สะบัดชัยชเวดากอง-เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์

[ชัย คุรุ เทวา โอม]

๏ เสียงปืนสั่งขบวนสงฆ์ว่า... “จงหยุด... 
อย่านำพุทธศาสนามาแปดเปื้อน 
อย่าให้องค์ชเวดากองต้องสะเทือน 
จงหยุดเคลื่อนขบวน...หยุด...หยุดเดี๋ยวนี้”... 

๏ พระก้าวย่างพลางกล่าว...”เราหยุดแล้ว... 
หยุดทุกแนวอัปยศหยุดกดขี่ 
หยุดอำนาจเถื่อนอธรรมหยุดย่ำยี 
ท่านแหละที่ควรหยุด...หยุดได้แล้ว!” 

๏ คือเสียงปืนเปรี้ยงปราบขนาบกระหน่ำ 
กับเสียงสงฆ์สวดธรรมพึมพำแผ่ว 
สายฟ้าแลบแปลบปลาบวะวาบแวว 
ฉายภาพแก้วเปราะบางกำลังร้าว 

๏ เผด็จการเรืองแรงในแหล่งหล้า 
กับประชาธิปไตยในห้วงหาว 
ยังยุทธ์แย้งยืนยงอยู่โยงยาว 
ระอุผ่าวแผดพระเจดีย์ทอง 

๏ สะเทือนสองฝั่งฟ้ามหาอำนาจ   
จะรุกฆาตหรือจะแต่งกำแพงป้อง 
ล้วนยักษ์ใหญ่ใจดีมีตะบอง 
เขม้นมองจ้องมาตาเป็นมัน 

๏ จงชเวดากองผ่องพุทธธรรม 
จงชี้นำแนวประชาฝ่าภัยมหันต์   
จงเพื่อนบ้านใกล้ไกลร่วมใจประจัน 
จงช่วยกันสรรค์สร้างเส้นทางประชา!. 

---------------------------------------
เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์

http://www.oknation.net/blog/nowwarat

[ชัย คุรุ เทวา โอม]

คารวะอาจารย์ครับ

Free burma

[รวงข้าวล้อลม]

เข้าไปอ่านในโอเคเนชั่น  แล้วชื่นชมท่านเช่นกันค่ะ

[komyen]

เมืองพุทธไม่หยุดผลาญ
ล่าประหารทุกแห่งหน
พม่ายังมืดมน
ยากผ่านพ้นมหันต์ภัย

ปีเดือนที่เคลื่อนผ่าน
เผด็จการยังเกรียงไกร
เลือดเปื้อนมิเลือนไป
บาปที่ก่อรอรับกรรม

คืนวันที่ฝันหวัง
ความชิงชังที่ฝังช้ำ
อำนาจแห่งอธรรม
ที่ตอกย้ำเหยียบย่ำยี

รอวันที่ฝันไว้
ร่วมชิงชัยประชาชี
โรมรันเพื่อเสรี
ล้างอัปรีย์ที่ปกครอง

[see - u]

*  อันนี้เป็น ..........  เพียงความเคลื่อนไหว

    ที่   เนาวรัตน์   เขียนไว้ช่วง ตุลา  19  ( เล่มที่มีอยู่ในมือเค๊าบอกว่าพิมพ์ครั้งแรก 19 )

    อาจจะเกี่ยว หรือ ไม่เกียว  กะ  เหตุการณ์ในพม่า   ............. 

    เพียงแต่นึกถึงขึ้นมา.....  ขอแปะใน ทู้ นี้ด้วยละกัน    เนาะ

    ............................

    "  ชั่วเหยี่ยวกระหยับปีกกลางเปลวแดด
       ร้อนที่แผดก็ผ่อนเพลาพระเวหา
       พอใบไม้ไหวพลิก ... ริกริกมา
       ก็รู้ว่าวันนี้มีลมวก
       เพียงกระเพื่อมเลื่อมรับ วับวับไหว
       ก็รู้ว่าน้ำใสใช่กระจก
       เพียงแววตาคู่นั้นหวั่นสะทก
       ก็รู้ว่าในอก ... มีหัวใจ


       โซ่ประตูตึงผูกถูกกระชาก
       เสียงแห่งความทุกข์ยากก็ยิ่งใหญ่
       สว่างแวบแปลบพร่ามาไรไร
       ก็รู้ได้ว่าทางยังพอมี .....
       มือที่กำหมัดชื้นจนชุ่มเหงื่อ
       ก็ร้อนเลือดเดือดเนื้อถนัดถนี่
       กระหืดหอบฮวบล้มแต่ละที
       ก็ยังดีที่ได้สู้ได้รู้รส ....


       นิ้วกระดิกกระเดี้ยพอได้เห็น
       เรี่ยวแรงที่แฝงเร้นก็ปรากฏ
       ยอดหญ้าแยงหินแยกหยัดระชด
       เกียรติยศแห่งหญ้าก็ระยับ
       สี่สิบปีเปล่าโล่งตลอดย่าน
       สี่สิบล้านไม่เคยเขยื้อนขยับ
       ดินเป็นทรายไม้เป็นหินจนพังยับ
       ดับและหลับตลอดถ้วนทั้งตาใจ .......
       

       นกอยู่ฟ้านกหากไม่เห็นฟ้า
       ปลาอยู่น้ำย่อมปลาเห็นน้ำไม่
       ไส้เดือนไม่เห็นดินว่าฉันใด
       หนอนย่อมไร้ดวงตารู้อาจม
       ฉันนั้นความเปือยเน่าเป็นของแน่
       ย่อมเกิดแก่ความนิ่งทุกสิ่งสม
       แต่วันหนึ่งความเน่าเปื่อยในเปือกตม
       ก็ผุดพรายให้ชมซึ่งดอกบัว..........

     
       และแล้วความเคลื่อนไหวก็ปรากฏ
       เป็นความงดความงามใช่ความชั่ว
       มันอาจขุ่นอาจข้นหม่นมัว
       แต่ก็เริ่มจะเป็นตัวจะเป็นตน
       พอเสียงร่ำรัวกลองประกาศกล้า
       ก็รู้ว่าวันพระมาอีกหน
       พอปืนเปรี้ยงแปลบไปในมณฑล
       ก็รู้ว่าประชาชนจะชิงชัย ..........   "