ค่ำคืนหนึ่ง ปลายเดือนกรกฏาคม'51 สามีภรรยา คู่ทุกข์-คู่ยุ่งยาก คู่หนึ่ง กำลังนอนคุยกันด้วยสีหน้าเศร้าหมอง หลังจากในช่วงเช้าไปฟังคำตัดสินของศาล ถึงเรื่องที่ภรรยาถูกตัดสินโทษจำคุกในวันนี้ ฝ่ายสามีนอนเอาเท้าก่ายหน้าผากอันกว้างใหญ่ ใบหน้ากำลังกลัดกลุ้มแทนที่จะเป็นกลัดมันอย่างทุกที ที่ขณะนี้ครอบครัวกำลังต้องคดีมากมาย ทางด้านภรรยาก็นอนแนบชิด เอากระบังทิ่มหัวไหล่สามีเล่นเป็นพักๆ สนทนากันอยู่ถึงเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา
เมีย: เราทำผิด ทำพลาดตรงไหนคะ ถึงออกมาแบบนี้ กระซิกๆ
สามี: (กำลังแว่บคิดถึงใบหน้านักร้องสาวคลายกลุ้ม ถึงกับสะดุ้งออกจากภวังค์) ...ไม่รู้ๆๆ มีธงนะซิ จะอะไรซะอีก
เมีย: เราจะทำยังไงต่อไปดีจ้ะพี่
สามี: ตอนนี้ชาวบ้านจะเห็นใจเรามากขึ้น เดี๋ยวนี้พวกมันก็ไม่เชื่อถือกันแล้ว ยังไงพวกมันก็เชื่อว่าเราถูกเสมอ
เมีย: แต่ว่า..แผนที่เราแจกขนมไปก็ทำไม่สำเร็จ คนของเราตอนนี้ไปฮ่องกรงยังกลับไม่ได้เลย ทำให้เรายิ่งถูกมองว่าผิดนะคะ
สามี: โอ๊ย กลัวอะไรละจ้ะ เดียรักของพี่ เอ๊ย เมียรักของพี่ ...มันมาถึงเราซะที่ไหน ใครสงสัยก็สงสัยไป เรามีชาวบ้านที่สั่งซ้ายเป็นซ้ายขวาเป็นขวา อยู่ตั้งครึ่งตั้งค่อน มันไม่เชื่อคำคนอื่นอะไรทั้งนั้นหรอกจ้า นอกจากพวกเรา
เมีย: นัง...นี่ก็ช่างงี่เง่าจริงๆ ทำงานผิดพลาดให้มีหลักฐานเอาผิดจนได้ เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ
สามี: ไอ้พวกลิ่วล้อมันคิดเองเป็นที่ไหนกันล่ะจ้ะ เราต้องบอกมันทุกขั้นตอน พวกนี้มันคิดไม่ได้ ถ้ามันคิดได้ ใครจะมาทำงานกะเราหล่ะจ้ะน้องก้อ (ก็)
เมีย: จริงของพี่ ...แล้วเรื่องคดีเราจะทำยังไงต่อไป
สามี: ก็ต้องอุทรณ์ไป สู้หมดหน้าตักอย่าให้ใครมาหยามเรา อย่างมากเราก็หายไปอยู่เมืองนอก ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร ดูอย่างไอ้พัฒนาสิ ป่านนี้ยังตามจับตัวมันไม่ได้เลย ละนี่เรารวยกว่า คนหนุนเราก็มากกว่า กลัวอาไรกะเรื่องแค่นี้ หนำซ้ำหลายประเทศเราก็ไปซื้อไว้แล้ว
... zzz ...
สามี: เออนี่ น้องเห็นหน้าลูกหนุงหนิง ตอนฟังคำตัดสินรึเปล่า ลูกเค้าทำปากเบี้ยว ตาถลน ส่ายหัวระริกๆ สงสัยจะเกิดอาการชักกระตุกอีกแล้ว คงเพราะสงสารแม่มั๊ง พี่หันไปเห็นแล้วก็น้ำตาซึม
เมีย: โถ ช่างน่าเอ้นดูซะจริงๆ ลูกสาวคนนี้ ละลูกๆ เค้าว่ายังไงบ้างคะวันนี้
สามี: โน๊ต เนม มันก็ว่าเราต้องสู้ เพื่อหน้าตาของเรา แต่ก็บ่นกระปอดกระแปดว่า ทำไมเวลาไป ต้องให้ยกมือไหว้ตามทางตลอดเลย พี่ก็สอนลูกๆ ไปว่า เราอยู่ในสังคมไทย ต้องรู้จักการหน้าไหว้หลังหลอก มืออ่อนไว้ก่อนทุกอย่างมันจะดีเองนะลูก ถ้าพ่อไม่รู้จักการยกมือไหว้ พ่อมาไม่ถึงป่านนี้หรอก (แล้วภาพสมัยดิ้นรนสร้างบริษัท ก็ชัดขึ้นมาจินตภาพของผู้สามี)
เมีย: คิดถึงสมัยก่อน เราก็มีความสุขกันดีนี่จ้ะพี่จ๋า วิ่งแลกเช็คหากินไปตามอัตภาพ ตอดนิดตอดหน่อย พร้อมกับมองเห็นลูกๆ ค่อยๆ เติบโตขึ้นมา มันก็มีความสุขดี แต่เดี๋ยวนี้สิ หาความสุขแทบจะไม่ได้ ไปไหนมาไหนก็มีแต่คนห้อมล้อมขับไล่ ไอ้พวกที่มาชมก็ก็พวกที่ไอ้ย้อยขนมาช่วยกู้หน้าให้ทุกที พี่คุดดูนะ ขนาดน้องไปเดินห้างหรูๆ ยังโดนคนมาด่าเลย น้องไม่เข้าใจ
