ขบวนการเสรีไทยเว็บบอร์ด (รุ่นแรก)

หลายวันก่อน ได้ไปเที่ยวชม บ้านของคหบดีทางใต้ท่านหนึ่ง

ท่านสะสมเครื่องถ้วยชาม โบราณไว้มากมาย ผมเกิดสะดุดตาชุดน้ำชาจีน ขนาดกลางชุดหนึ่ง เพราะมันช่างเหมือนชุดน้ำชาที่ก๋งผม เคยใช้ แม้จะนานหลายปีมาแล้ว ผมก็จำได้ เพราะปัจจุบันมันคือ หนึ่งในมรดกตกทอดของก๋งที่มีมาถึงผม และผมก็รักษาไว้อย่างดี

คหบดีท่านนั้นเล่าให้ฟังว่า เป็นชุดกาน้ำชาที่ทำมาจากดินตะกอนผสมดินปั้นจากก้นแม่น้ำเหลือง (ไม่รู้จริงเป่า)

ปัจจุบัน นักสะสมชของเก่า บอกว่า ราคาหลักแสนทีเดียว



สิ่งนี้ทำให้ภาพเก่าๆในอดีตผุดขึ้นมาให้ความทรงจำของผมในขณะที่เดินทางกลับ

ยังจำได้ดีว่าแต่ก่อนตอนเด็กเล็ก ก๋งจะนั่งดื่มน้ำชาอยู่หน้าบ้าน นุ่งกางเกงแพรสีดำ ใส่เสื้อกล้าม อ่านหนังสือพิมพ์จีน เพราะอ่านหนังสือไทยไม่ออก น่าจะเป็น ซินเสียเยอะเป้า หากจำไม่ผิด

ผมมีหน้าที่คอยเอากระติกน้ำร้อนเติมลงในกาให้ก๋ง
หลายครั้งที่ พ่อจะชงให้ใหม่ แต่ก๋งก็ไม่ยอม ใบชาที่ชงครั้งหนึ่ง ก๋งสามารถดื่มได้ โดยเติมน้ำร้อนเพิ่ม เป็นสิบครั้ง สาเหตุเพราะแกบอกว่า มันเปลือง และกลิ่นชาและรสชาติแม้จะจางก็ยังหอมอยุ่

ก๋งประหยัดมากครับ นอกจากนิสัยการดื่มชาที่ประหยัดแล้ว อย่างอื่นๆ ก๋งก็เป็นแบบอย่างของการประหยัด

กากชา ก็เอาไว้ใส่ต้นไม้ ก๋งบอกว่ากันแมลงได้ เป็นปุ๋ยด้วย

น้ำล้างกาน้ำชาแกก็ให้เก็บไว้ให้แม่เวลาทำปลาเสร็จ เพื่อล้างมือ

ส่วนน้ำล้างปลาที่ทำ ก็ให้แม่เอาไว้ราดรดต้นไม้อีก

เรียกได้ว่า ไม่มีอะไรในบ้านที่สิ้นเปลืองโดยเปล่าประโยชน์เลย สำหรับก๋ง


ก๋งมาจากจีนแผ่นดินใหญ่ เมื่ออายุเพียง 11 ปี เพราะเหตุผลเดียวคือ "ไม่มีจะกิน" ท่านติดเรือสินค้ามาลงทางมาเลย์ แล้วก็ขึ้นมาเรื่อยๆ รับจ้างทุกอย่าง ทำงานทุกอย่าง

ก๋งบอกว่า รักเมืองไทย เพราะเมืองไทยมีทุกอย่างที่ทำให้คนมีความสุข คนไทยเป็นมิตร และน้ำใจดีงาม แต่ก๋งก็ส่งเงินไปทางเมืองจีนเป็นประจำไม่เคยขาด เพราะพี่น้องทางนั้นลำบาก

กับข้าวที่ก๋งกิน น้อยมากๆ เมื่อเทียบกับข้าวหรือข้าวต้มที่ท่านกินเข้าไป  ท่านบอกว่า ท่านติด ติดที่จะกินกับข้าวน้อยๆ คนอื่นๆจะได้มีกับข้าวกิน

ผักกาดดองชิ้นยาวเซ็น กว่าๆ ก๋งกินกับข้าวต้มอิ่มเป็นมื้อเลย

แต่หากก๋งยังอยู่ ในปัจจุบัน (ท่านเสียไปนานแล้ว) ผมคงสนับสนุนให้ก๋งกินกับข้าวแทนให้มาก เพราะ ข้าวตอนนี้แพงกว่ากับข้าวแล้ว

