ชอบเรื่องที่สองแฮะ
ผมว่าเรื่องสิทธิ์และหน้าที่ในไทยมันยังไม่ถึงจุดตกผลึก
ฟากหนึ่งก็ตามแนวทางฝรั่ง ซึ่งมีพื้นเพทางสังคมต่างจากเรา
อีกฟากหนึ่งเราก็ยังชินกับวิถีชีวิตแบบไทย ๆ โดยไม่ค่อยคำนึงถึงสภาพต่าง ๆ ที่เปลี่ยนแปลงไป
คล้ายกับที่มีผู้เปรียบไว้ว่า เหมือนส้วมชักโครกแบบฝรั่งในห้องน้ำสาธารณะ เวลาคนไทยใช้ก็ยังขึ้นไปเหยียบบนที่นั่ง
ผมไปดูบ้านแถบชนบท การเลี้ยงหมาหรือแมวแบบเดิม ๆ ของเราไม่ต้องคำนึงถึงสิทธิและหน้าที่แบบฝรั่ง
เพราะแม้แต่อาณาเขตบ้าน บางทีก็ไม่ได้ขีดเส้นแบ่งหรือกั้นรั้วให้ชัดเจน
หมาเที่ยวไปบ้านโน้นบ้านนี้ได้อย่างอิสระ แล้วก็ไม่มีใครว่าอะไร ขี้หมาก็ดูจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพราะทุกคนล้วนเป็นคนกันเอง เป็นญาติพี่น้องกัน
แต่ปัญหามาเกิดในสังคมเมือง ในหมู่บ้านจัดสรรที่รวมคนร้อยพ่อพันแม่มาอยู่ด้วยกัน โดยไม่มีสายใยเครือญาติ
และบางครั้งหมู่บ้านจัดสรรก็มีคนที่มีพื้นเพแบบสังคมชนบท หรือไปตั้งอยู่ใกล้ชุมชนที่ยังใช้ชีวิตแบบชนบท (อย่างบ้านผม)
เรื่องขี้หมาก็เลยไม่ใช่เรื่องขี้ ๆ
กว่าจะมีทางออกที่ยอมรับกันได้จึงต้องใช้เวลา
