การเมืองก็เหมือนเรื่องล้างก้น

ผมเชื่อว่าเราทุกคน เวลาเข้า "ห้องน้ำสาธารณะ" ย่อมหวังที่จะได้ห้องที่สะอาดสมบูรณ์แบบ กลิ่นหอม เย็นสดชื่น พื้นแห้ง ไม่อับชื้น เป็นโถนั่ง มีพร้อมสรรพทั้งกระดาษชำระ สายชำระ มีแม่บ้านดูแลรักษาหน้าที่ความสะอาดอย่างดี ไม่มีบกพร่อง ฯลฯ ด้วยกันทั้งนั้นใช่ไหมครับ. แม้จะถึงขั้นเสียเงินสักเล็กสักน้อยค่าเข้าก็ยอม หากแลกกับคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นนี้

ทว่าความเป็นจริงของประเทศเรา "ส้วมสาธารณะ" ไม่อาจเป็นไปอย่างที่เราคาดหวังนั้นได้ ในทุกที่ทุกแห่งทุกเวลา ทั่วกัน. อาจจะด้วยสาเหตุใดก็ตาม แต่เมื่อเหตุการณ์ฉุกเฉินบีบบังคับให้เราๆ ท่านๆ จำเป็นจะต้องเข้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้หล่ะ? ...ชนิด...บรื้อส์ ขนลุกเกรียวกราว !!!

ถ้าเรายังพอมีเวลาสักนิด เราก็ยังพยายาม"เลือก"เอาห้องที่ดูชั่ววูบ ดีที่สุดในบรรดาที่มีอยู่ แต่ถ้าเวลากระชั้นยิ่งยวด แม้ห้องว่างแรกสุดจะเละเทะเพียงใด ก็ยังดีกว่าไม่มีที่ให้เรา"ยืน(นั่ง)บนแผ่นดินได้อย่างมีสุข" ...นานวันเข้า คนที่สนใจใส่ใจ ไปใช้บริการบ่อย ย่อมทราบว่า ณ สถานที่นั้นๆ ห้องไหนตรงไหนสะอาดกว่าตรงไหน เมื่อถึงคราวจะต้อง"เลือก" จึงไปห้องที่คาดไว้ได้ทันที และแนวโน้มที่จะพบว่าสะอาดดีย่อมมีมากกว่าคนที่ไม่เคยรู้ ไม่เคยมา ไม่เคยใส่ใจมาก่อน

เปรียบก็เหมือนวิถีแห่งการเมือง เราก็ทราบว่า หนทางที่ดีที่สุดในโลกปัจจุบันอยู่ที่ไหน "ต้องเป็นประชาธิปไตยเต็มใบ ต้องเอาใจใส่เศรษฐกิจในระบอบทุนนิยมโลก ฯลฯ" แต่ถ้าเรายังไม่อาจไปถึงได้ทัน อาจด้วยกำลังไม่พอหรืออื่นใด จนจวนตัวเข้าถึงคราวต้องเลือกตัดสินใจฉับพลับ สิ่งที่จะกู้สถานการณ์ให้กับเราไปได้ในยามนี้ อยุ่ที่ไหน ก้คงต้องไปตรงนั้นก่อน แม้ว่าจะรู้ทั้งรู้ว่า ที่ตรงนั้นอาจไม่สะอาดเท่าที่เราคาดไว้อีกแห่งหนึ่งก็ตาม

เมื่อถึงที่หมาย เข้าห้องปิดประตู ได้อยู่ใน"คูหา"อาณาเขตส่วนตัว เพื่อทำหน้าที่พลเมืองในกฏธรรมชาติ ต้องขับต้องถ่าย ณ ห้องน้ำที่เราไม่อาจคาดหวังอะไรได้ล่วงหน้าว่าจะสะอาดเหมือนอุดมคติหรือไม่แห่งนี้ ทางเลือกที่ให้เรา"ล้างก้น" นั้นย่อมไม่มากนัก!

