|
THE THIRD WAY
|
 |
« เมื่อ: 03-07-2006, 10:39 » |
|
เมื่ครั้งทำงานที่จังหวัดสตูล ตอนนั้นย้ายไปใหม่ๆ
อาศัยอยู่บ้านพัก ประมาณวันเสาร์เที่ยงคืน
มีอาการปวดท้องอย่างรุนแรง
อยู่คนเดียว บ้านพักใกล้เคียงไม่มีใครอยู่เลยกลับบ้านกันหมด
อาการปวดช่างทรมานเหงื่อโชก หน้ามืด ไม่ทราบจะขอความช่วยเหลือจากใคร?
ปวดที่สุดในชีวิต
สุดท้ายนึกถึงว่า คงไม่รอดชีวิตแน่ๆ เพราะกว่าจะเช้า
คงตายก่อนแน่ๆเลย ปวดจนหลับหรือสลบไปก็ไม่แน่ใจ?
เคยไม๊ครับ..นึกถึงความตาย
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
ความรักนั้นหวาน ไม่ว่าจะรับหรือให้
************************
การขับไล่ทรราช เป็นภารกิจของเจ้าของประเทศ
|
|
|
|
In The Name Of Justice.
|
|
« ตอบ #1 เมื่อ: 03-07-2006, 11:22 » |
|
เคยครับ...จริงๆแล้วผมก็คิดว่าจะตั้งกระทู้ประมาณนี้อยู่เหมือนกันครับ
ขอบคุณคุณ THE THIRD WAY มากครับ
______________________________________________
ผมมีโรคประหลาดอยู่โรคนึงครับ คือโรคปวดตา...
อาการจะเป็นการปวดกระบอกตา แบบไม่รู้สาเหตุ อาจจะเกิดจากใช้สายตามมาก เครียด ฯลฯ
มีอยู่ครั้งนึงผมปวดมาก แต่คราวนี้ปวดจากจุดกลางศรีษะ (จุดสูงสุดของร่างกาย)
ความปวดมันแผ่ซ่านจากด้านบนลงมาด้านล่าง ผมรู้สึกว่ายืนไม่ไหว ก็ลงไปนอนที่เตียง
เพราะจะเตือนตัวเองเสมอว่า ถ้าร่างกายไม่ไหว ห้ามเดินห้ามยืน เพราะถ้าล้มจะยิ่งแย่
แล้วก็ตามสูตรครับ สติหายไป รู้สึกตัวอีกทีก็กลายเป็นอาการปวดตาแบบปรกติ
พารา 2 เม็ดหาย
ปล.ไม่อยากกินเยอะเลยพวกยาเนี้ย
______________________________________________________________
แล้วถ้าพวกคุณจะตายกัน จะทำอย่างไรกันบ้างหรอครับ?
สำหรับผมคงจะขอสั่งเสีย พูดคุยหยอกล้อกันก่อนมั้งครับ
ผมเห็นหลายคนตอนกำลังจะตาย ก็ลนลาน เสียสติ พร่ำบอกว่าไม่อยากตาย กัว กัว กัว...
ผมว่ามันไม่สง่านะ ไหนๆจะตายขอเท่ไว้ก่อนจะได้ไหม (ตั้งท่าตายแบบเท่ๆได้ยิ่งดี)
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
"มนุษย์มักต้องการในสิ่งที่ตนเองไม่มี..."
"I Fight In The Name Of Justice."
