ขอเปลี่ยนใจเล่าเรื่องซุกซนตอนแก่ล่ะกัน อิอิ
เรื่องมันเกิดขึ้นที่นี้ค่ะ ขอตั้งชื่อตอนว่า
ครูสอนภาษาไทย
เนื่องจากว่า ตอนช่วงปีแรกๆๆ เด็กนักเรียนในแลปจะสอนภาษาญี่ปุ่นให้ดิฉันทุกคน ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจ หากพวกเขาจะอยากให้ฉันสอนภาษาไทยบ้าง
มีอยู่วันหนึ่ง น้องเกิดอยากรู้จักวัฒนธรรมของคนไทยในระบบ seniority ในมหาลัย
ดิฉันก็อธิบายไปว่า คล้ายๆๆกันค่ะ ไม่ว่าจะอยู่นอกมหาลัย คนไทยก็คล้ายคนญี่ปุ่นจะให้ความนับถือคนที่อาวุโสกว่าเสมอ หลังจากนั้นน้องก็อยากรู้ว่าการใช้คำว่า รุ่นพี่ ยังไง คืออธิบายก่อนนะค่ะ ในระบบนี้ของญี่ปุ่นจะเรียกพี่ว่า รุ่นพี่ ภาษาญี่ปุ่นเรียก senpai (เซนไป) ถ้ารุ่นพี่อยู่ด้วยกันหลายคนก็จะออกชื่อ โดยเรียกชื่อก่อนแล้วตามหลังด้วยคำว่า เซนไป
ที่นี้ น้องมันก็อยากรู้ว่า คนไทยเรียกรุ่นพี่ยังไง เราก็อธิบายไปจริงๆๆ มันก็คล้ายกันแต่ไม่ทั้งหมด คนไทยใช้คำว่า "พี่" เหมือนคำว่าเซนไป คนที่นี่จะใช้กับคนที่แก่กว่าในโรงเรียน มหาลัย หรือสถานศึกษาอื่นๆๆ แต่นอกจากคำว่ารุ่นพี่จะใช้ในมหาลัยแล้ว คนไทยจะใช้ คำนี้ถ้ารุ้ว่าเขาอายุมากกว่า
และแล้วดิฉันก็เริ่มสอนภาษาไทย คำว่า "พี่"
โดยให้ทุกคนออกเสียง
โอ้ พระเจ้า ดิฉันลืมไปว่า ในเสียงภาษาญี่ปุ่น ไม่มีเสียง พ. พาน แต่
จะมีเสียง ป. ปลา แทน
คิดภาพเอานะค่ะ
นักเรียนดิฉันฝีกออกเสียงคำว่า พี่ แต่มันออกเป็นอีกเสียง ดิฉันก็ไม่ล่ะความพยายาม ให้เขาดูปาก ว่าเสียงมาจากไหน
โอ..... แต่มันก็ไม่ได้ค่ะ ยังหนีคำนั้นไม่พ้น
ที่แย่กว่านั้น คุณเธอมาเรียกชื่อดิฉัน เพราะดิฉันสอนไปว่า คนไทยจะใช้คำว่า พี่น้ำหน้า แล้วเรียกชื่อรุ่นพี่ตามมา ซึงสลับกับเซนไปใจญี่ปุ่น
แล้วก็แน่นอน ดิฉันก็โดนคำนั้นไปเต็มๆๆ จากนักเรียนของดิฉัน........
ดิฉันก็ได้แต่ภาวนา ให้นักเรียนจำเป็นของดิฉันทั้ง ลืมคำนี้โดยเร็วที่สุด !!!!!!!
