เมืองไทย พุทธศักราช 2551 ปีซวยของ "แป๊ะ"

[ท้าวอภิมหาอัครเทพอลังการ]

แด่แป๊ะที่อย่างน้อยเคยรู้จักผ่านจอทีวีสามคน

แป๊ะที่หนึ่ง "แป๊ะลิ้ม"

ปีนี้ถ้าไม่ขึ้นขี่หลังเสืออีก คาดว่าแป๊ะคงไ้ด้ซวยหนักเข้าขั้นตรีทูต ถ้าคนเหล่านั้นเค้ากลับมาเอาคืนแป๊ะ

ก็ล้วนแล้วแต่เจ้ากรรมนายเวรทั้งนั้น ไอ้ที่บวชไปแล้วคงไม่ได้ช่วยอะไร เพราะบุญย่อมอยู่ส่วนบุญ บาปย่อมอยู่ส่วนบาป

กรรมใดไปก่อไว้มันก็กลับมาโดยเจ้ากรรมของกรรมนั้นเอง แป๊ะคงได้ขี่เสืออีกรอบ เพราะเจ้ากรรมมันยังไม่ตาย มันยังอยู่ที่ลันดั้น

หนีดีๆนะแป๊ะ จะเอาใจช่วย


แป๊ะที่สอง "แป๊ะยิ้ม"

ปีนี้แป๊ะก็คงทวงคืน TPI กลับมาไม่ได้อยู่ดี นับๆดูแล้วก็หลายปีแล้วยนะที่แป๊ะทวงไม่ได้ ขนาดลงขันให้แป๊ะข้างต้นนั้นทำทุกทางก็แล้ว

ก็รู้ๆกันอยู่นะว่า แป๊ะย่อมหลอกแป๊ะด้วยกัน ก็ยังไปประเคนเงินให้มันอีก แล้วไงล่ะ มันดอดไปเจรจากับหัวเหลี่ยมขอยอมความเฉยเลย

แล้วแป๊ะก็คงจะรู้แล้วว่า การเมือง ไม่เหมือนสูตรฟิสิกส์ เหมือนที่แป๊ะเรียนวิศวะมา หรือไม่ก็ไม่ใช่สูตรทางการเงินที่ลงเงินแล้วต้องได้กำไร

การเมืองนั้น อย่ามาทำงอแงเป็นเด็กอนุบาล นักการเมืองต้องหน้าด้าน เจ็บก็ยิ้ม สุขก็ยิ้ม ปากห้ามตรงกับใจ และใจก็ห้ามตรงกับปาก

ในเมื่อแป๊ะอยากเรียนลัด จากอนุบาลไปจบภาคบังคับเลย ก็ทนเอาหน่อยนะแป๊ะ


แป๊ะที่สาม "พี่แป๊ะ"

หลังจากที่พี่พ่อพี่แป๊ะต้องหนีคดีหัวซุกหัวซุนอยู่ในบ้านตัวเอง(เค้าเรียกหนีเหรอวะ) ก็ทำให้อิทธิพลของตระกูลพี่แป๊ะลดน้อยถอยลงไปทุกที

จะว่าไปมันก็กรรมอ่ะนะ คุณพ่อพี่แป๊ะไปทำเค้าไว้เยอะ ท่านท้าวบอกแล้วว่า บุญส่วนบุญ บาปส่วนบาป ถึงเจ้ากรรมเค้าจะตายไป

ก็ใช่ว่ากรรมจะตามไม่ทัน เค้าก็ฝากคนอื่นมาได้ เห็นไหม สุดท้าย กรรมก็มาตกกับลูกหลาน อดเป็น สส อำนาจบารมีก็เริ่มหาย

คนเราสร้างบารมีมาจากศพคนอื่น มันก็ไม่ยั่งยืน แม้จะทำประโยชน์ให้ท้องถิ่น แต่ประโยชน์นั้นก็เพื่อตนเอง ชาวบ้านได้แค่เศษๆ

พี่แป๊ะอย่าไปก่อกรรมเพิ่มแล้วกัน มีลูกมีเมียแล้วเดี๋ยวลูกหลานจะลำบาก