เปรียบจรรยาบรรณของโสเภณี! กับนักเลือกตั้ง

พรรคการเมือง มีจุดมุ่งหมายสูงสุดคือ การเข้าไปยึดกุมอำนาจรัฐ บริหารประเทศตามแนวคิดของพรรค
การปกครองแบบสมัยใหม่มีอยู่สองรูปแบบ สองระบอบ คือพรรคประชาธิปไตย ก็บริหารโดยแนวคิดลัทธิประชาธิปไตย
พรรคคอมมิวนิสต์ก็บริหารประเทศตามลัทธิคอมมิวนิสต์

พรรคการเมืองคือที่ตั้งแห่งอุดมการณ์

คนที่จะเป็นสมาชิกพรรคการเมือง ประการสำคัญคือต้องมีอุดมการ มีแนวคิดที่ตรงกันกับพรรค สมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์ก็ศรัทธาในลัทธิคอมมิวนิสต์ว่าแก้ปัญหาชาติได้
สมาชิกพรรคประชาธิปไตยก็ต้องมีอุดมการณ์ประชาธิปไตย เชื่อมั่นในหลักการของประชาธิปไตย

พรรคการเมืองที่เห็นเป็นรูปธรรมชัดเจนคือ พรรคคอมมิวนิสต์ สมาชิกพรรคมีอุดมการ
ลัทธิคอมมิวนิสต์ แนวทางการปกครองชัดเจน ไม่มีใครเป็นเจ้าของพรรค พรรคไม่ขึ้นต่อบุคคล
แต่บุคคลขึ้นต่ออุดมการของพรรค สมาชิกเป็นเจ้าของร่วมกัน

พรรคการเมืองที่ไม่ชัดเจนในแนวทาง แต่ชัดในการจัดการ การเป็นสมาชิกพรรคไม่ต้องมี
อุดมการในลัทธิการปกครอง ไม่รู้เรื่องลัทธิประชาธิปไตย บางคนรู้เรื่องลัทธิคอมนิสต์แบบผิดๆ
แทนที่จะเป็นพรรคการเมือง ก็เป็นได้แค่แก็งค์เตอร์ หรือดีหน่อยก็เป็นคอมปานี หรือที่เรียกกันแรง
หน่อยสำหรับสมาชิกพรรคแบบนี้ คือ โสเภณี แต่ก็ยังไม่ถูกนัก เพราะโสเภณีเธอมีค่าตัวแน่นอน
แต่นักเลือกตั้งบ้านเราค่าตัวไม่แน่นอน เพิ่มขึ้นหรือลดลงขึ้นอยู่กับกลอุบาย โสเภณีเธอจึงมีจรรยา
บรรณมากกว่านักเลือกตั้ง

การเป็นสมาชิกพรรคการเมืองอย่างที่เข้าใจ ไม่ต้องมีอุดมการณ์ แค่อยากเป็นพรรคพวก
เดียวกัน ถ้ามีเงินก็จะได้รับการยกย่อง เป็นตัวแทนพรรค ส่งลงสมัครเป็นผู้แทน ก็มีเท่านี้ครับ การเมืองไทย