เก็บมารวบรวมไว้ด้วยกัน:งานเขียนของมนุษย์ ด้วยจิตใจมนุษย์ เพื่อความเป็นมนุษย์

[qazwsx]

Copy จากเว็บไซท์ที่บางท่านอาจไม่เคยย่างกรายเข้าไปดู
บ้างก็เอามาจากฟอร์เวอร์ดเมล์
บ้างก็เอามาจากเว็บบล็อค
บ้างก็เขียนขึ้นเอง ( จะถือว่าเป็น "Hidden Agenda" ก็ได้ )
ฯลฯ

ส่วนใหญ่แล้ว "ภาษาไม่สละสลวย"
ใช้คำหยาบ ๆ ตรง ๆ กระดากระคายหู
บ้างก็ไม่ถูกตองตามไวยากรณ์  บ้างก็ไม่ถูกต้องตามหลักวิทยาศาสตร์ 
แต่ผมกลับมองเห็นความละเมียดละไม "ใสแจ๋ว" จนมองทะลุลงไปเห็นขี้กากตะกอนนอนก้น
และด้วยสารัตถะอันหน่วงหนักที่ซ่อนเร้นอยู่
อาจช่วยขับไล่ความตอแหล แถไถ ให้กระถดห่างไปจากวิญญาณของผู้อ่านได อย่างน้อยก็สักแป๊บนึง
ซึ่งบางที มันอาจจะเป็นช่วงเวลา "วูบ ๆ" ที่ทำให้เรารับรู้ความเป็น "มนุษย์" ที่หลบซ่อนอยู่ในตัว "คน"
ของเราบ้าง
...ก็เป็นได้


แรกทีเดียว  ผมจะตั้งชื่อกระทู้นี้ว่า "ลำนำแห่งความตาย"
แต่แล้วก็พบว่าบางเรื่องไม่ได้เกี่ยวข้องกับความตาย
จึงทำให้รู้สึกละอายที่จะตีขลุมนำความตายมากล่าวอ้างเสียแต่แรก
อีกทั้งวลีที่ว่า "ลำนำแห่งความตาย" ก็ถูกเอามาใช้จนเกร่อ
...เฝอเฝ่า เหม็นเน่า - ชวนอ้วก...
น่าเบื่อ ( ภาษาลาว แปลว่า วางยาให้ตาย ) มากกว่าน่าอ่าน

[qazwsx]

เรื่องแรก
ลักษณะ : เรื่องสั้นแนวหลุดโลก
จาก : เว็บบอร์ด "หลุดโลก"
ชื่อเรื่อง "ความตายแม่งยิ่งใหญ่จริง ๆ"
ผู้เขียน : นายพระเจ้า
เมื่อ : 31 ก.ค. 43 เวลา 11:21:35 น.
=========================================================
 
    ความตายแม่งยิ่งใหญ่จริง ๆ ............
ตอนที่กูตบยุงหรือบี้มดตัวเล็ก ๆ กูไม่ค่อยรู้สึกถึงเท่าไหร่
หรือแม้แต่ตอนที่เห็นล้อรถสิบล้อทับหัวหมาที่นอนอยู่จนหัวบิดลูกตาทะลักออกมา   
กูููก็มัวตะลึงกับภาพที่เห็น

    เมื่อสองสามวันก่อนกูกำลังจะเอาผ้าหมาที่แช่แฟ้บไว้ขึ้น  มือกูไปโดนของสาก ๆ แข็ง ๆ ติดมือขึ้นมา
ปรากฏว่าเป็นตัวต่อที่ตายแล้ว กูทั้งกลัวทั้งขยะแขยงจนขนลุกซู่ทั้งตัว
กูสะบัดมันไปที่พื้น ดูแล้วมันนอนสงบนิ่งเหมือนหลับ นึกภาพไม่ออกจริง ๆ ว่่ามันทรมานยังไงเวลาที่น้ำแฟ้บทะลักเข้าปากเข้าจมูกจนตาย

    ไอ้ซูหมาบ้านกูเพิ่งตายไปเมื่อตอนตีหนึ่งกว่า ๆ ของวันศุกร์ คนในบ้านนอนหลับหมดแล้วแต่กูลงมาหาของกินก่อนนอน
กลิ่นน้ำดีออกหึ่ง มันนอนน้ำลายฟ่อดที่ปากอยู่ กูเอาผ้ามาซับให้แล้วดูอาการมันว่ามันจะไปรึเปล่า ไอ้ซูทนสู้กับอาการโรคหัวใจมาได้เป็นเดือนแล้ว

    ใจกูคิดว่ามันคงยังไม่ตาย แต่พอกูจะเดินขึ้นบันได มันยกหัวขึ้นมามองหน้ากู

    ไอ้เxี้ยกูไม่ได้คิดมากนะแต่ดวงตามันบอกกูชัดเลยว่าช่วยมันทีเถอะ ช่วยตามแม่ลงมาให้หน่อย  มันไม่ไหวแล้ว

    กูรีบวิ่งขึ้นไปเรียกแม่ บอก "แม่ไอ้ซูมันจะตายแล้วนะ" แม่กูรีบลงมาทันที เหมือนรู้แม่กูนั่งเฝ้าข้าง ๆ ไอ้ซูอยู่  กูยืนดูอยู่ห่าง ๆ

    ไอ้ซูเริ่มหายใจไม่ออก มันยกหัวจากหมอนใบเล็กที่มันเอาหน้าพาดอยู่อ้าปากหายใจ แม่กูบอกว่าเป็นอาการ "แอร์ฮังเกอร์"
    เป็นอย่างนั้นอยู่ประมาณ 15 นาที อยู่ ๆ ก็มีเสียงแพร่ดเบา ๆ พัดลมพัดสวนกลิ่นเหม็นขึ้นมาทันที ไอ้ซูขี้ออกมาเหลว ๆ กูรีบเอากระดาษมาปิดไว้

    กูมองดูหน้าไอ้ซู ดูมันงง ๆ ตาเริ่มปรือ ๆ แต่มันยังคงคุมสติได้ดี แล้วอยู่ ๆ น้ำสีเหลือง ๆ ค่อย ๆ ไหลเอ่อออกมา

    .............ไอ้ซูเยี่ยวแตก แม่กูบอกทวารมันเปิดแล้ว
    แล้วมันก็ทะลึ่งตัวจากท่านอนหมอบ เอียงล้มขึ้นมาเอาตัวพาดตักแม่กูขาเหยียดเกร็งไปทั้งตัว
    มันร้อง ".....ฮือ......ฮือ........" หนัก ๆ ตัวสั่นเบา ๆ แม่กูเอาผ้าบาง ๆ ปิดตามันไว้  กอดแล้วบอกกับมันว่า "ซู ไปดีนะลูกนะ ......"

