อาหารทิพย์ อาหารสำหรับคนพิเศษ

[999]

ในสายลมเบาหวิวผ่านสัมผัส

เงียบสงัดหยุดนิ่งยิ่งกว่าฝัน

สายรุ้งเรืองทอทาบวูบวาบครัน

คราเมื่อนั้นบังเกิดรักในใจคน

ซึมสอดแทรกชำแรกเหมือนแยกร่าง

ทั่วสรรพางค์บางเบาเกินตาเห็น

จิตและกายผสานเดียวไร้ร้อนเย็น

เรื่อเรืองเช่นโชติชัชวาลย์ในม่านเมฆ

ผะผ่าวแผ่วไออุ่นปกคลุมอยู่

ระลึกรู้ลางเลือนแต่แจ่มใส

คะคลับคล้ายประทับกลางดวงใจ

เหมือนดั่งไฟดังน้ำแข็งไปพร้อมกัน

พลันปรากฎประกายยิ่งเจิดจ้า

กว่าดวงตาใดใดจ้องมองได้

สุกสว่างเจิดจรัสอยู่พราวพราย

หิวกระหายมลายสิ้นปราศนาการ

ดื่มกินได้ไม่สิ้นไร้ขอบเขต

ทั่วทิศเทศแคว้นคามไร้ความหมาย

อาหารทิพย์อันเจาะจงจักกำจาย

แสนสบายเพื่อเธอจะรู้เอง....

[la rosa]

เจ้าบรรจงมอบวางไว้กลางใจพี่
คนเขลานี้หลงลมคารมฝัน
หว่านคำรักโปรยคำซึ้งถึงดวงมาลย์
จะกี่วานกี่วันเดือนมิเคลื่อนคลาย

แม้ตัวจากหัวใจพี่ไม่เคยเปลี่ยน
ยังเสถียรรอนางจนร่างสลาย
อยากให้รู้ว่าสุดรักไม่กลับกลาย
เป็นดาวรายเฝ้ามองน้องเรื่อยไป

หากกายเจ้าอิงแอบแนบชายอื่น
ขอรักคืนจากเจ้าได้หรือไม่
แม้เคยเป็นอาหารทิพย์หยิบถึงใจ
คงกลับกลายเป็นน้ำกรดรดราดริน

หากคลอนแคลนใจน้องไม่คงมั่น
ไม่คาดคั้นคำสัญญาให้ถวิล
ขอเพียงเจ้าบอกลาให้ได้ยิน
จะไม่เป็นเหลือบไรริ้นมลทินนวล...

[999]

ภักษาหาร ทิพยพิมาน ลำธารใส
เสมอใน สะท้านทรวง สนั่นเสียง
ก้องกระแส สาดสะพัด สะบัดเคียง
กระเซ็นเยี่ยง ระยับย้าย มิพ่ายแพ้

จะเป็นพิษ ฤทธิ์ละร้าย เมื่อพ่ายรัก
จงตระหนัก รักมิขัด รักมิสม
อาจจะเป็น รักหะห่าม รักมิตรม
รักเชยชม รักในรัก จักเป็นคุณ

The Supremes   A Lover's Concerto
Richard Marx   Can't Help Falling In Love

[ariyaka]

สวัสดีครับ จขกท

ในสายลมเบาหวิวผ่านสัมผัส
เงียบสงัดหยุดนิ่งยิ่งกว่าฝัน
สายรุ้งเรืองทอทาบวูบวาบครัน
คราเมื่อนั้นบังเกิดรักในใจ...คน

ซึมสอดแทรกชำแรกเหมือนแยกร่าง
ทั่วสรรพางค์บางเบาเกินตา...เห็น
จิตและกายผสานเดียวไร้ร้อนเย็น
เรื่อเรืองเช่นโชติชัชวาลย์ในม่านเมฆ....ไม่นิยมลงคำท้ายบทด้วยคำตายเสียงยาว
หากจะใช้คำตาย..นิยมใช้คำตายเสียงสั้นเสียงตรีเท่านั้น..ภพ..ซบ..ครบ..รัก..พักตร์ ฯ

