หลายยุคหลายสมัยล่วงมาแล้ว ชาติสยาม (ครั้นจะใช้ชาติไทยก็เดี๋ยวจะนึกว่าพาดพิง ฮา) เราต้องต่อสู้รักษาบ้านเมือง ด้วยเกียรติยศเกียรติภูมิของแผ่นดินมานับครั้งไม่ถ้วน ฝ่าฟันวิกฤติศึกนอกเหนือใต้ออกตกได้อย่างไม่หวั่น ก็ด้วยพลังของคนในชาติที่รวมใจเป็นหนึ่งเดียวกลมเกลียวสามัคคี ยืนหยัดต่อสู้ ด้วยพลังยึดมั่นรักในชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ ยิ่งชีพเหนืออื่นใด จึงทำให้ไทยเป็นไท ไม่หลงไปตกอยู่ใต้อาณัติชนเหล่าอื่น มีแผ่นดินให้คนไทยยืนเดินไปได้ทุกแห่งทุกจังหวัด
แต่มาถึงวันนี้คนไทยด้วยกันเอง กลับแตกสามัคคี ก่อศึกในห่ำหั่นกันเอง จนลืมจุดร่วมในความเป็นชนชาติเดียวกัน มีพ่อหลวงองค์เดียวกันไปหมดสิ้น เพียงเพราะเกิดความแตกต่างทางความคิดอุดมการณ์ แยกเป็นฝักเป็นฝ่าย ฝ่ายหนึ่งขับไล่ ฝ่ายหนึ่งหลงไหลยกย่อง คนสามัญไร้จริยธรรมหน้าประหลาด ให้เป็นถึงวีรบุรุษขี่ม้าขาวช่วยชาติ เพียงเพราะได้รับการปรนเปรอด้วยนโยบายแจกทุนและเอื้ออาทร หวังให้ตกเป็นทาสทุนนิยม หวังผลด้านปริมาณและแรงศรัทธา มาใช้เป็นเครื่องมือและเป็นกำแพงปกป้องฐานอำนาจให้มั่นคง สร้างความชอบธรรมให้กับตนเอง โดยหาได้มีเจตนาดีต่อชาติบ้านเมืองแท้จริงไม่
ไม่เพียงแยกขั้วกันเท่านั้น ยังปลุกกระแสแบ่งแยกจังหวัดแยกภาคด้วยประโยค ใครเลือกก็ได้รับการดูแลก่อน แยกถิ่นใครถิ่นมัน ดั่งคำที่เคยปรากฏว่า หากไม่ใช่พวกข้าระวังมาจะเจอ ลูกกุย-ตี๋นตั้ง (กำปั้น-เท้าถีบ)
จนชวนให้คิดไปว่า ประเทศนี้มีการแบ่งเขตการปกครองด้วยอะไร? ...เฮ้อ กรรมของไทยที่เกิดระบอบอัปลักษณ์นี้ขึ้นในแผ่นดิน
ที่เป็นอย่างนี้อาจเพราะอุปนิสัยคนไทยส่วนหนึ่ง นิยมพึ่งพาหาที่ยึดเหนี่ยวจิตใจอันฟุ้งเฟ้อ หวังจะรักสบายทางลัด เช่น อยากรวยง่ายๆ ทำอะไรตามใจง่ายๆ มักง่าย ชอบความบันเทิงเริงรมย์ สังสรรค์ เมาเหล้า ชอบดูละเม็งละครร้องรำ ฯลฯ ผีสางต้นไม้ สัตว์ประหลาดแปดขา-สามหัว-สองหาง-ห้าเขา อย่างไร ก็ยกมือไหว้ได้ท้วมหัว อย่างกับเห็นเทพยดา ...หรือแม้แต่ตัวประหลาดหัวปี๊บ ยื่นโครงการประชานิยมหลอกโครมๆ แค่ห้าหกปี ก็หลงดีอกดีใจ ยกมือท้วมหัวเชิดชูกันถ้วนหน้า เลียเป็นพัลวันเอาใจนาย หนักข้อเข้าก็เล่นลามปามเลยเถิด กระทบถึงสถาบัน ถึงบุคคลที่เคยทำงานหนักตรากตรำเพื่อประชาชนมาก่อนหน้า ที่สังคมให้ความเคารพยกย่องนับถือยาวนาน ซึ่งผ่านการพิสูจน์ตัวเองกระจ่างแล้ว หรือไม่ว่าจะองคมนตรี หรือศาลยุติธรรม ศาลปกครอง หรือองค์กรอิสระอื่น ก็ไม่เว้น
คนไทยในระบอบทรราช จึงตกอยู่ในห้วงวงจรอุบาทว์อย่างโงหัวไม่ขึ้น คนไทยกลุ่มนี้จึงยังมีวิถีสันดานไทยใจรักสบายมักงาย อยู่ครบถ้วน แต่ที่ร้ายหนักขึ้นไปอีกคือ
เริ่มออกห่างจากความรักชาติ ศาสนา สถาบันเบื้องสุง ออกไปทุกทีๆ หันไปเข้าศรัทธาเจ้าลัทธิผู้มอบความเพ้อฝันให้ จนศิษยานุศิษย์เกิดแรงศรัทธาแบบถวายหัว ...แล้วมือที่ยื่นชี้ไปบนฟ้า ตาที่จับจ้องขึ้นไป สมัยเท้ายังติดดินของเจ้าลัทธินั้นหมายถึงอะไร !!?? ทาสทรราชไทยตามรอบนอกหลายแห่ง ทุกวันนี้ก็ยังมีชีวิต ...