ผมกินมะระเป็นก็เพราะก๋งสอนให้กิน
ผมสานกระบุง สานไซ สานอวนเป็น ทั้งที่เราไม่ใช่ครอบครัวประมง ก็เพราะก๋งสอน ก๋งก็ได้ความรู้มาจากคนอื่นที่แกไปทำงานด้วยมาอีกทีเช่นกัน

อะไรที่เป็นงานจักสาน ก๋งจะเก่งมาก เพราะ มีผู้สอนไว้มาก ท่านถ่ายทอดให้พ่อ ให้ผม.....เรียกได้ว่าที่บ้านพ่อ ลูกๆทุกคน สานอะไรต่อมิอะไรเอง ไว้ใช้ ไม่เคยซื้อเลย เป็นเรื่องที่แม่บอกว่าภูมิใจมากๆ

ก๋งนั้นเมื่อยามท่านชรามากๆ สิ่งที่ท่านทำประจำคือ ไปเยี่ยมเยียน ช่วยเหลือ นายเก่าๆที่เคยทำงานด้วย ท่านบอกว่า คนเราจะเจริญได้ ที่สำคัญ ต้อง กตัญญูรู้คุณ ทั้งบุคคล และ ถิ่นฐาน


ตอนที่ก๋งเสีย ผมมาเกือบจะเป็นคนสุดท้าย เพราะต้องรีบกลับมาจากต่างประเทศ ก๋งสั่งว่า กาน้ำชาของก๋ง ทั้งชุด ยกให้ผมเก็บไว้ และให้เอาไว้ที่หัวเตียงผม  ทุกครั้งที่ผมเห็น ผมจะได้คิดถึงก๋งคิดถึงสิ่งที่ก๋งสอนผม

ทุกวันนี้ คำสอนของก๋ง และพ่อ ก้องหู เตือนสติผมทุกครั้งที่ผมมองกาน้ำชาของก๋ง  หลายครั้งที่คิดทำในสิ่งไม่ดี แต่ก็ต้องทิ้งความคิดนั้นไปเมื่อเห็นกาน้ำชาของก๋ง





..................คนกตัญญูเท่านั้นที่จะเจริญและมีความสุข คนเนรคุณจะพบแต่ความวิบัติฉิบหาย...............จำไว้นะลูก

ชอบ  :slime_smile:

เข้ามาอ่านครับ   :slime_agreed:

(http://www.thaifilm.com/imgUpload/reply811481_2522-%CD%C2%D9%E8%A1%D1%BA%A1%EB%A711.jpg)

 :slime_worship:

ท่านเจ้าของกระทู้เล่าเรื่องได้น่าอ่าน น่าประทับใจเสมอค่ะ แถมสรุปตอนท้ายนี่ จะฝากให้ทั่นเหลี่ยมหรือป่าวคะ  :slime_smile:

ว่าด้วยการสร้างเนื้อสร้างตัวของคนรุ่นก๋ง คือ ขึ่ง โค่ว คัก เขียม  และอีกสองคำที่ส่วนตัวประทับใจคือ "หงี" (คุณธรรม) กับ "เกี่ยห่าว" (ความกตัญญู) ค่ะ

ขอบคุณภาพประกอบจากพี่ท่านสมชายสายชมค่ะ เข้ากับกระทู้จังค่ะ  :slime_v:

เราเรียก ก๋ง ของเราว่า อากุง ค่ะ

อากุง สอนให้เราเก็บหอมรอมริบ ตอนเป็นเด็ก อากุงสอนให้เก็บเหรียญสลึงไว้ สะสมไว้

เหรียญ 25 ตังค์ 4 เหรียญ ก็ได้ 1 บาท

เหรียญ 50 ตังค์ 2 เหรียญ ก็ได้ 1 บาท

เราก็เก็บสะสมได้ประมาณสิบกว่าบาท เราเอาไปซื้อขนม

แม่ค้าเขาไม่ขายให้ เขาบอกว่าเลิกใช้ไปแล้ว :slime_hmm:

อากุงให้เราฝึกเขียนหนังสือบนหนังสือพิมพ์ กุงบอกว่ามันยังใช้เขียนได้อยู่  :slime_hmm:

อากุงให้เราฝึกคัดลายมือจากหนังสือนิยายกำลังภายใน อย่างต่ำ 3 หน้า  :slime_hmm:

นิยายเล่มเล็กๆ แต่ตัวหนังสือก็เล็กด้วย หากเราเขียนไม่เสร็จ เราก็ออกไปเล่นกับเพื่อนไม่ได้  :slime_hmm: