"ถ้ารู้ว่าเกิดมาแล้วจะเป็นแบบนี้นะจะให้แม่มันทำแท้งซะตั้งแต่ยังไม่เกิด"
นี้คือสิ่งที่ผู้เป็นพ่อเราเอยจากปากของท่านเอง
เราก้อไม่คิดหรอกว่าเราจะได้ยินคำนั้นหลังจากที่เราเพิ่งจะได้ยินคำที่ทำให้เราดีใจเมื่อไม่กี่เดือนก่อนที่ประโยคนั้นจะออกจากปากพ่อเราเอง
เราขอไม่บอกชื่อนะ
แต่เราอยุขอนแก่น
อายุ15
เราจะเริ่งเรื่องเลยนะ
เมื่อประมาณต้นปี2550เราขอบอกว่าเราเปนเกย์นะ
พอเราคุยกับแม่เราหลายเรื่องจนมาถึงเรื่องเราพ่อเราก้อพูดว่า"แม่ต๊าทมันคงจะกลับมาเปนผู้ชายไม่ได้อีกต่อไปแล้วล่ะ" แม่เราเลยพูดว่า"ช่างลูกเถอะพ่อ"แล้วเราก้อเดินเข้ามาหาแม่แล้วแม่ก้อลูบหัวเราแล้วบอกว่า"ถึงลูกเราจะเป็นแบบนี้ขอแค่ลูกเราเป็นคนดีก้อพอแล้ว"นั้นคือคำพูดที่เราดีใจมากๆจนวันนั้นเรายิ้มได้ทั้งวันจนกระทั่งวันที่30ตุลา2550วันนั้นครบรอบอายุ14ปีของเราเราก้อนึกถึงคำพูดแม่แล้วเราก้อบอกแม่ว่า"แม่ไม่ต้องจัดงานหรอกนะแม่เปลื้องตัง"แม่เราเลยถามว่า"ทำไมล่ะลูก ลูกไม่อยากมีงานวันเกิดหรอ" เราเลยตอบว่า"ถึงมีไปแล้วทำไรได้อ่ะ สู่เอาเวลาไปช่วยแม่ขายของดีกว่าเนอะแม่" เท่านั้นแหละแม่เรายิ้มออกเลย เราดีใจมากเราคิดว่าวันเกิดเราจะมีอะไรสำคัญกว่าการได้อยุกับแม่เราเอง
จนกระทั่งวันนั้นเราซื้อไม้กับพ่อ แม่ และลุงมารถเพื่อนพ่อเราเอง เราจำวันนั้นได้แม่นเลยวันที่26ธันวาคม2550ขาไปเราก้อไม่ใส่ใจหรอก
แต่พอขากลับนี้แหละพวกผู้ใหญ่ก้อคุยมาถึงเรื่องเราแล้วพ่อก้อพูดว่า"ถ้ารู้ว่าโตขึ้นมาแล้วเป็นแบบนี้จะให้แม่ทำแท้งตั้งแต่เรายังไม่เกิดซะอีก"
แล้วเราก้อยิ้มแต่ในใจเราร้องไห้จนเราอยากจะฆ่าตัวตายด้วยซ้ำไปแล้วเค้าก้อไปพูดกับคนอื่นว่าขนาดว่าเราแรงขนาดนี้เรายังยิ้มอีก
เราสารภาพเลยแล้วกันว่าตอนนั้นเราไม่รู้จะทำหน้ายังไงเราเลยยิ้มแทนนะ
เราขอบอกว่าเราเก็บคำนี้ไว้เป็นความแค้นเสมอมาจนปัจจุบันเพราะว่าอย่างน้อยเค้าก้อให้เราเกิดมาแล้ว
