บ้านน๊อก บ้านนอก

[นายชด(หนุ่ม)]

ไอ้บ้านนอก.........

เป็นคำเรียกขานที่ให้เกียรติผมซะนี่กระไร ทั้งที่ผมนั้นอยู่ชานเมืองหลวงแท้ๆ  แต่เพื่อนๆที่โรงเรียนบางคนเคยเรียกผมแบบนั้น   บางคนมันบอกด้วยซ้ำว่า สถานที่ที่ผมอยู่ ไม่ใช่เขตของเมืองหลวง มันเป็น บ้านนอก

เอ่อ  เอ้อ บ้านนอกก็บ้านนอกวะ  แล้วจะทำไม? คนบางกอกอย่างเอ็ง นึกว่า เลอเลิศนักหนาหรือไร?

บางอย่างผมก็ไม่รู้ ไม่เคยเห็นมาก่อน ก็ถาม บางทีก็ทำผิดๆ  เพื่อนก็เรียกผมว่า ไอ้บ้านนอก
ก็แล้วทีเวลาเพื่อนมันมาเที่ยวบ้านผม มันไม่สามารถแยกออกว่า อะไรคือ ปาด  อะไรคือเขียด อะไรคือกบ  มันก็ไอ้บ้านนอกเหมือนกันล่ะว้า  อี่โถ่!!!

แปลกใจว่าทำไม๊ คนบางกอก จึงชอบเรียก คนที่อยู่ตามชนบท หรือจังหวัดอื่นๆว่า บ้านนอก  มันอาจเป็นคำธรรมดา  ก็จริง   แต่มันเหมือนซ่อนความนัยเชิงดูหมิ่น ดูถูก ไว้ด้วยครับ 


ไม่ทราบว่า คำ  ไอ้บ้านนอก  นี้ มาจากที่ใดก่อน ทราบแต่เพียงเป็นคำเรียกขานของคนบางกอก คนพระนคร ใช้กับ คนที่ทำอะไรเชยๆ เปิ่นๆ ที่มาจากต่างจังหวัด หรือ การศึกษาน้อยๆในสมัยก่อน เรื่อยมาจนปัจจุบัน

แต่แปลกใจก็อีตรงที่ คนพระนคร เวลาไปชนบท แล้ว ไม่รู้ประสาอะไรเลย ทำไมเราจะเรียกเขาว่า ไอ้บ้านนอกบ้างไม่ได้??? เนอะ


สมัยเรียนหนังสือตอนเด็กๆ ตอนที่ผมยังเอ๊าะๆอยู่ เมื่อสอบเสร็จ เพื่อนๆมักจะรวมตัวกันหลายคนทีเดียว มาเที่ยวบ้านผม มาค้างคืนสักสองวัน หลังสอบเสร็จ  เรียกว่า หอบเสื้อผ้าของใช้กันมาเลยก็ว่าได้

ประการแรก  แม้บ้านผมจะอยู่ชานพระนคร แต่ เพื่อนๆมันบอกว่า เป็นชนบท เป็นบ้านนอก และผมก็ถูกมันขนานนามเล่นๆว่า ไอ้บ้านนอก

ประการที่สอง จากบ้านผม พวกเพื่อนๆสามารถต่อยอดไปเที่ยวบางแสน พัทยาได้ โดยไม่ลำบาก เพราะมีเส้นทางถนนสายเก่า

ประการที่สาม ที่สวนผม เพื่อนๆสามารถเอาปืนอัดเทียนมาเล่นกันได้ โดยไม่มีตำรวจมาจับ เพราะมันห่างไกลความเจริญพอควร  จะหัวหกก้นขวิดอย่างใดก็ได้  แถมปลอดภัย


วันสอบวันสุดท้ายของปีหนึ่ง เสื้อนักเรียนของพวกเราต่างโดนเพื่อนๆเซ้นชื่อกันเต็มไปหมด ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะทำไปทำไม เสื้อแสงเสียหมด ผมรู้แกว ใส่เสื้อตัวเก่าที่แม่ปะแล้วปะอีก จนแม่บอกว่า ปีหน้าซื้อใหม่ ตัวนี้เอาไว้ทำผ้าขี้ริ้ว  ผมก็เลยใส่ตัวนี้ไป เพื่อไม่ให้เสียของ เพราะรู้ว่ามันต้องโดนประเพณีขีดเขียนลงเสื้อ

เสื้อคนอื่นๆต่างโดนลงชื่อ เซ็นชื่อกันถ้วนทั่ว  เสื้อผมก็เช่นกัน  แต่เด่นเป็นสง่ากว่าใครก็อีตรงมีคำว่า "ไอ้บ้านนอก"  ตัวโตทั้งหน้าหลังเลย  มันหัวเราะกันใหญ่  แต่ก็เป็นการหัวเราะแบบเล่นสนุก ไม่ใช่การเหยียดหยามดูแคลนอะไรจริงจังนัก เพราะเราสนิทกัน

บางคนก็เขียนว่า "รักมึงว้อย ไอ้บ้านนอก แล้วเจอกันใหม่"
บางคนเขียนว่า " โชคดี ไอ้บ้านนอก คอกควาย จาก กูเอง  นกเอี้ยงเลี้ยงนางแบบ"

บางคนหนักข้อไปกว่านั้น เขียนชื่อพ่อ ชื่อแม่  ล้อ ลงไป โดยเราไม่รู้ เพราะดันเขียนด้านหลัง

ที่เด็ดขาดที่สุดคือ มีเพื่อนคนนึงดันเขียนว่า  " ถึงจะบ้านนอกแต่ก็รักเธอนะจ๊ะ" แล้วดันลงชื่อด้วย
บางท่านอาจเห็นว่า อ้าวก็ธรรมดาสามัญ  ออกจะเท่ซะอีก

ไม่ครับ   ไม่แน่ๆครับพี่น้อง  ก็โรงเรียนผมน่ะ มันไม่ใช่โรงเรียนสหศึกษา มัน  โรงเรียนชายล้วน นี่นา!!!
แถมไอ้คนที่ลงชื่อน่ะ มันท่าทางออกจะคล้ายๆน้องแต๋ว เสียด้วย เวลาเดินในโรงเรียน มันเดินบิดก้นยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก  ผมยังเคยถีบมันตกกระไดเลย เพราะความหมั่นไส้

ทีนี้พอสอบเสร็จแล้วเดินทางมาบ้านผม (ในสมัยก่อน)
ผมก็พาไอ้พวกคนกรุงมันผจญภัยเลยครับ

เริ่มจาก นั่งรถเมล์จากโรงเรียนไปลงประตูน้ำ  แล้วไปต่อเรือ ไปคลองตัน แทนการขึ้นรถเมล์ เพื่อให้เกิดบรรยากาศ
จากนั้นก็พานั่งรถไฟมาที่บ้าน เพราะสะดวกที่สุดแล้วในสมัยก่อน

พอมาถึงบ้าน  แต่ละคนก็ตื่นตาตื่นใจกันใหญ่  เพราะแม่ทำกับข้าว ทำขนมรอไว้แล้ว หลังจากเอาของไปเก็บ ยังไม่ได้อาบน้ำ ก็ลงมากินข้าวใต้ถุนเรือนกัน

ความที่คนมันมาก เราก็ปูเสื่อนั่งกินข้าวกันเลย
ผมเองก็อยากสร้างบรรยากาศให้มันก็เลย บอกว่า เฮ้ย ใช้ช้อนเฉพาะตักแกง ตักกับข้าวนะ  นอกนั้นใช้มือเปิบ ข้าว  นะ
ปรากฏว่าแต่ละคนเก้งก้างชะมัดยาด  เปิบข้าวด้วยมือกันไม่เป็น ทั้งที่เราก็สอนว่าทำอย่างไร ใช้เพียงสามนิ้วเอง