ไม่แน่ใจว่าตั้งใจเขียนกลอนแปดหรือเปล่า
แต่เห็นว่าขาดสัมผัสระหว่างบท
คำสุดท้ายบทแรก คือ คน
คำสุดท้ายวรรค ๒ ของบทต่อมา คือ เห็น ซึ่งไม่รับสัมผัส
ต้องเป็น แม่กน เหมือน คน คือ หน..ผล..ด้น..ข้น..หม่น...
จึงจะร้อยกลอนระหว่างบทต่อกันไปได้


ผะผ่าวแผ่วไออุ่นปกคลุมอยู่
ระลึกรู้ลางเลือนแต่แจ่มใส
คะคลับคล้ายประทับกลางดวงใจ....คะคลับคล้าย..ก็คลับคล้าย..จะดีกว่า
เหมือนดั่งไฟดังน้ำแข็งไปพร้อมกัน

พลันปรากฎประกายยิ่งเจิดจ้า
กว่าดวงตาใดใดจ้องมองได้
สุกสว่างเจิดจรัสอยู่พราวพราย....สระอาย..ไม่ใช้รับ...สระไอ
หิวกระหายมลายสิ้นปราศนาการ

ดื่มกินได้ไม่สิ้นไร้ขอบเขต
ทั่วทิศเทศแคว้นคามไร้ความหมาย
อาหารทิพย์อันเจาะจงจักกำจาย
แสนสบายเพื่อเธอจะรู้เอง....

กลอนแต่ละบทที่เขียนถูกต้องในตัวอยู่แล้ว
เพียงแต่ไม่รับส่งระหว่างบทเท่านั้น

[ariyaka]

๐ เพลงยาว ๐

๐ บรรจงจารอักษรเว้าวอนถึง
ว่าท่วมอกลึกล้ำรอยคำนึง
แต่ผู้ซึ่งไกลห่างอยู่ต่างแดน

๐ จากกระท่อมหลังเก่าใต้เงาพฤกษ์
ฝากรำลึกถึงใครผู้ไกลแสน
เรียงบุปผาดังถ้อยเอาร้อยแทน
ให้หอมแม้นเสน่หาที่อาวรณ์

๐ สู่เคหาสน์ยศถาบรรดาศักดิ์
ถวิลนักก็แต่ทอดฤทัยถอน
หวังย่อมหวังสายตาเหลือบอาทร
รับรู้ร้อนรอยเลศในเจตนา

๐ เหมือนสืบชาติปางหลังแต่ครั้งเก่า
พอเห็นเข้าเฝ้าคอยละห้อยหา
เสมอรูปพิมพ์ร่างท่านสร้างมา
ให้หลอนตาลอบเร้นไม่เว้นวาย

๐ พี่เหมือนไม้ลอยแช่กระแสสินธ์
จะดับดิ้นก็ย่อมแต่กระแสสาย
ลำธารเล่ห์เสน่หาไหลท้าทาย
อาจดับหมายอันถวิลจนสิ้นลม

๐ รอคอยความปรานีใครมีให้
ต่ออาลัยเป็นพลังพลอยสั่งสม
แนบช่วงกาลชุ่มชื่นมอบรื่นรมย์
ให้หอมห่มกรุ่นมนต์สุคนธา

๐ เหนี่ยวพุ่มพวงบุปผาบรรดาสี
แทนใจที่มุ่งมาดด้วยปรารถนา
วางกำลังสุจริตเป็นฤทธา
เพื่อคุณค่าเผยในน้ำใจเดียว

๐ บำบวงทิพสังคีตให้กรีดกล่อม
ใจหนึ่งน้อมเผื่อแผ่ช่วยแลเหลียว
ค่ำคืนจักแขวนขวัญกับจันทร์เรียว
ทั้งลอบเหนี่ยวอีกขวัญผูกกันไป

๐ ร้อยวาจาแทนใจมอบให้เจ้า
อยู่กับเหย้ารอหน้าได้อาศัย
ค่ำคืนนี้จะแทรกฝ่านิทราใคร
เตรียมเถิดใจ...รอรับ...ทุกหลับตา

[999]

สวัสดีครับ จขกท

ในสายลมเบาหวิวผ่านสัมผัส
เงียบสงัดหยุดนิ่งยิ่งกว่าฝัน
สายรุ้งเรืองทอทาบวูบวาบครัน
คราเมื่อนั้นบังเกิดรักในใจ...คน