    มันร้อง "ฮือ ......." อยู่สิบกว่ากว่าครั้งจนมันเงียบไป แม่กูกอดมันค้างไว้อยู่อย่างนั้นส่วนกูยืนนิ่ง

    ความตายแม่งเหมือนลมที่พัดผ่าน "วูบ"ผ่านมาจากที่เคยมีชีวิตอยู่ วูบเดียวชีวิตก็หายไปแล้ว คงเหลือไว้แต่ร่างกายอุ่น ๆ ที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

    ชั่วเสี้ยววินาทีที่ความตายผ่านมา มันยิ่งใหญ่ยิ่งกว่าอำนาจใด ๆ ในโลกนี้ทั้งสิ้น

    เราต้องนิ่งอย่างคนที่ไร้ทางสู้ ก้มหัวให้กับความยิ่งใหญ่ของมัน รำลึกถึงความต่ำต้อยของตัวเอง และหวาดกลัวต่อชะตากรรมของตน

    วินาทีแรกที่กูเห็นไอ้ซูเกิดเป็นลูกหมาตัวเล็ก ๆ แดง ๆ ตายังปิด กูคิดว่ามันทั้งสวยงาม น่ารักและน่าแปลกประหลาดใจ

    แต่วินาทีที่กูเห็นไอ้ซูตาย กูรู้สึกตื่นเต้น หดหู่ หวาดกลัว 
    และคิดว่าความตายนี่แม่งยิ่งใหญ่จริง ๆ

[อมพระมาพูด]

 

ปู่เย็นคับ "แนว" จิงๆ ผมว่าน่าจะเอาไปลงในหนังสือเสรีไทย ด้วยนา

ผมติดตามอ่านอยู่นะปู่ คีย์ไวไว เลย วัยรุ่นใจร้อน ...อิ อิ 

[qazwsx]

ทางเว็บ ฯ หลุดโลก เขามีพ็อคเก็ตบุ้ค ของตัวเองนะครับ
ส่วนใหญ่ก็รวบรวมมาจากเรื่องสั้นของสมาชิก
รวมไปถึงพวก "ไพร่ไร้โลโก้" ด้วย

ถ้าผมจะเขียนเรื่องลง "เสรีไทย - เสรีหัวใจ" คงไม่เขียนถึงทักกี้  เพราะดูเหมือนจะมีใครต่อใครเขียนไว้ให้อ่าน - ให้เก็บ เยอะมากแล้ว  ไม่ว่าจะเป็น อ.เจิมศักดิ์  อ.แก้วสรร  เฮียเหนาะ  คุึณวันชัย ( ตัน )   คุณเอนก ( เหล่าธรรมทัศน์ )  ฯลฯ

[ดอกฟ้ากับหมาวัด]

มาเรียนเชิญ ปู่เย็นและสมาชิกทุกๆท่าน ที่มีความสามารถในด้านการขีดเขียน

ส่งเรื่องเข้าร่วมในโครงการหนังสือครบรอบ 1 ปีเสรีไทยฯ ด้วยค่ะ

หมดเขตส่งวันที่ 10 เม.ย นี้

[qazwsx]

เรื่องที่ 2
ลักษณะ : เรื่องสั้นแนวหลุดโลก
จาก : เว็บบอร์ด "Darkhere ( ดักเxี้ย )"
ชื่อเรื่อง "กูเคยฆ่าตัวตาย"
ผู้เขียน : ก้อกูเองไงเล่า
เมื่อ : N/A ( ไม่ทราบแน่ชัด )
=========================================================
    .....
    .....
    เมื่อหลายปีมาแล้ว..
    ก่อนที่กูจะใช้คำว่า...
    ปล. วันนี้ กูอารมณ์ดี *
    ลงท้ายทุกกระทู้ที่กูตั้งและตอบ

    .....
    กูเป็นคนเงียบขรึม
    จริงจังกับชีวิต
    จริงจังกับความสัมพันธ์
    และจริงจังต่อคำพูด ทั้งของตัวเองและของคนอื่น
    ...
    ...
    ...
    ...
    ...
    ...

    ใส่กระสุนสามนัดเข้าในแม็กฯ
    นัดแรก อาจจะตาย..
    นัดที่สองเอาไว้ เผื่อไม่ตายและยังมีแรงยิงซ้ำ..
    นัดที่สาม เผื่อไม่ตายในนัดที่สอง..
    แต่กูค่อนข้างแน่ใจว่า
    กูน่าจะตายตั้งแต่นัดแรก..

    เอาปืนจ่อขมับ...
    ไม่ละ….กูเคยเห็นคนไม่ตายเพราะถูกยิงขมับ
    ทรมาน...กว่าจะตาย
    บางคนรอด...แต่นอนนิ่งเป็นบอนไซอยู่ในเตียงตลอดชีวิตที่เหลือ..

    เอาปืนใส่เข้าไปในปาก..
    ให้ลำกล้องชี้ขึ้นกลางกระหม่อม
    หัวกระสุนหนัก 114 เกรนกับแรงปะทะต้นที่ 1100 ปอนด์/ตารางนิ้ว
    คงทำให้เลือดและมันสมองกระจายเต็มเพดาน
    ไม่เอา..
    สยดสยองเกินกว่าที่จะมีใครกล้ามากอดศพกูเพื่อร้องไห้
    กูคงเหงาแย่..อุส่าห์ตายทั้งที
    ..
    ..

