ขบวนการเสรีไทยเว็บบอร์ด (รุ่นแรก)

:slime_v:

บ้านเราเดินตุปัดตุเป๋อยู่ค่ะ ยังไม่ทราบจะไปไหนดี  :slime_hmm:

แม้ว่าจะมีการริเริ่มให้บางโรงเรียนนำร่องในการปั้นเด็กเก่งทางวิทยาศาสตร์ ได้แก่ โรงเรียนมหิดลวิทยานุสรณ์ ของมหาวิทยาลัยมหิดล หรือโครงการทุนพสวท. และ ฯลฯ แต่สุดท้ายแล้ว ไม่ทราบจะเหลือนักเรียนที่จบปริญญาเอกทำงานด้านอาร์แอนด์ดีเต็มตัวสักกี่คน ถ้าเทียบสัดส่วนของนักวิทยาศาสตร์กับจำนวนประชากรของประเทศเราแล้วล่ะก็ ตัวเลขต่ำจนน่าเป็นห่วงอย่างที่ทราบกันดี

ก็นะ...แค่ผลการสำรวจของอัตราการอ่านหนังสือของประชากรบ้านเราก็ต่ำอย่างน่าใจหาย ดังนั้น คงคาดหวังอะไรไม่ได้ค่ะ และแม้ว่าวุฒิการศึกษาของผู้เรียนจบจากโรงเรียนนายร้อย เมื่อสมัยก่อน คือ วท.บ. ระหว่าง 2492-2533 มี ฯพณฯ นายกฯ เป็นนายพลหลายท่านอยู่นะคะ แวดวงวิทยาศาสตร์บ้านเราก็น่าได้รับอานิสงส์บ้างหรือป่าว :mozilla_sealed:

และยิ่งเดี๋ยวนี้ ดูเหมือนเด็ก ๆ (เข้าใจว่านับเป็นเปอร์เซนต์ที่น่าจะสูงแต่ไม่น่าชื่นใจ) อยากดัง อยากรวยเร็ว  อยากเป็นดารา นักร้อง อยากออกทีวีว่างั้นเถอะ  :mrgreen:

ผมฟังรายการทีวีผ่านๆ ที่ญี่ปุ่น รู้สึกว่า เค้ามีนักวิจัยทางวิทยาศาสตร์อยู่ประมาณ 1 ต่อ 400

แต่บ้านเราผมไม่แน่ใจ ถ้าให้ประมาณก็คง 1 ต่อ 40,000

 :slime_bigsmile:

สวัสดีพี่เม่ยด้วยนะคร๊าบ ^^

หวัดดีก๊าบบ ขอบคุณน้องท่านเจไดสำหรับตัวเลขค่ะ  :slime_v:

ว่าแล้วยังไม่ได้ขอเพลง "หน้ากากเสือ" ให้เลยนิ  :slime_smile:

เอา Let's go Rider ก็ได้ครับ  :slime_bigsmile: :slime_bigsmile:

ปล. ไปดูทุนการศึกษา ป.โท ป.เอก ของ ก.พ.
สาขาที่ขาดแคลนมี วิทยาศาสตร์ วิศวกรรมทุกสาขา แพทย์ศาสตร์ เภสัชศาสตร์ ฯลฯ

ประเทศไทยขาดแคลนสาขาสร้างชาติแบบนี้อยู่มากเลยครับพี่น้อง

พอพูดเรื่องแบบนี้ ไหงปรัชญาพอเพียงหายหมด
จะแข่งกันเป็นเจ้าโลกกันไปทำไม เป้าหมายสุงสุดไม่ใช่ความก้าวหน้าหรือความยิ่งใหญ่
แต่เป็นความสุขของประชาชน เอาเป็นว่าอะไรขาดแคลนก็เสริมเข้าไป
ไม่ต้องไปหวังเป็น top5 top10 อะไรหรอก การเปรียบเทียบแล้วเป็นทุกข์ก็คือการอิจฉาดีๆ นี่เอง

ส่วนตัวเห็นว่า งานอาร์แอนด์ดีนั้นมีความสำคัญและจำเป็นมาก ๆ เพราะไม่เช่นนั้น เราก็จะต้องยืมจมูกคนอื่นหายใจอยู่ร่ำไป เราไม่สามารถปฏิเสธความเจริญก้าวหน้าทางเทคโนโลยี วิทยาศาสตร์ รวมทั้งสาขาอื่น ๆ ได้ แม้แต่งานด้านกฎหมาย บัญชี ฯลฯ ยังต้องพัฒนาปรับปรุงอยู่เสมอ

เพียงแต่ว่าตอนนี้งานวิจัยพัฒนา ด้านหนึ่งคงจะต้องเน้นไปในเรื่องสิ่งแวดล้อมมากขึ้น อันเนื่องจากภาวะโลกร้อนกำลังเป็นภัยคุกคาม ซึ่งเป็นผลกระทบด้านลบจากการปฏิวัติทางอุตสาหกรรมทำให้ผลิตกันแบบไม่บันยะบันยัง ผิดหลักของปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง จนตอนนี้ต้องตามมาแก้ปัญหาซึ่งก็ต้องอาศัยงานอาร์แอนด์ดีนั่นเอง

