ตลกร้ายของ "หม่ำ" ของพม่า

[ปุถุชน]

เทพชัย หย่อง
เวทีสำหรับทุกความคิดและทุกความเห็น
Permalink : http://www.oknation.net/blog/yong
วันเสาร์ ที่ 29 กันยายน 2550

Posted by เทพชัย , ผู้อ่าน : 1667 , 12:02:26 น.  
 



บ้านเรามี “หม่ำ จ๊กม๊ก”  พม่าก็มี  “ซาร์กาน่า”   แต่ต่างกันตรงที่ว่า “หม่ำ” เล่นตลกโปกฮาเพื่อเอาเสียงหัวเราะอย่างเดียว


แต่ “ซาร์กาน่า” เลือกที่จะเล่นตลกบนความเสี่ยง



ในการกวาดล้างกลุ่มผู้ต่อต้านรัฐบาลล่าสุด  “ซาร์กาน่า” เป็นคนแรกๆ ที่ถูกทหารรวบตัวจากบ้าน  เพราะบังอาจเล่นตลกและพูดจาเสียดสีผู้นำทหารพม่า  เท่านั้นยังไม่พอ ยังออกมาถวายอาหารให้กับพระสงฆ์ที่เดินขบวนขับไล่เผด็จการทหาร



  “ซาการ์น่า” เป็นนักเล่าโจ๊กชื่อดังที่สุดของพม่า และโจ๊กส่วนใหญ่ก็เป็นโจ๊กการเมืองที่คนส่วนใหญ่แอบเล่ากันอย่างเงียบๆ    แต่ “ซาร์กาน่า”  ไม่เคยหงอ มีโอกาสที่ไหนเป็นต้องเล่าโจ๊การเมืองทุกที่


โจ๊กที่ดังที่สุดเรื่องหนึ่งของ “ซาร์การน่า” คือ โจ๊กเกี่ยวกับวงสนทนาของคนพม่าคนหนึ่งกับชาวอังกฤษและอเมริกัน

 ชาวอังกฤษ: คนอังกฤษเก่งที่สุดในโลก  เพราะมีคนอังกฤษคนหนึ่งสามารถปีนเขาเอเวอร์เรสต์จนถึงยอดได้ ทั้งๆ ที่ขาด้วนทั้งสองข้าง

              ชาวอเมริกัน: นั่นไม่เท่าไรหรอก เพราะคนอเมริกันสามารถแล่นเรือใบรอบโลกได้ทั้งๆ ที่แขนด้วนทั้งสองข้าง


              คนพม่า: ที่พวกคุณเล่ามาทั้งหมดนั้นเทียบไม่ได้กับทหารพม่า  เพราะทหารพม่าสามารถยึดอำนาจและปกครองประเทศที่ประชากรกว่า 50 ล้านคนได้ โดยไม่ต้องมีสมองแม้แต่นิดเดียว

  อยากเห็น “พี่หม่ำ” ของเราเล่าโจ๊กการเมืองแบบนี้บ้างจัง จะได้ช่วยให้วงการตลกบ้านเรามีสีสันและสาระขึ้นมา


 
 “ซาการ์น่า” ปัจจุบันอายุเฉียด 50  ผ่านร้อนผ่านหนาวทางการเมืองมาอย่างโชกโชน   เคยถูกจับเข้าคุกมาแล้วอย่างน้อยสองครั้ง


http://www.oknation.net/blog/yong/2007/09/29/entry-1
 

 
 

อยากเห็น “พี่หม่ำ” ของเราเล่าโจ๊กการเมืองแบบนี้บ้างจัง จะได้ช่วยให้วงการตลกบ้านเรามีสีสันและสาระขึ้นมา

[sensei]

ขำดีครับ แต่พี่หม่ำคงไม่กล้าพอจะเล่นขนาดนั้น

[see - u]

* ไปอ่านเจอโจ๊กการเมืองอยู่เรื่องหนึ่ง.......

   ขออนุญาต ... เอามาแปะใน ทู้  คุณปุ  นะคะ
   ....................................................................