- เช้าไหว้ตัวประหลาดขอหวย บนบาลเจ้าพ่อเจ้าแม่ขอให้ร่ำขอให้รวย ขูดต้นไม้หาเลข
- สายเดินโพย ซื้อหวย แทงเลข เล่นไพ่การพนัน แห่จองเหรียญ-เครื่องราง รุ่นฟันไม่เข้า ยิงไม่ตาย
- เที่ยง ทำงาน ไปได้นิดหน่อย ร้อนแดด หลับเอาแรง เพลียจากการเหยียบคนตายตอนจองเหรียญ
- บ่าย ดูละคร ดูตลก ดูชกมวย นั่งลุ้นหวย ซดยาดอง นินทาชาวบ้านร้านตลาด
- เย็น ตั้งวงเหล้า รับประทานจู๋หมา จู๋ลิง เพิ่มพลัง เที่ยวคาเฟ่ย์ ร้องคาราโอเกะ
- ค่ำ ยังไม่สร่างจากเมื่อเย็น ยังอยู่ที่คาเฟ่ย์เหมือนเดิม แต่ลูกเต้ากลับบ้านอาบน้ำแล้ว
- ดึก ทดสอบพลังจู๋หมา จู๋ลิง แวะนวดจับคลายเส้นให้สบายตัว กลับบ้านเตะเมียขอตังค์เล่นไพ่เสีย
- ดึกกว่านั้น ทดสอบพลังจู่หมา จู่ลิง อีกรอบกับเมีย หลับสบายเป็นตาย
เช้ามาสร่างเมา ก็วนเข้าอีหรอบเดิม สุดท้ายลูกเต้านับได้สิบเอ็ดคน เล่นให้กับทีมสโมสรฟุตบอลหมู่บ้าน บางคืนก็มี นสพ.คลุมหน้านอนข้างถังขยะ ไว้อ้างว่าอ่านข่าวบ้านเมืองประจำ ในตัวห้อยพระเครื่องแต่ในมือถือเหล้า พอลูกจะเปิดเทอม บ้านก็เหลือแต่ฝา อับจนมาแล้วก็เครียด เครียดก็กินเหล้า พอคนเขาเอาเงินหว่านก็ดีใจ ชวนเข้ากรุงประท้วงสองร้อยก็ยอมมา สั่งกระทืบเพื่อนร่วมชาติได้ก็ไม่แปลก เมียยังเตะกลิ้งมาแล้ว ไม่กลัวตายเพราะได้รักษาแค่สามสิบ นั่นก็ถูก นี่ก็แจก สบายยิ่งกว่าอะไรที่ไหนจะประทาน ไม่ต้องทำงานให้หนักให้เหนื่อยให้เมื่อย
เฮ้อ มันก็จบกันประเทศชาติ เหนื่อยใจจริงๆ ชี้แนะก็ไม่ฟัง ศาลตัดสินก็ไม่เชื่อ เหลือแต่รอชิบหายซะแล้วกระมัง?
ปล. ประชด แซวกันเล่น ...ขำขำ!!