    กูเลือกที่จะยิงที่แสกหน้า..
    ...
    ดึงลำเลื่อนมาจนสุด
    ปล่อยให้สปริงลำเลื่อนถีบตัวผลักเอาสไลด์กลับเข้าที่
    หน้าสไลด์เตะจานท้ายกระสุน 9 มม.แบบหัวบอลของเฟเดอรัล
    วิ่งเข้ารังเพลิง..
    นกปืนอยู่ในตำแหน่งพร้อมยิง
    กูใส่เซฟ..นกปืนตกลงมาอยู่ในตำแหน่งฮาล์ฟค้อก
    ตามสไตล์ของปืนเซมิ-ออโต ชั้นดี ที่สามารถยิงดับเบิ้ลแอ๊คชั่นได้

    เลื่อนมือมาจับปืนในตำแหน่งที่หันปากกระบอกปืนเข้าหาตัวเอง
    วางสันหลังด้ามลงกับฝ่ามือ แล้วเอาหัวแม่มือสอดเข้าไปในโกร่งไก

    ลำกล้องขนาด 9 มิลลิเมตร มองเป็นเป็นรูดำ
    เกลียวอย่างน้องหกเกลียว..เวียนขวา ครบรอบที่ 16 นิ้ว
    คงทำให้หัวกระสุนที่รีดผ่านลำกล้องด้วยความเร็ว เกือบ 2000 ฟุต ต่อวินาที
    ผ่านผิวหนังบางๆ...
    เจาะเข้ากระดูกที่มีแต่แคลเซี่ยมหนาไม่ถึงเซนติเมตร...

    จากนั้น..คงเสียการทรงตัว..วิ่งผ่านครีมสีเทาอ่อนที่เรียกกันว่า มันสมอง
    ตีคว้านทำลายเนื้อเยื่อ...และวิ่งออกทางท้ายทอย.
    กูคงตายในทันที..ก่อนที่กระสุนจะวิ่งออกไปด้วยซ้ำ
    แต่อาการกระตุกของร่างกาย อาจจะทิ้งดีเลย์อยู่อีกหลายวินาที..

    จดหมายสองฉบับ วางอยู่บนโต๊ะ
    ถึงแม่และถึงคนรัก
    กล้องวิดีโอ ติดตั้งอยู่บนไทรพ้อต กำลังบันทึกภาพที่กูกำลังทำ
    คงเป็นหลักฐานที่ดีสำหรับตำรวจ
    ความเดือดร้อนที่อาจเกิดกับคนรอบข้าง คงมีแค่..
    ความเสียใจบ้าง..
    ทำความสะอาด…
    งานศพสักสามวัน แล้วเผา..
    ส่วนสาเหตุของการฆ่าตัวตาย..ชัดเจนอยู่แล้วในจดหมาย..

    กูปลดเซฟด้วยมือข้างซ้าย..
    เอาปืนมาจ่อที่หน้าผาก…
    เดี๋ยวกระสุนคงวิ่งผ่านจุดสำคัญของสมอง..
    กูอาจจะแทบไม่ได้ยินเสียงปืนด้วยซ้ำ…

    หัวแม่มือข้างขวา..ค่อยๆเหนี่ยวไก..
    น้ำหนักสปริงไกดับเบิ้ล ค่อนข้างหนัก
    แต่ปลอดภัยสำหรับปืนใช้งาน ที่ไม่ควรเบากว่าหกปอนด์
    กลไกสะพานไกราบเรียบ..ไม่มีอาการสะดุด
    ไกปืนถูกกดลึกเข้าไป…. ที่ท้ายสไลด์ นกปืนเริ่มเผยอตัวสูงขึ้น

    อีกสักครู่มันจะเข้าสู่จุดที่สูงที่สุด และตอนนั้น เซียร์ก็จะหลุดจากที่เกี่ยว
    นกปืนก็จะสับลงมาที่ท้ายเข็มแทงฉนวน
    เข็มแทงชนวนจะกระแทกเข้ากับกลางท้ายจานกระสุนด้วยแรงเฉื่อย
    แก็ปที่อัดเอาไว้ในจานท้ายจะทำปฏิกิริยาทางเคมี จนเกิดเป็นเปลวไฟ
    ระเบิดเข้าไปในปลอกกระสุนที่บรรจุดินปืนชนิดไร้ควัน
    จนดินปืนทั้งหมด ระเบิดขึ้นแทบจะในเสี้ยววินาทีเดียวกัน
    ก่อให้เกิดแก้สปริมาณมหาศาลจนดันให้ หัวกระสุนหลุดออกจากปลอก
    และวิ่งออกไปในทิศทางเดียวที่มันจะออกไปได้ …ปากกระบอกปืน
    เกลียวลำกล้องก็จะรีดให้หัวกระสุน หมุนรอบตัวเอง จนเกิดสมดุล
    ………….
    …….
    ..
    แชะ !!
    กระสุนด้าน..

    หัวใจที่สงบนิ่ง..
    กลับเต้นแรงขึ้นมาอย่างน่าประหลาด.
    น่าขำที่กระสุนด้าน
    แต่กูไม่มีอารมณ์ขำ..
    กระชากสไลด์ ปล่อยกระสุนนัดเดิมดีดออกทางช่องคายปลอกกระสุน
    ปล่อยมือให้สไลด์กระแทกกระสุนนัดใหม่เข้ารังเพลิง..
    เอาปืนจ่อหน้าผาก แล้วเหนี่ยวไกซ้ำ.
    ……………
    …….
    ..
    แชะ !!!!
    กระสุนนัดที่สอง…..ด้านอีกแล้ว
    ทั้งๆที่เป็นกระสุนใหม่ เพิ่งซื้อมาจากวังบูรพาเมื่อสองเดือนที่แล้ว
    เหลือมาจากแข่งยิงปืน IPSC ที่สนามราชนาวี
    ในวันแข่ง…ไม่มีกระสุนนัดไหนด้านเลย.

    กูวางปืนลงกับพื้น…
    จุดบุหรี่ยัดเข้าปาก…สูดควันแน่นเต็มปอด…แล้วพ่นเป็นลำยาว

    บอกกับตัวเองว่า…
    ฟ้าดิน คงไม่อนุญาตให้กูตายสมใจ
    จึงแกล้งให้กระสุนด้าน

    เอาละ….จะลองสู้ดูอีกครั้ง…
    เอาไว้ถ้าทุกข์ที่มี มันหนักกว่านี้…
    และหากทนไม่ได้…
    ค่อยมาหาทางว่ากันใหม่…
    ……..
    ........
    ........
    ......
    ...