|
|
|
|
|
|
ประกายดาว
|
|
« ตอบ #3 เมื่อ: 03-07-2006, 12:19 » |
|
 ปิเยหิ วิปฺปโยโค ทุกฺโข
ความพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก เป็นทุกข์
"ท่านทั้งหลายจงยังความไม่ประมาทให้ถึงพร้อมอยู่เสมอเถิด"
พระพุทธพจน์ประกายดาวคงไม่ได้คิดถึง ความตาย อยู่ทุกขณะจิต แบบที่ พระอานนท์ ตอบพระพุทธเจ้า แต่ ประกายดาว คิดถึงความตาย บ่อยขึ้น ....คุ้นเคยขึ้น เท่าๆ กับ การต้องจากพราก คนรัก คนพิเศษ ในชีวิต ไปหลายๆ คน ในเวลาไม่กี่ปีนี้ ถามว่า หวาดกลัว การจากพราก ที่เรียกว่า ความตายไหม? ขอ บอกว่า ลูกศิษย์ พระพุทธองค์ ...อย่างหนู ...ไม่ เลยค่ะ หนูทำทุกอย่างที่อยากทำในชาตินี้ ไปเกือบครบถ้วนแล้ว ตาย ในขณะจิตหน้า นี้ ก้ไม่เสียชาติเกิดแล้วค่ะ ........... ยกเว้น การได้ดูแล แม่ ...ให้มากกว่านี้ แต่ แม่ หนูก็เป็นผู้หญิงกล้าหาญมากๆ และ เก่งมากๆ แม่มีธรรมะเป็นเพื่อน ถามว่าทำไม ในไม่กี่ฤดูฝน เท่าชีวิตที่รู้ความ หนูคิดถึงความตายบ่อยๆ ความตายครั้งแรก เป็นของ คุณปู่คุณย่า ... แต่หนูก็เล็กมากเกินจะคิดถึง ในลักษณะสัจธรรมของชีวิต นอกจากความสนุกสนานที่หลานๆ จะได้มาเล่นกัน แถมเคยถาม หลานผู้พี่ ด้วยซ้ำว่า งานเลี้ยงที่วัดนี่ทำไมสนุกจัง ถัดมาที่ความตายของใกล้ชิด จนหัวใจหนู ร้องไห้
ทำอะไรไม่ถุกอยู่นาน ...ยายจ๋า คนที่ประกายดาวรักเท่าแม่ ยายจ๋าเลี้ยงหนูมาตั้งแต่เกิด แทนแม่ ...หนูดูแลคุณยายจนถึงวันสุดท้าย
เงินรายได้จาการทำงานครั้งแรก พายายจ๋าไปตัดแว่น ไปกินอาหารที่ร้านสีฟ้า
มีรถคันแรกขับพายายไปพิพิธภัณฑ์ ไปดูโขน ไปวัดพระแก้ว ...ครั้งที่ เจ็บปวดที่สุด พี่คนพิเศษ ของหนู ที่ฝันไกล จะได้ร่วมชีวิต
จากหนูไปนิรันดร์ ...ด้วยสัจธรรมที่ หัวใจต้องยอมรับโดยดุษฏี
พี่เพิ่งอายุ 34 ปี ...พี่ สอนชีวิตหนูจริงๆ มาให้หนูได้เรียนรู้ การรู้จัก ได้รัก และ การได้รับ ที่สุดของความรัก
เราสวดมนต์กันเงียบๆ ในห้อง ไอซียู ที่ ศิริราช ....
ตอนที่จอมิเตอร์คลื่นหัวใจ นิ่ง ...หนูจับเท้าพี่ไว้ ...กอดพี่ กราบพี่ ...
จำได้ได้เสียงพี่ ครั้งสุดท้าย .....พี่ห่วงหนู ...
ครั้ง ล่าสุด ...
ประกายดาวคิดถึง ความตายของตัวเองค่ะ เราตกจากเรือ ...ลงไปในห้องเครื่อง ใต้ท้องเรือ รู้สึกเหมือนกัน หยุดหายใจไปหนึ่งขณะ
ตอนที่กระบังลมกระแทก ..จังหวะที่ตก
แว่บนั้น จำได้ว่ามีสติมากๆ หนู บริกรรม ในใจ พุทธ โธ...ไม่หยุดเว้นวรรค ...
กรรม ยังไม่หมดค่ะ วงล้อชีวิตยังหมุนเคลื่อน ........
ว้า ไม่ตายสักที
ขอแต่งงานก่อนนะคะ อยาก มีลูก 4 คน หนูตั้งชื่อไปแล้ว 2 หน่วย :mozilla_tongue: |
|
|
|
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 03-07-2006, 12:22 โดย ประกายดาว »
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ประกายดาว
|
|
« ตอบ #4 เมื่อ: 03-07-2006, 12:25 » |
|
"การร้องไห้ หรือโศกเศร้า จะช่วยให้จิตใจสงบสบาย ก็หาไม่ มีแต่จะเกิดทุกข์ ทับทวี
ทั้งร่างกายก็จะพลอยทรุดโทรม จะเบียดเบียนตัวของตัวเอง จนกลายเป็นคนซูบผอม หมดผิวพรรณ
ผู้ที่ล่วงลับไปแล้วจะอาศัยการร้องไห้คร่ำครวญนั้นเป็นเครื่องช่วยตัวเขา ก็ไม่ได้
การคร่ำครวญร่ำไห้จึงไร้ประโยชน์ คนที่สลัดความเศร้าโศกไม่ได้
มัวทอดถอนใจถึง คนที่ตายไปแล้ว
ตกอยู่ในอำนาจความโศกเศร้า ก็มีแต่จะทุกข์หนักยิ่งขึ้น
ดูสิ ถึงคนอื่น ๆ ก็กำลังเตรียมตัวจะเดินทางกันไปตามกรรม
ที่นี่ ประดาสัตว์เผชิญกับอำนาจของพญามัจจุราชเข้าแล้ว
ต่างก็กำลังดิ้นรนกันอยู่ทั้งนั้น"
พระพุทธพจน์
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
|
|
|
|
In The Name Of Justice.
|
|
« ตอบ #7 เมื่อ: 03-07-2006, 12:57 » |
|
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
"มนุษย์มักต้องการในสิ่งที่ตนเองไม่มี..."
