ยุค๒๕๕๑ จะต้องบันทึกเอาไว้ว่า "ทหารไทย กล้ารังแกเด็ก แต่ไม่กล้าสู้กะทหารเเขมร์.

[An.mkII]

ยุค๒๕๕๑ สยามประเทศจะต้องบันทึกเอาไว้ว่า "ทหารไทย กล้ารังแกเด็ก แต่ไม่กล้าสู้กะทหารเเขมร์.."
 

ทหารเเขมร์มันจะมายึดดินเเดนไทย.. ทหารไทยบอกว่า "ไม่ใช่หน้าที่ผม..."


แต่พอนักการเมืองจะหาพื้นที่มาสร้างรัฐสภาเเห่งใหม่  ทหารไทย ไม่สนใจเเม้นกระทั่งจิตใจเด็ก..

ร่วมมือร่วมใจเที่ยวรังเเกให้เด็กต้องย้ายที่เรียน..เพราะหวังเชลียร์ตีกินกะนักการเมือง



นี้เเหละ...สยามประเทศ ยุค๒๕๕๑

ยุคที่...จะต้องบันทึกเอาไว้ว่า "ทหารไทย กล้ารังแกเด็ก แต่ไม่กล้าสู้กะทหารเเขมร์.."


ปล.

ผมเองก็ไม่อยากด่าทหารไทยอะไรมากมาย...

แต่กะกรณีที่ไปยอมสยบเเทบเท้านักการเมืองและไปรังแกเด็กนักเรียนแบบนี้ ผมว่ามันเกินไป

ถ้าคุณเอาไปเทียบกะกรณีปารสาทเขาพระวิหาร.. ดังเหตุผลที่ว่ามาในข้างตน...
 

[เอกราช]

ยุค๒๕๕๑ สยามประเทศจะต้องบันทึกเอาไว้ว่า "ทหารไทย กล้ารังแกเด็ก แต่ไม่กล้าสู้กะทหารเเขมร์.."
 
มันควรเป็นเช่นนี้มากกว่า

ทหารไทยยุค๒๕๕๑ สยามประเทศจะต้องบันทึกไว้ว่า
"ทหารไทยอย่าว่าจะไปคิดสู้กะทหารแขมร์
แม้จะกล้ารังแกเด็ก
ท้ายที่สุดก็จะถูกเด็กโยธินบูรณะ ตีเอาพ่ายแพ้
ให้ได้รับความอัปยศอดสูไปตามๆกัน"

 

[ริวเซย์]

ทุเรศมาก ทหารที่เป็นทหารของพระเจ้าอยู่หัวเหลือน้อยเต็มที

เหลือแต่ทหารที่คอยแต่เลียร้องเท้า รับใช้นักการเมืองโดยไม่สนใจสิ่งถูกผิด

 

[มารุจัง]

ทหารแขมร์ มันมีอาวุธ
มันสนิทกับทรราช มันซูเอี๋ยกับนายทหารใหญ่
ทหารไทยจึงไม่กล้า

แต่กับเด็กนักเรียน ไม่มีอาวุธ
ศิษย์เก่าที่เป็นใหญ่เป็นโต ก็ไม่สนใจ
ทหารจึงทำเป็นกล้า

ช่างเป็นเกียรติประวัติให้ทหารไทยในยุคนี้จริง ๆ

ปล. เด็กมันยังกล้ากว่าเลย กล้าที่ไปเรียกร้องความยุติธรรม
แต่ทหารแท้ ๆ กลับกลัวหงอ...