ขบวนการเสรีไทยเว็บบอร์ด (รุ่นแรก)

สุรนันท์ เวชชาชีวะ หนึ่งในอดีตไทยรักไทย เขียนบทความลง Bangkok Post
ให้ความเห็นบางอย่างเกี่ยวกับข้อผิดพลาดของทักษิณ ที่นำพามาถึงปลายทาง
แม้จะเขียนอย่างมีไมตรีจิต แต่ที่พันทิปรู้สึกจะเดือดร้อนกันใหญ่ครับ  :slime_smile:

...

สุรนันท์ เวชฯ คุณมันก็เป็นได้แค่ฝุ่งผงที่ปลิวไปตามลม
http://www.pantip.com/cafe/rajdumnern/topic/P6896867/P6896867.html

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

General news >> Friday August 18, 2008

LET IT BE

For Thaksin, it is the end of the road

SURANAND VEJJAJIVA

http://www.bangkokpost.com/150808_News/15Aug2008_news27.php

By not coming back to face the legal proceedings in Bangkok and by releasing a bitter statement from London critical of the courts and the injustice he faced, former prime minister Thaksin Shinawatra has taken another turn in his illustrious but controversial life.

Mr Thaksin, a policeman by training, became a billionaire by building his mobile phone empire from scratch and through securing vital concessions from the government. He was hailed by the public as a visionary businessman. As his Shin Corp dominated the communications business in Thailand, Mr Thaksin turned to politics.

His first political position was minister of foreign affairs in 1994. He had to leave after only 101 days in office due to questions about his shareholdings. No one realised that this was an early warning of the full-blown political tsunami that was to come.

In 1995, Mr Thaksin became leader of the Bangkok-based Palang Dharma party (PDP). He redefined "political marketing" with a slick, modern and right-to-the-point campaign. He was perceived as the new hope of Thai politics. The PDP won 23 seats, including 16 in Bangkok, and he served in the cabinet as a deputy prime minister.

In 1998, he launched a new political party, Thai Rak Thai (TRT). New alliances were built as TRT broke the mould of old-style politics. "Rethinking Thailand" was the theme.

The public saw TRT as an alternative as they were bored with the slow "business as usual" politics of the ruling Democrats. TRT proposed a progressive economic stimulus agenda to solve the lingering woes. That, coupled with a list of credible new faces joining the party, was how TRT gained the trust of the nation.

The TRT won the 2001 election handily, with 248 seats out of 500 in parliament, and Mr Thaksin became the first elected prime minister to last a full four-year term. The TRT won again in the 2005 election, gaining 377 seats, the first time in Thai history that a political party had an absolute majority and formed a single-party government.

Throughout, the public was willing to overlook the small "honest mistake" Mr Thaksin made in his assets declaration and the unusual share transfers, which was taken up by the National Counter Corruption Commission (NCCC) and the Constitution Court.

He survived the ordeal in 2001 by a hair margin, but the storm continued to gather.

Meanwhile, Mr Thaksin's rule was characterised as fast, sharp and decisive. He provided a "hands on" leadership style and managed the government using modern management techniques. The "populist" programmes were popular especially with the poor and the people in the Northeast because they felt that previous governments had ignored them completely.

As his power grew, he became over-confident. Already collecting a fair share of enemies as he introduced radical changes in the bureaucracy, he further upset the status quo by antagonising many other interest groups, including the old establishment and the intellectuals, which were actually his early supporters.

It is an undeniable human reality that to be rich is one thing, to be powerful is another. But to be both extremely rich and powerful embedded in one popular politician was deemed too dangerous and distrustful.

The 2006 coup ended it all. The powers of the ruling junta then turned to hunt down Mr Thaksin, opening up old wounds, and discovering new ones, leading to various pending cases in the courts and the NCCC.

In hindsight, it also was Mr Thaksin's own ethical dilemma that became his undoing. Although he started his political path with creative ideas and supposedly good intentions, he could never entirely separate his public life from that of his business.

His shareholdings and financial dealings tangled with him throughout his political career.

To be fair, one cannot fully deny that, though not adhering to good governance, what Mr Thaksin did with his shares and how his companies utilised "innovative" tax planning, were normal practices for many businesses here in Thailand.

However, he was not a normal businessman. He chose to be a public figure, and was elected to hold the highest office in government. Thais trusted him because they were led to believe that a billionaire who possessed all his worldly needs would not be corrupt, as he promised so in his campaigns.

But as the financing of his businesses was perceived as being indistinct from the financing of political ambitions, and as the power of government seemed to benefit selected businesses, that trust was lost.

I sincerely hope that history will be kinder to Mr Thaksin and give due credit to his accomplishments while, of course, apprehending his failure to recognise the complex moral issues that led him to the end of the political road.

Suranand Vejjajiva served in the Thaksin Shinawatra cabinet and is now a political analyst.

เห็นโดนก่นด่าว่าหักหลังกันใหญ่ เลยได้แต่ลูกน้องอย่างน้องเนฯ ซึ่งนอกจากหักหลังแล้วยังเข้าขั้นเนรคุณและปอกลอก  :slime_smile2:

ผมลองแปลคร่าวๆ เฉพาะส่วนที่เน้นสีไว้ มาให้อ่านพอได้ใจความนะครับ
แค่นี้เหล่ากองเชียร์ก็ทนไม่ได้ ถึงขนาดยก "นามสกุล" มาตำหนิ :slime_smile:

---

เมื่ออำนาจคุณทักษิณเติบโตขึ้นเรื่อยๆ เขาก็เริ่มมั่นใจในตัวเองมากเกินไป
กระทั่งสะสมศัตรู จากการสร้างความเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงต่อระบอบ
อมาตยาธิปไตย ซ้ำเติมด้วยการเป็นปฏิปักษ์กับกลุ่มผลประโยชน์ต่างๆ
รวมถึงกลุ่มทุนเก่า และเหล่านักวิชาการ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นผู้สนับสนุน
ของเขามาก่อน

ความจริงของมนุษย์ที่ไม่อาจปฏิเสธได้ อย่างหนึ่งก็คือความอยากร่ำรวย
อีกอย่างหนึ่งคือความอยากมีอำนาจ แต่การที่ร่ำรวยแบบสุดๆ พร้อมทั้ง
มีอำนาจสูงสุดในตัวนักการเมืองยอดนิยมเพียงคนเดียวนั้น ดูเหมือนจะ
น่าอันตรายเกินไป และน่าระแวงสงสัยเกินไป

ในปี 2549 ฝ่ายทหารได้ยุติทั้งหมดนี้ลง อำนาจของคณะรัฐประหาร
ได้มุ่งไล่ล่าคุณทักษิณ เปิดแผลเก่า และค้นพบแผลใหม่ๆ นำมาซึ่ง
คดีความมากมายที่กำลังอยู่ในชั้นศาล และในมือ ปปช.

ต้นเหตุของเรื่อง ก็คือวิกฤตจริยธรรมของตัวคุณทักษิณเองที่กลายมาเป็น
ความหายนะของเขา แม้คุณทักษิณจะเริ่มต้นเส้นทางการเมืองด้วยความคิด
ริเริ่มสร้างสรรค์และเชื่อได้ว่ามีความตั้งใจที่ดี  แต่เขาก็ไม่เคยสามารถ
แยกงานการเมืองออกจากธุรกิจของเขาได้อย่างแท้จริง

การถือหุ้นและข้อตกลงธุรกิจของเขาพัวพันยุ่งเหยิงกับงานการเมืองตลอดมา

ด้วยความเป็นธรรมคงไม่มีใครปฏิเสธได้เต็มที่ว่า ถ้าไม่ยึดแต่หลักธรรมาภิบาล
สิ่งที่คุณทักษิณทำกับการถือหุ้นและวางแผนภาษีของกิจการ "ด้วยวิธีใหม่ๆ"
ก็เป็นเรื่องปกติที่ทำกันทั่วไปสำหรับการดำเนินธุรกิจในประเทศไทย

