วันรัฐประหารหรือวันเด็กกันแน่

วันรัฐประหารหรือวันเด็กกันแน่

โดย ชัยอนันต์ สมุทวณิช 24 กันยายน 2549 18:46 น.

ถ้าไม่มีแถลงการณ์คณะปฏิรูปฯ ใครๆ คงคิดว่าวันที่ 20 กันยา เป็นวันเด็ก เพราะเห็นคนจูงลูกจูงหลานมาดูรถถัง ถ่ายรูปกับรถถังและทหาร บางคนก็ปีนขึ้นไปแอ็กท่าอยู่บนรถถังเสียด้วย

รัฐประหารครั้งนี้ มีอะไรต่อมิอะไรที่น่าสนใจ และแตกต่างไปจากสมัยก่อนหลายอย่าง เท่าที่พอจะประมวลมาได้ก็คือ

1. มีการชุมนุมกันอย่างยืดเยื้อเป็นเวลายาวนาน และมีการเรียกร้องให้ทหารออกมาทำการ แต่ทหารก็ยังรีๆ รอๆ อยู่

2. ก่อนจะทำการ มีโทรศัพท์ไปตามสถานที่ราชการบอกให้กลับบ้านเร็วๆ เพราะคืนนี้จะมีทหารออกมา

3. น้อยครั้งที่ทหารมาไกลจากต่างจังหวัด กว่าจะมาถึงกรุงเทพฯ ก็หลายชั่วโมง

4. ก่อนจะมีแถลงการณ์ฉบับแรก คนก็ต้องร้องคาราโอเกะไปพลางๆ เป็นเวลาเกือบสองชั่วโมง และผู้ที่ออกมาอ่านแถลงการณ์ก็เป็นโฆษกแก่ๆ ที่คนลืมชื่อกันไปหมดแล้ว

5. เป็นครั้งแรกที่แถลงการณ์คณะปฏิรูปฯ มีการระบุเหตุผลว่า มีการกระทำที่หมิ่นพระบรมเดชานุภาพ

6. ผู้ก่อการใช้เวลานานมากที่จะออกมาปรากฏตัว

7. เป็นครั้งแรกที่ประชาชนนำของกินไปให้ทหาร รวมทั้งดอกไม้ด้วย

8. ผู้ก่อการโดยเฉพาะตัวหัวหน้าคณะมีความอ่อนน้อมถ่อมตัวเป็นพิเศษ ไม่ค่อยขึงขังเหมือนคณะรัฐประหารคณะอื่นๆ

9. คณะรัฐบาลที่ถูกโค่นล้มอยู่นอกประเทศมากที่สุด

10. คนพูดชื่อ "สนธิ" คนทำก็ชื่อ "สนธิ" เหมือนกัน ก่อนหน้าจะเกิดเหตุ ผู้คนต่างสงสัยว่า ทำไมนายกรัฐมนตรีไปต่างประเทศแป๊บเดียวจึงมีกระเป๋าถึง 30 ใบ โดยมีทูตไทยคนหนึ่งเป็นผู้ใช้เอกสิทธิ์ทางการทูตเคลียร์ให้

ผมฟังข่าว CNN หรือ BBC ก็จำไม่ได้ ผู้สื่อข่าวสัมภาษณ์ ดร.สุรินทร์ พิศสุวรรณ ขึ้นหัวข่าวว่า ดร.สุรินทร์ไม่เห็นด้วยกับรัฐประหาร แต่พูดไปพูดมากลายเป็นว่า สนับสนุนการรัฐประหารด้วยเหตุผลต่างๆ นานา คล้ายโฆษกคณะปฏิรูปฯ

รัฐประหารครั้งนี้ คนส่วนใหญ่โล่งอกที่อึดอัดมานาน โดยเฉพาะพอฟังอดีตนักการเมืองที่เคยมีบทบาทตอนก่อน 6 ตุลา ออกโรง ผู้เฒ่าเคยบอกว่า คนผู้นี้เกิดมาเป็น "กาลี" ต่อบ้านเมือง เป็นผู้เป็นกาลกิณี เมื่อใดที่พูด เมื่อนั้นบ้านเมืองจะวิบัติเกิดกลียุค หลายคนจึงโล่งใจที่ทหารชิงทำเสียก่อน เพราะมีข่าวว่าในวันที่ 20 ก.ย. หากมีการชุมนุมกัน อดีตรัฐมนตรีบางคนได้เตรียมขนพม่า และกะเหรี่ยงเข้ามาปะทะกับประชาชน และจะมีการลอบยิงสนธิ (ลิ้มทองกุล) ผมโล่งใจ เพราะเมียผมไม่ต้องโดนลูกหลง เนื่องจากเตรียมไปชุมนุมเต็มที่

