เปิ้ล นาคร เอาแล้วไง กัดพันธมิตร

ส่วนตัวแล้วผมรู้จักกลุ่มเสนา ฯ (JSL) เกือบทั้งแก๊งนะ
อย่างนายโน้ส นั่นก็เคยมานอนก่้ายหงายแหงะ ( ท่านั่งของมัน ) อยู่บนโซฟา
เปิ้ล นาครนั่นก็เคยมาปล่อยมุขบ้า ๆ บอ ๆ หาสาระไม่ได้ในห้องอาหาร ( ที่ไม่ได้จัดหาอะไรให้มันกิน )

ลึก ๆ แล้วแก๊งนี้ส่วนใหญ่ "มีความตระหนักรู้" ในสังคม โลก และมนุษยชาติ
โดยเป็นการตระหนักในทำนองว่า "เออ กรูรู้เหมือนมรึงนั่นล่ะ ว่าโลกนี้แมร่ง Suck !"
แต่พวกเขาพอใจที่จะขออยู่อย่างปลอดภัย ( วิญญาณของตนได้รับความปลอดภัย ) ภายใต้ Super Ego แบบแปร่ง ๆ ที่ดิ้นรนดันทุรังทำให้เป็นสิ่งยอมรับได้ "แบบขำ ๆ"

เป็นคนที่มี "ความพยายามนำเสนอความงาม หรือขยายความหมายแห่งสุนทรียรมณ์ของกิจกรรมที่ไม่เกี่ยวข้องกับการขับถ่ายระหว่างนั่งส้วม"
เป็นคนไม่ยอมรับความจริงในสังคมที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย - บาปโลกีย์
ด้วยการทำตัวให้ไม่สอดคล้องหรือ "ดาษดา" ร่วมกับ "คนทั่วไป" ที่พวกเขาเองก็อายเกินกว่าที่ยอมรับว่าหากต้องดิ้นรนเอาตัวรอดด้วยวิถีทางปกติสามัญอย่าง "คนทั่วไป" เหล่านั้นแล้ว
...พวกเขาเองนั่นล่ะที่จะพ่ายแพ้ยับเยิน

เมื่อทำตัวอย่างนี้ ปล่อยตัวเผลอไผล ผ่านวันเดือนปีอย่างนี้นาน ๆ เข้าก็ชัก "เบลอ"
กระทั่งเข้าใจว่า Super Ego ตามแบบของตน - ที่ตนสร้างขึ้นนั้นล่ะ คือ "สรณะ" ที่ใช้ได้อย่างสากล
ถึงขนาด พาลเอาไปจับขนาน หรือวิพากย์วิจารณ์ หรือหยิบเอาใคร ๆ ก็ได้มา "เล่น"
ซึ่งไม่ว่าจะเป็นด้วยความเย่อหยิ่งจองหอง อันส่งผลมาจากความร่ำรวยทางการเงิน - รายได้
ซึ่งไม่ว่าจะเป็นด้วยความงี่เง่า - รับรู้เรื่องราวแต่เพียงลมเห่าของผู้คนรอบข้างที่คับแคบทางสติปัญญาเหมือน ๆ กันไปหมด
ซึ่งไม่ว่าจะเป็นด้วยความขี้ขลาดตาขาว ไม่กล้าโผล่หัวออกจาก "กะลาแห่งความสุข" หรือโลกทัศน์จอมปลอมอันกอปรขึ้นมาด้วยฉันทาคติวิปริตแห่ง "การเลือกรับ" ข้อมูลข่าวสาร

...
...

ก็เอาเถิดนะ
หากเปิ้ลเข้าใจว่าการได้เกิดมาชีวิตหนึ่งแล้วสามารถ "สร้างสรรความสุข" ให้แก่ผู้คน อย่างไร้สาระ - ไร้แก่นสาร เพียงชั่วเวลาเดี๋ยวเดียวนั้น คือ "คุณค่า"

งานเขียนของเปิ้ลก็น่าจะได้รับการระลึกถึง ในระดับเดียวกับขี้หมาแห้ง ๆ ก้อนหนึ่งหรือฝาขวดน้ำอัดลม 1 อัน
ที่สามารถสร้างความเพลิดเพลินให้แก่คนเดินถนนผู้ที่กำลังว่างจัด - ไม่มีเรื่องสำคัญให้ทำ ใช้สำหรับเตะเล่น - เตะไล่ ไปเรื่อย ๆ
จวบจนกระทั่งมันกลิ้งตกไปข้างทางหรือลงท่อลงคู ก็ไม่รู้ว่าจะต้องไปงัดมันกลับขึ้นมา่ทำไมอีก
...เพราะอีกกระเดี๋ยวก็สามารถหาขี้หมาแห้ง ๆ ก้อนอื่นหรือฝาขวดน้ำอัดลมอันอื่น "ที่มีอยู่อย่างเกลื่อนกลาดดาษดา" เพื่อใช้สำหรับเตะเล่น - เตะไล่ไปเรื่อย ๆ ได้อยู่แล้ว
...เนื่องด้วยรู้ ๆ กันว่าทางเดินสายนี้มันโสโครก เต็มไปด้วยขยะมูลฝอย ที่หากใครยังอยากจะอยู่กับมันอย่างมีความสุข ก็ต้องยอมรับและเลือกมอง "แบบขำ ๆ" ด้วย "ความพยายามนำเสนอความงาม หรือขยายความหมายแห่งสุนทรียรมณ์" ต่อกิจกรรมอันไม่เกี่ยวข้องอันใดเลยกับความจริงที่ปรากฎอยู่
...ซึ่งเป็นปกติจริตอันสุดแสนจะธรรมดาเสียเหลือเกิน
ที่ "ใคร ๆ เขาก็ทำกัน" และ "คนฉลาดเท่านั้นที่จะแปรเปลี่ยนมาเป็นประโยชน์ส่วนตน" ได้
...โดยมิต้องรับรู้ตื่นตระหนักใด ๆ ว่าสมควรจะปรับปรุงแก้ไขให้ทางเดินนั้นกลับมาสะอาดและเป็นระเบียบตามอย่างสังคมของผู้มีวัฒนธรรม

สุดท้าย เผื่อว่ามีใครอุตส่าห์ส่งบทความนี้ให้เปิ้ล :

พี่ขอแนะนำให้เปิ้ลหาเวลาว่าง ๆ ไปนั่งฟังสุวิทย์ ( แดง ) เทศน์
หรือคุยเรื่อง "ชีวิต" อย่างจริงจัง ไมตั้งหน้าตั้งตา่เล่นมุข - หรือขัดคอกันสักวันหนึ่ง
บางทีเรื่องราวชีวิตของคนที่ล้มเหลวและกลับมายืนหยัดใหม่
ในลักษณะของต้นไม้ใหญ่ที่หักโค่นลงฉับพลัน แล้วหลังจากนั้นก็ผลิใบอ่อน - แทงกิ่งก้านออกมารับแดดลมอีกครั้ง
อาจทำให้เปิ้ลกล้ามองให้ทะลุเงาของตัวเองอย่างจริง ๆ จัง ๆ สักที