วันนี้สกู๊ปหน้าหนึ่งของ "เดลินิวส์" ลงเรื่องนี้พอดีเลย  :slime_smile:

-----------------------------------------------------------------------------------------------------


จุฬาฯ’ ชูธง ‘ทลายหิ้ง’ ‘อัพเกรดวิจัย’ นำไทยสู่เศรษฐกิจใหม่

เมื่อเร็ว ๆ นี้  ดร.อัมมาร์ สยามวาลา  รักษาการประธานสถาบันทีดีอาร์ไอ ได้แสดงความเห็นพ้องกับรายงานของธนาคารโลกที่ชี้ว่า “การวิจัยและพัฒนาจะเป็นปัจจัยสำคัญในการนำประเทศสู่เศรษฐกิจยุคใหม่” แต่ “ปัญหา” ที่เกิดขึ้นในหลายประเทศ รวมทั้งในประเทศไทย เกิดจาก “มีการวิจัยและพัฒนาน้อยเกินไป” ทั้งยังขาดการสนับสนุนงบประมาณจากรัฐ รวมทั้งการวิจัยของสถาบันการศึกษาและองค์กรวิจัยของรัฐก็ยัง “ขาดการเชื่อมโยงกับภาคธุรกิจ/อุตสาหกรรม” ทำให้ขาดการนำงานวิจัยไปใช้อย่างเป็นรูปธรรม
 
“ปัญหาดังกล่าวคงแก้ไขไม่ได้ง่ายนัก เพราะมีความล้าหลังต่อเนื่องมานานหลายสิบปี อีกทั้งระบอบเศรษฐกิจไทยในยุคหลังมีการเปลี่ยนแปลงแปรสภาพซับซ้อนมากขึ้น” ...เป็นข้อคิดเห็นเพิ่มเติมของ ดร.อัมมาร์
 
เมื่อเป็นเช่นนี้การพัฒนาประเทศไทยทำได้ยากหรือ ?
 
คำตอบคือยาก แต่ก็ต้องทำ และก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้ !!
 
กับเรื่องนี้ ศ.นพ.สุทธิพร จิตต์มิตรภาพ รองอธิการบดี จุฬา  ลงกรณ์มหาวิทยาลัย ซึ่งรับผิดชอบดูแลด้านการวิจัยและการต่างประเทศ แสดงความเห็นว่า... การเรียกร้องให้ประเทศจัดสรรงบประมาณเพื่อการวิจัยมาก ๆ ในสัดส่วนที่พอเพียงต่อการสร้างนวัตกรรมเพียงอย่างเดียว คงไม่สามารถจะแก้ปัญหาตามที่ธนาคารโลกระบุได้ ดังนั้น “มหาวิทยาลัยก็ต้องมีส่วนร่วม” ในการแก้ปัญหา และพัฒนาตนเองในเรื่องนี้ตามที่ได้ถูกวิพากษ์วิจารณ์ด้วยเช่นกัน ซึ่งทางจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยก็ได้ดำเนินการแล้ว
 
ศ.นพ.สุทธิพรเปิดเผยด้วยว่า... ในส่วนของจุฬาลงกรณ์มหา วิทยาลัยที่ได้ดำเนินการไปก็คือ... การวางแผนภาพรวมของงานวิจัยของทั้งมหาวิทยาลัย การแบ่งสัดส่วนระหว่างการวิจัยพื้นฐาน การวิจัยประยุกต์ การวิจัยและพัฒนา (R&D) เพื่อนำไปสู่นวัตกรรม การตั้งเป้าหมายผลการวิจัยที่ชัดเจน
 
วัตถุประสงค์ในการดำเนินการก็เพื่อมิให้งานวิจัยวนอยู่ในวังวนเดิมที่ว่า นักวิชาการก็สนใจเฉพาะความก้าวหน้า-ความสนใจด้านวิชาการส่วนตัว ผลงานวิจัยส่วนหนึ่งไม่มีคุณภาพ มีแต่ output คือวิจัยเสร็จ แต่ไม่มี outcome คือไม่ได้ตีพิมพ์ หรือตีพิมพ์ในวารสารภายในสถาบันเอง ไม่ได้ตีพิมพ์ในวารสารนานาชาติที่จะเป็นแหล่งเผยแพร่ความรู้ให้กระจายในวงกว้างอันเป็นที่ยอมรับในระดับสูงในแวดวงวิชาการ และถึงแม้ตีพิมพ์ได้ก็อาจถูกประเมินว่าเป็นผลงาน “ขึ้นหิ้ง” ไม่สามารถนำไปใช้ประโยชน์เชิงธุรกิจ/อุตสาหกรรม 
 
ทั้งนี้ การส่งต่องานวิจัยออกไปสู่ภาคธุรกิจ/อุตสาหกรรมก็ไม่ง่าย  ทั้งในแง่ความพร้อมและความเข้าใจในส่วนนักวิชาการ ภาคอุตสาหกรรม กลไกความร่วมมือเพื่อให้ได้ผลประโยชน์ร่วมกัน ไม่มีความขัดแย้ง   
 
