พิมพ์หน้านี้ - นปก. เพื่อนรัก คราวหน้ากันจะยืนนิ่งๆให้ขว้างหัวแต่โดยดี แล้วล่ะเพื่อน

สมัยเด็กๆเคยกันบ้างไหมครับ ที่เราถูกชักจูงจากเพื่อนรักของเราให้ไปเกลียดเพื่อนคนอื่นๆ เหมือนที่เพื่อนเราเกลียด บางครั้งก็แจงเหตุแจงผลให้เรารู้ว่าทำไมถึงต้องเกลียดมัน จริงบ้างเท็จบ้าง และในบางครั้งก็ไม่อยากจะชี้แจงเพราะเพื่อนเราเองนั่นแหละเป็นฝ่ายผิด แต่อย่างไรก็ตามในเมื่อข้าเกลียด ในฐานะที่เอ็งก็เป็นเพื่อนข้า เอ็งต้องเกลียดไปกับข้าด้วย ผมก็เคยครับถึงขั้นไปต่อยปากเพื่อนร่วมโรงเรียนอีกคนหนึ่งที่เราไม่เคยรู้จักกับเค้ามาก่อนเสียด้วยซ้ำ โดนหนึ่งหมัดพลาดไปโดนกำแพงหนึ่งหมัด เพื่อนร่วมโรงเรียนผู้น่าสงสารคนนั้นปากแตก ผมมือแหก ส่วนเพื่อนรักผมสาใจสมใจ ความรักเพื่อนอย่างหน้ามืดตามัว ต้องทำให้ผู้บริสุทธิ์คนหนึ่ง และ ตัวเองต้องเจ็บตัว ๒ ต่อ จากมือที่พลาดไปโดนกำแพง และต่อมาวันรุ่งขึ้นอาจารย์ฝ่ายปกครองเรียกตัวไปหวดก้นอีกครึ่งโหล ชั่งน้ำหนัก บวก ลบ คูณหาร แล้ว คนที่ซวยที่สุดก็คือตัวผมเองนี่แหละ เรื่องนี้เกิดขึ้นในสังคมเล็กๆกับเด็กตัวเล็กเรื่องมันก็จะดูเป็นเรื่องเล็กๆ แต่เมื่อปี 1944 เรื่องทำนองนี้เกิดขึ้นที่ประเทศ รวันดา เพราะความรักอย่างไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ รักจนเลยเถิดเป็นการงมงาย เพียงแค่ 100 วัน ชาวทุตซีถูกชาวฮูตูสังหารไปกว่า 8 แสนคน สาเหตุเพียงเพราะ สถานีวิทยุ Radio-Télévision Libre des Milles Collines (RTLM) ซึ่งเป็นกระบอกเสียงให้กับผู้นำฝ่ายฮูตู ได้กระจายเสียง ยุยง ปลุกปั่นให้ชาวฮูตูเกลียดชังชาวทุตซี (ด้วยเชื่อว่าประธานาธิบดีรวันดา ซึ่งเป็นชาวฮูตู ถูกลอบสังหารด้วยฝีมือชาวทุตซี) แถมยังเรียกอีกฝ่ายว่าแมลงสาบ การเหยียดหยามให้อีกฝ่ายต่ำต้อย ยังผลให้เกิดการฆ่าฝ่ายตรงข้ามโดยไม่รู้สึกผิดบาป
นอกจากนี้กันยังโฆษณาชวนเชื่อด้วยว่าฝ่ายทุตซีกำลังคิดการใหญ่ จะครองรวันดาโดยฆ่าชาวฮูตูให้หมด เมื่อชาวฮูตูได้ยินแบบนี้ จึงสวมบทโหด ฆ่าชาวทุตซีทุกคนที่พบเห็น ทั้งๆ ความจริงแล้ว เผ่าทุตซีมีเพียง 15 เปอร์เซ็นต์ของประชากรรวันดาทั้งหมด เท่านั้น ในทางเป็นจริงแล้วไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่ฝ่ายทุตซีจะขึ้นครองอำนาจได้ ที่ต้องเอาเรื่องนี้ขึ้นมาเพียงเพื่อกระพือกระแสเกลียดชังออกไปให้กว้างขวางเท่านั้นเอง
