ประกายไฟกับใบไม้ร่วง: หัวใจกบฎ

[วิหค อัสนี]

ประกายไฟกับใบไม้ร่วง

"หัวใจกบฎ"

.................ข้า
............คนชั่วช้า
.....ฤาเพียงว่าหม่นไหม้
เพราะเห็นผู้โหมเค้นฟอนไฟ
บีบคั้นเสียดแทงหัวใจทระนง?

วิญญาณแห่งเสรีชนกลั้นสะอื้น
กล้ำกลืนฝืนจำทนจนย่ำยามรุ่ง
เห็นผู้เบียดเบียนบีฑาเข้ากลุ้มรุม
บนเลือดเนื้อกลุ่มชนดินฝุ่นฉาบทา
จักหาผู้ฟังคำใดหาไม่มี

"กบฎ" คือคำใครเขาตีตราไว้
คนดื้อแพ่งต่อผู้เป็นใหญ่คับฟ้า
ถืออำนาจเป็นความถูกมินำพา
คับแค้นจึงแน่นหนาสุมอกแผ่นดิน
มิยอมสูญสิ้นจึงลุกขึ้นประจัญ

หลังกองซากระเกะระกะเกลื่อนเมือง
ข้าคว้าประกายหวังรองเรืองกอดไว้
อีกฟากแห่งกำแพงผุ...เหล่าสหาย
เคยผูกพันกอดคอกันแต่ก่อนมา
ก่นด่า "อ้ายพวกกากเดน - สมควรตาย!"

หลอนเงาทรามแผ่คืบคลานเย็นยะเยียบ
อุ้งหัตถ์คว้ากอบเรียบไร้ใครเหลือบเห็น
หลากกระบวนท่าสุดมายาลวงเร้น
กฎกดซ้ำกรรโชกขู่เข็ญครอบงำ
เนานาน...เรื้อรังจนอาจสายกว่าสาย

จึ่งพลังชีวิตขับอยู่ภายใน
ปลุกใจออกสู้ดังกริชตื่นจากฝัก
ง้างแล่งธนูขึ้นสู้พญายักษ์
หักต่อหักโถมต้านรับกับเขี้ยวเล็บ
แม้จะเจ็บจะตรากตรำขอจำทน

ข้ามที่กั้นก้าวสู่สายทางร้างไร้
หนึ่งกายใจสู้ชนอำนาจอาธรรม์
ไม่ยอมก้มหัวให้มันถึงสุดท้าย
จักมีฝ่ายใดสักฝ่ายโค่นทลาย
ในวันในพรุ่งจักได้เห็นดีกัน

จึงทุกย่างที่เหยียบเดินต้องตื่นรู้
เห็นแสงไฟเพียงรุบรู่ส่องสลัว
แฝงภัยรอขย้ำงำอยู่รอบตัว
ต้องต้านทานอีกเท่าไรหนอหัวใจ
ฤาต้องสู้ไปจนแข็งขื่นทมิฬ?

เส้นทางนี้เอยใครลิขิตแก่ข้า?
หาไม่...ด้วยวิญญาณ์เลือกสมสนอง
จะอยู่จะตายจักเป็นตามครรลอง
ไม่หันมองสู่หนหลังหวนโหยหา
ยังฟันฝ่าอหังการ์ใต้ฟ้ามัว

เพื่อแสวงหาสิ่งอันข้าพึงรู้
เพื่อเป็นอยู่ท้าทายสู้เพื่อเติบกล้า
เพื่อมุ่งสู่ปลายฝันอันเจตนา
เพื่อรักษาใจแท้จริงในเงียบงัน
ไม่ยอมล้าจนวันเห็นแสงอำไพ ฯ

วิหค อัสนี
3 กันยายน 2551