มาตรา 3 ระบุชัดว่าอำนาจอธิปไตยเป็นของปวงชนและพระมหากษัตริย์ทรงใช้อำนาจนั้นผ่าน..

มาตรา 2 “ ประเทศไทยมีการปกครองระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข”

มาตรา 3 “ อำนาจอธิปไตย เป็นของปวงชนชาวไทย พระมหากษัตริย์ผู้ทรงเป็นประมุขทรงใช้อำนาจนั้นทางรัฐสภา คณะรัฐมนตรี และศาล ตามบทบัญญัติแห่งรัฐธรรมนูญนี้”

ชาวบ้านทั่วไป เพียงแค่ได้อ่าน กฎหมายสองข้อนี้ อย่างช้า ๆ และน้อมจิตระลึกถึงพระองค์ท่านด้วยความสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณ ก็สามารถเข้าใจ ระบอบและโครงสร้างระบอบการปกครองแบบประชาธิปไตยที่เป็นแบบของเรา เป็นรูปแบบของวิถีประชาธิปไตยไทยนั้นมีความสวยงาม ทั้งรูปแบบ และจารีตประเพณีที่ได้ช่วยรักษาความเป็นชาติและแผ่นดินมาด้วยความสงบสุข

”อำนาจ” ทำให้คนตาบอด “เงินทองและลาภยศ” ทำให้คนดีถดถอยและหันหลังให้กับจิตสำนึกใฝ่ดีที่แผ่นดินนี้ที่ได้ให้ความอบอุ่น และอยู่รอดมาจนเติบใหญ่ได้ดิบได้ดี โดยเฉพาะบรรดาข้าราชการไทยที่บางคนแทบทั้งตระกูล นำพาครอบครัวอยู่รอดเติบใหญ่ได้ดีเพราะ “ราชการ” แต่ที่น่าหดหู่ เพราะ ข้าราชการไทยบางคน พ่ายแพ้ในอำนาจเงินตรา ,กลายเป็นคนที่แก่ประโยชน์ตนและพรรคพวก และที่สำคัญคือ ขี้ขลาดอย่างน่ารังเกียจ

ปรากฏการณ์ของ คนไทยจำนวนมาก ที่รู้สึกไม่สบายใจกับท่าทีของผู้นำ ที่เล่นแรง และเล่นแบบไม่รับผิดชอบ มันบ่งบอกให้เห็นถึงสภาวะทางอารมณ์ที่ปรวนแปร และสับสน และที่สำคัญคือการระแวงในอำนาจ,ระแวงในคนรอบข้าง และที่สำคัญคือ “กลัว!”

การปลุกระดมให้เกิดการท้าทายสถาบัน โดยเฉพาะสถาบันศาล ที่ถึงขนาดขู่ฝ่อ ว่าหากพรรคตนถูกยุบ ก็อาจจะต้องยุบศาลฯ มันจึงต้องทำให้ต้องคิดว่า คนพวกนี้ทำไมถึงกล้าและลามปามแบบที่ไม่เคยปรากฏในสังคม

และถ้าถามลงลึก ๆ ลงไปว่า ถ้าแม้นคนเหล่านี้มีความสำนึกในความจงรักภักดีอย่างจริงใจ และอ่านกฎหมายรัฐธรรมนูญออก โดยเฉพาะตามมาตรา 3 ทำไมถึงไม่คิดถึงว่า....การท้าทายสถาบัน เช่นนี้ มันคุ้มหรือที่จะเอาตัวเองและวงศ์วานว่านเครือตัวเองไปเกลือกกลั้วรับใช้เพียงแค่เศษชิ้นเนื้อเน่า ที่มีคนโยนเรียงไว้ตามทางให้เดินแทะเล็ม....สุดท้ายพวกนี้ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับบรรดา มดงาน หรือปลวก ที่ตายแบบไร้ค่า เมื่อนางพญา หรือรังปลวกถูกรื้อทำลาย

แต่มองในแง่ดี ตามวงเวียนแห่งการบรรจบ......บางที นี่อาจจะเป็นสัญญานที่ดีสำหรับวัฎจักรแห่งการเมืองที่มันมาถึงจุดที่กำลังต่ำสุดแล้ว และจะได้ถึงเวลาแห่งการล้าง, ชำระสิ่งโสโครกที่เกาะติดระบอบการเมืองไทยทุกภาคส่วน .ครั้งสำคัญออกไปเสียที และคงถึงเวลาที่ การเมืองไทย จะค่อย ๆ กระเถิบสูงไปสู่จุดที่ โปร่งใส และสะอาดพอที่จะทำให้เป็นที่เชื่อถือได้ในสังคมไทย และสังคมโลก

“อำนาจ มันมาแล้วก็ไป” ยังเป็นวาทะที่ใ้ช้ได้ตลอดกาล
”แหวนแห่งอำนาจ ไม่ได้เป็นแหวนเพื่อให้เป็นสมบัติของผู้ใดโดยนิรันดร์”