เคยบ้างไหม ? นอนดูดาว ..เท้ากวัดแกว่ง
สิ้นเรี่ยวแรง ถอดใจ ไล่วิ่งหา..
บางอย่างที่ เหมือนสายน้ำ ไม่ย้อนมา...
บางอย่างที่ ตรึงตรา... บัญชาเรา....
ยามที่สุข อบอวล ยิ่งหวลคิด
ยามที่ทุกข์ มาประชิด ยิ่งจับเจ่า
ในความหวาน ซ่อนกลไว้ พอทำเนา
แต่ความหนาว ความเหงา มันทารุณ!!
คงไม่มีซอกใด ให้ซุกหลบ
หาก็พบ ใจตัว ไม่หัวหมุน
แต่ใจเขา แข็งกล้า?- อ่อน-ละ-มุน?
ถ้าเป็นคุณ จะตอบ...ว่ายังไง
เคย นอน ดุ ดวง ดาว บน ราวฟ้า
นับประกายดาริกา กระพริบไหว
ส่อง แสง วาบ วาบแล้ว นิ่ง ดั่งนี้ไป
หมื่นคำถาม ผุดกลางใจ ในค่ำคืน
ทุกข์ กับ สุข สลับ มา หาคนเขลา
ดังเป็น เงา เรียนรู้ โลก โศกใยฝืน
สุขซาบซึ้ง เก็บ ซุกไว้ฉ่ำใจกลืน
ทุกข์ ไม่ขืน อด และ ทน หนทางไกล
ระลึก รู้ ถ้วนทั่ว หัวใจนี้
หวานมีใจ รู้นัยที ที่ ขานไข
ผ่านซอก มุม เล็ก เล็ก คนไร้ใจ
กลับมีใหม่ ใจดวงเดิม เริ่มย้อนคืน