    เก็บกล้องวิดีโอ..
    ฉีกจดหมายทิ้ง..
    หยิบปืนขึ้นมาถือในมือ…
    หันปากลำกล้องออกไปทางหน้าต่าง….
    แล้วเหนี่ยวไกเล่น….

    เปรี้ยงงงงงงงงงง….!!!!!!!!!!

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

*หมายเหตุจาก qazwsx
"ปล. วันนี้ กูอารมณ์ดี"
: เป็น Signature ของผู้เขียนเรื่องท่านนี้

[อมพระมาพูด]

 

ฮัดช้า....อ่านแล้วจินตนาการตาม เสียวขมอง เลยปู่ !! ผมว่าคนจะฆ่าตัวเองตาย แบบที่วางแผนล่วงหน้าแบบขางบน ใจกล้าจริงๆ 

ว่าแต่ว่า ข้างบนเค้าห้อยองค์จตุคามฯ รึเปล่าครับปู่ !!! กระสุนด้านสองเที่ยว ยิ่งกว่ารัสเซียนรูเล็ตอีก

[qazwsx]

เหอ ๆๆๆ
ทำกระทู้หาย...เพราะลืม Bookmark ไว้  ก่อน Format HDD ( ลง OS ใหม่ เป็น "ของเก่า"   คือเอา Win XP-SP2 ออก  แล้วกลับไปใช้ SP1 )
...แล้วก็ ( เพิ่ง ) นึกขึ้นได้ว่า
...เออนะ  ใช้ Information Searching System ของเว็บ ฯ ก็ได้นี่หว่า
...เมื่อเจอแล้ว จึงถือวิสาสะขุดกระทู้ขึ้นมาปัดฝุ่น ( ออกจากซากมัมมี่ ) 
คงไม่ว่ากัน ( ...ถึงว่าก็ไม่ฟัง )

 

[Suraphan07]

อ่านเพลินดี...
เอามาลงเรื่อยๆ น่ะครับ...

บางที บางช่วง บางเวลา บางท่าน

อาจจะติดขัด ทำให้พลาดบางกระทู้(เก่าๆ)
ที่น่าอ่านไปได้เหมียนกัน (อย่างผมเป็นต้น)...

[qazwsx]

เรื่องที่ 5
ลักษณะ : Jokes
จาก : ไม่ทราบที่มา
ชื่อเรื่อง : สวรรค์ของบิล  เกตส์ ( เอามาลงไว้เพราะความเซ็ง WinXP-SP2, อ้อ! มีคนบอกว่า Vista ห่วยกว่าซะอีก
ผู้เขียน : ไม่ทราบ
เมื่อ : N/A ( ไม่ทราบแน่ชัด )
=========================================================สวรรค์


เมื่อ บิล เกตส์ เจ้าของอาณาจักรไมโครซอฟต์ ตายแล้วขึ้นสวรรค์
พระเจ้าได้ตรัสกับผู้ยิ่งใหญ่แห่งวงการคอมพิวเตอร์รายนี้ว่า
"ข้าไม่แน่ใจว่า ควรให้เจ้าได้อยู่ในสวรรค์หรือนรกดี   เนื่องจากเจ้าได้สร้างคุณูปการแก่ชาวโลกไว้มากด้วยระบบปฏิบัติการ Windows    ที่แม้แต่บนสวรรค์และนรกต่างก็ยังใช้วินโดวส์ 98 ของเจ้า อยู่เลย   เอาล่ะ...ข้าจึงจะทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน  โดยครั้งน้ข้าจะให้เจ้าเป็นผู้เลือกเองว่า อยากขึ้นสวรรค์หรือลงนรก"
"ลูกขอขอบคุณพระองค์"  บิลตอบ  "แล้วสองอย่างนี้ต่างกัน อย่างไรครับ"
"ข้าจะให้เจ้าได้ไปดูกับตาตัวเอง"  พระเจ้าตอบกลับ
   
บิลพยักหน้ารับ   แล้วภาพของนรกก็ปรากฎขึ้นตรงหน้า
...ในนรกเป็นชายหาดขาว สะอาด  น้ำทะเลสีครามใสสด  ท้้องฟ้าแจ่มกระจ่างมีสาวงามนับพันเริงเล่นหัวเราะร่าอยู่ทั่วไป ดวงตะวันฉานฉาย  อากาศอบอุ่นน่าสบาย ( น่าจะเหมือนภูเก็ตนิ... )

บิลรู้สึกชอบใจมาก   จากนั้นพระเจ้าก็พาออกไปดูสวรรค์
...บนสวรรค์มีนางฟ้าล่องลอยในม่านเมฆ บ้างดีดพิณ  บ้างร้องเพลง  น่าประทับใจ  แตไร้เสน่หาเย้ายวน ไม่ชวนให้รู้สึกหลงใหลเท่านรก

ิบิลจึงบอกพระเจ้าว่า.....
"ลูกขอลงนรกดีกว่า"
   
สองอาทิตย์ต่อมา พระเจ้าแวะไปเยี่ยมบิลในนรก   เห็นบิลกำลังร้องโอดโอยอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิงในถ้ำอันมืดมัว  สองมือตะกายไขว่คว้าอย่างสิ้นหวัง   

"เป็นยังไงมั่งล่ะ" พระเจ้าถาม
"ลูกทรมานเหลือเกิน ชายหาดกับพวกสาว ๆ หายไปไหนกันหมด ?"   บิลตอบด้วยน้ำเสียงครวญคราง

"อ๋อ....พระเจ้ายิ้มที่มุมปากเล็กน้อย  ก่อนตอบ
"ไอ้นั่นมันเป็น ScreenSever ว่ะ !"