เพื่อนๆหมดทุกคนยกเว้นไอ้ก้านที่เป็นคนเหนือ ใช้มันสิบนิ้วเลยครับ เละกันไปหมด  น้ำในขันที่มีไว้ให้ล้างมือเปลี่ยนไปสามรอบ  หัวเราะกันใหญ่ แต่ก็สนุกสนานกัน

ที่น่าขันก็คือ น้ำในขันที่เอาไว้ล้างมือน่ะ ตอนแรกไม่มีใครรู้ เพราะผมยังไม่ได้สอน ไม่ได้บอก เพื่อนสองสามคนยกซดเฮือกๆๆๆ   บอกว่า น้ำฝนบ้านมึงเย็นอร่อยดี

ผมก็บอกอกว่า เฮ้ย ไม่ได้เอาไว้กิน นี่เอาไว้ล้างมือว้อย   น้ำฝนก็จริง แต่น้ำแรกๆ เขาเก็บไว้ล้างมือ ถูบ้าน ทำอย่างอื่น
น้ำฝนที่จะกิน ต้องน้ำฝนหลังๆ และมีแยกไว้ต่างหาก 

เอ็งดูที่ขัน  ขันน้ำกิน กะขันล้างมือ ไม่เหมือนกัน  เขาไม่ใช้มั่ว

5   5   5 

   

อี่โต่!!!  คนบางกอก คนพระนคร มันก็ ไอ้บ้านนอกเหมือนกัน ล่ะว้า

[เสลา]

รออ่านตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ.....

คุณ shane ช่วยหาภาพบ้านสวนมาประกอบให้ดูด้วยสิคะ....

[เก็ดถวา]

ชอบจังเลยค่ะ สนุกมากๆ

[Think Earth]

 

[นายท้ายเรือ]

เข้ามาอ่าน กระทู้ของ คุณ Shane ที่ไร ทำไม๊ ทำไม มันโดนใจผมอยู่เรื่อย
ก็เพราะผมมันคนบ้านนอกจริงๆ นะครับ บ้านนอกยิ่งกว่า ไกลปืนเที่ยงเสียอีก
แต่ผมกลับภูมิใจ และอยากกลับไปอยู่บ้านนอกอีก..ในเร็วๆ นี้
...
ย้อนอดีต ที่อยู่บ้านนอก..ช่วงวันเด็กที่มีความสุขไปกับธรรมชาติ
แล้วดูผู้ใหญ่ๆ รวมทั้งพ่อแม่พี่ๆ ทั้งหลาย เขาก็มีความสุขกันถ้วนหน้า
เกือบไม่ต้องใช้เงินตรา ในการดำรงชีวิตอยู่ นอกจากซื้อเครื่องมือเครื่องใช้
และยูกยาที่จำเป็น ....
แต่สังคมย่อมเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา วัฒนธรรมประเพณีดีๆ หายไป
เช่น การลงแขก ทุกคนตั้งหน้ารีบเร่งทำงาน หาเงิน เพราะต้องซื้อทุกอย่าง
ในส่วนของข้าวปลาอาหารที่เคยหาได้จากธรรมชาติก็น้อยลงไป ...
...
ดีใจที่ได้ร่วมสนทนา กับ คุณ shane มากครับ...
ผมก็มีเรื่องราวต่างๆ มากมาย ค่อยๆ คุยไป จิบน้ำชา ไป..

[นายชด(หนุ่ม)]

อาหารบางอย่าง เพื่อนบางคน ไม่เคยกินเลยครับ เช่น ผักเสี้ยนดอง จิ้มน้ำพริก   ลูกอ๊อดทอดกรอบผัดเผ็ด

บางคนตั้งหน้าตั้งตาดูโหลผักเสี้ยนที่ดองว่า หน้าตามันเป็นอย่างไร
ผมก็เลยสาธิต โดยการพาไปเด็ดผักเสี้ยนในสวน มาล้างน้ำ บางคนเคยกิน แต่ไม่เคยเห็นต้นว่าหน้าตามันเป็นอย่างไร?

พอล้างน้ำเสร็จก็รอ เพื่อนก็ถามว่ารอไรวะ  ผมก็บอกรอตอนเย็น รอตอนแม่หุงข้าวก่อน เพราะ แม่จะได้รินน้ำข้าวมาดองผักเสี้ยน  หลายคนทำหน้าตาเหรอหรา เพราะ ไม่ทราบว่า "คนบ้านนอกอย่างเรา" ใช้น้ำข้าวนี่แหละดองผักเสี้ยน มันจะหอมและอร่อยกว่าดองปกติ

*****

กินข้าวกันเสร็จ ก็กินขนมที่แม่เตรียมไว้ให้ ไปช่วยกันยกมา ทุกคนไม่เคนกินขนมดอกโสน และมันก็ไม่กล้ากิน ต่างถามผมว่า กินไปได้ไงดอกไม้
ผมบอกว่าดอกโสนกินได้  กินจิ้มน้ำพริกก็ได้  ทำขนมก็ได้  ลองกินดูแล้วจะชอบ
หลังจากกล้าๆกลัวๆกันก็ชิมกันครับ

ชิมกันจนหมดจานต้องไปขอให้แม่คลุกให้ใหม่อีกจานเลย.....ฮีๆๆๆๆๆ

ผมเลือนลาง มากๆ ว่าวันนั้น แม่ทำขนมอื่นอะไรอีก จำได้ว่า น่าจะมีมะยมเชื่อมด้วย  ลูกโตๆ ไม่เหมือนที่ขายกันในพระนครหรอก  มะยมที่บ้านลูกใหญ่ครับ แถมเปรี้ยวกำลังดี  แต่แม่จะเอามาเชื่อมขาย ส่งให้แถวเยาวราชด้วยเขามารับเองเลย  ร้านไอติมที่นั่น เขาบอกว่า มะยมที่แม่เชื่อมอร่อย ลูกค้าชอบ

บางคนก็อาบน้ำในห้องน้ำ บางคนก็ลงไปอาบน้ำคลองกะผม  สมัยก่อน น้ำคอลงบ้านเราสะอาดครับ แถมน้ำไม่นิ่ง เย็นสบาย  อาบมันที่ท่าน้ำนั่นแหละ  นุ่งผ้าขะม้าอาบกัน คุยกันไป

เพื่อนสองคน ว่ายน้ำไม่เป็น ผมก็ให้นั่งกระไดขั้นแรกและบอกคนอื่นว่าอย่าแกล้งมันล่ะ  เด๋ว ผีพรายเอาเรื่อง ไม่ดี  แต่ก็ไม่มีใครแกล้ง   ผมรับอาสาว่า หากมันตั้งใจ จะสอนว่ายน้ำให้ในวันพรุ่งนี้

ระหว่างอาบน้ำก็ได้ยินเสียงร้องโวยวายของเพื่อนที่อาบน้ำในห้องน้ำว่า ตุ๊กแกตัวเท่าลูกแมว อยู่ในห้องน้ำ  โวยวายกันลั่น วิ่งมาขออาบน้ำด้วย

หลังอาบน้ำเสร็จ ผมก็เลยไปดู  อพิโธ่ ตัวมันก็ธรรมดา  ดันบอกว่าตัวเท่าลูกแมว สงสัยจะเป็นลูกแมวเพิ่งคลอดล่ะสิ  หรือไม่ก็แมวปิ๊กมี่   ความกลัวตุ๊กแกทำให้มันเพ้อเจ้อไปว่าใหญ่ปานนั้นแน่ๆ