แน่นอนเราพึงพอใจแน่ ถ้าห้องที่เราโชคดีพลัดมานั่งนี้เป็น "ส้วมอุดมคติ" ดั่งที่กล่าวข้างต้น พร้อมสรรพทั้งน้ำและกระดาษเช็ดก้น. ระหว่าง "น้ำล้าง ที่รวดเร็วรุนแรงเห็นผลทันตาชะงัดนัก" หรือจะ "กระดาษ เช็ดเชื่องช้าหลายครั้ง แต่แน่นอน ไม่เลอะกระเด็น" สองวิธีนี้ มีผลเดียวกันสำหรับเราคือ "ให้ความเป็นอยู่(ของก้น) เราดีขึ้น" แต่สิ่งที่ต่างกันคือรูปแบบและเวลาที่ใช้ไป อยู่ที่ความพอใจของเราที่จะเลือก

แต่ความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นเฉพาะหน้านั้น อาจกู้หน้าให้เราออกสู่โลกภายนอกอย่างหน้าชื่นตาบาน ได้เพียงชั่วขณะเท่านั้น หาได้จีรังยั่งยืนถาวรไม่ หากน้ำหรือกระดาษชำระที่นำพาเราออกมา กลับส่งผลเสียต่อตัวเราเองได้ในภายหลัง. แล้วจะไปยืดมั่นถือมั่นว่าต้องใช้น้ำเท่านั้นที่ดีที่สุด หรือกระดาษเท่านั้นดีที่สุด คงไม่ได้ เพราะทุกอย่างล้วนมีข้อดีและข้อเสียแตกต่างด้วยกันทั้งสิ้น ขึ้นอยู่กับตัวเราเองที่จะพิจารณาหยิบข้อดีแต่ละด้านมาใช้ในเวลา และโอกาสเหมาะสมกับตัวเรามากที่สุด

หากน้ำที่จะใช้เกิดสกปรก มีแต่เหลือบไรลอยคอ เราทุกคนคงไม่เสี่ยงให้กระทบก้นบอบบางของเราเป็นแน่ แม้มันจะช่วยล้างความหมักหมมหนี้เน่าให้เราได้ในคราวนี้ แต่ก็อาจทำให้ทั้งชีวิตต้องนอนซมป่วยด้วยโรคติดเชื้อ ทะลวงลำไส้ตายได้ในอนาคต หรือหากเราเผลอใช้กระดาษไม่ดูเนื้อ เจอะเข้ากับเนื้อหยาบกระด้าง หยิบมาเร่งเช็ดให้เร็วๆ ทันใจเหมือนใช้น้ำล้าง ก็อาจทำเราแสบตูด เลือดออกได้เช่นกัน.

เพราะวิธีการใช้งานของมันต่างกัน อยู่ที่เราจะหยิบมาใช้เป็นหรือไม่ แล้วยามนั้นมีอะไรให้เลือกได้บ้าง. ถ้าเป็นน้ำสะอาดสาดซัดนุ่มนวล หรือกระดาษสะอาดอ่อนโยน ย่อมให้ความเป็นอยุ่ของเรา มีอนามัยและปลอดภัยในระยะยาวได้ โดยไม่ส่งผลเสีย การมีทั้งสองแบบควบคู่ไป ย่อมสร้างผลเลิศให้แก่เราแน่นอน. หรือการได้อย่างใดอย่างหนึ่ง ก็หาได้สร้างความลำบากกับเรามากนัก ถ้าสิ่งที่มีอยุ่ล้วนบริสุทธิ์สะอาดและอ่อนโยนต่อเราเหมือนๆ กัน

แต่ถ้าพรวดเข้าไปในห้องที่ไม่มีอะไรทั้งสิ้นหล่ะ? ความสกปรกของห้องยังเลวร้ายไม่เท่ากับการไม่มีอะไรให้เช็ดตูด จริงไหม!!? ...อย่าว่าแต่เอาปากกระบอกปืนมาเช็ดเลย แม้แต่สมบัติติดกายตอนเข้ามาก็สละได้ เพื่อให้ได้กลับออกไป แม้จะเป็นกางเกงใน ถุงเท้า หรือถุงน่อง อะไรก็ยอมหมดขอเพียงได้"ผ่าทางตัน" จะดีกว่าไหมถ้าสังคมเห็นความสำคัญในการช่วยกันรักษาความสะอาด"ส้วมสาธารณะ" ให้เป็นในแบบที่เราทุกคนต้องการ แทนที่จะหลงประเด็นกันที่ ไม่เอากระดาษ ไม่เอาน้ำ ไม่อึห้องนั้น ไม่ฉี่ห้องนี้ ...แต่ก็อยากเข้ามาสักแต่ถ่ายๆๆๆ !!!

ส้วมจะดีได้ถ้าทุกคนช่วยกัน จะมามัวเถียงกันทำไมว่าใช้อะไรเช็ดก้นดีกว่ากัน? เพราะไม่ว่าน้ำหรือกระดาษ ไม่ว่าจะเป็นส้วมสาธารณะที่ไหนห้องไหน ก็ไม่ใช่ประเด็นของการ"ล้างก้น" ...สิ่งสำคัญสุดคือ "ความสะอาด" ที่จะมามีผลกับตัวเราต่างหาก