ครั้งหนึ่งในชีวิต....ไม่มีวันลืม

[THE THIRD WAY]

ในช่วงหนึ่งของชีวิต
มาก น้อยที่ได้ผ่านพบ
มีสักครั้งที่ต้องจดจำไปจนวันตาย
ทั้งดี ทั้งร้าย ทั้งสมหวัง ทั้งผิดหวัง
มีความปีติ ชื่นชม ดีใจ เสียใจ
ห่วงหาอาทรณ์ หรืออยากตาย
ความถูกต้องในโอกาสหนึ่ง อาจไม่เหมาะกับอีกโอกาสอื่น
เชื่อว่าความรัก โลภ โกรธ หลง
ในปุถุชนอย่างเราๆท่านๆ
ยังวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ยากจะหลุดพ้น
ทำอย่างไร? จะลืมเหตุการณ์ที่ฝังใจเหล่านั้น
ทำอย่างไรครับ

[/color][/b][/color][/b]

[ใบไม้ทะเล]

คุงลุงป๋าหมายถึง ครึ่งหนึ่งของชีวิต แบบนี้ป่าวค่ะ 



เมื่อความรักมันพังลง เราเหมือนคนไม่เต็มคน
เหมือนครึ่งหนึ่งชีวิตนี้หล่นหาย
แบ่งชีวิตให้เขาแล้ว เขาก็พามันจากไป
ไม่มีทางจะทำใจ ได้เลย

ไม่เคยหันมองดูตัว มัวเสียดายวันเวลา
ฝันว่าอาจจะคืนมาเหมือนเคย
เพิ่งจะรู้ว่ารักแท้ มันไม่ไกลไม่ห่างเลย
แค่เพียงกลับมาสนใจ ตัวเอง

*ครึ่งหนึ่งของชีวิต ที่เราทำหายไป
ต่อให้นอนเสียดายไปจนตาย มันก็เท่านั้น
เหลืออีกครึ่งชีวิต ที่มันยังต้องการ
ความรักตัวเองกลับมา ชีวิตมันมีคุณค่ากว่านี้

นั่งดูแขนมองดูมือ ดูหน้าตามองตัวเอง
จ้องกระจกดูสักครั้งนั่นใคร
เก็บชีวิตที่เหลือเหลือ ทำให้ดีจะได้ไหม
แล้วไม่นานจิตใจจะเต็ม เหมือนเดิม
เก็บชีวิตที่เหลือเหลือ ทำให้ดีจะได้ไหม
แล้วไม่นานจิตใจจะเต็ม เหมือนเดิม

***************
เก็บชีวิตที่เหลือเหลือ ทำให้ดีจะได้ไหม
แล้วไม่นานจิตใจจะเต็ม เหมือนเดิม


 

[ประกายดาว]

ครั้งนั้น ....เป็นความซาบซึ้งประทับใจ ที่พิเศษสุดมากๆ หนึ่งครั้งในชีวิตค่ะ

หนูมีโอกาสไปช่วยจัดดอกไม้ งานวัดพระราชทานเพลิงศพ พระรูปหนึ่ง ที่อยุธยา
จำได้ว่า เป็นความบังเอิญอย่างยิ่ง ที่วัดมหยงค์ อยุธยา....

เป็นงานของ พ่อ ของ ท่านเจ้าอาวาส
วัดนี้ไม่มี ฌาปนสถาน...ไม่มีเมรุเผาศพนั่นแหละค่ะ
ท่านเจ้าอาวาส บอกว่า จะให้คนจัดดอกไม้มาจัดเมรุ ลอย เป็นกรณีพิเศษ
แบบงานเผาศพตามต่างจังหวัด ใช้หยวกกล้วยแกะสลัก เป็นฐาน และเผาจริงกันบริเวณนั้น
ซึ่งต้องใช้เงินประมาณ 2 แสนบาท โอจะเป็นลมค่ะ

หนูกับเพื่อนรัก ที่เธอเป็น landscape architect ได้เสนอท่านอาจารย์ว่า
เราอยากจะช่วย ออกแบบให้เป็นงานตัวอย่าง ...ใช้ต้นไม้จริงเป็นส่วนใหญ่
หลังจากเสร็จงาน บริเวณนั้นของวัดยังสามารถใช้เป็นที่นั่งเล่น หรือนั่งสมาธิ ได้ทั้งนั้น
เราสองคนก็เลยช่วยกันเขียน perspective กันสดๆ ...แบบสั่งกัน ออกแบบตรงนั้น

