เข้าส่งข้อความมาปรึกษาน่ะ แต่ผม งงแตก ทำไงดี คนที่เค้ารักเป็นนักบวช น่ะสิดีค่ะ คือเรากำลังมีปัญหาน่ะค่ะ ช่วยเราด้วยนะคะว่าจะทำอย่างไรดี
คือว่าเราเป็นคนที่ชอบภาษาอังกฤษมากๆๆ แล้วเราก็ได้ไปเรียนที่โบสถ์ซึ่งผู้สอนก็เป็นผู้สอนศาสนา(missionary)ชาวอเมริกัน แล้วทีนี้รู้สึกว่าเราไปรักคนๆนึงอ่ะดิ เค้าก็คือคนสอนเรานั่นล่ะ เราเรียกเค้า Elder (เค้าแก่กว่าเราสองปีเอง) เวลาไปเราก็เอาขนมไปฝากมั่ง พิซซ่า อะไรต่อมิอะไร คือเราชอบกิน ก็เลยซื้อเผื่อเขาด้วย และต้องซื้อเผื่อเพื่อนเขาด้วย (เพราะปกติเขาจะอยู่คู่กันสองคน) ตอนแรกเราก็ไม่รู้หรอกว่าเราอ่ะรู้สึกไงกะเค้า ก็คิดๆอยู่ว่าอาจจะเป็นชอบหรือปลื้มหรือชื่นชมหรืออะไรก็แล้วแต่ คือไม่แน่ใจว่าเป็นรักอ่ะนะ แต่จากการที่เราประเมินตัวเองดูแล้วอย่างนี้ เรามั่นใจเลยว่าเป็นรักแน่ๆ เป็นรักแรกและรักแท้ของเราด้วย แล้วปัญหาตอนนี้ก็คือ วันอังคารหน้านี้ (22 สค.) เค้าอาจจะต้องย้ายไปจังหวัดอื่นอ่ะ เพราะผู้สอนศาสนานั้นเค้าจะไม่อยู่ประจำแต่เค้าจะย้ายไปเรื่อยๆ 3 เดือน เปลี่ยนจังหวัดที อะไรประมาณนี้ แล้วเราล่ะ คิดดูว่าเราจะรู้สึกอย่างไร ตอนนี้เราสับสนมากๆ จนไม่เป็นอันทำอะไรเลย วันๆได้แต่นั่งเศร้า ไม่เป็นอันเรียน ซึมกะทือ คือนี่เป็นครั้งแรกของเราจิงๆนะ เราเคยคิดด้วยซ้ำว่าความรักน่ะไร้สาระ แต่ตอนนี้เรารู้แล้วล่ะว่าจิงๆแล้วมันเป็นยังไง เราเคยพยายามตัดใจ และคิดว่าคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เด๋วเราก็ลืมเค้าเองล่ะ แล้วเราก็ดีขึ้นมานิดหน่อย แล้วพอได้เจอเค้าอีก วันนั้นเราไม่ค่อยสบายเลยเงียบๆไป เค้าก็มาถามแบบ คุณเป็นอะไรเหรอ เราก็บอกไม่เป็นไร เค้าก็ โอเค แล้วคุณเป็นอะไรล่ะ ฟังน้ำเสียงเหมือนกับแคร์เราอ่ะ (ทั้งๆที่ความจริงเขาอาจไม่คิดไรเลยก็ได้ แบบถามตามหน้าที่) เราก็ไม่ได้ตอบไร เค้าก็เดินมาถามเราอีกว่า สรุปแล้วคุณเป็นไรกันแน่ เราก็บอกว่า ฉันก็บอกคุณแล้วไงว่าไม่ได้เป็นไร เขาก็บอก เหรอ แต่ผมไม่เชื่อคุณหรอกนะ เราก็บอก ก็แล้วแต่คุณดิ (ทั้งหมดทั้งปวงนี้ แปลได้ใกล้เคียงแค่นี้ เพราะมันเป็นอังกฤษหมดเลยอ่ะจ้ะ) ก็นั่นล่ะ เราว่าเราตัดใจ+ทำใจได้แล้วน้า เจอแบบนี้ กลับบ้านไปร้องไห้ใหญ่เลย