ซึมสอดแทรกชำแรกเหมือนแยกร่าง
ทั่วสรรพางค์บางเบาเกินตา...เห็น
จิตและกายผสานเดียวไร้ร้อนเย็น
เรื่อเรืองเช่นโชติชัชวาลย์ในม่านเมฆ....ไม่นิยมลงคำท้ายบทด้วยคำตายเสียงยาว
หากจะใช้คำตาย..นิยมใช้คำตายเสียงสั้นเสียงตรีเท่านั้น..ภพ..ซบ..ครบ..รัก..พักตร์ ฯ

ไม่แน่ใจว่าตั้งใจเขียนกลอนแปดหรือเปล่า
แต่เห็นว่าขาดสัมผัสระหว่างบท
คำสุดท้ายบทแรก คือ คน
คำสุดท้ายวรรค ๒ ของบทต่อมา คือ เห็น ซึ่งไม่รับสัมผัส
ต้องเป็น แม่กน เหมือน คน คือ หน..ผล..ด้น..ข้น..หม่น...
จึงจะร้อยกลอนระหว่างบทต่อกันไปได้


ผะผ่าวแผ่วไออุ่นปกคลุมอยู่
ระลึกรู้ลางเลือนแต่แจ่มใส
คะคลับคล้ายประทับกลางดวงใจ....คะคลับคล้าย..ก็คลับคล้าย..จะดีกว่า
เหมือนดั่งไฟดังน้ำแข็งไปพร้อมกัน

พลันปรากฎประกายยิ่งเจิดจ้า
กว่าดวงตาใดใดจ้องมองได้
สุกสว่างเจิดจรัสอยู่พราวพราย....สระอาย..ไม่ใช้รับ...สระไอ
หิวกระหายมลายสิ้นปราศนาการ

ดื่มกินได้ไม่สิ้นไร้ขอบเขต
ทั่วทิศเทศแคว้นคามไร้ความหมาย
อาหารทิพย์อันเจาะจงจักกำจาย
แสนสบายเพื่อเธอจะรู้เอง....

กลอนแต่ละบทที่เขียนถูกต้องในตัวอยู่แล้ว
เพียงแต่ไม่รับส่งระหว่างบทเท่านั้น

โอวิจารณ์ตรงๆ ดีครับ เพราะผมแต่งกลอนตามแบบธรรมชาติ ไม่เคยศึกษาเรื่องฉันทลักษณ์จริงจังเลยครับ เข้าใจว่าคงมีประโยชน์ในแง่แบบแผน เพื่อไม่ให้เพี้ยนไปมาก ส่วนรับระหว่างบทก็คงเพื่อให้สามารถมีเสียงเชื่อมโยงเป็นสักวาอะไรไป ขอบคุณครับ

[999]

แต่งเพลงยาวเรียงร้อยเรียกร้อยกรอง
ท่วงทำนองโบราณว่าเกี้ยวสาว
หากจะแต่งต่อถ้อยสร้อยเรื่องราว
คงถึงดาวที่พราวพรายประกายรัก
หรือจะแต่งกาพย์กลอนท่องโคลงฉันท์
คำประพันธ์บอกใจผูกสมัคร
ก็ยาวได้จนจบประสบพักตร์
เขาคึกคักข้าก็ว่าน่าจะดี..

[999]

กลับมา เรื่องรัก บทพัน
กำนัล จากฟ้า ฤาไฉน
จะแต่ง ก็ แต่งไป
สุขใจ ได้ แต่งเอย

เอยแล้วก็ไม่จบได้
ร้องไห้ให้แกล้งเฉลย
เรียกว่ากลอนยั่วก็เคย
กลอนเกยไร้รูปจะจูบดม อิอิ จนครบพัน

[ariyaka]

ครับ
ยินดีที่ได้พูดคุยกัน

๐ งานบุญ ๐

๐ จะเอื้อมคว้าดอกไม้..........เด็ดประดับ
เกรงภู่ภมรขยับ..................แย่งยื้อ
ไรเกศระริกรับ....................รอมาศ ฤๅแม่
มาลย์กลิ่นเกรงอับอื้อ..........เมื่อกลั้วเกศศรี

๐ แต่งานบุญจุลกฐินได้ยินเสียง
กลองกรับฉิ่งฉาบเคียงสำเนียงก้อง
มวลดอกไม้โกสุมพานพุ่มทอง
เคลื่อนสู่ท้องโรงทานข้างลานวัด