"I Fight In The Name Of Justice."
|
|
|
|
|
|
ใบไม้ทะเล
|
|
« ตอบ #9 เมื่อ: 03-07-2006, 13:15 » |
|
เสียใจด้วยนะค่ะ คุณประกายดาว คุณพ่อของคุณท่านไปสู่สุขติแล้วค่ะ ท่านไปมีความสุขในภพของท่านแล้ว มีแต่พวกเราที่ยังต้องทำหน้าที่เพื่อประเทศชาติของพวกเราต่อไป
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
立てばしゃくやく、座ればぼたん、歩く姿はゆりの花
|
|
|
|
|
|
ประกายดาว
|
|
« ตอบ #11 เมื่อ: 03-07-2006, 13:43 » |
|
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ใบไม้ทะเล
|
|
« ตอบ #12 เมื่อ: 03-07-2006, 13:49 » |
|
ดิฉันเป็นเด็กชนบท พูดให้สวยงามก็คงบอกว่า เด็กบ้านนอกนะค่ะ พฤกติกรรมที่ใกล้กับความตายเลยค่อนข้างจะมีมากอยู่เอาการ ด้วยความที่ญาติพี่น้องส่วนมากเป็นผู้ชาย จะให้เล่นตุ๊กตาอยุ่บ้านนี้มันก็แปลกๆๆเพราะเล่นกับพี่ๆก็สนุกกว่า ถ้าเป็นเรื่องที่ดิฉันจำได้ว่า นึกถึงความตายในครั้งแรกนี้ คงจำได้ชัดๆๆก็ตอนอยู่ ป.หกได้
ตอนนั้นชวนพี่ชายไปปีนต้นฝรั่งขี้นก เพราะลูกมันเหลืองสุกเต็มต้นหน้าทานมาก ต้นฝรั่งนี้อยู่ในสวน ซึ่งเป็นส่วนผลไม้นะค่ะ แล้วต้นฝรั่งมันจะอยุ่ริมคลองที่ตัดผ่านสวน คลองนี้เป้นคลองดินทราย ตอนนั้นดิฉันปีนไปจะเก็บฝรั่งลูกหนึ่ง ซึ่งยื่นกิ่งไปทางคลองนั้นพอดี ตอนแรกก็เอามีอไปคว้าฝรั่งลูกนั้นก่อน มันไกลไปคว้าไม่ได้ แต่ที่นี้เปลี่ยนเท้าจะไปเหยียบกิ่งฝรั่งอีกกิ่งหนึ่ง เพื่อจะคว้าลูกฝรั่งนั้นให้ได้ แต่เผอิญเหยียบพลาด เลยตกจากต้นฝรั่ง อย่างสวยงามไปสู่คลอง โชคดีที่เป็นคลองดินทรายแล้วดิฉันก็เอาหัวลง
จำได้ตอนนั้น พี่ชายร้องเสียงดังมาก ไม่น่าจะเกินสามเมตรได้ค่ะ ความรู้สึกตอนแรก คือ ดาวค่ะ ดาวเต็มไปหมด กระพริบถี่ๆๆ กระจัดกระจายสวยงามมาก แต่ไม่เห็นประกายดาว ถ้าเห็นอาจจะไม่รอด  จากนั้นก็รู้สึกเจ็บคอ และปวดมาก แล้วก็ถามพี่ชายว่า นู๋จะตายไหม อย่าบอกคุณแม่นะ เด๋วคุณแม่ตี(คำพูดนี้พี่ชายเอามาล้อจนถึงปัจจุบันค่ะ) เป็นความรุ้สึกแรกที่นึกถึงความตาย แล้วก็กลัวมากๆเลยค่ะ รุ้สึกตัวค่ะตอนนั้น แต่เจ็บคอมากเคลื่อนไม่ได้เลย
