยนั้น ก็คงได้ยินได้เห็นกันมาบ่อยครั้ง ตรงนี้นอกจากสังเวช สมเพชแล้ว ยังชวนคลื่นเหียนเหตุผลที่ได้ยินอย่างเหลือเชื่อจากบางคนในระดับศรีธนญชัยชั้นสูง
สื่อมวลชนก็ยังชอบไปขอสัมภาษณ์ศรีธนญชัยอยู่ร่ำไปเสียด้วย ไม่รู้จะรายงานความเป็นศรีธนญชัยไปทำไมกัน
สื่อจริงๆ ก็พยายามทำหน้าที่ของสื่อ แต่บนพื้นฐานของการมองความแตกต่างกันอย่างนี้ มันถึงถกเถียงโต้แย้งกัน ตอบโต้กัน และก้าวไกลไปถึงกีดกันชนิดแสดงความรังเกียจต่อกัน ไม่ถึงขยะแขยง แต่กีดกันให้อยู่ใกล้กันไว้ดีกว่า
ข้อรังเกียจเดียดฉันท์ไม่ได้มาจากฝ่ายสื่อเลย แต่มาจากข้อกล่าวหาสื่อว่าไม่เป็นกลาง เสนอข่าวบิดเบือน และกล่าวประณามสื่อบ่อยครั้ง ซึ่งทำให้เห็นเป็นประหลาดว่า ถึงอย่างนี้ จะอยากไปทำข่าว ไปสัมภาษณ์มันทำไม ปล่อยให้โดดเดี่ยวไป
ไม่อยากพูดด้วย รังเกียจสื่อ หาว่าสื่อรังแก พึ่งพาสื่อให้เชิดชูตัวบุคคลไม่ได้ ตรงนี้เองที่เริ่มเห็นการใช้สิ่งที่เรียกว่า "สื่อเทียม" มาต่อต้าน ต่อสู้ ปกป้อง และหันมาโจมตีสื่อปกติที่มีอยู่ มองเห็นเป็นศัตรูกันไปหมด
หรือระบบระบอบที่กำลังเป็นอยู่ขณะนี้เป็นระบบ "แบ่งแยกและปกครอง" เกิดขึ้นจริงๆ เราจึงได้เห็นความแปลกแยกแตกฟากแตกฝ่ายกันร้าวลึกไปในทุกภาคส่วนของสังคมไทย ลามเรื่อยมาถึงความแตกแยกด้านสื่อแล้วหรือ ระหว่าง "สื่อแท้" กับ "สื่อเทียม" ของแท้นั้นดูง่ายจะตาย ของเทียมของปลอมต่างหากซับซ้อนซ่อนเงื่อนแต่ตะโกนโพนทะนาจนตาโปนปากห้อยยังไง มันก็ไอ้ของเทียมอยู่นั่นเอง
หน้า 6<
http://www.matichon.co.th/khaosod/khaosod_detail.php?s_tag=03col07140949&day=2006/09/14