อย่างไรก็ตาม คุณทักษิณไม่ได้เป็นแค่นักธุรกิจธรรมดา แต่เขาเลือกที่จะเป็น
บุคคลสาธารณะ และได้รับการเลือกตั้งให้เป็นผู้นำรัฐบาล ชาวไทยเชื่อถือเขา
เพราะถูกทำให้เชื่อว่า อภิมหาเศรษฐีที่มีทุกอย่างที่ต้องการจะรวยแล้วไม่โกง
ตามที่เขาเคยให้คำมั่นไว้ในการหาเสียง

แต่แล้วเมื่อการทำเงินในธุรกิจของเขาถูกจับได้ว่า มีความไม่ชัดเจนเกี่ยวกับ
การบริหารงบประมาณตามเป้าหมายทางการเมือง  และดูเหมือนว่าอำนาจรัฐ
เลือกเอื้อประโยชน์ให้แก่เฉพาะบางธุรกิจ  ความเชื่อถือนั้นก็สูญหายไป

ถ้าเป็นคอลัมนิสต์หรือนักวิชาการอื่นเขียน คงไม่ถูกลิ่วล้อเล่นถึง "นามสกุล" อิ อิ

แต่เนื้อหาก็โอเค เพราะพวกเราก็มองในแนวนี้มานาน

สำคัญแต่ว่า คุณสรนันท์ ทำไมรู้สึกช้าจัง

แต่ถึงรู้สึกช้า ก็ยังดีกว่าพวกทาสที่ปล่อยแล้วไม่ยอมไป ผมว่านะ

กลุ่มนี้รู้สึกจะเป็นกลุ่ม 8 คน ที่สนับสนุนคุณสมคิด แล้วไปจับกลุ่มคุยกันจนเป็นเรื่อง เลยมีกลุ่ม เพื่อแผ่นดิน รวมใจไทยชาติพัฒนา กรุงเทพ 50 มัชฌิมา

ครั้งหนึ่งในชีวิต สุรนันท์คือโฆษกที่พลีชีพเพื่อทักษิณ
คนอยู่ไกล้ย่อมเห็นรายละเอียด
เมื่อสุนันท์ออกมาพูดจึงไกล้เคียงที่สุด

บางครั้งความจริงที่นึกไม่ถึงก็กลับมาทำร้าย
ผู้ซึ่งไม่เคยคิดมาก่อน
ว่าเมื่อพ้นอำนาจแล้วจะมีสิ่งเหล่านี้

กงกรรม กงเกวียน

 :slime_worship:

 :slime_smile2:

กลางวันสุรนันท์รับใช้เหลี่ยม

ตกเย็นกลับบ้าน นั่งคุยกับอภสิทธิ์


อภิสิทธิ์ คงได้แต่บอกว่า  มันจะเอาอะไร ตามใจมัน

อย่าไปผิดร่วมกะมันเป็นพอ

 :slime_smile2:

(http://i30.photobucket.com/albums/c329/Seaspica/na-liam.jpg)

..คนรักทักษิณในราชดำเนินพันทิปจะไม่มีวันลดละให้ใครก็ตามที่แตะต้องทักษิณ
ไม่ว่าใครคนนั้นจะมีเหตุผลดีเพียงใด ไม่ว่าใครคนนั้นจะมีสถานะทางสังคมอย่างไร
พูดง่ายๆ คือ จะรุมถล่มไม่เลี้ยง!!