ปล.
หากมีใครเคยอ่าน - เคยฟังมาก่อนหน้านี้แล้ว 
ก็ขออภัย

[see - u]

*  ยาวดี ... แต่อ่านไม่จบ

    ถ้าเข้าใจไม่ผิด .. คือ  สื่อ  ถึงอารมณ์ของเสี้ยวหนึ่งในความรู้สึก

    ของความตายที่คิดว่า ไกล ...แต่  บางครั้งก็อยู่ตรงปลายจมูก

    เพียงแต่ .... จุดหนึ่งของอารมณ์มันพาเราไปเสี่ยง

    พอถึงจังหวะที่ต้องเจอ ... ตรงนั้นมันจะสะท้อนความรู้สึกออกมาว่าเป็นแบบไหน

    ตายในภาพลวง .. ตายทำไม

    ตายในสภาวะแวดล้อม .. ตายทำไม

    ตายตามอายุขัย ... และผ่านภาพ   มายา    ได้ นั่นสิควรตาย  !!!

[qazwsx]

เรื่องที่ 3
ลักษณะ : Image : Romantics Literature
จาก : Forwarded Mail ของลูกชาย ( ไม่รู้มันจะ Fw อ้อมโลกทำไม  แค่ส่งเป็น attach File ผ่านทาง LAN ในบ้านก็ได้ )
ชื่อเรื่อง : แค่อยากรู้...เธอยังไม่ลืมฉัน ?
ผู้เขียน : ปราย พันแสง
เมื่อ : ประมาณปี 2544 มั้ง - ดูจากรายละเอียดในรูป

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Clickable Thumbnail นะครับ
ต้อง Click ที่รูป ( Thumbnail ) แล้วมันจะลากมาให้

[ดอกฟ้ากับหมาวัด]

เข้ามาอ่านค่ะ น่ารักดี 

แต่กลับมีคำถามมากมาย ที่ทำให้ต้องขบคิด

[morning star]

ชอบเรื่องบิลเกต

บนสวรรค์ใช้วินโดว์ มิน่าล่ะ...ระบบเลยรวน คนทำดีไม่ได้ดี

[morning star]

อีกอย่าง สงสัยว่า คนจะฆ่าตัวตาย ทำไมต้องอธิบายกลไกการทำงานของปืนซะละเอียดขนาดนั้น

[อังศนา]

..ตามอ่านด้วยฟามหวาดเสียว 
ว่าจะมีเรื่องหวาดเสียวให้อ่าน (ประมาณกลัวๆ กล้าๆ)

โล่งใจ.. ที่เป็นเรื่องคมๆ แปลกๆ 
น่ารักอย่างหมีพูห์กับหมูน้อยก็มีด้วย

ปล. ย้อนกลับมาขออนุญาตเอาลิงค์รูปไปฝากน้องที่ชอบหมีพูห์นะคะ 

[qazwsx]

เรื่องที่ 4
ลักษณะ : ภาษิต - คำสอน
จาก : สมุดลงนาม + อวยพรของเจ้าบ่าวเจ้าสาวคู่หนึ่ง
ชื่อเรื่อง : ความรัก
ผู้เขียน : QAZWSX ( ก็ผมเองนั่นล่ะ )
เมื่อ : วันนี้ + เดือนนี้ ( มิ.ย. คนเสพย์เมถุน...เหอ ๆๆๆ ) แต่เมื่อ 10 ปีที่แล้วนะ

------------------------------------------------------------------------------------------------------

ลูกศิษย์คนหนึ่งเชิญผมไปเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ ( หัวหลักหัวตอ ) ในงานแต่งงานของเธอ
เธออุตส่าห์จอง "หน้าแรก" ของสมุดลงนามไว้สำหรับผม ( แหม...ให้เกียรติชะมัด  แต่ถ้าจะเปลี่ยนเป็นให้การทอนเงินขวัญถุงที่ผมใส่ซองให้ไป...น่าจะเป็นการถูกใจแก่ผมมากกว่า )
...แต่ผมบอกว่า
"ไม่ล่ะ  หน้าแรกไม่ใช่หน้าสำคัญหรอก"
แล้วผมก็พลิกไปที่หน้า "เกือบสุดท้าย*" แล้วเขียนไปดังนี้...


ความรัก ( อย่างลุ่มหลง** )
ทำให้คนโง่ กลายเป็นคนตาบอดและหูหนวก
ทำให้คนขลาดเขลา  กลายเป็นคนใบ้
ทำให้คนสอพลอสำแดงตัว
ทำให้คนฉ้อฉลได้รับการเชยชม
ทำให้ความรื่นรมย์กลายเป็นสิ่งเกลื่อนกลาด
ทำให้ญาติกลายเป็นคนห่างไกล
ทำให้หัวใจเป็นนายเหนือความคิด
ทำให้มิตรกลายเป็นศัตรู
ทำให้ผู้รู้กลายเป็นคนน่ารำคาญ
ทำให้ปีศาจและหมู่มาร...มีงานทำ
ฯลฯ


------------------------------------------------------------------------------------------------------
*หน้าสุดท้าย  มีไว้ให้คู่บ่าวสาวบันทึก
**ฉันทาจริต

[qazwsx]

เรื่องที่ 6
ลักษณะ : เรื่องสั้น
จาก : เว็บบอร์ด "หลุดโลก"
ชื่อเรื่อง : ความรักกับเวลา
ผู้เขียน : ถ้าไม่ใช่ "นิดหน่อย" ก็คงเป็น "นายพระเจ้า" หรือ "ชายกลาง" หรือใครสักคน...ช่างแมร่งเหอะ
เมื่อ : ราว ๆ 3-4 ปีที่แล้ว
---------------------------------------------------------------------------------------

มันมีเกาะอยู่เกาะนึง เป็นที่รวมเอา ความ ทั้งหลายทั้งแหล่ไว้ด้วยกัน...ความรัก ความโกรธ ความอิจฉา ความเกียจคร้าน ความกลัว ฯลฯ

...แล้วอยู่มาวันหนึ่ง เกาะนี้ก็จมลง
ความทั้งหลายแหล่ ต่างทิ้งเกาะเอาตัวรอดกันหมด
เหลือผู้ที่ยังติดอยู่บนเกาะ แค่ความรัก
........... เพราะความรักกลัวการเปลี่ยนแปลง
กลัวระยะทาง กลัวความห่างไกล จึงไม่ได้เตรียมอุปกรณ์สำหรับเดินทางไว้เลย


