แสร้ง

[เลิศภพจบพสุธา]

๏ มิตรภาพฉายฉาบบนภาพมิตร
เว้นช่องว่างไว้ปิดร่างปรากฏ
เสพอักษรความคิด,เสพอรรถรส
สร้างตัวตนกำหนด "ยศอารยะ"


๏ วาดเรื่องราวมากมายระบายโลก
อวดอัตตาอุปโลกน์ ,วิสาสะ
ล้วนจากสภาวะจิต,จริต,ราคะ
สำเร็จความใคร่ทางวาทะ,ละเลงรมย์


๏ เป็นสุขเท่าที่ได้สุข ,เป็นสุขเถิด
เกรงสุขเท่าที่เตลิดอารมณ์ล่ม
แสร้งสุขกลบเจ็บปวดรวดระบม
สร้างทุกทุกข์ระทมทับถมไว้


๏ เพราะต่างหวังเพียงแต่ได้ และได้อีก
แม้เศษเสี้ยวเพียงกระผีกไม่เผื่อให้
ฉวยมิตรภาพฉาบหน้าค้ากำไร
เอาเลือดเนื้อ,เอาหัวใจมาต่อรอง


๏ ฝันจะสร้างสังคม   .... อุดมสุข
แต่ยังเห็นความทุกข์,สนุกสนอง
อักษรเขียนกันวุ่นวายและก่ายกอง
ยิ่งอ่านยิ่งไม่น่ามองสักตัวเดียว ๚ะ๛

 

[komyen]

เขียนฟุ้งเฟื่องเรื่องฝันจรรโลงโลก
เรื่องรักโศกสุขทุกข์สนุกเศร้า
เรื่องจริงจางพรางฝันนั้นดั่งเงา
หรือเราเขลาเบาคิดประดิษฐ์คำ

บางครั้งแสร้งแต่งฝันจรรโลงจิต
อยากชวนคิดชีวิตจริงสิ่งน่าขำ
ล้วนเดินกันบรรเลงตามเพรงกรรม
ล้วนทุกข์ย้ำทำยากลำบากจริง

บางคราวแสร้งแต่งสุขกลบทุกข์เศร้า
กลบความเหงาเปล่าเดียวเปลี่ยวใจยิ่ง
แท้จริงใจไม่ลวงไม่ช่วงชิง
เพียงแต่งติงสิ่งต่างสร้างโลกรมย์

มิตรภาพผ่านอักษรกลอนประดิษฐ์
ต่างเพียรคิดลิขิตไว้ให้เหมาะสม
ฆ่าเวลาผ่านนาทีที่ทุกข์ตรม
ได้ชื่นชมเชิงชั้นวรรณกวี

....ตามมาแจมอีกครั้งครับ....

[เลิศภพจบพสุธา]

๏ ฝันจะสร้างสังคม .... อุดมสุข
แต่ยังเห็นความทุกข์,สนุกสนอง
อักษรเขียนกันวุ่นวายและก่ายกอง
ยิ่งอ่านยิ่งไม่น่ามองสักตัวเดียว ๚ะ๛


ว่าวาทีวาทังไม่ขังขอบ
วรรณกรรมชมชอบเลยห่อเหี่ยว
มิตรภาพปนเหงาและเศร้าเซียว
ร่ำรักไม่เฉลียวในความรักษ์


เขียนเรื่องรุ้งฟุ้งฝันจรรโลงโลกย์
จงบันทึกด้วยโชกโชนประจักษ์
เรื่องจริงใจอำพรางจำพร่างนัก
นึกประเดิดประดักในวรรคตอน


มิตรภาพผ่านกลอนอักษรประดิษฐ์
ใช่ปัจฉิมลิขิตปิดท้ายท่อน
ค่าเวลา,ฆ่าได้ด้วยค่ายกลอน
ช่วยกันสร้างช่วยกันสอนใช่หลอนลวง



+ + + + + + + + +



สวัสดีครับท่าน Komyen
ชวนกันอ่าน ช่วยกันเขียน คนละแรงสองแรง

[ThailandReport]

มิตรภาพ ฉายฉาบ บนภาพมิตร
ดั่งชีวิต เป็นจริง ทุกสิ่งฝัน
โลกไซเบอร์ สว่างวาบ ตราบคืนวัน
แต่ไร้รอย ให้สาวฝัน นั้นคืนมา....

บ้างทุ่มเท ทฤษฎี บัดพลีเซ่น
บ้างทุ่มเถียง โดดเด่น เช่นคนกล้า
บ้างอิงแอบ เมียงมอง ย่องเข้ามา
บ้างก็ปลอม กายา เข้าหากิน

เขียนเรื่องรุ้ง ฟุ้งฝัน จรรโลงโลก
สกปรก จาบจ้วง ลวงติฉิน
กักขฬะ หยาบช้า เป็นอาจิณ
ยังลอยหน้า บ้าบิ่น อยู่ทุกวัน

เป็นขาจร จากประจำ เจอยำไล่
สวมหัวใจ สวมหน้ากาก หลากสีสัน
ผุดๆโผล่ ฉีดเชื้อชั่ว มั่วรายวัน
แค่กระสัน อยากดัง ดั่งที่เคย

จะจบกลอน วอนไว้นิด ให้คิดหน่อย
ฤาควรปล่อย เวทีร้าง ให้ว่างเฉย
ยังดีกว่า ปอปั้นชน คนคุ้นเคย
อุดมการณ์ ถูกละเลย แค่สะใจ...


มอบแด่ คนที่เสแสร้ง ทุกท่าน ..จากใจเล้ย