๐ ชั่วเพียงลมโบกปลิวผ่านริ้วหน้า
ก็สบตาอกต้อง...จนข้องขัด
เจ้า..ชดช้อยค่อยย่างอยู่กลางชัฏ
เดินเลาะลัดผ่านเห็นใจเต้นรัว

๐ ปอยเส้นผมปัดปลิวคลอริ้วแก้ม
แต่เมื่อแย้มชำเลืองก็เรืองทั่ว
ห้องหัวใจโลมรดจนหมดมัว
เริ่มกาลกลั้วอกกล้ำสู่ลำเค็ญ

๐ นิ้วเรียวนั้นหยิบจับสำรับส่ง
ธำมรงค์วงไหนก็ไม่เห็น
กิริยาจับเลือกล้วนเยือกเย็น
นั่น.!..เหมือนยิ้มลอบเร้นพอเห็นนัย

๐ หรือ..มีบุญหนุนสร้างแต่ปางเก่า
พอเห็นเข้าตรึงจิตพิสมัย
ยากแต่ละสายตาจากหน้าไป
ง่ายก็ใจรุ่มร้อนเกินผ่อนลง

๐ แม่เอย..ดั่งหยาดฝนที่หล่นต้อง
ให้อกนองชื่นชุ่มด้วยลุ่มหลง
ประทับล่วงสู่จิตเกินปลิดปลง
คือรูปทรงเจ้าประทับอยู่นับนาน

๐ ถึงกาลเพลเกณฑ์แรงช่วยแบ่งจ่าย
ร่วมถวายข้าวปลาภัตาหาร
มือต่อมือแตะซ้ำเริ่มตำนาน
สร้างยิ้มหนึ่งแสนหวานให้ผ่านตา

๐ สุรโลกชะลอลงก็คงใช่
แต่เมื่อใจผูกกันปลายพรรษา
แม่เอย..ที่พร่างแพร้วในแววตา
ย่อมรูปหน้าแม่หยั่ง...เสียทั้งนั้น

๐ แต่ละก้าวยกย่างแม่วางไว้
คอยเหยียบย่ำอกใจจนไหวสั่น
แต่ละท่วงทีเคลื่อนก็เหมือนทัณฑ์
ที่กระทั้นเข้าแทรกชำแรกทรวง

๐ พอเสียงใจเต้นรัวร่ำทั่วอก
ก็เหมือนยกอาลัยเป็นไห้หวง
โหยเห็นปรารถนาสุดาดวง
เกรงจะล่วงลับคำสิ้นสำเนียง

๐ พี่ดุจนกโบยบินมาถิ่นเหนือ
ช่วยจุนเจือต่อถวิลให้ยินเสียง
ขอบุญพระอุ้มชูได้คู่เคียง
ร่วมภพเพียงแม่นั้นนิรันดร์เทอญ

๐ รอยภพราวแผ่ซ้อน...........ทับกัน
ดึงจับสองใจพัน..................ผูกไขว้
ลำบากจักพรากขวัญ...........ไกลห่าง นะแม่
คงสาปใดบ่งไว้...................แน่นแฟ้นเหลือฝืน

[999]

ในสายลมเบาหวิวผ่านสัมผัส

เงียบสงัดหยุดนิ่งยิ่งกว่าฝัน

สายรุ้งเรืองทอทาบวูบวาบครัน

คราเมื่อนั้นบังเกิดรักในคนเป็น

ซึมสอดแทรกชำแรกเหมือนแยกร่าง

ทั่วสรรพางค์บางเบาเกินตาเห็น

จิตและกายผสานเดียวไร้ร้อนเย็น

เรื่อเรืองเช่นโชติชัชวาลย์ในม่านไหม

ผะผ่าวแผ่วไออุ่นปกคลุมอยู่

ระลึกรู้ลางเลือนแต่แจ่มใส

ณ คลับคล้ายประทับกลางดวงใจ

เหมือนดั่งไฟดั่งน้ำแข็งพร้อมกันไป

พลันปรากฎประกายยิ่งเจิดจ้า

กว่าดวงตาใดใดจ้องมองได้

สุกสว่างเจิดจรัสอยู่พราวพราย

หิวกระหายมลายสิ้นล้วนกลับกลาย

ดื่มกินได้ไม่สิ้นไร้ขอบเขต

ทั่วทิศเทศแคว้นคามไร้ความหมาย

อาหารทิพย์อันเจาะจงจักกำจาย

แสนสบายเพื่อเธอจะรู้เอง....