ขณะที่เกาะกำลังจมลงเรื่อย ๆ เขาร้องหาใครช่วย...ก็ไม่มี


"คุณความโกรธช่วยผมด้วยครับ"
...ความรักตะโกน
"ไม่เอาละ เวลาเธออยู่ด้วย ผู้คนใช้ชั้นอย่างเปล่าเปลืองและไร้สาระยิ่ง"
...ความโกรธตอบ



"คุณพี่ความเกียจคร้าน  ขอผมไปด้วยคน"
...ความรักยังไม่ย่อท้อ
"ไม่ละ เวลาเธออยู่ด้วย ชั้นมักจะถูกลืมเลือนไปหมด"
...ความเกียจคร้านตอบ




ความรักเพียรตะโกนขอความช่วยเหลือจากใครต่อใครอีกมากมานจนคอแหบแห้ง
แล้วก็ให้รู้สึกสะท้อนใจว่า ตัวเราคงจะสิ้ิ้นแน่แล้วในคราวนี้



จนสุดท้าย   ก็มีลุงแก่ ๆ แจวเรือผ่านมา
หากว่า ความรักกลับมิได้ตะโกนเรียกเช่นทุกครั้ง
ด้วยรู้สึกท้อแท้สิ้นหวังแล้วว่า
...คงไม่มีใครเห็นคุณค่าของตนเป็นแน่แท้แล้ว



แต่ชายชราผู้นั้นกลับแจวเรือมาหาความรัก
แล้วพาเขาออกจากเกาะที่กำลังจม...



ความรัก...
"โอว์  ลุงครับ ขอบคุณมากครับ คิดว่าจะไม่รอดซ่ะแล้ว
สมัยนี้ช่างไมมีใครเห็นคุณค่าของความรักเอาซะเลย..."

ลุง...
"อืมมมมมมม  เออนะ  ถึงจะไร้ผู้ซึ่งเห็นคุณค่าในตัวเจ้า  แต่เรากลับเข้าใจดี"


ความรัก...
"ลุงช่างมี Class - โรแมนติคเสียนี่กระไร  ไม่ทราบว่าลุงคือใครหรือครับ ?"


ลุง...
"เราคือ เวลา
...ทั้งโลกนี้มีเพียงเราเท่านั้น
ที่สามารถเข้าใจเจ้าและคนอื่น ๆ* ได้อย่างถ่องแท้ที่สุด"




-------------------------------------------------------------------------------------------
*ความ อื่น ๆ  หรือ "อารมณ์ - ความรู้สึก" ชนิดอื่น

[อธิฏฐาน]

ขอบคุณเวลา

[qazwsx]

เรื่องที่ 7
ลักษณะ : ไม่รู้ - นิยามไม่ถูก
จาก : Fwd Mail
ชื่อเรื่อง "The Unexpected : ไม่เป็นดังหวัง"
ผู้เขียน : ไม่ทราบ
เมื่อ : ประมาณปี 2545
=========================================================

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรอบ ๆ ตัวเราบ่อยครั้ง  ทำให้นึกน้อยใจในโชคชะตา
เพราะมันมักเลวร้ายกว่าที่ควร
เช่น  ขับรถมาเป็นสิบปีไม่เคยชนอะไร  แต่วันดีคืนดีเพื่อนขอแรงให้ช่วยถอยรถของมัน  หนอย...ยังไม่ทันเหยียบคันเร่งซะด้วยซ้ำ  รถเจ้ากรรมกลับชนเสาเข้าโครมใหญ่

เหตุการณ์เลวร้ายเหมือนสวรรค์แกล้งนี้เกิดขึ้นบ่อยกับทุกคน
จนมีผู้ตั้งเป็นกฏไว้  เรียกว่า "กฏของเมอร์ฟี่"
ที่มีคำนิยามเพียงสั้น ๆ ว่า
"ถ้ามันเคยผิดพลาด มันก็จะผิดซ้ำอีก"

ซึ่งนอกจาก "กฏของเมอร์ฟี่" แล้ว  ก็ยังมีกฏอื่น ๆ ที่มีผู้ค้นพบอีกมากมาย
กระทั่งเห็นสมควรที่จะรวบรวมไว้ด้วยกัน  ดังนี้

*******************************

1. กฎความเป็นไปได้
ขนมปังทาเนยที่พลัดตกลงสู่พื้น  จะเอาหน้า ด้านที่ทาเนยไว้คว่ำลงเสมอ
และโอกาสที่เนยจะตกไปเปื้อนพรม  จะแปรผันยิ่งขึ้นตามราคาของพรม

2. การดูดวง - พยากรณ์
หมอดูมักทำนายทายทักไว้หลาย ๆ เรื่อง
แต่เรื่องที่แม่นที่สุดคือเรื่องที่เลวที่สุด

3. กฏแห่งความแม่นยำ
หากขว้างก้อนหิินออกไปอย่างสะเปะสะปะ  มันมักจะพุ่งตรงเข้าหาวัตถุที่มีราคาแพงที่สุด

4. กฏของหาย
ของใช้ที่เห็นอยู่ทุกวันจะหายไปก็ต่อเมื่อเราจำเป็นต้องใช้มัน

5. กฏของการเสี่ยงโชค
5.1 เลขเด็ดที่เราไม่ซื้อ  คือเลขที่ออกในงวดนั้น
่5.2 เลขที่เราซื้อมักใกล้เคียงกับเลขที่ออก  หากได้ทำการบวกลบคูณหารด้วยจำนวนอะไรสักอย่าง  หรือทำแค่เพียงกลับหน้ากลับหลัง
5.3 ถ้าเราซื้อเลขกลับหน้ากลับหลัง  มันจะออกตรง
5.4 แต่ถ้าเราซื้อมันทั้งเลขตรงและกลับหน้ากลับหลัง   มันก็จะไม่ออก "ตัวเลขเด็ด" เหล่านั้นเลย

6. กฏของแรงโน้มถ่วง
วัตถุ 2 ชิ้นน้ำหนักไม่เท่ากัน  จะตกถึงพื้นด้วยความเร็วเท่ากัน  โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันกำลังจะตกลงไปในลํกษณะที่ทำให้เราต้องเสียทรัพย์

7. ข้อพิจารณาในการเลือกซื้อหนังสือ
หนังสือที่หน้าปกสวย  เนื้อหาภายในมักห่วย
หนังสือที่หน้าปกขี้เหร่  เนื้อหาภายในยิ่งห่วยกว่า