รู้เลยว่าเราอ่ะหลอกตัวเองมาตลอดว่าจะลืมเขาได้ ว่าเราเข้มแข็ง แต่จิงๆแล้ว เราอ่อนแอสุดๆ แบบขี้ขลาดด้วย เราจะทำไงดีล่ะ? ไม่รู้สินะตอนนี้เรากำลังคิดว่า เมื่อคนที่เรารัก กำลังจะได้ทำในสิ่งที่เขารักและเดินตามความฝันของเขา เราก็ควรที่จะดีใจกับเขาไม่ใช่เหรอ และปล่อยให้เขาทำไป ความรักครั้งแรกซึ่งเป็นรักแท้ของเราครั้งนี้ เราต้องยอมเสียสละใช่มั้ย เรากำลังคิดว่าใช่ ตอนนี้เรากำลังคิดอย่างนี้และคิดออกเพียงเท่านี้ เพื่อนๆคิดว่าอย่างไรคะ ช่วยเราด้วยนะ เราไม่ไหวแล้วจิงๆ ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ
ครั้งที่สองขอบคุณทุกคนมากเลยนะคะที่ให้ความเห็นและให้กำลังใจ ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้วค่ะ ก็..นะ ต้องทำใจและยอมรับสินะคะ เราจะพยายามค่ะ
อาจมีบางคนนะคะที่ไม่ทราบ คือ ผู้สอนศาสนานั้น ระหว่างที่อยู่ในมิชชัน ห้ามมีแฟนค่ะ จนกว่าจะจบมิชชัน (elder มีระยะเวลา 2 ปี) เพราะเด๋วจิตใจจะไขว้เขวแล้วไม่จดจ่ออยู่กับพระบิดาบนสวรรค์ ประมาณนี้ค่ะ แล้วคนที่เราชอบเนี่ย เค้าจะจบเดือน กพ. ปี 51 นู่นค่ะ เฮ้อ อีกนานจังนะคะ แล้วถึงแม้ว่าจะมีใจให้ใครก็ตาม ห้ามแสดงออกเด็ดขาด เพราะถือว่าไม่เหมาะสม ดังนั้น ที่ว่าเราควรบอกเค้าไปว่ารู้สึกยังไง คงเป็นไปไม่ได้เลยค่ะ แต่เราว่าเค้าก็พอรู้ๆอยู่นะ..คิดว่า เวลาที่เหลืออีก 5 วันนี้ เรายังคงไม่รู้ว่าเราจะทำตัวอย่างไรดีเวลาอยู่ต่อหน้าเค้า ใจหนึ่งก็อยากยิ้ม+หัวเราะ+มีความสุขเหมือนที่เคยเป็นมา แต่มันขัดกะความรู้สึกเศร้าๆในใจอ่ะ แบบประมาณว่า ถ้าเราฝืนยิ้มไปอ่ะ ทุกคนจะดูออกแน่ว่าเราฝืน แต่ถ้าจะให้เราทำตัวแบบซึม+เศร้าสุดๆตามที่ใจเรารู้สึก คนนั้น(คนที่เรารัก)ก็จะต้องดูออกและอาจจะคิดว่าเค้าเป็นต้นเหตุก็ได้ เราก็ไม่อยากให้คนที่เรารักมีความทุกข์น่ะ เราสับสนมากๆเลย ตอนนี้เราก็เลย ยิ้มๆไปงั้นล่ะ ทั้งที่ในใจร้องไห้เชียว เพื่อนๆคิดว่าเราควรทำยังไงต่อไปดีคะ
ป.ล. ค่ำวันอังคารที่จะถึงนี้ หลังจากที่เรียนภาษาอังกฤษเสร็จตอน 2 ทุ่ม เราจะได้ไปส่งเค้าที่สถานีรถไฟด้วยล่ะ เราต้องร้องไห้แน่เลย แต่ไม่เป็นไร เราจะยิ้ม ยิ้มเพื่อให้เค้าสบายใจ และไปอย่างมีความสุขแน่นอน T T