“ประเด็นที่สำคัญที่ได้ทำก็คือ ทำให้อาจารย์/นักวิชาการ ได้ปรับเปลี่ยนมโนทัศน์ในการมองความต้องการของภายนอก มากกว่ามองออกจากตัวเองในฐานะศูนย์กลางความรู้เช่นที่เคยคิดกัน นอกจากนั้นคือกระตุ้นให้อาจารย์/นักวิจัย วางแผนงานวิจัยแบบระยะยาว เพื่อตอบตนเอง สังคม ตอบแหล่งทุนได้ว่า สิ่งที่กำลังจะทำวิจัย หรือที่ทำไปแล้ว มีความเกี่ยวเนื่องเชื่อมโยงอย่างไร และสุดท้ายจะนำไปใช้ประโยชน์อย่างไร ทั้งในเชิงพัฒนาชุมชน ประชาคม และประโยชน์ที่ภาคธุรกิจ/อุตสาหกรรมจะสามารถนำไปใช้ได้” ...ศ.นพ.สุทธิพร ระบุ พร้อมทั้งขยายความต่อไปอีกว่า...
 
เมื่อวางแผนได้ก็จะรู้ได้ว่าผลงานการวิจัยที่ได้ศึกษามา คิดค้นขึ้นมา จะออกมาในรูปใด อีกทั้งยังสามารถดำเนินการไปพร้อม ๆ กันหลายโครงการแบบคู่ขนาน หรือหาทีมมาร่วมกันทำวิจัย ทำให้สำเร็จลุล่วงได้อย่างรวดเร็ว แทนที่จะต้องรอให้จบโครงการนี้แล้วค่อยเริ่มโครงการใหม่ต่อเนื่องไปตามขั้นตอนทีละขั้น 
 
ศ.นพ.สุทธิพรย้ำว่า... สิ่งสำคัญสำหรับการพัฒนา ในส่วนของ    “นักวิชาการ” ก็คือ “เราต้องมองการพัฒนาจากภายนอก มากกว่ามองจากภายใน-มองจากมุมมองของเรา” 
 สำหรับทางจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ก็ได้ขับเคลื่อนไปใน “ทิศทางที่น่าจะเป็นไป” ได้ระยะหนึ่งแล้ว ได้มีการผนึกกำลังกันพัฒนางานวิจัย ซึ่งไม่ใช่เพียงแค่เป็นการ “ลบคำสบประมาท...วิจัยขึ้นหิ้ง” แต่เพื่อให้สังคม ผู้มีส่วนรับผิดชอบ ผู้เกี่ยวข้อง ได้ตระหนักถึงความสำคัญในการวิจัยอย่างถ่องแท้ เข้าใจธรรมชาติการวิจัยที่ต้องอาศัยเวลา การวิจัยมีทั้งทักษะพื้นฐาน ประยุกต์ และต้องอาศัยกระบวนการหลายขั้นตอน ผ่านระยะเวลาทั้งการฝันเฟื่อง ฝันร้าย อาศัยความมุ่งมั่นแก้ไขประเด็นปัญหา พัฒนาต่อเนื่อง กว่าจะเป็นผลิตภัณฑ์
 
...นี่ก็เป็นแนวทาง-แนวคิดที่น่าสนใจในการแก้ปัญหาการวิจัยและพัฒนามีน้อย ขาดการเชื่อมโยงกับภาคธุรกิจ/อุตสาหกรรม ที่จะนำสู่การวิจัยและพัฒนาเพื่อนำพาประเทศสู่เศรษฐกิจยุคใหม่ ซึ่งจากแนวคิดที่ใช้ในการบริหารจัดการงานวิจัยดังที่ว่ามา ในส่วนของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยก็ก่อให้เกิดการพัฒนางานวิจัย เกิดผลงานวิจัยคุณภาพเป็นที่ยอมรับทั้งระดับชาติ-นานาชาติ  และนำออกประยุกต์ใช้ประโยชน์ต่อชุมชนได้ทุกระดับ
 
“หากทำได้สำเร็จ มหาวิทยาลัย อาจารย์ นักวิชาการ ก็จะเป็นส่วนสำคัญส่วนหนึ่งที่จะช่วยพัฒนาประเทศไทยของเราให้เติบโตและแข่งขันได้ในเวทีโลก ขณะเดียวกันก็จะช่วยเสริมสร้างความเข้มแข็งในภาคประชาสังคมด้วย” ...ศ.นพ.สุทธิพร จิตต์มิตรภาพ ระบุทิ้งท้ายถึงภาพรวมระดับประเทศ
 
“มหาวิทยาลัย” มีบทบาทสูงต่อการพัฒนาประเทศ
 
“ทลายหิ้ง-ต่อยอดงานวิจัย” ก็นับว่า “สำคัญยิ่ง”
 
ในการนำประเทศสู่เศรษฐกิจยุคใหม่บนเวทีโลก !!.

http://www.dailynews.co.th/web/html/popup_news/Default.aspx?ColumnId=48760&NewsType=2&Template=1