การทำงานเชิงรุกเป็นเป้าหมายที่ดีครับ เพราะเห็นผลเร็วกว่า
แต่การเดินทัพได้ ต้องสร้างฐานทัพให้แกร่งก่อน ไม่งั้นเท่ากับพาขุนทหารไปตายในสนามรบ
ทุกวันนี้ ผมคิดว่า เสรีไทยยังสร้างฐานได้ไม่แกร่ง ส่วนใหญ่จะ "แหว่ง" และ "แกว่ง" ทั้งบุคลากร และ อุดมการณ์ที่แตกต่างกันในรายละเอียด จูนเข้ากันไม่ติด เพราะยังไม่มีความเป็น "น้ำหนึ่งใจเดียว"
เจ้าหนุ่มเจ้าสาวเอย เจ้าเคยแล้วหรือยัง? เจ้าหนุ่มเจ้าสาวเอย เจ้าเคยแล้วหรือยัง
ตายเพื่อสร้าง เอ๋ย ตายเพื่อสร้าง..เสรี
ตราบใดยังหลอมน้ำใจไม่ได้ ผมไม่อยากให้นำคนไกลมากนักครับ แต่ถ้าเป็นการรุกแบบไม่เจ็บตัวนัก เช่น ประชาสัมพันธ์แนวทางของขบวนการ และความเห็นของขบวนการ ผ่านสื่อ ผ่านองค์กรทางการเมือง ผมเห็นด้วยอย่างยิ่ง
เมื่อได้ทำงานเล็กๆ แล้ว เราจะแยก "คน" ได้ตามประเภทของตัวตน และใช้วิธีการอันละม่อม คัดสรรเอาหัวกะทิมาเป็นแนวร่วมที่นำไปสู่การพัฒนาการก้าวเชิงรุกในลำดับต่อไป
ถ้าอย่างนี้เห็นด้วยครับ
มันเป็นสิ่งที่ ใช่...ตามที่คุณ Bonny กล่าวปัญหาภายในต้องจัดการก่อน จึึงค่อยคำนึงถึงการขยายขับเคลื่อนได้ !!ถามว่า ปัญหาภายในคืออะไร ?ได้คำตอบในประเด็นว่า...เกิดจากอาการ.....ฐาน
"แกว่ง" ไม่แข็งแรง
ถามต่อว่า
ทำไมฐานไม่แข็งแรง ?คำตอบคือ...เพราะขาดการ
"หลอมรวม" น้ำใจที่ดีพอ
เหล็กที่เอามาหลอมเป็น ฐานของเสรีไทย แม้จะเป็นเหล็กกล้าชั้นดี แต่ก็มาจากหลายถิ่นหลายที่
เหล็กกล้าเนื้อดีต่างๆ บ้างหลอมได้ บ้างหลอมยังไม่สำเร็จ ก็จำต้องเอาออกไปตีดาบใช้
บ้างเป็น
เหล็กน้ำพี้ .....หลอมยาก รวมยิ่งยาก แต่ถ้าตีเป็นดาบสำเร็จ คมขาดบาดใจ อานุภาพเกรียงไกร
บ้างเป็น
เหล็กเย็นหมื่นปี .....มีธาตุเย็น ไร้น้ำใจ เรื่องหลอมแทบไม่ต้องพูดถึง โอกาสสำเร็จแค่ 0.01 (แต่ไม่ใช่ไม่มี)
ตีดาบได้เมื่อไหร่ ดาบน้ำแข็ง แค่ความหนาวเย็นที่แผ่ซ่าน ยามชักดาบออก ก้เพียงพอสยบศัตรูได้
ที่สุดของที่สุด...แม้กระทั่ง
เหล็กไหล วัตถุศักดิ์สิทธิ์ในตำนาน ก็ร่ำลือกันว่า...
อยู่ในฐานรากของเสรีไทย!! (ไม่ Confirm)
นายช่างวิศวกร ก็รู้ปัญหาเหล่านี้ จากความพยายามเชื่อม จุดปริแตกร้าว ของการประสานเนื้อไม่เข้าที่ได้เกิดความร่วมมือ
หลอมเหล็กขนานใหญ่ โดยนายช่างเกือบ 30คนภายใต้บรรยากาศสมานฉันทน์ เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา..และก็ประสบความสำเร็จด้วยดี
เราเป็นสมาชิกใหม่ และใช้เวลาหลายวันนี้ ส่องไฟหาชี้จุดรอยร้าว รอยรั่ว...ต่างๆเท่าที่หามีได้..
ยามที่ฟ้ามืดมน แต่มีคนเดินส่องไปหาจุดดังกล่าว
แมลงหวี่ แมงเม่า แมงดา แมงกระจั้ว แมงขี้เลอะ แมงขี้เมา สารพัดก็ปรี่เข้ามาเกาะตามเนื้อตัว...เรา
ตบตายไปบ้าง บี้ตายไปบ้าง...สะบัดไปบ้าง เอาผ้าขาวม้า ปัดไล่ไปบ้าง...แต่มันก็ยังตามเรา....
