มีเด็กคนหนึ่ง (เป็นชาวจีน) ไม่มีพ่อ
มีแต่แม่
เวลาเด็กคนนี้ถูกแม่ตีสั่งสอน ก็ยิ้มทุกครั้ง ไม่มีครั้งไหนเลยที่เด็กคนนี้ไม่ยิ้ม
และทุกครั้งที่ถูกแม่ตัวเองตี ก็จะนั่งหมอบให้แม่ตีทุกครั้งไป ไม่ว่าแม่จะตีด้วยอะไร
มือ ไม้ หรือหวาย
นานแล้วแม่ไม่ได้ตี เด็กคนนี้เติบใหญ่
ครั้งนึง เด็กออกไปเรียน แล้วเผลอถูกเพื่อนชวนไปเที่ยว ทำให้กลับบ้านช้า
พอกลับมาแม่ก็โกรธ บอกว่ามัวแต่เถลไถล เลิกเรียนแล้วก็น่าจะกลับบ้านทันที
แม่ก็เอาไม้มาตี แต่อนิจจา แม่ไม่มีแรงถือไม้แล้ว เด็กคนนี้น้ำตาซึม
แม่ก็เอามือเปล่าๆมาตีแทน เด็กคนนี้ก็ร้องไห้โฮ แล้วทรุดลงไปยิ่งกว่าที่เคยหมอบในอดีตอีก
แม่สงสัยว่าตอนเด็กๆโดนตีก็ยิ้มทุกวัน ทำไมวันนี้ร้องไห้ใหญ่เลย
แม่ถามว่า "แม่ตีแรงใช่ไหม? แม่ขอโทษนะ"
เด็กบอกว่า "ไม่ใช่หอกครับ เพราะแม่นั้นอ่อนแอลง แก่ไปมากแล้ว เมื่อก่อนแม่เคยตีผมแรงๆได้ แสดงว่าแม่แข็งแรง ตอนนี้แม่แก่แล้ว ผมรู้สึกเศร้าใจ เพราะเหลือเวลาอีกไม่เท่าไหร่แล้วที่ผมจะได้อยู่กับแม่"
แม่เด็กคนนั้น ก็ถึงกับทรุด ไม่นึกเลยว่าลูกตัวเองจะเป็นเด็กที่มีความคิดประเสริฐเช่นนี้
ทั้งสองแม่ลูกก็กอดกัน แล้วร้องไห้ผมนึกถึงเรื่องนี้แล้วก็ร้องไห้ทุกที ผมรู้สึกเสียใจที่ตอนเด็กๆผมดื้อ แล้วพอพ่อแม่ตีก็โกรธอีก
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เราโชคดีที่มีพ่อแม่คอยสั่งสอน
เรื่องนี้แม่ผมเล่าให้ฟัง ตอนนี้ผมอยากอยู่กับพ่อกับแม่ทุกวันโดยไม่ไปไหน
รู้สึกว่าตัวเองนั้นอกตัญญูมากๆ เมื่อเทียบกับเด็กคนนี้