สามี: พี่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ไปละลายทรัพย์ก็โดนด่า ไปห้างก็โดนโห่ไล่ เราโดนแกล้งสารพัด แต่พอเราส่งคนไปกระทืบมันบ้าง มันหาว่าพี่ไปรังแกมัน ดูสิ โลกช่างอยุติธรรมกับเราจริงๆ
เมีย: เรากลับไปเก็บสัปปะรด บนดอย เหมือนสมัยพี่เด็กๆ ดีกว่าไหมค่ะ
สามี: น้องเอาอะไรมาพูด จะกลับไปจนทำไม ตอนนี้เรามีทั้งเงิน ทั้งอำนาจ ทั้งคน ทั้งชาวบ้าน ไหนจะหน่วยงานที่เราส่งคนไปตั้งเยอะแล้ว ลงทุนไปมหาศาล จนจะครองได้หมดเมืองแล้ว หยุดได้ยังไงกันจ้ะ
เมีย: น้องไม่ได้บอกว่าจะจนนี่คะ เรายังนอมินีทั้งหมดเหมือนเดิม แค่เราหลบไปสั่งการในไร่ ไปลองใช้ชีวิตกับธรรมชาติดูบ้าง บางทีน้องก็ชักจะเบื่อกับทลายชาติ อย่างที่ทำทุกวันนี้เต็มทีแล้ว
สามี: ไม่ได้นะจ้ะ พจนานุกรมของเราไม่มีคำว่าหลบ ไม่มีคำว่าแพ้ ไม่มีคำว่าจน ไม่มีคำว่าผิด เราคือความถูกต้อง
เมีย: น้องก็คิดอย่างนั้น แต่น้องแค่จะหาทางถอยไปตั้งหลัก
สามี: ไม่จ่ะไม่ ..ไม่มีคำว่า "ถอย" เหมือนกัน ในพจนานุกรมของเรา มีแค่คำว่า "ถ่***"
... zzz ...
เมีย: หลับไปหรือยังค่ะ?
สามี: (สะดุ้งตื่นจากฉากวันวานที่อังกฤษ) ...ฮึ่ย อะไรอีกจ้ะน้องก้อ พักผ่อนเถอะ แค่นี้พี่ก็ตะคริวกินขาแล้ว ยกมาก่ายถึงหน้าผากเนี่ย
เมีย: คดีที่เหลือ เราจะรอดไหมค่ะ ไอ้ม๊อบทีมนักพากย์เสื้อเหลือง มันคงไม่ยอมละราวาศอกกับตระกูลเราแน่ๆ
สามี: มันมีคน เราก็มีคน แถมคนของเรามือตีนดีกว่าเยอะ ถุงขนมเราก็มีตั้งมากมายแจกเข้าไปสิ
เมีย: คิดไปคิดมา น้องว่าถ้าเรายอมตัดใจจ่ายให้ถูกต้องตามกฏหมาย แค่ห้าร้อยกว่าล้าน ไปซะตอนนั้น ก็คงไม่ต้องมาเสียเป็นพันๆ ล้าน อย่างตอนนี้ ดีไม่ดีจะต้องโดนยึดทรัพย์เป็นหมื่นล้านนะจ้ะพี่ เข้าทำนองเสียน้อยเสียยาก
สามี: แค่นี้เราก็เสีย ให้มากกว่าคนทั้งประเทศอยู่แล้ว กะอีแค่ตุกติกห้าร้อยล้าน จะเอากันให้ตาย พิโธ่!
เมีย: เงินที่เรามีมันก็ ตุกติกมาจากหลายโครงการอยู่แล้วนิค่ะ ไม่ใช่มาจากธุรกิจซะหน่อย ยังไงก็ไม่ได้ทำเราเดือดร้อนหรอก ลำพังเอื้อให้ธุรกิจเราก็มากพอแล้ว
สามี: ได้ยังไง นั่นมันเป็นผลประโยชน์ที่พี่ควรจะได้ เพราะพี่เป็นคนทำ พี่ก็ต้องได้ส่วนแบ่ง สมัยนี้มันไม่มีแล้วทำงานเพื่อสังคม เพื่อส่วนรวมอย่างแท้จริง ใครๆ ก็เอาค่านายหน้าทั้งนั้น ไม่เห้นจะแปลกตรงไหน
เมีย: แต่พี่เคยบอกว่า รวยแล้วไม่โกง นี่คะ
สามี: โกงอะไรที่ไหน เราไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ เราแก้กฏหมาย เขียนล็อคสเปค ตีความเข้าข้างตัวเอง ไว้หมด ดูแล้วถูกต้องทุกอย่าง
เมีย: น้องก็ว่าอย่างนั้น แต่ข่าวก็ยังบอกว่า เราโกงเชิงอะไรนะ นโมบาย นโยบายๆ ไรเนี่ย
สามี: พอเถอะจ้ะ พักผ่อนเถอะ ดึกแล้ว ถ้าน้องยังเอาเรื่องที่เราทำๆ มาเป็นกังวลแบบนี้ คงไม่ได้หลับเอานะจ้ะ เพราะมันมีเยอะ คิดแล้วก็ปวดหัวเปล่าๆ เราค่อยๆ วางแผนต่อไป ทีมเราจ้างมือดีมาทั้งนั้น อย่าห่วงเลย วันนี้เป็นแค่ก้าวแรกเท่านั้น
เมีย: จ้ะพี่ นอนเถอะ
สามี: (หน้าสาวน้อยกลับเข้าสู่ความปรารถนาอีกครั้ง) เฮ้อ กว่าจะหยุด
-----------------------------
ปล. เรื่องแต่งล้วนๆ จาก "โลกตอแหล"
http://www.nutthnet.com/forum/topic.php?id=516