แต่ข่าวก็กระจายไปถึงอำเภอที่คุณพ่อดิฉันกำลังประชุมอยู่ ตอนนั้นแถวๆบ้านนอกไม่มีโทรศัพย์หรอกค่ะ ต้องไปบอกถึงเจ้าตัว กว่าข่าวจะไปถึงคุณพ่อ มันก็กลายเป็นขาวลือ ที่คุณพ่อก็ได้รับทราบว่า ดิฉันตกต้นไม้คอหัก ถ้าคุณได้ยินคำนี้ คุณจะรุ้สึกยังไงค่ะ ทั้งอำเภออยุ่ในความเสียใจกันเกือบหมด คุณพ่ออกจากที่ทำงาน ตรงไปโรงพยาบาลทันที โชคดีท่านมาเจอฉัน พร้อมกับเฝือกที่พันรอบคอดิฉันเรียบร้อยแล้ว ท่านเข้ามากอดพร้อมกับเสียงอันสั่นเครือครั้งแรกที่ฉันเห็นตัวท่านสั่นมากตอนนั้น กอดดิฉันแทบหายใจไม่ออก ความรู้สึกตอนนั้นคิดว่าท่านคงกลัวมาก จากนั้นท่านก็เล่าให้ฟังว่าที่อำเภอได้ทราบข่าวว่ายังไง ทำไมท่านถึงตกใจขนาดนี้ ไม่นานทั้งอำเภอก็มาเยี่ยมดิฉันจนกลายเป็นเรื่องตลกเท่าทุกวันนี้ เวลาฉันกลับถึงบ้าน ไปเตร็ตแเตร่แถวนั้น เขาก็จะถึงบางอ้อแล้วพูดว่า ใช่นู๋......ที่ตกต้นไม้คอหักอ่ะเหรอ !!!!!
|
|
|
|
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 03-07-2006, 14:41 โดย ใบไม้ทะเล »
|
บันทึกการเข้า
|
立てばしゃくやく、座ればぼたん、歩く姿はゆりの花
|
|
|
|
ประกายดาว
|
|
« ตอบ #13 เมื่อ: 03-07-2006, 13:54 » |
|
แล้วก็ถามพี่ชายว่า นู๋จะตายไหม อย่าบอกคุณแม่นะ เด๋วคุณแม่ตี
(คำพูดนี้พี่ชายเอามาล้อจนถึงปัจจุบันค่ะ) เป็นความรุ้สึกแรกที่นึกถึงความตาย แล้วก็กลัวมากๆเลยค่ะ
รุ้สึกตัวค่ะตอนนั้น แต่เจ็บคอมากเคลื่อนไม่ได้เลย
โอ๋ ๆๆๆ ใบไม้ทะเล คนเก่ง ของประกายดาว ....
แม่ไม่ตี ใช่ไหม
คอ ก็ ไม่หัก ใช่ไหม...คนจ๋วย |
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ใบไม้ทะเล
|
|
« ตอบ #14 เมื่อ: 03-07-2006, 13:59 » |
|
แล้วก็ถามพี่ชายว่า นู๋จะตายไหม อย่าบอกคุณแม่นะ เด๋วคุณแม่ตี
(คำพูดนี้พี่ชายเอามาล้อจนถึงปัจจุบันค่ะ) เป็นความรุ้สึกแรกที่นึกถึงความตาย แล้วก็กลัวมากๆเลยค่ะ
รุ้สึกตัวค่ะตอนนั้น แต่เจ็บคอมากเคลื่อนไม่ได้เลย
โอ๋ ๆๆๆ ใบไม้ทะเล คนเก่ง ของประกายดาว ....
