.........Summer Hill.............
เผิ่นกะเป็นนกน้อย เจิดเวิงเทิงเวหา ในนภามืดมิด บ่มีจันทร์
ให้เซาจากฝันหันมาแย่งความจริง สู่สิ่งแนวอันนี้...คึดต่อแต่ใต้ฮ่มทานตะเว็น
ดุจดั่งนกผกโผบินอยู่บนฟ้า ในนภามืดมิดแม้แสงจันทร์
ตื่นจากฝันหันมามองความจริง ยังคงมีบางสิ่งรอความหวังใต้ร่มทานตะวัน....
เด็กตัวน้อยตาแต้มรอยแห่งความหวัง ปลุกภวังค์สาธุชนคนเห็นใจ
เกิดกำพร้าไร้น้ำนมประทังกาย หัวอกใครจะบอบช้ำ เหมือนดังเด็กตัวน้อยๆ
*Summer Hill..Summer Hill..Summer Hill..Summer Hill..Summer Hill..Summer Hill..
เนื้อตัวผ่ายผอมดูสาระรูปมอมแมม ท่าทางฉายแววว่าก้าวร้าวหยาบคาย
จากกองหินทราย จากกองขยะ สัมภาระประดับไว้เป็นเด็กสลัม
ไม่มีมวลมิตรที่ชุ่มฉ่ำ ไม่มีคนฉอเลาะคอยเอาใจ
ริมฝั่งแควน้อย นำเสรีภาพดังร่มไทร บนทางสายใหญ่ รู้รับผิดชอบต่อตนเอง
เป็นเด็กตัวน้อย ในทุ่งหญ้าวัยเยาว์ เป็นดอกไม้เถาเหล่ากอพุทธปรัชญา
ดุจดวงตะวันอันแรงกล้าก่อเกิดสัมมาชีพสู่สังคม (ซ้ำ*)
มาเถิดมวลมิตรยังมีชีวิตผู้เยาว์วัยรอมือมาผ่อนคลาย ความเศร้าโศกหิวโหย
เป็นผู้กอบโกย เพื่อเด็กน้อยที่เวทนาขอข้าวขอปลา เพื่อลูกเด็กเล็กแดง
เป็นจันทร์เจ้าขาฝ่าเนินแล้ง สวมแหวนทองแดงแบ่งสันติธรรม ค้ำจุน
Summer Hill..Summer Hill...
คิดถึง ตอน ไปเป็น ครู...ในช่วงเวลาสั้นๆ ที่หมู่บ้านเด็ก เมือกาญจน์
คิดถึง ลำน้ำ แคว
สภาโอวัลติน
และ ตุ๊กแก