เมื่อมีรัฐประหารแล้ว ก็ต้องมาคิดกันว่าแล้วจะทำอย่างไรต่อไป ในเมื่อมีการยกเลิกรัฐธรรมนูญไปทั้งฉบับ

สิ่งที่ต้องคิดให้มากก็คือ เราจะมีมาตรการป้องกันไม่ให้ผู้มีอำนาจในอนาคตนำพาบ้านเมืองเราไปสู่ความแตกแยกสามัคคีถึงขนาดนี้ได้อย่างไร และจะทำให้ระบอบประชาธิปไตยไม่ถูกทำลาย โดยใช้แต่รูปแบบบังหน้าได้อย่างไร ปีหนึ่งคงเพียงพอที่จะมีการปรึกษาหารือกัน แต่หลังจากนั้น จะต้องคิดหนักว่าเราจะคงให้มีระบบสองสภา แล้วเกิด สภาผัว-เมีย ต่อไปอีกหรือไม่ ศาลรัฐธรรมนูญควรจะยังมีอยู่หรือไม่

สิ่งที่ต้องรีบทำก็คือ การย้ายตัวบุคคลที่เป็นแกนของ ระบอบทักษิณ ในกระทรวง ในสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ในหน่วยงาน องค์การที่เป็นเครื่องมือของระบอบทักษิณ โดยเฉพาะแหล่งเงิน น่าจะมีการดำเนินการจัดการกับปัญหาการฉ้อราษฎร์บังหลวง และการใช้อำนาจเพื่อเลี่ยงภาษีให้เสร็จสิ้นภายในปีเดียว

ก่อนอื่นต้องรีบเปิดเสรีวิทยุและโทรทัศน์ ในต่างจังหวัดต้องตรวจสอบวิทยุชุมชนว่า ที่ใดบ้างที่เป็นเครื่องมือของระบอบเก่า เปิดโอกาสให้มีสื่อเสรี เช่น ASTV แต่มีช่องเป็นของตนเอง ไม่ต้องเปิดๆ ปิดๆ เหมือนอย่างทุกวันนี้

ที่จริงรัฐบาลใหม่ไม่ต้องประกาศนโยบายอะไรเป็นพิเศษ เพียงแต่เยียวยาแก้ไขความชั่วร้ายทั้งหลายที่มีคนตั้งปัญหาถาม แต่ทักษิณไม่เคยตอบ ก็พอเพียงแล้ว นอกจากนั้นก็เป็นเรื่องของการจัดทำรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ ซึ่งหวังว่าจะไม่ยืดยาวจนเกินไป

ตอนที่ผมเขียนนี้ ยังไม่รู้ว่า ใครจะมาเป็นนายกฯ ผมเห็นว่าต้องอาศัยความสามารถของคนมากกว่าหนึ่งคนรวมกัน และจะต้องมีคนหนึ่งที่เข้าใจปัญหาภาคใต้อยู่ในคณะรัฐบาลด้วย ผมไม่ห่วงเรื่องเศรษฐกิจเท่าไร เพราะภาคเอกชนแข็งแกร่งอยู่แล้ว เป็นห่วงว่า เราจะบ้าเศรษฐกิจเชิงธุรกิจขนาดยักษ์มากเกินไป น่าจะชะลอพวก Mega Project ไว้บ้าง หันไปส่งเสริมเศรษฐกิจพื้นฐานตามแนวทางเศรษฐกิจพอเพียงให้มาก

ตัวผู้นำนั้น ขอให้มีความซื่อสัตย์ สุจริต มีความกล้าหาญก็พอแล้ว ไม่ต้องห่วงต่างประเทศมากนัก ห่วงประชาชนภายในประเทศจะดีกว่า รัฐบาลใดก็ตามที่ประชาชนในประเทศให้ความสนับสนุน ต่างประเทศก็จำต้องสนับสนุนด้วย