|
หัวข้อ: ประกายไฟกับใบไม้ร่วง: หัวใจกบฎ เริ่มหัวข้อโดย: วิหค อัสนี ที่ 03-09-2008, 22:38 ประกายไฟกับใบไม้ร่วง
"หัวใจกบฎ" .................ข้า ............คนชั่วช้า .....ฤาเพียงว่าหม่นไหม้ เพราะเห็นผู้โหมเค้นฟอนไฟ บีบคั้นเสียดแทงหัวใจทระนง? วิญญาณแห่งเสรีชนกลั้นสะอื้น กล้ำกลืนฝืนจำทนจนย่ำยามรุ่ง เห็นผู้เบียดเบียนบีฑาเข้ากลุ้มรุม บนเลือดเนื้อกลุ่มชนดินฝุ่นฉาบทา จักหาผู้ฟังคำใดหาไม่มี "กบฎ" คือคำใครเขาตีตราไว้ คนดื้อแพ่งต่อผู้เป็นใหญ่คับฟ้า ถืออำนาจเป็นความถูกมินำพา คับแค้นจึงแน่นหนาสุมอกแผ่นดิน มิยอมสูญสิ้นจึงลุกขึ้นประจัญ หลังกองซากระเกะระกะเกลื่อนเมือง ข้าคว้าประกายหวังรองเรืองกอดไว้ อีกฟากแห่งกำแพงผุ...เหล่าสหาย เคยผูกพันกอดคอกันแต่ก่อนมา ก่นด่า "อ้ายพวกกากเดน - สมควรตาย!" หลอนเงาทรามแผ่คืบคลานเย็นยะเยียบ อุ้งหัตถ์คว้ากอบเรียบไร้ใครเหลือบเห็น หลากกระบวนท่าสุดมายาลวงเร้น กฎกดซ้ำกรรโชกขู่เข็ญครอบงำ เนานาน...เรื้อรังจนอาจสายกว่าสาย จึ่งพลังชีวิตขับอยู่ภายใน ปลุกใจออกสู้ดังกริชตื่นจากฝัก ง้างแล่งธนูขึ้นสู้พญายักษ์ หักต่อหักโถมต้านรับกับเขี้ยวเล็บ แม้จะเจ็บจะตรากตรำขอจำทน ข้ามที่กั้นก้าวสู่สายทางร้างไร้ หนึ่งกายใจสู้ชนอำนาจอาธรรม์ ไม่ยอมก้มหัวให้มันถึงสุดท้าย จักมีฝ่ายใดสักฝ่ายโค่นทลาย ในวันในพรุ่งจักได้เห็นดีกัน จึงทุกย่างที่เหยียบเดินต้องตื่นรู้ เห็นแสงไฟเพียงรุบรู่ส่องสลัว แฝงภัยรอขย้ำงำอยู่รอบตัว ต้องต้านทานอีกเท่าไรหนอหัวใจ ฤาต้องสู้ไปจนแข็งขื่นทมิฬ? เส้นทางนี้เอยใครลิขิตแก่ข้า? หาไม่...ด้วยวิญญาณ์เลือกสมสนอง จะอยู่จะตายจักเป็นตามครรลอง ไม่หันมองสู่หนหลังหวนโหยหา ยังฟันฝ่าอหังการ์ใต้ฟ้ามัว เพื่อแสวงหาสิ่งอันข้าพึงรู้ เพื่อเป็นอยู่ท้าทายสู้เพื่อเติบกล้า เพื่อมุ่งสู่ปลายฝันอันเจตนา เพื่อรักษาใจแท้จริงในเงียบงัน ไม่ยอมล้าจนวันเห็นแสงอำไพ ฯ วิหค อัสนี 3 กันยายน 2551 |