ขบวนการเสรีไทยเว็บบอร์ด (รุ่นแรก)

     จะปิดไฟใส่กลอนนอนให้หลับ
แต่ใจกลับอยากจรดเขียนจดหมาย
ความกลัดกลุ้มรุมเร้าเอาเกือบตาย
จึงตะกายเขียนมาอย่าว่าเลย

    ผมตกงานนานไปให้คิดถึง
คนกลุ่มหนึ่งซึ่งมักใกล้ใคร่เฉลย
คอยซุกซบอบอุ่นคนคุ้นเคย
แม้ผมเอ่ยคำใดไร้น้ำยา
     
   คนกลุ่มนั้นมันยังชมว่าผมยอด
ใครค่อนขอดมันตอดกลับรับอาสา
ใครเห็นผมแอบกินกลิ่นโชยมา
มันยังด่าเปิดเปิงกระเซิงไกล

   อีกพวกหนึ่งคิดถึงมากอยากจะพบ
ช่างประจบประจำจนร่ำไห้
เจ็บครั้งแล้วครั้งเล่ามันเข้าใจ
เวียนดอกไม้มาฝากมากจริงจริง

     อยู่เงียบเงียบเยียบเย็นเป็นชายแก่
รู้สึกแย่อยากออกไปกลอกกลิ้ง
ทั้งลิ่วล้อรากหญ้าน่าแอบอิง
ผมจะยิ่งใหญ่อีกครั้งฟังให้ดี

     ผมไม่กลัวใครหรอกบอกเสียก่อน
จะขับไล่ไหว้วอนก็ไม่หนี
หรือประท้วงทวงสัญญาประดามี
ก็จะอยู่ตรงนี้ที่เคยยืน

     เพราะดูเด่นเป็นสง่าน่าเกรงนัก
เก้าอี้หักไม่เป็นไรใจสดชื่น
ผมพอกหน้าหนาหนามาทุกคืน
ลืมตาตื่นแข็งพอดีไม่มีพัง

                          ..... แม้วครับ .. แม้ว

ถึงพี่น้องที่รักสมัครจิต
ข้าแสนคิดถึงพี่น้องย่องมาหา
แอบมาดูทำเนียบให้เต็มตา
ยังอุตส่าห์หาพบประสบเจอ
ไม่ไหวแล้วพวกกุหลาบอยากสาปส่ง
มันมากมายพาให้หลงได้เสมอ
จนตอนนี้ที่บ้านกองพะเรอ
หนามมันตำจนข้าเพ้อตอนกลางคืน
รักน่ะรู้ว่ารักกอดเบาหน่อย
หอมค่อยค่อยก็ได้ข้าไม่ฝืน
เห็นสายตาน้องอ้อก็กล้ำกลืน
ยิ้มระรื่นเพื่อจะลบกลบตานาง
พวกในพรรคช่วยเลียเบาเบาหน่อย
เลียค่อยค่อยก็รู้ว่าอยู่ข้าง
ยิ่งปากห้อยย้อยออกมาเห็นรางชาง
ไม่เลียจนร่างข้าเปียกปอน
พนักงานเจ้าหน้าที่มีน้ำจิต
เคยสอพลอแนบชิดหน้าสลอน
ก็ให้ยศให้ตำแหน่งแข่งปากบอน
เชียร์เสียจนข้าขย้อนจะอ้วกเอา
รักก็รู้อยู่นะว่าเจ้ารัก
แต่ก็ชักกลัดกลุ้มกลุ่มพวกเจ้า
เปียกน้ำลายหนามก็ตำมันทำเอา
แต่อย่าเบาข้าชอบขอขอบคุณ