ผมไม่ทำอะไรมันหรอก ก็ได้แต่เอากิ่งไม้เขี่ยๆให้มันหนีไป  แต่มันหันมาขู่ ฟ่อๆ อ้าปากลิ้นแดง
ความที่ยังเด็กในตอนนั้นและวัยก็คะนองก็เลยเอาหนังสะติ๊กมายิงมันตกลงมาตายเลย

บาปกรรมจริงๆ เพื่อนๆต่างบอกว่าโหดร้าย แต่ก็สมควร เพราะไม่งั้นเด๋วจะอาบน้ำอีกคงไม่ดีแน่ๆ

พาเดินเข้าสวนไปเก็บมะม่วงกัน เพื่อนๆเก็บกันอย่างสนุก ต่างคนต่างเหวี่ยงสาวตะกร้อไปมา ตามที่ผมสอนว่า ให้ดูอย่างไรว่าลูกไหนเก็บได้แล้ว  ลูกไหนเก็บมาบ่มก็ได้ หรือ อยากกินดิบ  ลูกไหนโตพอเก็บได้  กลายเป็นผมเป็นคน"ชี้นิ้ว" สั่งการไปเลย

เก็บมะม่วงได้เสร็จ ก็พอดีแม่ทำน้ำปลาหวานให้เสร็จพอดี  ต่างล้อมวงกินกันซู๊ดปากซี๊ดๆ  เพราะมันทั้งเปรี้ยวและเผ็ด  แต่ก็อร่อย    แม่บอกว่าเด๋วมื้อเย็นจะตำน้ำพริกมะม่วงให้กินกัน  ไปช่วยกันเก็บผักสดในสวนมานะ  แล้วเดี๋ยวมาติดเตาย่างกะปิ  


เพื่อนอีกคนดันทะลึ่งไปหักกิ่งขนุนเล่น ยางเลอะไปหมด เหนียวหนึบทีเดียว
ร้อนมาถึงผม ต้องเดินไปในครัว เอาน้ำมันหมูที่แม่เจียวมาเช็ดออกให้

นี่ล่ะน้า คนบางกอก   ไม่รู้ว่า ใครกันแน่   เป็น ไอ้บ้านนอก

[ประกายดาว]

 

โอเค ดาวจะบอกให้ว่าทำไม ...พี่ท้ายเรือ จึงถูกใจคุณ เชน อยู่เรื่อย
แฮ่ะๆ ..... ก็ คนรุ่นราวคราวเดียวกัน ประสบการณ์ ใกล้เคียง แถม

ได้รับ การให้เกียรติ จาก คน กรุง ตามหัวข้อ กระทู้ มาเหมือนๆ กัน ซะอีก

แม่ หนู ก็สาว บ้านนอก มาพบรัก กับหนุ่มบางกอก อย่างพ่อ ค่ะ
หนูเลยเติบโต มาอย่าง มี ยายจ๋า เป็น คนบ้านนอก แต่มีคุณปู่ คุณย่า
เป็น คนบางกอก ก็ มีความสุขดีค่ะ ส่วน คำว่า บ้าน น้อก บ้านนอก เนี่ย
มัน เป้นการเน้นเสียง เพื่อให้ความรู้สึก แบบ หมิ่นๆ จริงๆ ด้วย แต่

ประกายดาว ว่า ...ความงดงาม และ ภูมิหลังในท้องถิ่น เป็น เรื่องราวที่
สร้างตำนาน เติม ให้ชีวืต ท่านๆ เหล่านั้น ได้ อย่างน่าทึ่ง มาหลายต่อหลายท่านแล้ว
ความฝัน และ สารพันเรื่องราว มันคง มี ความบรรเจิด มากกว่า มนุษย์ กลางป่าคอนกรีต
ที่ มีแต่ควันพิษ และ ตึกราม บ้านช่อง ...

[นายชด(หนุ่ม)]

ขอบพระคุณ คุณป้าเสลา คุณเก็จ และคุณนายท้ายเรือ รวมทั้ง คุณคิดถึงโลกด้วยนะครับ ที่แวะมาเยือน บ้านนอก

ว่าไปแล้ว ความเป็น"บ้านนอก" นี่แหละ ที่คนไทยเราปัจจุบัน ฝันหากัน อาจเป็นเพราะความเจริญทางเทคโนโลยีมันมากเกินไป ขาดดุลย์ความสุขจริงๆของชีวิตก็เป็นได้  มีคนหลายคนโหยหาและอยากย้อนกลับไปใช้ชีวิตแบบเก่าๆ สมัยเด็กๆ มันเป็นอะไรที่ออกจะดูโบราณ แต่ให้ความสุขทางใจดีนักแล

พูดถึงตุ๊กแก เมื่อครู่  ผมเคยมีกระทู้เกี่ยวกับตุ๊กแกอัจฉริยะ ไว้นานแล้วครับ
จำได้ว่าเพื่อนชาวต่างประเทศ มาเที่ยวที่บ้าน และเห็นตุ๊กแก  เขาก็มองด้วยความสนใจ  เพราะทราบแต่ว่ามันคือตุ๊กแก แต่ไม่เคยเห็นตัวจริง

ทีนี้พอมันร้อง  ดัง   เต๊ก แก  เต๊กแก   เต๊กแก่   เสียงกังวานพอดู เพราะอยู่ในสวน เขาก็เงี่ยหูฟัง
ความที่ผมเกิดอารมณ์สนุกตามนิสัย ก็เลยบอกว่า ตุ๊กแกเมืองไทยน่ะ เป็นมิตรกับทุกคน แถมรู้ภาษาอังกฤษด้วย

เพื่อนต่างชาติทำหน้างงๆ  เชื่อดีไหมหว่า? ผมก็ตีหน้าขึงขังบอกไปว่า  ยูไม่ได้ยินเหรอ  ยูกำลังจะกลับไปจากบ้านไอ  มันก็ร้อง

" TAKE CARE    TAKE  CARE"

เพื่อนต่างชาติก็อมยิ้ม  แล้วก็บอก  โอ  เยส  เยส  ตุ๊กแกเมืองไทย ใจดีมากๆ  รู้จักบอกให้ไอเทคแคร์ด้วย


ตุ๊กแกอัจฉริยะของบ้านสวน ครับ

[ประกายดาว]

 

เอ่อ ...ขอ คั่นรายการ

แล้ว หนุ่มบ้าน น้อก บ้านนอก นี่ เคย พบรั กกับสาวบางกอก บ้างไหมคะ
หนู อยากฟังเรื่องอื่น เหมือนกัน แต่

อยากฟังนิยายรัก หนุ่มบ้านนอก มากกว่า
ใคร เห็นด้วยกับประกายดาว ยกมือขี้น

ไม่รู้หละ
เอาเรื่อง นิยายรัก หนุ่มบ้านนอกมั่ง  ฟังเรื่อง ในครัวของแม่ มานานแล้ว

[เก็ดถวา]

 

เก็ดถวา ขำเรื่อง ตุ๊กแก ของคุณพี่เชนจังเลยค่ะ

เก็ดถวานี่ก็สาวบ้านนอกเต็มตัวเลยนะคะ..