   กาลครั้งหนึ่งไม่นานมานี้  ณ  ประเทศที่มีรอยยิ้มมากที่สุดในโลกที่สาม  มีศาลาว่าการจังหวัดแห่งหนึ่ง  ซึ่งประชาชนมาติดต่อราชการ
   กันมากมาย บรรดาพ่อค้าทั้งหลายต่างพากันยื้อแย่งแข่งขันเพื่อสัมปทานขายอาหารที่นี่และ...เนื่องจากเรื่องนี้เป็นนิทาน
   ทางจังหวัดจึงอยากให้การชิงสัมปทาน ...เป็นไปด้วยความยุติธรรม  ดังนั้น งานประจำปีจึงถูกจัดขึ้นเพื่อให้ร้านค้ามาขายประชันกัน 
   น่าแปลกใจ  ที่นับแต่อดีต ร้านที่มาแข่งขันต่างก็ขายแต่  "ข้าวมันไก่" ซึ่งทางจังหวัดไม่สามารถแก้ไขได้ แม้จะใช้มาตรการต่างๆ  เช่น 
   ตั้งกองทุน SME ข้าวหมูแดง ..หรือจัดสัปดาห์ข้าวหน้าเป็ด  ถึงกระนั้น บรรดาพ่อค้าก็ยังคง ยืนยันจะขายข้าวมันไก่อยู่นั่นเอง .....

   แล้วงานประจำปีก็มาถึง.. แต่ละร้านเตรียมตัวกันอย่างเต็มที่ไม่ว่าจะเป็นร้าน  "ความหวังไก่"   ที่มีพ่อค้าเป็นทหารเก่าร้าน 
   "รสชาติพัฒนา"  ที่มีเจ้าของร้านสองคน  ร้าน  "ชาติไก่"  ของพ่อค้าร่างสั้น   ณ. เมืองสุพรรณ   และร้านตัวเต็งสองร้านคือ   
   "ประชาไก่น่ากัด"  ของอดีตครูประชาบาลลูกชาวบ้านกับอีกหนึ่งร้านใหม่  "ไก่รักไก่ (มหาชน)"   ไหนๆก็ไม่มีทางเปลี่ยน
   พ่อค้าเหล่านี้ให้ขายอาหารประเภทอื่นได้แล้ว ... ทางจังหวัดจึงอยากยกระดับข้าวมันไก่  ให้กลายเป็นของขึ้นหน้าขึ้นตา
   ของจังหวัดพร้อมตั้ง  "คณะกรรมการไก่ตอน" หรือ กกต. ขึ้นเพื่อควบคุมการแข่งขัน และตรวจสอบคุณภาพไก่ ...   
   แต่แม้ว่า ก.ก.ต. จะทำงานอย่างจริงจัง  คุณภาพของไก่ก็ยังแกว่ง   บางครั้งมีการนำไก่ไม่ดีมาแขวนไว้เตรียมขาย
   ก.ก.ต.  ก็ต้องสอยไก่ที่แขวนไว้ในร้านไปเก็บแต่ถ้าเผลอ...ทางร้านก็จะเอามาแขวนใหม่ทำให้ต้องแขวนและสอยกันหลายรอบ
   ร้าน "ประชาไก่น่ากัด" เป็นเจ้าของสัมปทานเก่าที่เข้ามารับสัมปทาน ..........

   ขณะเกิดวิกฤตศรัทธาข้าวมันไก่อย่างหนัก....ซึ่งว่ากันว่าวิกฤตนี้ต้นเหตุน่าจะมาจากร้าน   "ความหวังไก่"  ที่ติดราคาไว้ 27 บาท
   แต่พอเรียกเก็บเงิน เจ้าของร้านจะบอกราคาด้วยนำเสียงอบอุ่น..ดังคนแก่ที่ใจดีที่สุดในโลกว่า... จานละ 59 บาทนะลูก  นอกจากนี้
   บรรดาลูกของเด็กเสิร์ฟยังชอบมากวนคนในร้าน... ลูกค้าก็ไม่กล้าโวยเพราะเกรงเด็กเสิร์ฟปากร้ายนิสัยนักเลงคนนี้...ทำให้คนเข้าร้าน
   น้อยลงและลูกจ้างก็พากันลาออก แม้ว่าเมียเจ้าขอร้านจะพยายามอุ้มช้างบูชาราหู ก็ไร้ผล ...ดังนั้นการเข้ามารับช่วงสัมปทานของร้าน 
   "ประชาไก่น่ากัด"  จึงถูกใจชาวบ้านร้านตลาดมาก...เพราะเป็นร้านที่เปิดบริการมาหลายชั่วคน อีกทั้งเจ้าของร้านก็เป็นคนที่น่านับถือ
   สูตรน้ำจิ้มไก่ใส่น้ำผึ้งก็เด็ดขาด   การค้าช่วงแรกจึงราบรื่นดี...แต่ภายหลังค่าแก๊ส  ค่าไก่ มีราคาสูงขึ้น ... กิจการเริ่มประสบปัญหา   
   จำนวนไก่ต่อจานน้อยชิ้นลง...จานชามแตกหักสกปรก พอถูกถามเจ้าของก็บอกว่าไม่ทราบ เรื่องนี้เป็นเรื่องของคนสับไก่กับคนล้างจาน
   พอชาวบ้านถามคนสับไก่ก็จะได้คำตอบว่า ...จำนวนชิ้นไก่จะขึ้นอยู่กับกลไกตลาด.... ส่วนคนล้างจานก็บอกว่า ... ช้อนส้อมจานชาม
   เซ้งมาจากเจ้าของสัมปทานร้านที่แล้ว   เจอไม้นี้เข้า ชาวบ้านก็ได้แต่ทำตาปริบๆ