แม่ไม่ตี ใช่ไหม
คอ ก็ ไม่หัก ใช่ไหม...คนจ๋วยคอไม่หักจ้า แต่กลายเป็นคนคออ่อนแทน ดื่มไวน์แก้วเด๋ว เมาถึงเช้า อิอิ เมาน้ำลายนะตัวเอง  |
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
立てばしゃくやく、座ればぼたん、歩く姿はゆりの花
|
|
|
|
นทร์
|
|
« ตอบ #15 เมื่อ: 03-07-2006, 14:21 » |
|
ทั้งที่มันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ ของสิ่งมีชีวิต แต่ก็อดเสียใจไม่ได้เมื่อเกิดการสูญเสีย อดกลัวไม่ได้เมื่อเกิดความเจ็บไข้ ....คิดถึง มรณาสติ แล้วช่วยทางจิตใจได้ครับ ----------- คุณใบไม้ คนเคยคอหัก  แล้วยังรอดมาได้ |
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
"ประชาชน อย่าทิ้งประเทศชาติ"
|
|
|
|
ใบไม้ทะเล
|
|
« ตอบ #16 เมื่อ: 03-07-2006, 14:43 » |
|
ทั้งที่มันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ ของสิ่งมีชีวิต แต่ก็อดเสียใจไม่ได้เมื่อเกิดการสูญเสีย อดกลัวไม่ได้เมื่อเกิดความเจ็บไข้ ....คิดถึง มรณาสติ แล้วช่วยทางจิตใจได้ครับ ----------- คุณใบไม้ คนเคยคอหัก แล้วยังรอดมาได้ไม่ใช่แต่คอที่เคยหักนะคร๊า อกหัก นู๋ก็เคยมาแล้วค่า   |
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
立てばしゃくやく、座ればぼたん、歩く姿はゆりの花
|
|
|
|
จูล่ง_j
|
|
« ตอบ #17 เมื่อ: 03-07-2006, 14:51 » |
|
อกหัก นี่เคยกันทุกคนมั้งครับ |
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
มีคณา
|
|
« ตอบ #18 เมื่อ: 03-07-2006, 15:03 » |
|
แล้ว หักอก ล่ะเคยกันไหมคะ  |
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ใบไม้ทะเล
|
|
« ตอบ #19 เมื่อ: 03-07-2006, 15:06 » |
|
แล้ว หักอก ล่ะเคยกันไหมคะ แค่แต่ หักห้ามใจ ไม่ให้มีการหักอกค่ะ  ปล. และแล้วกระทุ้นี้ ก็ออกทะเล ....... นุ๋ขอโตด  |
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
立てばしゃくやく、座ればぼたん、歩く姿はゆりの花
|
|
|
|
แนวสกา
|
|
« ตอบ #20 เมื่อ: 03-07-2006, 16:27 » |
|
เคยแน่นอนครับถึงไม่บ่อยแต่ก็ต้องมีบ้าง
แต่คนเรานี่บางทีคิดว่าจะตายเพราะรู้สึกกลัวรู้สึกเจ็บ จะฟุ้งซ่านนะครับ
เราควรจะนึกตอนมีสติดีๆมากกว่า
เหมือนมีคนเคยกล่าวว่า เวลาตั้งวงกินเหล้า ห้ามคุยใน 3 สิ่ง
เพราะ 3 สิ่งนั้นต้องคุยกันเวลาสติครบถ้วนสมบรูณ์
(แต่ใช่ว่าผมไม่เคยเป็นนะ เป็นเหมือนกันบางครั้ง 555) 
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
ทุกคนล้วนมักมีอำนาจวาสนา ตัวข้าต้องการเพียงเสพดื่มกิน
|
|
|
|
จ้าวผิงกว่อ
|
|
« ตอบ #21 เมื่อ: 03-07-2006, 17:44 » |
|
เคยค่ะ... แต่ผิงหวังไว้ว่า ก่อนตาย ขอยิ้มเป็นครั้งสุดท้าย ให้คนที่อยู่ข้างๆ หวังไว้ว่าในวินาทีที่กำลังจะหมดลมหายใจ มีใครสักคนอยู่ข้างๆให้ผิงได้ยิ้มให้เขา |
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
เราประกาศ ณ ที่นี้ว่าเรามีจุดยืนสนับสนุนคณะมนตรีความมั่นคงแห่งชาติเพื่อให้จัดการกับความผิดชั่วของระบอบทักษิณ เอาทรัพย์สมบัติชาติกลับคืน และถอนรากถอนโคนระบอบทักษิณให้ถึงที่สุด!...
|
|
|
|
MonkeyBone
|
|
« ตอบ #22 เมื่อ: 03-07-2006, 21:22 » |
|
คิดถึงบ่อยค่ะ เพราะมีความเชื่อส่วนตัวเรื่องโลกหลังความตาย
คิดเอาไว้บ่อยๆว่าควรระลึกถึงและตั้งมั่นถึงอะไรเมื่อถึงเวลาตาย
เกิดมาเป็นมนุษย์ในครั้งนี้เพื่อกักตุนเชื้อเพลิงในการขับเคลื่อน
ไปให้ถึงกองสุขที่เราได้ก่อเอาไว้ ตอนนี้ยังกลัวความตายอยู่
ก็พยายามนึกเพื่อฝึกใจเอาไว้ สำหรับเราชีวิตเราที่หลุดไปจากร่าง
ยังทุกข์น้อยกว่าชีวิตของคนที่เรารักจากไปซักพันเท่า
แต่ถึงวันไหนที่เราจากกัน สุดท้ายก็จะได้พบกันในที่ที่นั้นอยู่ดี
ตราบใดที่จิตใจยังยึกถือและตั้งมั่นอยู่ในธรรม
ปล. ความเชื่อส่วนบุคคล ผู้ปกครองควรชี้แนะ เอะ!! ยังไง
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