เราใช้ไม้พื้นกั้นคันดินเป็นไม้หมอนรถไฟเก่าที่มีมากมายแถวอยุธยา
ใช้พื่นกระเบื้องเก่า สีอิฐ แบบโบราณ ใช้ต้นไม้เน้นร่มเงา ใช้ดอกไม้ที่หาได้ง่ายๆ..ในบริเวณนั้น
แทนการไปซื้อหามา

หนูเลือกใช้ดอกบัวสีขาว เพราะ พ่อของ ท่านเจ้าอาวาสชื่อพระบัวขาว
เลือกใช้ดอกรักสีขาวและสีม่วง ที่หาเก็บได้ตามท้องทุ่งอยุธยา
ใช้จั่นมะพร้าว แล้วก็ ลำไม้ไผ่จำนวนมาก
ดอกมะลิ แล้วก็ ไม้ใบต่างๆ ในวัดนั่นเอง

แรงงาน ที่ช่วยหนูเป็นแรงงานที่มาจากแรงใจ ของคนที่มาปฏิบัติธรรมที่วัดมเหยงค์
หนูขัดแย้งกับทีมงานลวงตาบัว ...ที่ท่านจะมาเทศน์ ด้วยการให้ งดปูพรมแดง แบบเชยๆ  ในบริเวณเมรุลอย
ให้หลวงตานั่งบนก้อนหินใหญ่ลักษณะเป็นแท่น รอบๆ ขุดดินลึกลงไปฝังอ่างบัวให้โผล่มาแต่ดอกโดยรอบ

การกั้นบริเวณ และกั้นส่วนต่างๆ หนูใช้ ไม้ไผ่ท่อนโตๆ มัดเชือกมะลิลาสีธรรมชาติ คล้องมาลัยเรียบๆ
ซึ่งคุณ ยายคุณป้าทั้งหลายช่วยกันคนละไม้คนละมือ


จำได้ว่า ภาพสุดท้ายก่อน พระอาทิตย์ลับฟ้าวันนั้น งดงามสุดบรรยาย
 ราวกับเป็นหนึ่งวัน ย้อนกลับไปถึง สมัยพุทธกาล ...
พระสงฆ์และ แม่ชีร่วม เพื่อนสหายธรรมทั้งหลายเดินช้าๆ รอบเมรุศพ
รอบสระน้ำใหญ่.... เสียงสวด กุสลาธรรมา และ บทสวดมนต์อื่นๆดังก้อง... บรรยากาศสงบงาม

ตรงกลางเมรู ...

ไฟลุกโชติช่วง ....พาหนึ่งชีวิตกลับคืนสู่ธรรมชาติ และความไม่ม ไม่ตั้งมั่นอันเป็นนิรันดร์
ม่านดอกรัก ที่ร้อยห้อยจาก โครงไม้ไผ่ กับสายสร้อยมะลิพัดปลิว ...หอมไกล

เป็นหนึ่งความภาคภูมิใจ ที่สุดแล้วในชีวิต ที่ไม่รู้ลืมค่ะ ...ประทับลงในใจ ชื่นใจปิติทุกครั้งที่หวลกลับสู่หัวใจ

ขอมอบ ความดีทั้งหมดนี้ ให้ แม่ค่ะ ...ที่ ให้ประกายดาวเกิดมาเป็นลุกสาว
ที่แม่เป็นคนจัดดอกไม้ ...งานสำคัญๆ มาแล้วมากมาย ให้ลูกสาวเห็นช่วยเหลือ และซึมซับสู่ใจ
ตั้งแต่หนูเล็กๆ วิ่งเล่นอยู่อย่างสนุก ให้ แม่เรียกไปช่วยร้อยดอกไม้ ...ห้ามขัดขืน

[ภูพาน]

ความสุข....เกิดขึ้น แล้วดับไป
ความทุกข์....เกิดขึ้น แล้วดับไป
ตราบใดที่เรายังเวียนว่ายตายเกิด
...แล้วเราจะไปยึดมันได้อย่างไร