8. กฏ "ห้ามทัก"
ทันทีที่เอ่ยปากคาดการณ์ใด ๆ ไว้ล่วงหน้า
หากเป็นเรื่องร้าย...สิ่งร้าย ๆ ก็จะมาหา
หากเป็นเรื่องดี...สิ่งร้าย ๆ ก็ยังจะมาหา 

9. กฏของโฮว์ ( Howe's Law )
มนุษย์ทุกคนมักจะทำอะไรไม่สำเร็จ

10. กฏของไซเมอร์สกี้
เมื่อรื้อส่วนประกอบใด ๆ ออกมาแล้วประกอบกลับเข้าไปใหม่
มักจะมีชิ้นส่วนเกินจำเป็นเหลืออยู่เสมอ

11. กฏของอีดัวร์
รถเลนข้าง ๆ มักเคลื่อนตัวดีกว่าเลนของเรา

12. กฏการแก้ปัญหา
ในปัญหาหรืออุปสรรคใหญ่ ๆ มักมีปัญหาเล็ก ๆ ซ่อนอยู่ภายใน
ซึ่งมันจะขยายตัวขึ้นมาแทนที่ปัญหาใหญ่ที่ได้รับการแก้ไขไปแล้ว

13. ธรรมชาติของมนุษย์
มนุษย์มี 2 ประเภท
ประเภทแรก  คือ  พวกที่ชอบแยกมนุษย์ด้วยกันออกเป็น 2 ประเภท
ประเภทที่ 2  คือ  พวกที่รังเกียจประเภทแรกชิบเป๋ง

14. กฏยิ่งน้อยยิ่งดีของซีกัล
คนที่มีนาฬิกาเรือนเดียว จะรู้เวลาแน่นอน
ส่วนคนที่มีนาฬิกาเพิ่มขึ้นมาอีกเรือน  จะไม่แน่ใจว่าเวลาใดถูกต้อง

15. กฏของการเหลื่อมล้ำทางช่วงเวลา
การเริ่มต้นงานเป็นสิ่งที่ยาก
เพราะงาน 10% แรกจะใช้เวลาหมดไปเกือบ 90% ของเวลาทั้งโครงการ
ส่วนงานอีก 90% ที่เหลือก็ยังจะต้องใช้เวลาอีกกว่า 90% ของเวลาทั้งโครงการอีกนั่นล่ะ

16. กฎของลีเบอร์แมน
นักการเมืองทุกคนโกหก
แต่ไม่เป็นไร  เพราะยังไงซะก็ไม่มีใครฟังมันอยู่แล้ว

17. กฎของเกรเกอรี่
พนักงานที่ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้บริหาร  มักมีบุคลิกภาพดีเยี่ยม  โต๊ะทำงานสะอาด  พูดจาฉาดฉาน
แต่เป็นคนเดียวกันกับไอ้ขี้โม้  ไม่เป็นโล้ไม่เป็นพาย  ทำงานไม่เป็นสักอย่าง ในสายตาเพื่อนร่วมงาน

18. กฎของสาวนักช็อป ฯ
เสื้อตัวเก่งจะกลายเป็นตัวเก่าไปในทันทีที่เธอได้เสื้อตัวใหม่

19. ข้อเท็จจริงของการบริหารองค์กร
ในทุกองค์กรจะต้องมีสมาชิกที่มองเห็นปัญหาแท้จริงขององค์กรแห่งนั้น
และเขาหรือเธอก็คือคนที่ใครต่อใครยินดีที่จะให้อยู่เงียบ ๆ ในตำแหน่งอันไม่มีบทบาทใด ๆ

20. ข้อเท็จจริงของกระบวนการวิภาษวิธี
คนรู้จริงที่สุดและมีข้อมูลมากที่สุด  คือคนที่พูดน้อยที่สุด

21. กฎการทำงานเป็นทีม ของเนลสัน
เมื่อมีงานใหญ่  ต้องใช้แรงงานเยอะ  ทุกคนจะลงความเห็นว่า "ต้องจ้างคนมาทำ"
เมื่อมีงานยาก  ต้องใช้ฝีมือหรือทักษะ  ทุกคนจะลงความเห็นว่า "ต้องจ้างคนมาทำ"
เมื่อมีงานสำคัญ  จำเป็นต้องใช้ความละเอียดรอบคอบ  ทุกคนจะลงความเห็นว่า "ต้องจ้างคนมาทำ"

22. กฎการมองโลกในแง่ดี
ผู้ที่บอกว่าตัวเองคิดเชิงบวก - มองอะไร ๆ ในแง่ดี
จะเริ่มต้นด้วยการบอกว่า
"แกมันเป็นคนคิดเชิงลบ - มองอะไร ๆ ในแง่ร้าย"

[qazwsx]

ผมยึดถือเอาเองว่ากระทู้นี้เป็นของผม  ซึ่งผมอยากจะพิมพ์อะไรใส่เข้ามา...ก็เป็นเรื่องชองผม
===================================================



ไม้หลักปักมันคง
หรือ Noko@saraburi....

หลายคนอาจไม่รู้จัก
แต่ถ้าเป็นแฟนพันธุ์แท้ - รุ่นบุกเบิกของ Pantip ห้อง Tech โต๊ะ Hardware ย่อมรู้จักดี
คุณไม้หลักเป็นกูรูรุ่นแรก ๆ ของ Pantip ซึ่งช่วยจรรโลงและสร้างสรร Hardware อันถือเป็น "จุดเริ่มต้น" ของเว็บไซท์ - เว็บบอร์ดแห่งนั้น ให้เป็นที่ประจักษ์แก่สายตาผู้คนทั่วไป
...เป็นผู้หนึ่งที่ช่วยสร้างสังคมเว็บบอร์ดให้มีคุณค่า
...เป็น "ไม้หลัก" ที่ผู้คนมากหน้าหลายตาเข้ามาอาศัยการอนุเคราะห์

มีผู้คนจำนวนไม่น้อย  เชื่อว่า "เกินกว่่าหลักพัน" ที่ได้รับการช่วยเหลือจากคุณไม้หลัก ฯ
ตั้งแต่่สมัยที่คอมพิวเตอร์ยังใช้ Windows 3.1
ด้วย CPU แบบ Socket 7 + EDO Ram + Modem 28.8 kbps