และก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองอยากเป็นสาวบางกอกด้วย (อุ๊ยขอประทานโทษคุณสาวบางกอกนะคะ ที่พาดพิง)

เห็นคุณประกายดาวเอาภาพมาลง ขออนุญาตเอาภาพมาแปะบ้างค่ะ

[เก็ดถวา]

ขออีกรูปนึงค่ะ ให้เข้ากับบรรยากาศ

[ลูกไทย หลานไทย]

อ่านถึงตอนน้ำฝนไว้ดื่ม ไว้ล้าง นี่นึกภาพออกเลยครับ สมัยก่อน วันสองวันแรกบ้านผมจะยังไม่รองน้ำฝนเข้าแท้งค์น้ำ (สมัยก่อนลาดพร้าวแถวบ้านผมยังใช้น้ำบาดาล ไม่ใช่น้ำประปา) หลังจากนั้นจึงจะมารองไว้ดื่ม รสชาดน้ำฝนจะออกหวานนิดๆ ไม่รู้ว่าหวานจากอะไร

ชอบกระทู้อย่างนี้ครับ

[500]

ส่งรูปเข้าประกวด

บ้านนอกเหมิอนกัน 

[100600]

ขอประท้วงคุณ Shane จขกท. และผู้ร่วมกระทู้ที่กล่าวพาดพิง หนุ่มชาวกรุง

หนุ่มชาวกรุง ไม่ได้มุ่งร้าย หนุ่ม/สาวบ้านนอก เป็นอันเด็ด
และ ก็ไม่ได้ทำเฉิ่มเบ๊อะ ไม่รู้เรื่องเหมือนกะที่โดนกล่าวหาอยู่ข้างบน


เอาตุ๊กแก ถ่ายทำที่เมืองกรุงมาฝากด้วยครับ

[นายท้ายเรือ]

 
ทำไมผมอยากกลับไปอยู่บ้านนอก
ธรรมชาติร่มรื่น น้ำใสไหลเย็น ชาวบ้านมีมิตรไมตรี
เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ รู้จักกันทั่วทั้งหมู่บ้าน มีงานก็ช่วยกัน
ปลูกผักเลี้ยงปลา เข้าวัดเข้าวา .........
... จิตใจช่างสงบและเป็นสุขยิ่งนัก ....
...
แต่บางทีก็คิดว่า เหมือนเราหนีโลกไป เราอาจจะช่วย
เหลือคนอื่นๆ ได้อีก โดยเฉพาะการช่วยเหลือด้านการ
ปลุกจิตสำนึกที่ดี แก่เยาวชนรุ่นหลัง เท่าที่เราจะทำได้
...
อิอิอิ งั้น เอาเป็นว่า ผมไปอยู่บ้านนอก แต่ เล่นเน็ต ด้วย
เพราะเคยเข้าไปช่วยตอบปัญหาชีวิตและสังคม ให้เยาวชน
ที่ระบายความทุกข์ออกมา ....อย่างน้อยเพียงเขารู้สึกดีขึ้น
นิดหนึ่งก็ยังดีว่า ให้ความทุกข์นั้นกัดกินใจเขาไป..

[นายชด(หนุ่ม)]

*-* คุณปี้ แสนหก ครับ   อ้า ผมขอโทษครับ  ไม่ได้มีเจตนาว่าคนชาวกรุงแต่ใดๆ เป็นเพียงให้มุมมองของคำว่าบ้านนอกเท่านั้นแหละครับ   ตุ๊กแกที่พี่เอารูปมาให้ดู   น่ากินจังเลยครับพี่


*-*คุณประกายดาว

เอ้อ....ความรักประสาบ้านนอก  ก็มีอะครับ  แต่มันเป็นรักแบบเด็กวัยรุ่นที่เปิ่นๆกะสาวชาวกรุง  ออกจะน่าละอายที่จะนำมาเล่าน่ะครับ  จะพยายามเขียนก็แล้วกัน


*-*คุณนายท้ายเรือ กล่าวได้จับจิต จับใจมากๆ
การกลับไปใช้ชีวิตให้มีสมดุลย์บ้างก็น่าจะดี  การที่เราอยู่กับธรรมชาติล้วนๆสักครึ่ง และเทคโนโลยีสักครึ่ง  น่าจะดีกว่าการอยู่ในเทคโนโลยี่ล้วนๆ  ผมว่ามันกระด้างไปครับ


*-* คุณลูกไทย หลานไทย

ใช่เลยครับ การจะรองน้ำฝนต้องแบบที่กล่าว หากจะเอาไว้ดื่มกิน แต่หากเอาไว้ใช้อย่างอื่นๆ  ก็เพียงปล่อยน้ำทิ้งไปบ้างสักพักก็พอ

ตามปกติ ตุ่ม หรือ โอ่งน้ำดื่ม จะแยกต่างหากจากน้ำใช้ จริงๆครับ

แต่น้ำฝน ซักผ้าไม่ดี ไม่รู้เป็นไร? ใครมีความรู้ทางวิดกะยาสารท บอกผมทีเถิด

*-* คุณเก็ด

รูปสวยงามมากครับ ขอบพระคุณที่มาช่วยปะให้ครับ

............ชนบท เป็นคำที่เพราะพริ้งกว่า บ้านนอกเป็นไหนๆ ความหมายเดียวกันด้วย ครับ

หนุ่มสาวชาวชนบท  ฟังดูดี กว่า หนุ่มสาวบ้านนอก ตั้งแยะ  ไม่เห็นมีใครเรียกผมว่า  พ่อรูปหล่อชนบทเลย
มีแต่คนเรียกว่า  ไอ้หนุ่มบ้านนอก

[นายท้ายเรือ]

เออ...คุณเชนครับ..เรียกผม ว่า "นายท้ายเรือ" หรือ "คุณท้ายเรือ" 
ดีกว่า "คุณนายท้ายเรือ" ..คือ สมาชิกบางท่านอ่านเว้นวรรคแล้วผิด
ความหมายนะครับ..ผมเขียนไว้ในกระทู้ เอกลักษณ์ของเอกบุรุษแล้วครับ
...
ขอบคุณครับ
...
ว่างๆ ก็มาจะมาอ่านและเขียนต่อครับ

[นายชด(หนุ่ม)]

บ้านนอก ลุย ไดมารู.............


สมัยก่อน การได้ไปเดินเที่ยวที่ห้างไทยไดมารู ราชดำรินั้น ถือว่าสุดยอดแล้ว เพราะที่นั่นมีบันไดเลื่อนที่ใครๆก็ต้องไปลองใช้กัน ไม่เว้นแม้แต่เด็กแตกเนื้อหนุ่มอย่างผม

สมัยนั้น เสื้อผ้าต่างๆของนอก ก็ต้องไปหาดูที่ไทยไดมารูครับ โดยเฉพาะกางเกงยีนส์ยี่ห้อดังๆของแท้ๆ

ครั้งแรกที่หาญกล้าไปเดินเล่น ก็เพราะตามเพื่อนๆไป  ตื่ตามากกับ บันไดวิเศษที่มันโผล่มาจากพื้นแล้วเลื่อนๆๆๆๆๆๆๆขึ้นไปเอง และติดกันอีกข้างก็เลื่อนลงเอง

เพื่อนชวนไปหาซื้อเสื้อยืดตราซ่นตีนกันครับ  ไม่ผิดครับ ผมพิมพ์ไม่ผิด  ผมเรียกมันแบบนั้น ก็มันมีโลโก้เป็นผ้าแถบข้างๆเสื้อมันเป็นรูป ซ่งตีน จริงๆ   ต่อมาผมถึงรู้ว่ามันคือ แฮงเทน
สมัยนั้น ฮิตครับ

เชิ๊ตก็ต้องยี่ห้อ โมฮอว์ก  รองเท้าต้อง คลาร์ก หรือไม่ก็เช็คโก  หรือ โลตัส ไปนั่น
กางเกงยีนส์ก็ต้อง ลีวายส์  ลีชัวร์  แรงเล่อร์

พวกเราไปหาซื้อเสื้อกัน เพื่อจะใส่ไปดูการแสดงดนตรีของ วี ไอ พี ที่ ศาลาเฉลิมไทย รอบพิเศษ เพราะจะมีดนตรีก่อนฉายหนัง เรื่อง อย่าแหย่เสือหลับ  น่าจะเป็นหนังที่พระเอกเป็นคนออสซี่  แต่ไม่แน่ใจว่าผู้สร้างเป็นออสซี่ด้วยหรือไม่?