ในวันที่โดนขวด โดนพายุอิฐ และขวดลิโพ ขว้างใส่เมื่อตอนอยู่ท้ายขบวนที่อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย เมื่อวันที่ ๒๕ พฤษภาคม จากสายตาเคียดแค้น และ ถ้อยคำผรุสวาทที่ก่นด่าพวกเรา ณ.เวลานั้น ผมรู้สึกได้ว่าถ้าต่างฝ่ายต่างมีปืนอยู่ในมือ ทั้งฝ่ายเขาและฝ่ายเราคงไม่ลังเลที่จะลั่นไกยิงกันอย่างแน่นอน และถ้าผมมีปืนอยู่ในมือในวันนั้น ผมคงฆ่าเพื่อนคนไทยร่วมชาติไหลายศพ โดยที่ไม่รู้จักเขา ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนดีคนร้ายแค่ไหน ไม่รู้ว่าเบื้องหลังแล้วเค้าต้องรับผิดชอบรับภาระชีวิตอื่นๆอีกกี่ชีวิต แต่พอในวันที่มานั่งอยู่หน้าจออย่างนี้ มันเงียบสงบมันไม่ต้องคอยระวังขวด ระวังอิฐ มันทำให้คิดอะไรหลายๆอย่างออกได้ง่ายๆ ผมอยากย้อนเวลากลับไปคุกเข้าขอโทษเพื่อนคนที่ผมต่อยปากมันเป็นที่สุด ผมในวันนั้นก็คงเป็นเพราะถูกความรักครอบงำปิดหูปิดตา เช่นเดียวกันกับพวก นปก.ในวันนี้
นปก. เพื่อนร่วมชาติที่รัก เพื่อนไม่ได้ชั่วช้าเลวทราม เพื่อนเพียงรักและลุ่มหลงนายทักษิณ จนถูกความรักนั้นบดบังความถูกต้อง ความยุติธรรม และความเลวร้ายๆต่างๆที่นายทักษิณทำไว้จนหมดสิ้น รูปถ่ายของเพื่อนหลายคนมีสตาร์ฟทำงานของพันธมิตรถ่ายเอามาติดเอามาติดเป็นนิทรรศการหลังเวที พร้อมรายละเอียดอาชีพการทำมาหากิน เกือบทุกคนอ่านดูแล้วก็เข้าใจง่ายๆไม่ต้องอรรถาธิบายอะไรต่อก็รู้ว่าเพื่อนกำลังลำบากในสภาวะเศรฐกิจแบบนี้ เพื่อนบางคนร่อนขยะอยู่ในคลองหลอด บางคนเข็นผักอยู่ปากคลองตลาด บางคนก็ขายพระปลอมอยู่วัดมหาธาตุ นึกเสียดายจับใจที่ไม่น่าหลบ อิฐและขวดลิโพที่เพื่อนขว้างมาเลย ไม่รู้จะมีผลงานกลับไปรายงานเบิกตังกับคนว่าจ้างได้หรือเปล่า
คราวหน้ากันจะยืนนิ่งๆให้เพื่อนขว้างแต่โดยดีแล้ว ถ้าหัวแตกหัวโนไปบ้าง เพื่อให้ลูกของเพื่อนมีค่าข้าวกลางวันไปกินที่โรงเรียนอีกสักวันสองวัน เรายินดีนะเพื่อน.

ขบวนการเสรีไทยเว็บบอร์ด (รุ่นแรก)

ทั่วไป => สภากาแฟ => ข้อความที่เริ่มโดย: แมว มหาภัย ที่ 15-07-2008, 00:24