...หลายคนที่เข้ามาเสวนาในรุ่นนั้น  ไม่ว่าจะเป็นนาย Ter ตัวแสบ, นายตาโตคิ้วเข้ม,  * ค น พ เ น จ ร *, คุณไม้หักปักทิ่มพุง ...และแม้แต่น้องลูกหิน ฯ ( เข้าใจว่าไม่ผิดนะ )
หลาย ๆ คนคงทราบดีถึงอารมณ์ขัน + ความรู้อันมากมาย ของคุณไม้หลัก
หลาย ๆ คนชื่นชม
และคุณไม้หลัก ฯ ก็คือบุคคลผู้เคยได้รับการ Vote ด้วยคะแนนสูงสุดจากสมาชิก Pantip ให้เป็นบุคคลยอดนิยม ชนิดทำคะแนนทิ้งอันดับ 2 ไปหลายช่วงตัว


สำหรับผมแล้ว  คุณไม้หลัก ฯ คือผู้จุดประกายในการเป็นผู้ให้
ครั้งแรกสุดที่ผมเข้าไปใน Pantip ( ยังไม่ได้ใช้นามแฝงว่า qazwsx ) นั้นผมเข้าไปตั้งคำถามทางด้านเทคนิคแบบไม่คาดหวังอะไร  เพราะส่วนใหญ่แล้ว - เดิมทีผมอาศัยเว็บบอร์ดของ AIT หรือเว็บต่างประเทศ ( Search แล้วเก็บเกี่ยวความรู้อย่างเดียว - ไมได้่ตั้งคำถามพวกมันหรอก )
...แต่ผมก็ได้รับคำตอบ  เป็นคำแนะนำที่ "ค่อนข้างยาว" ซึ่งแสดงให้เห็นถึง "น้ำใจ" ของผู้ตอบท่านนั้น
...ครับ  ผมกำลังกล่าวถึงคุณไม้หลักปักมั่นคง

จากนั้น  ผมก็เข้า Pantip - Hardware บ่อยครั้งขึ้น  จนกระทั่ง "เข้าทุกวัน" และสมัครเป็นสมาชิก  เพื่อไปอ่านเอาความรู้และหากมีโอกาสก็ช่วยตอบหรือแสดงความคิดเห็นด้วย
...ผมตอบในเรื่องที่ผมถนัด  ซึ่งก็คงเทียบกับคุณไม้หลัก ฯ ไม่ได้ในด้านความรอบรู้และรู้ลึกถึงระบบปฎิบัติการ ฯ
...ผมตอบ  เพราะผมรู้สึกเหมือน "เป็นหนี้บุญคุณ"
...ผมตอบ  เพราะผมมีความสุขกับการ "เป็นผู้ให้"

การเล่นเว็บบอร์ดของผมเริ่มจากคุณไม้หลักฯ นี้เอง


คุณรู้ไหมว่ามันยิ่งใหญ่มากนะ
กับการเป็น "ผู้จุดประกายการให้" ไว้ในหัวใจของผู้อื่น
โดยเฉพาะกับคนที่ไม่รู้จัก - ไม่มีความเกี่ยวดองอันใดต่อกัน
เหมือนตะเกียงริมรั้วที่ส่องสว่างให้แก่ใครก็ได้  ไม่เลือกหมู่เหล่า
เหมือนโอ่งดินเผาบรรจุน้ำใสเย็น ที่ตั้งไว้ให้ผู้เดินทาง อย่างไม่เลือกหน้า
น้ำใจอันไม่มุ่งหวังสิ่งตอบแทนอันใดแบบนี้เอง ที่สร้างสังคมมนุษย์ขึ้นมา
เป็นคุณค่าที่ทำให้คนเรายินดีตื่นขึ้นมาใช้ชีวิตในแต่ละวัน

มิใช่เพียงแค่ "ให้"
แต่ยัง "สร้างผู้ให้"
...ในชีวิตจริงของคุณไม้หลัก ฯ เป็นครู
...ในชีวิตออนไลน์ของคุณไม้หลัก ฯ เป็นยิ่งกว่าครู


หลับเถอะคุณไม้หลัก ฯ
งานของคุณสำเร็จแล้ว
เมล็ดพันธุ์ผู้ให้และผู้แสวงหาปัญญาที่คุณปลูกไว้ในใจของผู้คนได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว
ผมไม่เสียใจที่คุณจากไป
เพราะคุณจากไปเพียงลมหายใจเท่านั้น
ในขณะที่เสียงหัวใจและเสียงรัวแป้นคีย์บอร์ดของคุณ 
...จะยังคงดังก้องอยู่ตลอดไป



http://www.pantip.com/cafe/isolate/topic/M5559261/M5559261.html

http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=noko

[morning star]

 

[login not found]

ร่วมไว้อาลัยและร่วมทำบุญครับ

[aiwen^mei]

  "การให้เป็นเหตุให้มีความสุขยิ่งกว่าการรับ" (กิจการ 20:35)

ขอร่วมไว้อาลัยด้วยค่ะ

[qazwsx]

ลบ

[qazwsx]

ลบ

[qazwsx]

ลบ

[qazwsx]

ลบ

[ดอกฟ้ากับหมาวัด]

 

[qazwsx]

เรื่องที่ 13
ลักษณะ : Copy & Paste
จาก : http://www.asiafinest.com/forum/index.php?showtopic=163409&st=20&start=20#
อยากให้คลิกเข้าไปอ่านดูนะครับ
ชื่อเรื่อง : Tucksin Vs My King
ผู้เขียน : Peaceman
เมื่อ : 28 มิถุนายน 2551

===============================================================

Tucksin treat Thailand as his own company.

While my King treat Thailand as His own home.

Tucksin treat Thai people as his own employee.

While my King treat Thai people as His own family.

Tucksin could sell his own company if its mean more money in his account.

While my King will never sell his own Home.

If I have to judge a man from his life time works, it would be my King whom I'll trust.

Many of the King's projects proof to help Thailand in the long run, to be in the right track ;if we shall follow them.

Try thinking outside the capitalism a bit, you'll see..