ด้วยความเชยของผม ที่ไม่ค่อยรู้เส้นทางในเมืองกรุงสักเท่าไรในตอนนั้น ทำให้ผมเดินพลัดหลงกะเพื่อนๆ

เดินเลยเถิดไปไหนต่อไหน ก็ไม่ทราบในห้าง จึงตัดสินใจไปหาน้ำดื่ม เดินเรื่อยมาถึงด้านนอก แถวข้างๆ ก็มีร้านเล็กๆ ขายไอติมและเครื่องดื่มแต่ผมจำไม่ได้แล้วว่าชื่ออะไร?

เห็นร้านก็เข้าไปสั่งน้ำมานั่งดื่ม แต่ไม่กินไอติม
นั่งมองอะไรเพลินๆ เพราะ เดี๋ยวอย่างไรเพื่อนก็ต้องเดินผ่านมา  สายตาก็ไปจ๊ะเอ๋กะสาวน้อยคนหนึ่ง แต่งตัวน่ารักที่สุด เธอนุ่งกระโปรง แล้วใส่เหมือนเอี๊ยมชุดหมีทับ แบบสไตล์ที่ฮิตสมัยนั้น  หน้าตาน่ารักที่สุด  ขนตายาวและงอน เวลากระพริบที น้ำลายผมหกเลย

เธอเดินเข้ามาที่ร้าน เก้ๆกังๆ เพราะโต๊ะเต็มไปหมด  โต๊ะอื่นๆก็มีคนนั่งเต็ม  เหลือแต่ตรงที่ผมนั่ง คนเดียว เธอจึงเดินมานั่งด้วยกะผม   เธอกล่าวเบาๆ และยิ้มน้อยๆ " นั่งด้วยคนนะคะ"

ผมนั้น กลายเป็นท่อนไม้ไปแล้วทั้งตัว ตาค้างไปแล้ว หัวใจเหมือนจะหยุดเต้นอีกด้วย ด้วยความประหม่า เขิน และ อะไรก็ช่างเหอะ  รู้แต่ว่าทำอะไรไม่ถูก  

หลังจากเธอนั่งลงก็รื้อค้นของในถุงที่ซื้อสินค้ามามากมายเต็มไปหมด เหมือนกับว่าผมนั้นเป็นเก้าอี้ว่างๆตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่

นั่งมองพิศแล้วพิศอีก ก็ยิ่งหลงชอบมากขึ้น  น่ารักจริงๆ  แม่คุณเอ๊ย เรียนที่ไหนหว่า? บ้านอยู่ไน๊? ลูกเต้าเหล่าใคร  ทำไมมันน่ารักแบบนี้ว้อย  ผมคิดในใจ  ทั้งที่ตอนนี้น ก็ยังคงสภาพท่อนไม้แบนั้น

แล้วก็ต้องสดุ้งเมื่อเพื่อนผมอีกคนเดินมาตอนไหนไม่ทราบเข้ามาตบไหล่ เฮ้ย มานั่งอยู่นี่เอง  แนะนำเพื่อนให้รู้จักหน่อยสิ........
เพื่อนผมคนนี้เขาเป็นหนุ่มพระนครเต็มตัวครับ แถมหน้าตาท่าทางก็ดูดี  คงตามผมจนเจอคนแรกก็เลยเดินมาหา

ผมเอ่ยปากได้เพราะมันนี่แหละ

  "เออ   อ้า   เออ  เออ  เออ  คือ   เออ   คือ  อ้า  คือ  เอออ คือ   อ้า...."

ยังไม่ทันจะพูดห่าอะไรออกมาจากปากไอ้บ้านนอกแบบผม  เพราะมัวแต่เอ้อๆๆอ้าๆอยู่นั่น
สาวน้อยคนนั้นก็พูดออกมา  
" ไม่ได้รู้จักกันหรอกค่ะ  พอดีโต๊ะไม่ว่างก็เลยนั่งด้วยกัน  มีที่เหลือค่ะ  นั่งด้วยกันก็ได้ค่ะ"

เธอตอบพร้อมยิ้มน้อยๆ  จากนั้น เพื่อนผมก็คุยกะเธอไฟแล่บๆๆๆๆแปร่บๆๆๆๆๆ โดยมีท่อนไม้บ้านนอกแบบผมนั่งเจี๋ยมเจี้ยมฟังอยู่ และมองเธอตาไม่กระพริบเหมือนเดิม

เธอคุยไปก็หัวเราะไปกะเพื่อนผม อย่างออกรส  นานๆหันมาชำเลืองผมทีนึง   คงจะสงสัยว่า  ระหว่าง สากกะเบือ กะผม  มีอะไรต่างกันบ้างไหม?

นาทีสำคัญก็มาถึง
เพื่อนผมถามว่าซื้อเสื้อได้ไหม

ผมตอบด้วยความภูมิใจว่า ได้สิ  เสื้อตราส้นตีน ใช่ปะ  ซื้อมาแล้ว
เพื่อนก็ขอดู

ผมก็หยิบให้ดู เพราะซื้อมาสองตัว มันถูกเหลือหลายครับ  ก็ต้องอวดสักหน่อย
ผมหยิบออกมาโชว์ให้ดู  นี่ไงเสื้อ

เพื่อนผมและสาวน้อย พร้อมใจกันหัวเราะลั่นร้าน จนคนเขาหันมามองผมเป็นตาเดียว

"โธ่....ไอ่เชน   ไอ่บ้านนอก  นี่มันเสื้อที่เขาสกรีนเป็นรูปเท้า  ไม่ใช่แฮงเทนที่มีโลกโก้เป็นเท้า แบบที่เอ็งเรียกว่าเสื้อตราส้นตีน"

ผมตะลึงไปสักพัก  มิน่า  แม่ม  ขายกูถูกชิบ  ที่แท้  เรามันบ้านนอกจริงๆ  แล้วก็หัวเราะแก้เกี้ยวไปกับมัน


เพื่อนผมและสาวน้อยคนนั้น คุยกันออกรส รู้ว่าถามชื่อถามเสียง ให้เบอร์โทรที่บ้านกันด้วย และก็แยกกัน เมื่อเพื่อนคนอื่นๆมาสมทบ

ก่อนไป นึกไม่ถึงว่าหลังจากที่เธอบ๋าย บาย กับเพื่อนผมแล้ว เธอกลับเดินกลับมาหาผมอีกครั้ง

"ชื่อ  กุ้งจิ๋ว นะคะ เรียกกุ้ง หรือจิ๋วก็ได้    ถ้าวันเสาร์หน้าว่าง  ก็มาเจอที่นี่สัก 11 โมงเช้า ร้านนี้แหละ  เด๋วกุ้งจะพาไปซื้อเสื้อ  จะได้ใส่ไปดูดนตรีทัน   อย่าลืมนะ"

ผมกลายร่างเป็นท่อนไม้ไปอีกครั้งจนได้ จนเธอเดินหายไป


เห็นไม๊ล่า..............ไอ้บ้านนอก  ก็มีคนปิ๊งว้อย

ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

[นายชด(หนุ่ม)]

อูยยย  สองมือประนมวันทาขออภัยคุณ ท้ายเรือครับ ไม่คิดว่า ชื่อจะทำให้เกิดการสับสนทางเพศได้  อิอิ

ครับผม ต่อไปจะเรียกว่า คุณ ท้ายเรือ  โดยตัด นาย  ออกไปเลย

ทำม๊าย ไม่ตั้งชื่อ ว่า เอ็นทะเนีย ครับ  ผมจำได้ว่า เคยออกเรือหาปลาไปกะเพื่อน บางทีเขาก็เรียกว่า เอ็นทะเนียกัน
(น่าจะแผลงมาจาก เอ็นจิเนีย)

ผมจะได้เรียกว่า คุณเอ็นทะเนีย จะได้ไม่มีปัญหาเรื่องคุณ หรือ คุณนาย

แต่ก็อีกล่ะนะเกิดผมดันขี้เกียจพิมพ์ ดันพิมพ์ย่อ ว่า คุณเอ็นฯ   เด๋วเกิดปัญหาอีก

เอิ๊กๆๆ

[นายท้ายเรือ]

   เอ็นจิเนีย ก็ใช้พูด แทน ช่างเครื่อง ครับ คือ เรือที่ใหญ่ขึ้นมาหน่อย
ออกหาปลาได้หลายวัน ก็จะมีคนดูแลเครื่องยนต์ 1 คน ครับ .......

