อันโลกโลกาวิวัฒน์พัฒน์สมัย
ความอยากได้อยากมีล้วนเกิดผล
กลายเป็นเดียดเกลียดจนกันทุกคน
แม้รากตนก็อยากฝังเพื่อ ฝันไป
แต่ก่อนเก่าเหง้าเกิดก็อยู่ฐาน
อยู่เรือนชานดินปลูกให้เกิดผล
ผลและทรัพย์แลกมาด้วยเหงื่อตน
แม้ยากจนแต่อิ่มเกียรติด้วยสองขา
พอกลับกลายโลกวิวัฒน์พัฒน์ไพศาล
ก็เห็นงานเก่าเกิดเป็นสูญค่า
แทนจะสร้างด้วยสองขากลับกลายมา
เป็นบูชาแต่น้ำเงินจนเกินตัว
หาได้บาทใช้ไปใช้ร้อยอีกหน่อยกู้
นึกว่ากูจะสำราญเพราะเงินง่าย
คว้าเอาก่อนลืมปัญญาจะคืนใช้
เป็นทบไปพอกพูนคูณทวี
เหลิงภูมิใจว่ามีเงินเป็นเกียรติข้า
เวลาเงินหมุนมามันหมดง่าย
เพลินสนุกจับจ่ายจนตายใจ
ว่าจะนึกจนสุดท้ายวันจ่ายคืน
แทนจะอยู่แบบมีเกียรติกลายเป็นทาส
พอใครซัดเศษสตางค์ก็พลีได้
เป็นดั่งเนื้อไร้วิญญาใครจ่ายไป
ก็จักได้แม้เลือดกายขอได้เงิน
คิดเสียก่อนว่าตัวมีที่จะใช้
จำเป็นไม่ควรพิเคราะห์ให้เหมาะสม
ออมวิธีดีกว่าจ่ายเกินตน
แม้ยากจนแต่อิ่มใจด้วยจ่ายเอง
จงภูมิเกียรติถึงแม้จนแต่ใช่ทาส
หาได้ขาดความเป็นคนเช่นอื่นไม่
เพราะสุดท้ายเกิดมาก็ตายไป
ที่เหลือไว้คือเกียรติศรีดีชั่วทำ
--------------------------------------------------------------------------------
รจนาเพื่อ "คนจนผู้ยิ่งใหญ่"
เรือนปากกา บ้านแม่ริม
pen
http://www.oknation.net/blog/pen/2007/08/30/entry-1