บทที่1001...เพื่อ ariyaka และกลอนกานท์

[ariyaka]

 

[999]

กาพย์กลอนนั้นหายาก
ต้องลำบากค้นคว้ามา
เรื่องราวตามประสา
เขาจะว่าว่าอย่างราย
แต่งต่ออย่าแต่งร้าย
จิตสบายมิเคยว่า
หากแต่งแย้งไปมา
อาจเสียท่าให้ได้อาย
ตามใจนะสหาย
เรื่องคลับคล้ายไม่พูดกัน
ต่อให้ถึงสวรรค์
ก็แค่ฉันกับตัวเธอ

[ดอกฟ้ากับหมาวัด]

พ่อนิ่มเนื้อนวลใยอบไออุ่น
กลิ่นกรุ่นกรุ่นหอมหวนยวนใจหญิง
มาบอกรักรักลวงฤารักจริง
อยากแอบอิงพิงซบอบอุ่นไอ

หรือเพียงล่อหลอกลวงดวงใจสาว
ให้เจ็บร้าวอะคร้าวทรวงต้องร่ำไห้
มาแลตาแสร้งรักแล้วลืมไป
ตัดบัวไม่เหลือใยเศร้าใจจริง

ดั่งรักเร่เล่ห์รักถวิลหา
รักเจ้าขารักข้าฯดังถูกสิง
รักเจ้าเอยหลอกล่อคล้ายฝูงลิง
อย่าเฉยนิ่งโปรดตอบขอขอบคุณ

มาทำการบ้านส่งครูค่ะ

[komyen]

พี่เนื้อเหี่ยวเรี่ยวแรงน้อยค่อยค่อยย่อง
คอยเยี่ยมเยี่ยมมองมองแม่น้องหญิง
ใจไม่กล้าจะว่ารักหนักใจจริง
หวังแอบอิงพิงหลังยืมตังค์เธอ

ไม่ลวงหลอกดอกสาวพี่หนาวเหน็บ
ถึงปวดเจ็บคอยจ้องมองเสมอ
จะคอยเฝ้าเจ้าไว้ไม่เผอเรอ
หวังน้องเผลอไผลปลื้มให้ยืมตังค์

สวัสดีครับคุณ๙๙๙ คุณอริยกะ  คุณดอกฟ้า

[somebody]

กลอนตลาดการตลกก็ทำมา
กลอนนำพาการนำกลอนมาผ่อนผัน
กลอนพาไปไปพาเธอทุกคืนวัน
กลอนพาฝันฝันเป็นเธอละเมอครวญ

ชวนยืมตังส์ตังส์ของชวนหรือทักษิณ
ชวนไปบินบินไปชวนต้องสอบสวน
ชวนดมดอมดอมดมโดยโชยยั่วยวน
ชวนลำดวนดวลยืมตังส์พังน่ะซี

[ดอกฟ้ากับหมาวัด]

อยากตัดเยื่อไม่เหลือไว้ใยสวาท
อยากตัดขาดจากโลกและทุกสิ่ง
เพราะหลงรักเข้าแล้วจากใจจริง
ด้วยรักยิ่งยอมทุกสิ่งพร้อมเผชิญ

''เถอะน้องจ๋าพี่ยืมก่อนผ่อนทีหลัง''
นั่งอึ้งฟังหลังพิงฝาทำท่าเขิน
ตอนแรกรักทำท่ารักเหลือเกิน
แสนบังเอิญน้องเพิ่งรู้อยากกู้เงิน


สวัสดีทุกท่านค่ะ

[komyen]

กลอนตลาดดาษดื่นพี่ฝืนเขียน
กลอนพากเพียรเรียนมาอย่าเห็นขัน
กลอนพาไปใจพาเพ้อละเมอพลัน
กลอนพาฝันกันใจเผลอเก้อเขินจริง

จะตัดเยื่อเหลือไยเอาไว้บ้าง
ตัดสวาทขาดร้างห่างมิตรหญิง
คนเข็ญใจไร้หลักให้พักพิง
หนักใจยิ่งเธอทิ้งไปไม่ให้ยืม

ตอบ๒คนเลย  คุณซัมบอดี้  คุณดอกฟ้า  สวัสดีครับ