อ้อ..ขอพูดเรื่องการเปลี่ยนแปลง ของบ้านนอก สักนิด
ที่บ้านเกิดของผม นะครับ ตอนนี้มีทั้งไฟฟ้า โทร. น้ำประปา
(ประปา ของ อบต. เพิ่งจะมีเมื่อ ปีที่แล้ว ) มีถนนลาดยาง
ใครผ่านไปมาก็ว่าดี เจริญ กันทั้งน้านนนนน...
.....
มองทางวัตถุนิยมก็ใช่ครับ ..มองเห็นความเจริญทางกายภาพ
แต่ผมคุยๆ กับชาวบ้าน ต่างก็บ่นสาระพัดปัญหา..ที่มาพร้อมกับ
ความสะดวกสบาย เช่น ยาบ้า เอดส์ ..
...
ผมขอพูดเฉพาะ การเปลี่ยนแปลงทางภูมิประเทศ สักเรื่องก่อน
ป่าชายเลนหายไป พื้นที่นาที่ใกล้ๆ ชายทะเล หายไป กลายเป็น
นากุ้ง ขึ้นมาแทน..คนที่ผ่านมาเห็นก็นึกว่า ชาวบ้านรวยขึ้น...
เปล่าเลย ครับ  นากุ้งทั้งหลายเป็นของนายทุนจากในเมือง
เขาเข้ามากว้านซื้อที่ดินจากชาวบ้าน มีบางส่วนก็บุกรุกป่าสงวน
ชาวบ้านบางรายไม่เดือดร้อนเงินทอง ก็ให้เขาเช่าที่ดิน มีน้อยราย
สัก 10-20% เท่านั้นที่ชาวบ้านมีเงิน(กู้มาด้วย) ทำนากุ้งเอง..

[ป้าแจ๋วแหวว]

ทำไมตุ๊กแกสีสดใสขนาด
ที่บ้านป้าแจ๋ว มันซีดเซียวอ่ะ 

[นายชด(หนุ่ม)]

*-* ดีใจจังครับ คุณป้าแจ๋ว แวะมาเยี่ยมตุ๊กแก  เอ๊ย กาทู้ของผม

ตุ๊กแกที่ตัวซีด ผมคาดว่า อาจเพิ่งกลับมาจากการไปว่ายน้ำเล่นนะครับ

ส่วนตุ๊กแกสีสวยสดๆนั้น น่าจะเป็นตัวที่เตรียมตัวไปเที่ยวสงกรานต์ครับ

[ดอกเข็มขาว]

ชอบอ่านกระทู้คุณshaneจังคะ
มีเรื่องราวที่สนุกให้อ่านโดยเฉพาะเรื่องตุ๊กแก ขำดีคะ

แต่ตุ๊กแกคุณ100600 น่าสยองมากกว่าคะ

[Suraphan07]

พอได้อ่าน บทความคุณ shane ทำให้นึกถึงสภาพริมคลองบ้านผม ตอนที่ยังเป็นเด็ก...
ตอนนี้พอ มีกล้องก็พยายามเก็บภาพเอาไว้ เพราะรู้ว่า อีกไม่กี่ปี คงจะไม่ได้เห็น ภาพแบบนี้อีก...

คลองข้างบ้าน ที่มีชื่อว่า คลองหลอแหล เป็นคลองซอย ที่แยกจากคลองแสนแสบ.





ตอนนี้ ยังมีตาแก่ๆพายเรือหาปลาอยู่ทุกวัน ...



ที่หน้าบ้าน ที่เป็นคลองใหญ่(คลองแสนแสบ) น้ำท่าไม่สะอาดเหมือนในอดีต แต่ก็ไม่เหม็นเหมือน
แถวๆ คลองตัน-ประตูน้ำ...

http://img473.imageshack.us/img473/9279/rimg16939cw.jpg


จริงๆ ผมก็เด็กบ้านนอกครับ
สมัยเด็กๆได้ไปอำเภอ(บางกะปิ)ที ดีใจแทบแย่...
นั่งเรือหางยาวเพลินไปเลย เพราะยังไม่มีถนน...

ถ้าจะไปวัด (บำเพ็ญเหนือ- บางเพ็งใต้) บางทีก็พายเรือกันไป
ถ้าไม่นั่งเรือ หางยาว...

แล้วจะมาร่วมเสวนาเพิ่ม ครับ  ขอกลั่นอดีตก่อน...

[(ลุง)ถึก สไลเดอร์]

ถึงคราวคนลาวขอคืน
คนไทยชอบเอาคนลาวมาเป็นตัวตลกอยู่เสมอๆ
แต่เมื่อไม่นานมานี้ ถึงคราวที่คนลาวถอนทุนคืนจากปะเทดไทย
โปรด ตามมาสดับรับฟังได้แล้วครับ
  เมื่อสถานีวิทยุแห่งปะเทดลาว ได้ประกาศว่า ยูเอ็นได้สั่งซื้อ
ควายจากปะเทดไทยไปช่วยปะเทดลาว
 แต่ปรากฏว่าประเทศลาวไม่ได้รับควาย
จากประเทดไทยแม้แต่เพียงตัวเดียว
  โฆษกแห่งปะเทดลาวจึงได้กล่าวด้วยความเคียดว่า
"บั๋ดนี่ ประเทดไทยได้อมควายของปะเทดลาวเปิ๊ดแหล่ว
(เวลาอ่าน ต้องอ่านแบบคนปะเทดลาวเด้อ)

[bobo]

ลุงถึกฯ เล่นมุกนี้เดี๋ยวลาวจะบอกว่าลาวทำนาเก่งกว่าคนไทยอีก

 

[Can ไทเมือง]

เดี๋ยวนี้ ผมยัง บ้านน๊อก บ้านนอก...ทำกระท่อมแบบชาวบ้านไว้ปลงกับวิถีชีวิต

ความเรียบง่ายของชนบท มันทำให้เราได้แรงฮึดอีกเยอะ....

แต่ที่นาภาคอีสาน มันไม่สวยและร่มรื่นเหมือนบ้านริมคลอง

เคยไปเยี่ยมบ้านเพื่อนสาวที่ นราธิวาส หลังบ้านติดริมน้ำ ( ซัก 35 ปีก่อน ยังจำได้ติดตา )

เช้า ๆ พระอาทิตยขึ้น สวยมาก ๆ....ผมชอบบรรยากาศบ้านริมน้ำมาตั้งแต่นั้น

ก็บ้านอดีตแฟนสาวอะ อิ อิ...อยู่กับแฟน ที่ใหนก็สวยว่ามั๊ย.

[เสลา]

ขอมอบเพลงนี้ให้กับลุง Can และเพื่อนๆทุกท่าน


Home is Where The Heart Is
   
 
  (words & music by edwards - david)
Home is where the heart is
And my heart is anywhere you are
Anywhere you are is home
I don’t need a mansion on a hill
That overlooks the sea
Anywhere you’re with me is home

Maybe I’m a rolling stone
Who won’t amount to much
But everything that I hold dear
Is close enough to touch

For home is where the heart is
And my heart is anywhere you are
Anywhere you are is home

Maybe I’m a rolling stone
Who won’t amount to much
But everything that I hold dear
Is close enough to touch

For home is where the heart is
And my heart is anywhere you are
Anywhere you are is home

Home, home, home, home, home
 
 

[นายท้ายเรือ]

 
เห็นคุณ Suraphan07 อ้างถึง วัดบำเพ็ญเหนือ-บางเพ็งใต้ อิอิอิ
แถวนั้นผมเคยคุ้นเคย เมื่อหลายปีมาแล้ว ก็เพื่อนผมอยู่หมู่บ้าน บัวขาว ไง ครับ....
ถ้าคุณ Suraphan07 บอกบ้านเลขที่  ผมว่าผมไปหาถูกนะครับ..

[cha_srt]

อะแอม !! มีหลอกถามบ้านเลขทีกันด้วย
อดีตการณ์บ้านผม ไม่นานมานี้เอง(ในความคิดเหมือนเพิ่งผ่านมาเลย)
ผมก็คนบ้านนอกคนหนึ่งเหมือนกัน(อยู่ จ.ใกล้ ๆ กับคุณท้ายเรือ) อิอิ
เป็นหมู่บ้านที่อยู่หน้าเขาย่อม ๆ (ไม่ได้หลังเขานะอย่าเขาใจผิด) มีถนนดิน
เส้นยาวจากตลาดมาถึงหมู่บ้านเลยจากหมู่บ้านก็เป็นหมู่บ้านอิสลาม
ที่มาร่วมกลุ่มกันเหนี่ยวแน่น รอบ ๆ บ้านก็เป็นนาด้านหลังก็เป็นเขาดินแดง
ที่เต็มไปด้วยต้นไม้หนาทึบส่วนหน้าบ้านถ้าเดินเท้าซัก 3-4 กม.ก็จะเป็น
ทะเล สมัยเด็กวันไหนอย่างยิ่งนกตกปลา ก็ขึ้นเขากันตามประสาไปทำ
บ้านต้นไม้ให้ผู้ใหญ่ดุเล่นแถมยังมีหลอกด้วยว่า สร้างไว้ผีจะมาอยู่คอย
มองและคอยหลอกเด็ก(ผมเพิ่งมารู้เองว่าผี ก็คือผู้ใหญ่นั้นเหละ หลอกซะ)
ขึ้นไปมองสัตว์พวกกระจงที่ขี้อายม๊ากมาก ๆ ต้องเงียบจริง ๆ ถึงจะออกมากิน
ผลไม้ ผลไม้โปรดก็พวกลูกหาด ลูกเมา(ภาษากรุงเตปไ่ม่รู้เรียกอะไร) สมัยนั้น
ก็ได้แต่นั่งมอง ยังมีพวกไก่ป่าที่เยอะมาก พอเที่ยวป่าเริ่มเบื่อก็ชวนกันไป
ทะเลแต่ต้องเดินตั้งแต่เข้ามืดและต้องมีผู้ใหญ่ไปด้วยเพราะเดินทางไกล และ
ทางคดเคี่ยว เด็ก ๆ ไปเที่ยวทะเลครั้งแรกก็ต้องลองรสชาติของน้ำทะเลว่าเค็ม
ดังคำว่า "คนนี้ใจกว้างเหมือนทะเลแต่เค็ม" สักหน่อย มีพวกหอยปูให้ไล่จับ
เก็บกลับมาเล่น แต่ทะเลแถวนี้เป็นทะเลปากอ่าว มีคลองหลายสายไหลออกมา
หาดทรายก็เลยไม่ขาวเต็มไปด้วยกิ่งไม้ แต่ปลาชุกชุมมาก เล่นจนเพลิน พอเที่ยง
กลับไปร่วมกลุ่มกับผู้ใหญ่กินข้าวเที้ยง ผมว่าอาหารวันนั้นเป็นอาหารที่อร่อยเป็น
ที่สุด ทั้ง ๆ ที่อาหารเดิม ๆ ที่กินมาทุกวัน พอบ่ายก็เริ่มกลับ ไปถึงบ้านก็เริ่มเย็น
นี้เหละครับชีวิตสมัยเด็ก
แต่สถาพบ้านที่ผมเคยวิ่งเล่นในสมัยเด็กเดียวนี้ เปลียนไปอย่างมาก มีพืชเศรษฐกิจ
เข้ามาครอบครอง ที่นาก็กลายเป็นสวนปาล์ม หนามแหลม ที่ป่าก็กลายเป็นสวนยาง
พารา ส่วนที่ที่เคยเดินออกไปทะเลเดียวนี้กลายเป็นนากุ้ง ทั้งของชาวบ้านและ
ของนายทุน แต่รู้สึกว่าหลัง ๆ นี้ชาวบ้านจะเปลียนสถานะจากเจ้าของนาเป็นลูกจากใน
นาแทน เพราะอะไรเหรอครับ กุ้งยุคใหม่มันไม่ได้กินแต่อาหาร แต่มันกินที่ของคนเลี้ยง
ด้วยซิ บางคนมีที่เป็น 50 ไร่ ปัจจบันเป็นลูกจ้างโรงงาน เฮ้อ มาเร็วก็ไปเร็ว

พอแค่นี้ก่อน กลัวคนอ่านจะรำกลองยาว เฮ้ย รำคลาน เฮ้ย รำคาญ 55555555

[นายท้ายเรือ]

 
ฮ่า ๆๆๆๆ
เป็นกระทู้ รวมคนบ้านน๊อก บ้านนอก...........เย้ๆๆๆๆ
มีเพื่อนเยอะ..เดี๋ยวคงมีเรื่องคุยกันได้อีกแยะ ...
ว่าแต่ว่า เจาของบ้าน คุณเชน นะครับ เตรียมอะไร
มาต้อนรับคนบ้านนอกกันบ้างเอ่ย.....
แล้วเจ้าของสโมสร ( ป้าเสลา ) ก็ใจดี ออกมาต้อนรับคนบ้านอก
ด้วยอีกคน..  ทู้นี้ เป็นทู้ คนบ้านนอกเข้ากรุง นะครับ
 

[นายชด(หนุ่ม)]

เสียดายครับ คุณท้ายเรือ ผมบังเอิญเลิกของเมาเสียแล้ว ไม่งั้นก็จะยกมาต้อนรับ รวมพลคนบ้านนอก  อิอิ

ดีใจที่เพื่อนหลายๆคน ยังคงรักบ้านนอก อยู่   อยากให้เพื่อนมาเล่าความบ้านนอกของตนเองกันบ้างท่าจะดีครับ

[นายชด(หนุ่ม)]

จะว่าไปแล้ว คนกรุงที่มาทำเปิ่น เป็นบ้านนอก ที่บ้านนอกก็มีมากหลายครับ

ผมเห็นมาเยอะแล้ว พวกชาวกรุง(บางคน)ที่ทำตัวเป็นนักท่องไพร นักผจญภัย เวลาเที่ยวป่า พี่แกทำหยั่งกะเป็นพระเอกหนัง หลุดมาจากหนังฝรั่งเรื่องสมบัติพระศุลีเลยก็ว่าได้


สมัยก่อน พวกผมและเพื่อนๆชอบเข้าป่าเที่ยวกัน  ยิงนกตกปลาไปตามประสา  ส่วนใหญ่จะไปดื่มดำกะธรรมชาติในป่ามากกว่าจะไปล่าสัตว์

มีครั้งหนึ่ง เราได้ไปป่าที่เมืองกาญจน์ ขึ้นๆไปทางไทรโยค   ครั้งกระโน้นยังเป็นป่าที่พอจะเรียกได้ว่าสมบูรณ์อยู่ โดยมีเพื่อนเจ้าของถิ่นต้อนรับขับสู้  บังเอิญต้องไปรวมกุล่มกะ เพื่อนๆของน้องสาวเพื่อนที่เป็นชาวกรุงเต็มขั้นแถมเป็นพวกชาวกุ๊ง ชาวกรุง เพราะพี่แกแต่งสวย แต่งหล่อกันมาทุกคนเลยก็ว่าได้

ส่วนไอ้กลุ่มของผมน่ะ แม้จะมีเพื่อนชาวกรุงอยู่หลายคน แต่เดี๋ยวนี้มันถูกเชื้อบ้านนอกผมระบาดใส่กันไปหมด แล้ว  แต่ละคนก็เลยเหมือนคนงานไร่อ้อย มากกว่า วัยรุ่นจะไปเที่ยวแบบกลุ่มนั้น

กลุ่มดังกล่าว เขาประเภทว่ามีพรานนำทางด้วยครับ เพราะ แว่วว่า หนึ่งในนั้นเป็นลูกท่านอัยการจังหวัด  ก็เลยต้อนรับขับสู้เสียดิบดี  อีกอย่าง เขามาชอบน้องสาวเพื่อนผมอีกตะหาก

ก่อนเดินทางเข้าป่า  พรานของเพื่อนที่เป็นชายแก่ๆร่างเล็กๆ ก็บอกว่าจะทำพิธีเบิกป่าก่อน  แต่พ่อพรานของกลุ่มชาวกรุงบอกว่า เหลวไหล  แกเป็น ตชด.มานาน ไม่เห็นจะต้องเบิกป่งเบิกป่าอะไร  แล้วก็พากลุ่มชาวกรุงล่วงหน้าไปก่อน

ส่วนไอ้พวกผมมันบ้านนอกครับ  งมงายครับ  ก็เราเชื่อว่า เจ้าป่าเจ้าเขามี จริง  ไงๆเคารพไว้ก็ไม่เสียหายใครจะว่าเรายังไงก็ช่าง

ของไหว้เอาใส่กระทงก็มีปลานึ่ง ไก่ต้ม พริกสด กระเทียม ข้าวสารแห้ง และเหล้าขาว

เหล้าขาวนี่ พรานเหว่า แกรินลงพื้น แต่ไม่ใช่แบบหนังไทย  แกรินไปก็ท่องพึมพำไป ทั้งสี่ทิศ แล้วก็วางขวดไว้  จุดธูปปักทุกอย่างที่ไหว้  รอธูปหมดดอก แล้วค่อยลา และเดินทาง

ของไหว้เบิกป่า เราสามารถลาได้  แต่เอามากินไม่ได้ครับ  คือลา แล้วก็บอกว่า ให้เป็นอาหารของสัตว์ป่า  อย่าได้ไปกินเชียว  ไม่เหมือนของไหว้อื่นๆที่ลา แล้ว เอามากินได้

ก้านธูปที่มอดธูปไปแล้ว พรานเหว่าก็หักออกเป็นท่อนๆ แจกจ่ายเราให้เก็บติดตัวไว้ บอกว่า เหมือนเราเป็นลูกท่านแล้ว เก็บไว้  อยู่ในป่า อะไรๆก็จะรู้ว่าเราเป็นลูกท่าน  อันตรายจะไม่แผ้วพาน

พวกผมก็เก็บกันไว้ แล้วยกมือไหว้ท่วมหัว  มารู้ตัวอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงหัวเราะครืนใหญ่ของกลุ่มชาวกรุง  ซึ่งเรานึกว่าไปนานแล้ว  แต่เขาไม่ได้ไปไหน เขาย้อนกลับมาเอาของ  แล้วยืนดูเรามานาน  ดูความเชื่อของเราที่เขาเห็นว่างมงายและตลก


ผมเองก็หยิบตั้งยาเส้นที่ซื้อมาจากตลาดหลายตั้งอยู่ เอาใส่ถุงพาสติกซองยาที่ขอเขามา แจกจ่ายเพื่อนๆให้เก็บไว้
อีกส่วนก็เอาละลายลงในขันน้ำใบใหญ่
เพื่อนผมคนนึงก็ถามว่า  ให้มาทำไมวะ  แล้วเอ็งเอาละลายน้ำทำไม  ว่าจะถามตั้งแต่ตอนอยู่ตลาดแล้ว

ผมก็ตอบว่า  นี่แหละ แป้งน้ำอย่างดี  ทากันแมลง กันยุง กันทากว้อย  เอ็งเหม็นก็ไม่ต้องทา  ทากเกาะแล้วอย่ามาครวญคราง

ว่าแล้วผมก็ลงมือทาตามเนื้อตัวนอกร่มผ้า และบางแห่งของร่มผ้า  เพื่อนคนอื่นๆก็ทา

พรานเหว่า หรือลุงเหว่า มองผมแล้วยิ้มๆ บอกว่า  เอ่อ ไอ้หนุ่มมันบ้านนอกดี  นึกว่าจะโง่เหมือนคนกรุง






(มีต่อครับ)

[Suraphan07]

เห็นคุณ Suraphan07 อ้างถึง วัดบำเพ็ญเหนือ-บางเพ็งใต้ อิอิอิ
แถวนั้นผมเคยคุ้นเคย เมื่อหลายปีมาแล้ว ก็เพื่อนผมอยู่หมู่บ้าน บัวขาว ไง ครับ....
ถ้าคุณ Suraphan07 บอกบ้านเลขที่  ผมว่าผมไปหาถูกนะครับ..

ขอ ชแว๊ปคุณ Shane เบรคคุณท้ายเรือ นิดนึง
ที่ทำเป็นช่ำชอง รู้บ้านเลขที่ ก็จะไปหาถูก...

ตอนนี้ในกรุงเทพฯ มีการจัด-เปลี่ยนบ้านเลขที่ใหม่...
ขนาดไปรษณีย์ ยังต้องเดินวนเลยครับ...

ผมจำบ้านเลขที่ของผม มาตั้ง 30-40 ปีแล้ว..
อยู่ดีดี กทม.ส่ง จม.ไปบอกให้เปลี่ยน บ้านเลขที่ ใหม่...

ตอนไปเลือกตั้ง ยังเดินวนๆอยู่หลายเต๊นท์เลยครับ...


เฮ้อ...เดี๋ยวนี้ อะไรอะไร มันก็เปลี่ยนแปลงไปหมด

แม้แต่ไอ้คนที่ขี้โกง เคยเล่าให้คนอื่นฟังได้ แบบเข้าใจง่ายๆ
เดี๋ยวนี้มันก็เล่ายากขึ้น เพราะมันเป็นโกงเชิงนโยบาย ไปแล้ว...

คนบ้านนอก(ในกรุง)แถวบ้านผม ก็ฟังกันไม่รู้เรื่อง...

เชิญต่อครับกำลังสนุก อยากเล่าเรื่อง ไอ้บ้านนอกอวดเก่งที่เมืองกาญจน์ เหมือนกัน...

[นายท้ายเรือ]

  ก็คุณ Suraphan07 ลองบอกบ้านเลขที่มาสิ
นายท้ายเรือจะขับเรือไปหาให้ถูก อิอิอิ...
แต่เอาแบบเก่า นะ...เพราะตอนที่ผมอยู่หมู่บ้านบัวขาว
ประมาณ 2-3 ปี เห็นจะได้นั้น เมื่อ 10 กว่าปีมาแล้ว ครับ
อิอิ...แต่ตอนนี้ไม่ได้ไปนานแล้ว ส่วนเพื่อนอีกคนอยู่หมู่บ้าน
สัมมากร ก็ไปหาเมื่อ 4-5 ปี มาแล้วเช่นเดียวกัน อิอิอิ