น่าแปลกเหมือนกัน ปฏิบัติภารกิจ ส่องไฟหาเป้าอยู่ดีๆ...
วันนี้ ไหงมีแมลงใหม่ๆแปลกหน้าไม่รู้จัก..ไม่เคยเห็น...
(
คงมาจากรังใหญ่ที่ไหนสักแห่ง) 2-3 ตัว มาเกาะมาขี้ใส่เราอีกละ !!
เนื้อหอมจริงๆเลยเรา ^ ^
เปลี่ยนหน้าชน กันเข้ามาได้เลย
พวกแมลงทรราชย์.......
รุมได้รุมไป โมโห เด๋วจะตดใส่ ให้เหม็นกันไปข้าง
เท่าที่เก็บข้อมูล ทดสอบระบบ (และตบะของผู้ดูแลระบบ)
พบว่า มีปัญหาเกี่ยวข้องกับการตัดสินใจหลายด้าน....แต่สิ่งหนึ่งที่สำคัญ ในกระบวนการจัดการ ที่มองเห็นชัดตำตาอยู่ทุกวันนี้...
คือขาดความเด็ดขาด ในการใช้อำนาจ ตัดสินปัญหา !!คำถามคือ...ทำไม ไม่เด็ดขาด เมื่อมีอำนาจ อยู่ในมือ ?
คำตอบคือ..แม้อำนาจได้มาโดยชอบธรรม แต่ยังขาดการประกาศ หลักเกณฑ์ และกฎระเบียบของการใช้อำนาจซึ่งนั้นคือ ที่มาของการ ลังเล ไม่กล้าตัดสินใจ ลงโทษหรือทำอะไรลงไป
ทั้งที่บางครั้ง ก็มีการกระทำดังกล่าวออกมาให้พบเห็น เช่นกระทู้อะไรจ้ะ
http://forum.serithai.net/index.php?topic=4375.msg60635#msg60635
ที่ "ถูกบล้อก"แต่อยู่ดีๆก็ถูกปลดปล่อย
จากผู้ใช้อำนาจด้วยกันเอง แถมยังมาให้เหตุผลต่อสาธารIชนว่า ."ไม่รู้ว่าใครบล้อก."
เท่ากับว่าเป็นการประกาศ ความล้มเหลวของการประสานงาน
และขาดหลักเกณฑ์ที่ชัดเจนในการกำหนดบทลงโทษ
กลายเป็นว่า ต่างคน ต่างทำ แต่กรรมตกที่ สมาชิกผู้ใช้บริการ เพราะไม่รู้ว่า วันดีคืนดี
จะเจอบล้อกเมื่อไหร่ ด้วยเหตุผลอะไร จะปลดล้อกได้ไง เป็นต้น
เนื่องจากไม่เคยมีการให้ความเห็น (อย่างเปิดเผย ) ประกอบการตัดสิน
เคยมีเพียงข่าวสาร บางชิ้นที่...คล้ายการประกาศออกมาเพื่อรับรู้
http://forum.serithai.net/index.php?topic=4191.msg59487#msg59487
แต่ไม่เป็นไปในลักษณะทางการ (ติดหมุด)...
กลับเหมือนในเชิงให้เหตุผลของการกระทำ....ซึ่งทำไปก่อนแต่เขียนแปะตามวันหลัง(แล้วใครจะได้อ่านสักกี่คน)
และที่สำคัญ การชี้แจงแบบคนละที 2 ที ไม่ใช่วัฒนธรรมที่ควรเป็น บ่งชี้ความขาดเอกภาพในการทำงาน
ประกอบกับ บางประโยคมีชั้นความลับ ที่ยากเข้าใจ....(แต่น่าเห็นใจ)เมื่อเกิดกรณีพิพาท ก็ต้องมีคำตัดสิน
แต่คำตัดสินที่ดี นอกจากต้องการ ผู้ตัดสินที่เป็นกลางอย่างที่สุด มือสะอาดเป็นที่ประจักษ์แล้ว
ยังต้องอ้างอิงถึง กฎระเบียบ ที่มีหลักเกณฑ์ชัดเจน ในการประกอบการพิจารณา ไม่ใช่มาจาก.....ความรู้สึกสรุป...ปัญหาภายใน เกิดจากขาดการหลอมรวมจิตใจ และหนึ่งในปัญหาของการหลอมรวมจิตใจ เกิดจาก ....
ความไม่ชัดเจนในการ บำเหน็จลงทัณฑ์ ของผู้บริหารเวบเมื่อพิเคราะห์เจอปัญหาแล้ว...ต่อไปคือ วางมาตรการแก้ไขปัญหา...
โปรดอ่าน...กระทู้ต่อไป