   การเปิดร้านของเถ้าแก่คนใหม่ ทำให้ชาวบ้านเริ่มมีความหวังกับรสชาติที่แตกต่างออกไป.. ตามสโลแกนของร้านที่ว่า "คิดไก่ ทำไก่"

   เถ้าแก่คนใหม่ได้ปฏิวัติแนวทางการขายอย่างสิ้นเชิง ...มีการนำหลักวิชาการตลาดเข้ามาช่วย ทั้งการแบ่ง Market Segmentation
   และนำโปรโมชั่นต่างๆ มาล่อใจไม่ว่าจะเป็นการ.....พักหนี้ข้าวมันไก่ 3 เดือนของลูกค้าเงินเชื่อ....หรือกินไก่ทั้งตัว ตัวละ 30 บาท ....
   ผลก็คือ ทำให้ร้านนี้เป็นร้านที่คนเข้ามากที่สุดในงานประจำปี แม้จะมีข้อสงสัยว่า ...โปรโมชั่นเหล่านี้จะเอาเงินมาจากไหน แต่ได้ยิน
   มาแว่วๆ ว่า ..เถ้าแก่ไม่สนใจหรอก แค่ได้สัมปทานข้าวมันไก่นี้ ..........  หุ้นร้านแกก็ขึ้นหลายหมื่นจุดแล้ว...

[ปุถุชน]

^
^
^

ฮืมม์...........ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า

[ScaRECroW]

ตลกไทย เล่นวน ๆ อยู่ไม่กี่เรื่องหรอกครับ ลามก หยาบคาย แล้วก็มุขต่ำ เช่น ดูหมิ่น ถิ่นฐาน เชื้อชาติ นอกเหนือจากนั้นก็ตีหัวกันไปมา
แล้วคนไทยก็ชอบ

อะไรที่ขำลึก ๆ คิดกันไม่ค่อยออกหรอกครับ

[ชัย คุรุ เทวา โอม]

ผมชอบ จอร์จ เบิร์น

[login not found]

ตลกก็เป็นกระจกสะท้อนสังคมได้นะครับ เพราะการที่คนเราจะตลก
ก็ต้องปลดปล่อยสิ่งที่กดเอาใว้ไม่สามารถทำได้ในสังคมปกติ

อย่างพม่า สิ่งที่กดดันมากที่สุดคือรัฐบาลทหาร
เมื่อตลกเอามาล้อเลียน จึงรู้สึกเหมือนได้ระบายออก
กลายเป็นความรู้สึกสะใจ สบายใจ และขบขัน
(ขึ้นอยู่กับระดับ"มุก"ถ้าตรงใจผู้ฟังมากก็จะขบขันมาก)

อย่างในเมืองอิสระเสรี สิทธิมหาศาล หน้าที่กับความรับผิดไม่มีอย่างบ้านเรา
การล้อการเมืองจะ ขำ เฉพาะผู้ที่สนใจติดตาม และรู้สึกว่าเป็นภาระเท่านั้น
หากจะสื่อกับชาวบ้านทั่วไป ก็ต้องอาศัยมุขที่ดึงมาจากสันดานแบบไม่ต้องแปล
เช่น คำหยาบ เพศ(ทั้งแง่ผิดเพศ และแง่หยาบโลน) เรื่องเจ็บตัว

หรือในเมืองฝรั่ง ถ้าคุยกันในหมู่คนมีการศึกษาหน่อยก็จะเป็นมุกที่ต้องคิด
บางครั้งก็ต้องคิดลึกมากซะจนคนธรรมดาไม่เข้าใจกลายเป็นมุกแป๊ก
แต่ในระดับล่าง หรือตามสถานบันเทิงทั่วไป ก็มีมุก"ถ่อ-ย"เยอะไม่แพ้บ้านเรา

แต่มุกตลกแบบ"ขวด" นอกจากจะไม่ตลกเพราะไม่ดึงสถานการณ์มาเป็นมุก
ยังเชียร์สุดลิมจนน่าทุเรศอีกด้วย
มุกตลกการเมืองตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน คนที่รักษาความฮาได้อย่างต่อเนื่อง
ต้องยกให้ "ชัยราชวัตร" ครับ ลายเส้นสวย ดูง่าย สรุปตอนจบ(ปล่อยมุก)ออกมาดี