..คนตอบกระทู้ในลิงค์ที่คุณ jerasak นำมา มองกันอยู่อย่างเดียวคือ เนรคุณ  :roll:
แต่ความจริงด้านอื่นอันเป็นความผิด ไม่มีใครพูดถึงเลย ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะมองไม่เห็น
ก็คงเป็นเพราะจงใจมองข้ามโดยไม่ถือว่าเป็นความผิด

จกท. ดังกล่าวเคยตั้งกระทู้ผิดหวังที่ทักษิณไม่ 'ออกอาวุธ' อะไรบ้างเลย (http://i30.photobucket.com/albums/c329/Seaspica/25.gif)
เขาหัวปักหัวปำเชื่อกันไม่ลืมหูลืมตาว่ามีมือที่มองไม่เห็นผลักดันให้ทักษิณต้องตกระกำลำบาก
คนพวกนี้เกินเยียวยาแล้วค่ะ (แนวหน้าข้อมูลแน่นอย่างคุณ thyrocyte คงต้องเหนื่อยไปอีกนาน!)

(http://i30.photobucket.com/albums/c329/Seaspica/pink_flowers.gif)

ดูเหมือนเป็นบทความที่เป็นกลางที่สุดแล้ว


* ตอนอยู่ในพรรคก็ช่วยพรรคปกป้องทักษิณมาตลอดหละครับ คุณสุรนันท์

 :slime_smile:

ผมชอบนะ สุรนันน์ ตอนอยู่ในพรรค ก็ไม่ได้เลีย อะไรมากมาย  แต่พอ หลัง รัฐประหาร  ก็ไม่ได้กลับไปร่วมวงเข้าก๊วน นปกด้วย

อันนี้ผมว่าโอเคเลย  กลับมาใช้ชีวิทธรรมดา  จัดรายการวิทยุ  และที่ฟัง ก็พูด(ในรายการวิทยุ)โอเคนะ  ไม่เอียงมาทาง ปชปมาก และก็ไม่ได้ เข้าข้าง พปช มากจนเกินไป กลางๆดี

ดีก็ว่าดี ไม่ดีก็ว่าไม่ดี ^^ คนนี้ผมชอบ

เขียนดี แต่ไม่มีอะไรใหม่ เป็นการกระทืบคนที่ตายแล้ว ซึ่งไม่ได้เป็นประโยชน์กับประเทศและสังคม นอกจากเป็นการสลัดตัวออกจากซากศพก็แค่นั้น

ในทางการเมืองถือว่าอยู่ยาก ตอนที่เขาไล่ทักษิณ มันช่วยเถียงจนน่าเกลียด คนอย่างนี้พธม ไม่นับเป็นพวกอยู่แล้ว

ตอนนี้กระทืบศพนายห้าง มันก็สร้างศัตรู ขึ้นมาอีกโดยไม่จำเป็น ลิ่วล้อเอาตายแน่  และตัวเองก็แทบไม่ได้อะไรเลยจากการเขียนบทความนี้

แม้แต้เด็กสงขลาอย่างวิษณุ กะ ลูกพี่ลูกน้อง อีกคน คนเขายังระอา แม้จะถอนตัวเร็ว และบวชล้างบาป ก็ยังยากที่จะให้อภัย

ดีที่ว่าป๋ารักเหมือนลูก เลยพอมีการมีงานทำ

คนอย่างสุรนัน จนกว่ามาร์คได้เป็นนายกฯ จึงจะได้ผุดได้เกิด

ต้องใช้โจรร่วมก๊วนเดียวกันมาก่อนออกมาแฉพฤติกรรม จะเป็นประโยชน์อย่างมากในการกระชากหน้ากากไอ้เหลี่ยมครับ

 :slime_agreed:

ลึกซึ้ง  :slime_agreed:

สงสารหญิงอ้อขึ้นมาตะหงิดๆ :slime_shy:

พูดเหมือนเจอมากะตัวเรียบร้อยแล้วงั้นเลย  :slime_o:

ลูกหินฯ บรรยายได้ถูกใจ สมเป็นกองเชียร์อาแม้ว(ขึ้นเมรุ) จริงๆ :slime_agreed: