ขบวนการเสรีไทยเว็บบอร์ด (รุ่นแรก)

ตอนแรกคิดอยู่นานว่าจะตั้งกระทู้นี้ดีหรือเปล่า

แต่เอาวะ ในเมื่อมันอยู่ในกระแสก๋วยเตี๋ยว  :slime_bigsmile:

ก็เอาซะหน่อย  :slime_evil:

คือว่า เมื่อหลายปีก่อน มีโอกาศไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือ ตรงอนุสาวรีชัย ร้านก๋วยเตี๋ยวอยู่ทางฝั่ง แฟชั่นมอล (ขณะนี้) ตรงข้ามกับร้านหนังสือดอกหญ้า

ร้านนี้เป็นร้านที่ดูดีมากๆๆๆๆๆ ติดแอร์ด้วย (จำได้ว่า แถวๆนั้น สมัยโน้นมีอยู่ 2 ร้านมั๊ง) ผมไปกินตอนประมาณ 2-3 ทุ่มมั๊ง (ใกล้ปิดร้านแล้ว) ก็สั่งก๋วยเตี๋ยวเรือมาชามนึง นั่งกินไปได้สักครึ่งชาม แล้วผมก็ได้เห็นสิ่งที่ไม่น่าเห็นเป็นอย่างยิ่ง  :slime_hmm:















ร้านปิดครับ  :slime_bigsmile:


















555 เรื่อง เริ่มจากตรงนี้ตะหากครับ

พนักงานของร้านกำลังเดินเก็บโต๊ะ พนักงานส่วนหนึ่ง ก็เช็ด ทำความสะอาดโต๊ะไปเรื่อย แต่สายตาผมไปสะดุดกับ พนักงานคนนึง ที่กำลังเก็บเครื่องปรุงลงจากโต๊ะ (ผมไม่รู้ว่าจะเรียกว่าเก็บหรือเพิ่มดี ลองติดตามอ่านกันต่อก็แล้วกันครับ)





พนักงานคนนั้น เดินไปทุกโต๊ะ เก็บเอาน้ำส้มสำหรับใส่ก๋วยเตี๋ยว เทลงในถังดำที่หิ้วมา 1 ใบ เน้นว่าถังดำนะครับ เสร็จแล้ว เวลา เทน้ำส้ม ลงถังเนี่ย มันจะมีเศษของพริกติดอยู่ที่ถ้วยน้ำส้ม (ถ้วยน้ำส้มของร้านนี้จะเป็นถ้วยใหญ่ๆ เส้นผ่านศูนย์กลางน่าจะสัก 10 ซม. เป็นถ้วยสีขาว เขียนลายแบบจีนๆ สีฟ้าๆ) พนักงานของร้าน ก็กลัวว่าจะเสียของ ก็เลยเอาถ้วยใบนั้นไปแกว่งในถังน้ำส้ม (ประมาณล้างถ้วยใปด้วยในตัว) เสร้จแล้ว ก็ตักน้ำส้ม จากถังเดิมนั่นแหล่ะ แล้วมาวางไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม ก่อนที่จะเอา ฝาชีมาครอบ  :slime_hmm:



เห็นเท่านั้นแหล่ะครับ ผมเลิกกินเลยอ่ะ  :slime_hmm:

และ หลังจากนั้น ผมก็ไม่พยายามกินก๋วยเตี๋ยวที่อนุสาวรีย์อีกเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย










ปล. ยังมีเรื่องเด็ดที่ห้างพันธุ์ทิพย์พลาซ่าอีก ไว้เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟังทีหลัง  :slime_bigsmile:

ไปกับใครค่ะ โรแมนติกโครตเลย  :slime_bigsmile: :slime_bigsmile:

ขอบคุณมากค่ะ ข้อมูลดีๆๆ

อนาก็มีเรื่องหนึ่ง ใครที่เคยชอบทานข้าวตรงแผงลอยประตูหนึ่ง เกษตร ตอนนี้ไม่มีแล้ว ย้ายเข้าข้างในค่ะ แต่ก็ยังประจำอยุ่มั่ง คือที่เจออ่ะ พ่อครัวเป็นผู้ชายอ่ะค่ะ สายตาไปเหลือบเห็น เขาเช็ดโต๊ะเก็บโต๊ะบางโต๊ะที่กินเสร็จแล้ว แล้วเขาก็ไม่ล้างมือ ไปหยิบเนื้อหยิบผักทำอาหารต่อ ไม่ไหวค่ะ อนาขอบาย   :slime_bigsmile: :slime_bigsmile:

ไปคนเดียวครับ กลับจากทำงาน หิวโคตรๆ เลยตอนนั้นน่ะ  :slime_bigsmile:


ของผมเด็ดกว่าของคุณอนาอีก ไม่ทราบว่าเคยไปพันธู์ทิพย์กันไม๊ครับ ห้าง IT ตรงประตูน้ำน่ะครับ


ประมาณ ผ้าผืนเดียว เสียวทั้งโลกา น่ะครับ  :slime_bigsmile:

 :slime_bigsmile: :slime_bigsmile:

ฮามาก
ลูกจ้างก็ซกมก มากๆ


---------------------------------------------------------

เรื่องแบบนี้ก็มีร้านนึงผมแค่เห็นร้านอาหารเช้า(ชื่อดัง)ร้านนึงี่
แงะฝาขวดซอสแม็กกี้จนเละเทะ เพื่อเทซอสถังแบบถูกๆลงไป
(ซอสถูกกว่า ไม่ต้องหาขวดใหม่)
ที่จริง เอาขวดแบบเติมธรรมดาๆมาใช้ ดูดีกว่าทำแบบนี้เยอะ
วาจาที่ออกมาปากเจ้าของร้านก็ใช่ว่าจะน่าฟัง
อาศัยเป็นร้านเก่ามีชื่อ เลยมีคนไปทานเยอะ
และยังไม่รวมถึง......(ลดคุณภาพ เพิ่มกำไรในเรื่องอื่นๆอีกเยอะ
แต่ไม่ขอเล่าเดี๋ยวคนเคยไปทานร้านนี้จะอ๊วกออกมาซะก่อน)
อะไรมันจะงกได้น่าเกลียดแบบนั้นนนน.........

ของผมร้าน ข้าวมันไก่ตรงซอยอารีย์

ระหว่างที่ซื้อครับ เขาเอาฟัก ที่เหลือจากจากอื่นครับ

ใส่ลงไปในน้ำซุป ถ้วยใหม่

ผมงี้เลิกซื้อเลย

เล่าให้ฟังหน่อยซิครับ น๊าาาๆๆๆๆๆ  :slime_sentimental: (อ้อนแล้วนะเนี่ย อิอิ)











ปล. ถ้า แถ กับ o0: เข้ามา จะต้องถามหาหลักฐาน อย่างน้อยก็ใบเสร็จ 555  :slime_bigsmile:

สองคนข้างบน เล่ามาเด๋วนี้เลยค่ะ อยากฟัง  :slime_bigsmile: :slime_bigsmile: :slime_bigsmile:

จะได้รุ้ว่าเราไม่ได้ทำตัวไฮโซทานของแพง  :slime_smile2:

เคยลากเพื่อนญี่ปุ่นเดินดูร้านอาหารประมาณนี้ ตอนมาเมืองไทยกับเพื่อนนะค่ะ มันบอกว่าไม่ท้องเสียกันเลย เลยบอกคนไทยมีภูมิต้านทานแล้ว  :slime_v:

แต่เพื่อนท้องเสีย ไหลจู๊ดๆๆ เพราะน้ำแข็งน่าสงสารมาก หลังๆเลยให้ดื่มแต่เบียร์แทน  .......  :slime_v: :slime_v:

อ่ะ มาเล่าต่อ เกี๋ยวกับ

ผ้าผืนเดียว เสียวทั้งโลกา

ครั้งหนึ่ง เคยทำงานอยู่ในห้างพันธุ์ทิพย์ พลาซ่า

ตอนเที่ยง หิวจับใจก็เลย จะไปหาอะไรกิน


ครั้น ข้าวราดแกง ชั้น 2 ก็กินจนเบื่อแล้ว


ก็เลย หาโอกาศเปลี่ยนอารมณ์มั่ง ชั้น ลอย (ชึ้น M ที่มี Data IT น่ะแหล่ะครับ) ก็แล้วกัน

ว่าแล้ว ก็แวะ ไปหาร้านขายอาหารตามสั่ง (ร้านนี้เคยกินแล้วครั้งนึง แต่ให้เพื่อนซื้อให้) เจ้าเดิม เห็นว่าอร่อยดี

ไปถึง กำลังจะอ้าปากสั่ง

เห็นอาแปะ ผู้เป็นกุ๊กมือหนึ่งของร้านนี้ กำลังใช้ผ้าผืนนึง ซึ่งไม่อาจมองเห็นสีดั้งเดิมได้แล้วว่าเป็นสีอะไร เพราะปัจจุบัน มันคือ สีเทาดำ (ถ้าจะให้เดา คาดว่า เมื่อก่อนน่าจะเป็นสีขาว  :slime_bigsmile:) กำลังเช็ด มีดหั่นหมูอยู่ ตอนแรก ก็ไม่ได้คิดอะไร

แต่สักพัก พออะแปะ แกเช็ดมีดเสร็จ แกก็เอาผ้าผืนนั้นไปเช็ดโต๊ะต่อ  :slime_hmm:


เหอๆๆ ตอนแรก ก็ไม่ได้คิดอะไรนะครับ แต่มารู้สึกจะอ๊วก ก็ตอนแกเอาผ้าผืนนั้นไปเช็ดกระทะ ก่อนที่จะทำข้าวผัด!!!






ยัง











ยังไม่หมดแค่นั้น ถ้าคิดว่าเรื่องนี้จบแล้ว คุณคิดผิด

เรื่องมันมีอยู่ว่า หลังจากที่อาแปะ แกเช็ดกระทะเสร็จ แกก็โยนแหมะ ผ้าผืนนั้นไว้บนโต๊ะ อ้อ ก่อนโยนแหมะไว้บนโต๊ะ แกเช็ดโต๊ะ ก่อนรอบนึงด้วย


สักพัก ป้าคนนึง หอบจานเข้ามาทางด้านหลัง มาถึง ป้าคนนั้น (คาดว่าจะเป็นลูกมือ มือ 1 ของร้าน) ก็เอาผ้าผืนเดิมนั่นแหล่ะ เช็ดจาน !!!  :slime_hmm:

เช็ดๆๆๆ จนจานหมดกอง แล้วอะแปะ ก็หันไปสั่งแกให้หั่นผัก แกก็เอาผ้าผืนเดิมนั่นแหล่ะ เช็ดเขียง ที่มีเศษเนื้อหมูสดๆอยู่ ออก แล้วตั้งหน้าตั้งตาหั่นผักต่อ  :slime_hmm:





ปล. ครั้งแรกที่ผมกินข้าวร้านนี้ ที่รู้สึกว่าอร่อย ไม่ทราบเพราะอุดมไปด้วยเชื้อจุลินทรีย์หรือเปล่า ถึงได้รู้สึกอย่างนั้น แต่ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ผมไม่กินข้าวร้านนั้นอีกเลยครับ  :slime_shy:

เอาเรื่องเล็กๆไปก่อนละกัน
เคยทานน้ำส้มคั้นตามร้านอาหารไหมครับ
ปกติร้านเขาจะซื้อส้มเปรี้ยวเหมาเป็นถุงมาจากตลาด
แล้วเติมน้ำ+น้ำเชื่อมเกลือนิดหน่อยเพื่อให้ได้รสชาติที่ต้องการ

แต่ร้านนี้้(ร้านเดียวกับร้านที่เล่าข้างบนนั่นแหละ)เด็ดกว่านั้นอีกหน่อย
เขาจะใช้ส้มเน่าครับ แบบที่สุกจัดๆช้ำๆแบบที่แผงจะโยนทิ้งแล้วนั่นแหละ
ส้มแบบนี้จะคั้นน้ำได้มาก ไม่เปรี้ยว คั้นเสร็จเติมน้ำได้เลยก็พอไม่ต้องเติมน้ำตาล
(ประยัดค่าน้ำตาลไปหลายบาท) และส้มแบบนี้จะมีกลิ่นอุบาทว์
พอทานเข้าไปรสหวานเน่าๆกับกลิ่นจะคลุ้งอบอวนอยู่ในปากอยู่นาน
ต้องล้างปากด้วยน้ำชาถึงจะหาย ถ้าประสาทไม่แข็งพออาจจะคายไข่ลวกกึ่งดิบ
ที่กระเดือกไปพร้อมซอสราคาถูกเมื่อกี้ออกมาพร้อมกับน้ำส้มเลยก็ได้

แล้วไม่รู้ทำไม ถึงชอบมีคนชวน(แกมบังคับ)ผม ให้ไปทานร้านนี้
เวลาไปทีไร มองเมนูแล้วแทนจะกินอะไรไม่ลงเลยครับ

 :slime_hmm: ทำไปด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย

เล่ามั่ง..เหตุเกิดเมื่อซักสองสามปีก่อน

ได้เวลาอาหารเที่ยง พวกเราชาวออฟฟิศก็สั่ง "ปลาหมึกกะเพราราดข้าว" มาทานกัน สั่งพร้อมกันหลายจาน คนขายก็ผัดไป

พอได้แล้ว กลับมานั่งโต๊ะ ทานกันไปเรื่อย ๆ 

มีคนตาดี พูดขึ้นว่า "อะไรเนี่ยะ.." จากนั้นใช้ช้อนเขี่ยไปเขี่ยมา ด้วยความไม่แน่ใจ

"...เฮ้ยยย หนอนนี่นา..."  :shock: :shock: :shock:

วางช้อนกันแทบไม่ทัน จะอ๊อกกันแทน เวรกำ

อีกเรื่อง อาผู้หญิงเล่าให้ฟังในตอนหลัง

ที่ตลาดสดศรีย่าน มีก๋วยเตี๋ยวบะหมี่กวางตุ้ง เรียกกันว่า "หมี่แป๊ะอ้วน" ขายดิบขายดีมาตลอด (ไม่เคยไปซื้อเอง แต่ได้กินบ่อย ๆ อยู่ช่วงหนึ่ง :mrgreen: )

มีคนแอบเม้าท์ว่า เวลาอาแป๊ะอ้วนเข้าห้องน้ำ ทำธุระส่วนตัว ออกมาปุ๊บ ก็มาจับเส้นบะหมี่ หั่นหมู ให้ลูกค้ากินเลย โดยไม่ได้ล้างมือ  :slime_bigsmile:

...ทานข้าวนอกบ้าน ทำใจ เลยว่า สกปรกทั้งนั้น จะมากหรือน้อย ก็แล้วแต่ วันไหนภูมิตก หรือเจอเชื้อแรง ๆ ก็ตัวใครตัวมันนะท่าน...

โอยยยย.. ตะละเรื่อง  :slime_hmm:
ล้วนแต่ชวนให้ขย้อนทั้งนั้นเลยอะ

(http://i30.photobucket.com/albums/c329/Seaspica/pink_flowers.gif)

ในบะหมี่เจอมาแล้วครับ ทั้งหนอน และแมลงวัน
ร้านข้างถนน ร้านในเพิง ร้านในตึก ร้านหรูๆ
ทำเหมือนกันคือ วางตะเกียบ เงียบรอเพื่อนทานอย่างเอร็ดอร่อย(อ้วก...)
จ่ายตังแล้วเดินหนี และไม่กลับไปร้านนั้นอีก

ยังขาดแต่ขาแมลงสาบซักข้าง ถ้าร้านไหนมี
ผมแจกรางวัลยอดแย่ปิดหน้าร้านให้เลย

ขอเล่าต่อ เรื่อง

หมู(ชิ้น)มีชีวิต

เรื่องนี้ต่อเนื่องจากตอนที่แล้วครับ (ตอนไหนไ่ม่บอก กลับไปอ่านเอาเอง อิอิอิ  :slime_bigsmile:)

หลังจากวันนั้น ผมก็หาร้านอาหารร้านใหม่ ในชั้น M เพราะยังเบื่อข้าวราดแกง ชั้น 2 ณ.ห้างพันธุ์ทิพย์พลาซ่าอยู่

เด็นเข้ามาอีกครั้ง เห็นร้านขายก๋วยจั๊บ โอ้ มันน่าทานมาก

ก็เลยเดินเข้าไปจะสั่ง ก๋วยจั๊บ สักชาม มาสนองความอยากซะหน่อย





พอเดินเข้าไปใกล้ๆ โอ้ หมูที่หั่นเป็นชิ้นๆ มันขยับได้ด้วยวุ๊ย (นั่นแน่!! มันคือความสด!! หมูยังสดจริงๆ  :slime_bigsmile:)

ด้วยความสงสัย ผมจึงพยายามเพ่งพิจารณาอย่างถี่ถ้วน ก็ได้พบกับความจริง นั่นก็คือ








































แมลงสาบ  :slime_hmm:

เคยเห็นกันไม๊ครับ ลูกแมลงสาบตัวเล็กๆ สีน้ำตาลอ่อนๆ

นั่นแหล่ะ ใช่เลย มันกำลังเดินขบวนกันอยู่ใต้แผ่นหมูชิ้น ทำให้หมูชิ้น มันดูเหมือนมีชีวิต!!!!  :slime_hmm:

เท่านั้นแหล่ะครับ ผม Say Good Bye ทันที

กลับไปกินข้าวราดแกงชั้น 2 ก็ได้วะ  :slime_shy:

น่าติดเรท

** กระทู้นี้ห้ามอ่านตอนกำลัง กิน


 :slime_smile2:

55 แนะนำว่าคราวหลังห่อปิ่นโตไปทานนอกบ้านครับ
จะให้ดีกรอกน้ำใส่ขวดไปด้วย เพื่อความปลอดภัย 555

อ่านตอนกำลังกินข้าว จะได้รสชาดที่ดีมากๆเลยล่ะครับ


แบบเห็นซึ่งสัจธรรม และ เหมือนเป็นการพิจารณาอาหารไปด้วยเหมือนพระภิกษุเลยล่ะครับ  :slime_bigsmile:

เอาอีกเรื่อง

เป็นเรื่องแมลงสาบเหมือนเดิม แต่เรื่องนี้เด็ดดวงกว่า

ขอตั้งชื่อว่า กลิ่นน้ำสำคัญไฉน?  :slime_bigsmile:

เรื่องนี้เกิดขึ้นแถว Office วัีนนั้น มาทำงานสายครับ ก็เลยไม่ได้ไปกินข้าวร้านประจำ แต่ก็ไปซื้อข้าวคลุกกะปิ ร้านที่มีคนซื้อเยอะๆ แทน (ร้านนี้ทำรสชาด OK แล้วก็ราคาไม่แพง  :slime_bigsmile:) วันนั้นซื้อข้าวมา 1 กล่อง พร้อมกับน้ำส้มคั้น 1 ขวด

ซื้อเสร็จ ก็เอามานั่งกินใน Office กินไปด้วย ทำงานไปด้วย









ขณะที่กำลังกินอย่างอเร็ดอร่อย อยู่นั้นเอง ก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคยออก มาจากข้าว

คายทิ้งแทบไม่ทัน ครับ ใช่แล้ว กลิ่นที่ว่านั้น ไม่ใช่กลิ่นอื่นใดครับ มันคือกลิ่นของแมลงสาบครับ มันคลุ้งอยู่เต็มปากเลย!!!

รีบวิ่งไปบ้วนปากแทบไม่ทัน เกือบอ๊วก!!!  :slime_hmm:





หลังจากขจัดกลิ่นอันไม่พึงประสงค์ออกจากปากได้แล้ว ก็มาหาต้นตอของกลิ่น จากข้าวกล่องที่ซื้อมา

หาเท่าไหร่ ก็หาไม่เจอ แต่ตักขึ้นมาสูดใกล้ๆเนี่ย ได้กลิ่นชัดเลย

คาดว่าน่าจะมาแต่กลิ่น ส่วนตัว คนอื่นคงได้ไป  :slime_bigsmile:

ร้านนี้ลาขาดครับ  :slime_bigsmile:











หลังจากนั้นอีกประมาณ 5-6 เดือน มีน้องใหม่มาทำงานที่ Office แล้วเพืื่่อนๆในแผนกเค้า ก็ชวนไปกินข้าวร้านนั้นอีก (ผมเตือนเค้าแล้วนะ ทั้งกลุ่มด้วย) แล้วก็เจอ Jackpot ครับ คราวนี้เจอทั้งตัวเลย  :slime_v: มาครบครับ ทั้งหัว ทั้งขา ทั้งตัว ทั้งหนวด + กลิ่นด้วย แต่มัน โชคดี ไอ้น้องมันทำบุญมาเยอะ เลยไม่ได้เคี้ยวแมลงสาบ  :slime_o:














นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจ ข้าวในช้อนครับ ทั่นผู้ชม!!!  :slime_v:

โอว ผ่านกระทู้ไปได้อย่างไร

เรื่องต่อไปนี้ เพื่อนผมเขาเล่ามาครับ คือเขาไปเที่ยวกับครอบครัวเขาที่ เอ้อ ยุโรปมั้ง จำไม่ได้ว่าประเทศไหน

วันหนึ่งครอบครัวเขาขับรถไปหาร้านอาหารกิน บังเอิญไปเจอกับร้านอาหารแขกข้างทาง อืมมม ดูโหงวเฮ้งแล้วน่าจะอร่อยก็เลยตกลงว่าจะลองกินกัน

ก็เข้าไปนั่งและสั่งอาหารประเภทแป้งนานกินกับแกง ระหว่างนั่งรออาหาร พ่อของเพื่อนเกิดอยากเข้าห้องน้ำ ซึ่งมันก็ต้องผ่านห้องครัว

เพื่อนเล่าว่า สักพักเดียวพ่อของเขารีบเดินตาตื่นมาบอกว่าเห็นพ่อครัวกำลังเอาแป้งที่จะทำอาหารมานวดบนพุงของตัวเองอยู่  :shock:  เท่านั้นแหละทั้งหมดก็สั่งเช็กบิลออกจากร้านไป

บะหมี่เจ้านี้หนูน่าจะเคยรับประทานมาเหมือนกัน มันอยู่หน้าโรงหนังเก่าที่เลิกไปแล้วใช่ไหมคะ ไม่แน่ใจว่าใช่เจ้าเดียวกันหรือเปล่า แต่ถ้าไม่ถึงหกโมงเย็นเคารพธงชาติ คนขายจะไม่ยอมขายเด็ดขาด ตรงเวลาที่ซู๊ดดด

เคยไปรับประทานอาหารที่ร้านหนึ่งแถวย่านศิริราช สุภาพบุรุษที่ไปด้วยออกมาบอกเหล่าสาวๆว่า อย่ากินน้ำปลานะ พวกเราก็ถามว่าทำไมหรือ เขาบอกว่าเมื่อกี้ไปเข้าห้องน้ำชาย ใต้และข้างโถปัสสาวะ คือแกลลอนน้ำปลา และเขาเห็นคาตาว่า ลูกจ้างคนหนึ่งเข้าไปเทน้ำปลาจากแกลลอนหนึ่งตรงนั้นออกมาใช้งาน และหลังจากเทน้ำปลาแล้ว ไม่ได้ปิดฝาแกลลอนแต่อย่างไร เขาคาดว่าคงจะมีฝอยจากโถปัสสาวะนั้นปลิวลงไปบ้างเป็นแน่นอน

น้ำปลาที่ใส่ถ้วยมานั้น เราคงไม่รับประทานได้ แต่น้ำปลาที่อยู่ในอาหารแล้วจะทำอย่างๆร มื้อนั้นฝืดคอมากค่ะ เคี้ยวไปเห็นภาพฝอยน้ำปลิวลงแกลลอนน้ำปลาไป แหวะ  :slime_hitted:

อ่านมาตั้งกลางวัน ยังไม่เคยมีใครโชคดีเท่าผมกะเพื่อนๆเลยครับ   :slime_smile2:

ประมาณยี่สิบปีที่แล้ว เคยไปดินร้านอาหารจีนที่ไชน่าทาวน์นิวยอร์ค เมนูท้ายๆเป็นราดหน้าชามใหญ่แบบชามเปลแบ่งกันกินหลายๆคนของเราน่ะครับ บังเอิญผมตักคนเกือบสุดท้าย ปรากฏว่าสายตาเหลือบไปเจอเส้นผมหรือขนที่มันไม่ค่อยตรงเหมือนผมบนหัวของคนในร้านที่เป็นเอเชียนหมด เพื่อนที่ตักไปแล้วก็กำลังโซ้ยเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ผมก็เลยรีบบอก เฮ้ย หยุดกินก่อน เจอแมงวันว่ะ แล้วก็รีบยกชามเดินไปให้หัวหน้าพนักงานเสิร์ฟดู เค้าก็รีบยกกลับเข้าไปในครัวแล้วก็ออกมาบอกว่ามื้อนี้ไม่ต้องจ่ายตังค์ แล้วก็ขอโทษขอโพยเป้นการใหญ่ ผมก็เลยเดินมาที่โต๊ะแล้วชวนเพื่อนออกจากร้านมา

แต่จนทุกวันนี้เพื่อนที่ไปกินด้วยกันก้ยังเข้าใจว่าเป็นแมงวันอยู่เลย ผมก็ยังคงไม่กล้าบอกกับเค้าว่าที่จริงเจออะไร เพราะไอ้ขนเส้นที่เจอน่ะ มันไม่น่าจะใช่ผมจากบนหัวของคนแน่ๆ มันน่าจะมาจากส่วนกลางๆของร่างกายคนเอเชียมากกว่าครับ สงสารเพื่อนจริงๆ  :cry: :mrgreen: :cry:

ผมบอกขอไม่เอ่ยชื่อแล้วกันครับว่าร้านอะไร แต่คิดว่าป่านนี้คงปิดตัวไปแล้ว เพราะที่อเมริกาสมัยโน้นร้านอาหารส่วนใหญ่เค้าจะเปิดกันไม่กี่ปี พอคืนทุนมีกำไร คนเริ่มเบื่อก็จะปิด แล้วไปเปิดในชื่อใหม่ต่อไป

อี๋ แหว่ะๆๆๆๆ :slime_hmm:



 :slime_hmm: เรื่องนี้ก็แหว่ะ พอกัน

ไม่ไหวแต่ละเรื่องเล่นซะอ้วกเลยแหวะๆๆ :slime_hmm: :slime_worship:

ตามไปสืบมาแล้วค่ะ ใช่แล้วค่ะ คุณพรรณชมพู แต่ตอนนี้เป็นรุ่นลูกขายแล้ว แถมยังยกระดับขยับขยายร้านให้กว้างขวางกว่าเดิม ไว้ต้องลองแวะไปทานที่ร้านบ้าง

สองเรื่องหลังที่ น่าแหวะ นี่ น่าจะยกเอาไปให้พวกลากดำนาที่พันทึบกินซะ จะได้ร้องโอ้กว่า ซวยกะลุดม้อ  :slime_smile2: :slime_smile2:

ปล. สงสัยว่า คำว่า ม้อ ใน ซวยกะลุดม้อ หมายถึง เส้นผม (เถ่าม้อ) หรือ ขนขาหน้าแข้ง (คาม้อ) ก็เลยไปถามท่านผู้อาวุโส เลยถูกดุพร้อมได้คำตอบว่า "เส้นผมเน่าะ  ขนขาที่ไหนกัน "  :slime_smile2:

เอ๊ะ แล้วทำไมเส้นผมหลุดร่วง ต้องนับว่าเป็นความซวยด้วยเหรอ...อะนี้ไม่รู้นะคะ เอ...มันจะคล้าย ๆ หัวโกร๋นแบบนั้นหรือป่าว  :mrgreen: :lol: :mrgreen:

"สะพานรังสิต เชื่อมติดใต้เหนือ
มีก๋วยเตี๋ยวเรือ ตั้งแต่เหนือจดใต้"
ก๋วยเตี๋ยวเรือ ขนานแท้ดั้งเดิมอยู่ที่คลองรังสิต
ขายกันในเรือจริงๆ ถ้วยชามก็ล้างกันในคลองนั่นแหละครับ
แต่คลองสมัยก่อนน้ำมันยังสะอาด
  ไม่เหมือนกับที่อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ
เรื่องความสยองตามร้านอาหาร ยังจำหมูทอด
ที่พอทอดแล้วเจอความร้อน หนอนไชออกมายั๊วะเยี้ยะไปหมด...บรื๊อ..ขนลุกว่ะ
 :slime_inlove: :slime_inlove: :slime_inlove: :slime_inlove: :slime_inlove:

       :slime_bigsmile: :slime_bigsmile: :slime_bigsmile: :slime_bigsmile: :slime_bigsmile: :slime_bigsmile:

http://www.samgler.com/minibb/index.php?action=vthread&forum=1&topic=677

สำนวนนี้หนูได้ยินมาตั้งแต่เด็ก เข้าใจเอาว่ามันต้องซวยมาก ซวยขนาดหนักจริงๆ แต่ที่จริงไม่ทราบคำแปลเลยค่ะ ในบอร์ดที่เอาลิ้งค์มาให้นั้น เขาก็อธิบายไว้ไม่ละเอียด เคยได้สอบถามผู้รู้ภาษาจีนบางท่าน ท่านก็หัวร่อแบบมีนัยๆพิกล แล้วท่านก็บอกว่าซวยจนขน...ร่วง มันต้องซวยมากจริงๆ ไอ้ตรงที่จุดๆไว้นั่นน่ะค่ะ ท่านพูดออกมาคำหนึ่ง มันเป็นอวัยวะที่ใช้ทำธุระหนัก  :slime_smile2:

แต่ถ้าคุณเม่ยยังแปลไม่ได้ หนูก็จนปัญญาแร้วววว  :slime_v:

ไอ้หยา.. กรรมเวรแท้ๆ  :slime_hmm:
ข้าพเจ้าพึ่งจะใช้คำนี้ตอนบ่นว่าถูกคนด่าเมื่อไม่กี่วันนี้เอง
นี่แหละน้าาาา.. ใช้ตามๆ เขาไปโดยไม่รู้ฟามหมายจริงๆ ก็เงี้ย  :slime_shy:

(http://i30.photobucket.com/albums/c329/Seaspica/pink_flowers.gif)

ดูท่าทางแล้ว คงไม่เคยกินโรตี

จากอาบังรถเข็น กันเลยน่ะครับ

เวลาเค้าคันส่วนกลางของลำตัว ก็ล้วงเข้าไปในกางเกง เกาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

แล้วมานวดแป้งต่อ อุ อุ อร่อย  :slime_hitted:

เล่ามั่ง

ไม่รู้ตอนอนาเรียนที่เกษตร ร้านขายอาหารตามสั่งหลังคณะประมง ยังอยู่รึเปล่า

ด้วยความเศษอาหารหลังร้านกระจายเกลื่อน น้องหมา พี่หมา เลยมามะรุมมะตุ้ม

ตอนนั้นสั่งกระเพราหมู แต่เพื่อนสั่งอย่างอื่น แม่ค้าทำของเพื่อนก่อน

กะลังคนๆ ในกะทะ พอดีน้องหมาเข้ามาเกะกะ

แม่ค้าเลยเอาตะหลิวเคาะหัวน้องหมาดัง เป๊าะ แล้วหันมาคนกับข้าวต่อ

กระเจิงเลยทีนี้  

 :slime_smile2: ขำมั่ก ๆ เลยค่ะ คุณหนูพรรณชมพู ทำเอาเม่ยหัวเราะคิก ๆ อยู่หน้าจอ ทราบค่ะว่าอวัยวะที่ทำธุระหนักเรียกว่าอะไร  :slime_smile2:
อาจจะเพราะถามท่านผู้อาวุโสที่เป็นหญิงเลยได้คำตอบมาแบบนี้ค่ะ  :mrgreen:

ขอบคุณสำหรับลิงก์มาก ๆ ด้วยค่ะ จนป่านนี้ยังไม่ได้อ่านเรื่องราวอมตะของสามเกลอเลยค่ะ ไว้ต้องหามาอ่านให้ได้แล้ว  :D



จริงด้วย เม่ยมาอ่านเจอของพี่อังต่อจากคุณป้าศิลาแลง  :mrgreen:

บังแท้ๆอิมพอร์ตจากอินเดีย ศรีลังกา พม่า รวมถึงไทย(อยากแขก)
ก็ทานมาหมดแล้วครับ แต่แถวๆบ้านเขาทำสะอาด
มีฝาปิดมิดชิด มีผ้าเช็ดมือ(จริงๆ) น้ำมันใหม่ รถเข็นปูสแตนเลส
และยังไม่เห็นเขาเอามือไป"เกา"อะไรซักอย่างเลยครับ

มีอีกเรื่อง เรื่องนี้นานแล้ว

ตอนนั้นไปเที่ยวร้าน Saxophone อนุสาวรีย์

ออกมาดึกนิดๆ มากินก๋วยจั๊บ ร้านนี้ดังนะ

ปรากฎว่าตอนนั้นเขาขนเครื่องพวกไส้ เนื้อ อะไรพวกนั้นพอดี

ระหว่างที่ขนเขาก็เอากะละมังตั้งไว้บนพื้น

ปรากฎว่าหมาขี้เรื้อน5-6ตัววิ่งมาซัดกันใหญ่เลย

แล้วเขาก็ไล่พวกหมาออกไป แล้วเนื้อพวกนั้นนะมาปรุงต่อ :slime_bigsmile:

เอามั่ง ส่งเข้าประกวดจากรั้วจามจุรี (ไม่รู้ร้านนั้นชอบแถทานบ่อยหรือเปล่า)

"สเต็กสามย่าน" ร้านนัดพบสมัยช่วงม็อบ แต่วันที่ไปทานกับเพื่อนฝูงเป็นช่วงที่ไม่มีม็อบแล้ว
ที่นั่นรู้กิตติศัพท์ดีว่า ราคาถูก ได้เนื้อเพียบจนทานแทบไม่หมด แต่เรื่องที่ประสบนั้นมันไม่ใช่สเต็ก
แต่มันคือ น้ำแข็งใส่แป็บซี่นี่แหละครับ

วันนั้น สั่งสเต็กตามปกติ มีแป็บซี่ น้ำแข็งเปล่าเป็นเครื่องเคียง ระหว่างที่ดื่มๆ สังเกตะเห็นชิ้นขาวๆ
ในน้ำแข็ง พอเจอเข้าเป็นแท่งคล้ายชิ้นปลาหมึก เท่านั้นแหละรีบวางแป็บซี่แก้วนั้นทันที ไม่ดื่มอีกเลย
หลังแยกย้ายกับเพื่อน ต้องเข้าเซเว่นข้างจีฉ่อย ล้างปากกันขนานใหญ่

สาพตลาดสามย่านไม่เท่าไหร่ แต่ที่ไปเจอมา ... บรื๋อ!!!

จีฉ่อย สนิทกับพ่อผมนะ :slime_bigsmile:

แล้วตกลงมันคืออะไรครับ  :slime_bigsmile:

ก้อนปริศนาในน้ำแข็ง

ฮ่า ฮ่า เอามั่งๆ สมัยก่อนข้างๆตึกที่ทำงานเก่าของผม แถวถนนพระรามสาม มีร้านเฮียขายอาหารตามสั่ง มีสาวบัญชีไปสั่งกะเพราปลาหมึกดิลิเวอรี่ ปรากฎว่าเจอชิ้นส่วนตรงขอบถุงยางอนามัย แถมมาด้วย ฮือฮากันทั้งออฟฟิสแถมเถียงกันใหญ่ว่าแบบใช้แล้วหรือยังไม่ใช้ ?  จนเจ้าประจำเปลี่ยนร้านเป็นแถว ไม่รู้มีใครไปบอกเจ้าของร้านรึยัง สยองมากเลยครับ :slime_hmm:

ขอเดาว่าเป็น "คอลลีเจ๊ลลลล" ครับ :slime_bigsmile: :slime_bigsmile:
คุณ Aloha007 ไม่คิดจะกลับไปนำก้อนปริศนามาพิสูจน์ว่าเป็นอะไรแน่บ้างเลยเหรอครับ

สองวันก่อนไปทานก๋วยเตี๋ยวเนื้อ บรรยากาศก็พอใช้สมกับร้านที่เปิดมาสิบกว่าีปีแล้วร้านหนึ่ง
สั่งมาก็ทานเป็นปกติ รสชาติดีเหมือนเดิม แต่วันนี้ต่างจากเดิมตรงที่..........
มีโชว์จาก(คาดว่าจะเป็น)คุณน้องผู้หญิงลูกเจ้าของร้าน
เริ่มต้นการโชว์ด้วยการสะบัดผ้าเช็ดโต๊ะ โยนผ้าลงโต๊ะ
โยกซ้ายโยกขวาตามจังหวะการเช็ดอยู่สองที จากนั้นเธอก็เก็บผ้าขึ้นมา
ควงอยู่สองรอบ  และโยนไปไว้บนโต๊ะพักผ้า(โต๊ะเดียวกับที่ทำก๋วยเตี๋ยวนั่นแหละ)
แต่......พลาดครับ ผ้ากระดอนจากโต๊ะ ไปตกลงบนพื้น
เธอจึงมาแก้ตัวด้วยการโชว์ท่าปลายเท้าวานร คีบและโยนขึ้นมารับอย่างสวยงาม(แหวะ..)
แล้วจึงนำผ้าเช็ดโต๊ะไปวาง และทำเหมือนการแสดงไม่มีอะไรผิดพลาด เดินไปทำงานต่อ
ทิ้งให้ผมนั่งอึ้ง ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับก๋วยเต๋ยวที่เหลือดี
และไม่รู้ว่าคราวหน้ามีโอกาสจะไปดูโชว์ของเธออีกดีหรือเปล่า

โห.....
ตะละเรื่อง
(http://img518.imageshack.us/img518/6027/vomit159bv0.jpg) (http://imageshack.us)

ไม่อาวววววว  :slime_dizzy:

จริง ๆ แล้วควรจะตั้งกระทู้ที่ห้องโทรโข่งมากกว่าค่ะ แต่คิดไปคิดมา ห้องนี้น่าจะมีคนได้อ่านเยอะกว่า เข้าเรื่องเลยนะคะ ...............

เพื่อน ๆ นักชิมนักช้อปทั้งหลาย คงจะรู้จักร้าน "โถพลู" ที่สวนจตุจักรกันดี เพราะเป็นร้านที่ขึ้นชื่อว่าอาหารอร่อย ราคาก็พอไปไหว แถมยังเป็นที่ชื่นชอบของนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ ใครไปช้อปที่สวนฯ ถ้าไม่ได้ลิ้มลองอาหารที่นี่ก็ถือว่าไปไม่ถึงสวนฯค่ะ  เราเอง + เพื่อน ๆ  + ญาติ ๆ ก็ชื่นชอบในรสชาติอาหารร้านนี้เช่นกัน แต่ไม่นึกไม่ฝันเลยค่ะ ว่าจะเกิดเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงเช่นนี้

วันนั้นเราไปกัน 3 คน คือ เรา แม่แฟน และเพื่อนของแม่แฟน  อาหารที่พวกเราสั่งมีดังนี้ค่ะ * ทอดมันปลากราย * ข้าวมันส้มตำ * ข้าวผัดสัปประรด * ก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ * น้ำดื่ม * น้ำมะพร้าว ประมาณว่าหิวววววมากค่ะ เห็นอะไรน่าทานก็สั่ง ๆๆๆ วันนั้นเราได้โต๊ะด้านหน้าของครัวใหญ่ที่ไม่ใช่ห้องแอร์-และอยู่ระหว่างบริเวณที่ล้างจาน (ใครที่เคยไปร้านนี้คงทราบดีว่า ร้านโถพลูเค้าจะมีที่นั่งแบ่งเป็นหลาย ๆ ส่วน  และห้องครัว ก็จะมีหลายครัว ครัวผัด ครัวยำ ส่วนเตรียมเครื่องดื่ม อะไรแบบนี้)


อาหารจานแรกที่ยกมาคือ ทอดมันปลากราย จานเล็ก ๆ น่ารัก ประดับประดาด้วยดอกกล้วยไม้และผักแต่งจานสวยงาม  ซึ่งก็มีทั้ง แตงกวา กระหล่ำปลีซอย แครอท ประมาณนั้น ไม่แน่ใจนะคะ จำไม่ได้ว่าเป็นผักดองหรือเปล่า ส่วนทอดมันนั้น มีประมาณ 5 ชิ้น จัดเรียงสวยอยู่ใน มันทอดที่ทำเป็นกรวย ๆ หรือที่รู้จักกันในชื่ออาหารว่า "รังนก"  (ก็คงทราบกันดี ว่าที่ โถพลู เค้าจะมีการจัดจานอาหารสวยงามน่ารัปประทานมาก)  อาหารจานแรก หมดไปอย่างรวดเร็ว อร่อยมากๆๆๆๆ เลยค่ะ ขอบอก แม้แต่ผักแต่งจานก็เกือบไม่เหลือ แล้วแม่แฟนเรายังแอบชิมเจ้ารังนกนั่นด้วย บอกว่าแข็ง ๆ ไปหน่อย สงสัยทิ้งไว้นาน แต่พวกเราก็แอบคอมเพลนเล็กน้อยว่า แพงจัง จานนิดเดียวเอง ตั้ง 100 บาทแน่ะ แต่ก็อร่อยดีนะ

วันนั้นคนเยอะมั่กมาก อาหารค่อนข้างนาน พวกเราก็นั่งเม้าท์กันไปถึงเรื่องต่าง ๆ  นั่งอีกสักครู่ใหญ่ ๆ อาหารแต่ละอย่างก็ทยอยมาเสริฟ พวกเราก็ก้มหน้าก้มตาทาน ไม่คุยแล้ว จนอาหารหมด อิ่มกันได้ที่ ก็ถึงตอนนั่งย่อย พูดคุยกันถึงรสชาติอาหาร บริการ ยังเอ่ยปากชมกันว่า อาหารอร่อย บริการก็ดี คนรับรายการยิ้มแย้ม คล่องแคล่ว แถมยังพูดภาษาอังกฤษได้ด้วย  ร้านก็คนเยอะแยะ ฝรั่งมากินกันเต็มไปหมด น่าอิจฉาเจ้าของร้านจริง ๆ เลย ประมาณนั้น ในขณะที่พนักงานก็เริ่มเข้ามาเก็บจานออกไป พวกเราก็สอดส่ายสายตารอบ ๆ ร้านไปด้วย ชี้โบ้ชี้เบ้ ประกอบการสนทนา

นั่นเอง.......สิ่งที่พวกเราไม่คาดฝันว่าจะเห็น  ว่าจะเกิด  ขอเล่าเป็นข้อ  ๆ เลยนะคะ

เห็นกันจะ ๆ ต่อหน้าต่อตา แบบนี้จริง  ๆ ค่ะ
1. จานทอดมันฯ อันแสนโอชะของพวกเรา ถูกยกเข้าไปยังส่วนของการล้างจาน ซึ่งจะมีเจ้าหน้าที่ประจำอยู่หนึ่งคน เป็นผู้หญิงอายุประมาณ 30 ปลาย  ๆ  ภาพที่เราเห็นเผิน ๆ คือ เค้าคอย - แยกอาหาร แยกขยะ หรือกวาดเศษอาหารทิ้งจากจานก่อนล้าง  แต่ดูไปดูมามันไม่ใช่ค่ะ พอสังเกตดี ๆ จะเห็นว่า ตรงนั้นมันจะมี ตระกร้าแบบเหลี่ยม ทรงเตี้ย ใบเล็ก ใบใหญ่  อยู่หลายใบ ทีเดียว แต่ละใบก็จะบรรจุสิ่งของต่าง ๆ กัน ที่เห็นก็มีดังนี้ค่ะ * รังนกทอด * ผักแต่งจาน * กล้วยไม้ที่ใช้ประดับจาน *  หลอดน้ำดื่ม  * ขยะรวม
จานทอดมันฯของพวกเราถูกยกไปวางแถว ๆ นั้น พร้อม ๆ กับจานอาหารแต่ละประเภท จากแต่ละโต๊ะ ญ. คนดังกล่าวก็เริ่มทำการ "แยก" กล้วยไม้ไว้ในตระกร้ากล้วยไม้   รังนกทอด หยิบมาดู ๆ เห็นว่าถูกหักเป็นชิ้น ๆ แล้ว ทิ้งไปในขยะรวม  ส่วนรังนกที่มาจากโต๊ะอื่น ๆ ยังสภาพดีอยู่ รวมไว้ในตระกร้ารังนกด้วยกัน
2. ข้าวผัดสัปประรด ลักษณะเวลาเสริมคือ เป็นข้าวผัด ที่อยู่ในลูกสัปประรดที่ถูกผ่าซีกในแนวนอน แล้วถูกควักเนื้อออกหมดแล้ว ประดับขอบด้วยกล้วยไม้ บัดนี้ เมื่อทานหมด จับเข้าส่วนล้างจาน ถูกกระทำด้วยผู้หญิงคนเดิม  กล้วยไม้ ถูกแยกไว้กับตระกร้ากล้วยไม้   กวาดเศษข้าวผัดที่เหลือ ๆ ออก นำสัปประรดซีกนั้น แกว่ง ๆ จุ่มๆ ในกะละมังที่มีน้ำอยู่ แล้วนำไปรวมกันไว้กับสัปประรดซีกอื่นๆ  ในตระกร้าสัปประรด

ตอนนี้พวกเราเริ่มมองหน้ากันตาปริบ ๆ  สงสัยกับการกระทำนั้น  ๆ  ว่าเค้าทำอาไรเน้อ

3. น้ำมะพร้าว เวลาเสริฟ ลักษณะคือ มาทั้งลูก แล้วเสียบหลอด เมื่อทานหมด บัดนี้ ถูกนำมาตั้งรวมไว้ที่เดียวกัน ถูกผู้หญิงคนเดิม นำหลอดออก แล้วมารวมกันไว้ในตระกร้าหลอด วางตั้งไว้สักพัก มีผู้ชายคนหนึ่งมาหยิบเอาลูกมะพร้าวไป โอ้.........พระเจ้าจอร์ช มันๆๆๆๆ มัน น่าสะอิดสะเอียนมาก เมื่อเห็นชายผู้นั้น นำลูกมะพร้าวดังกล่าว มาเปิดฝา แล้วเทน้ำมะพร้าวที่บรรจุไว้ในขวดเข้าไป แล้วจัดแจงเสียบหลอด ปิดฝา จิ้มด้วยกล้วยไม้ แล้วเดินหายลับตาไป คาดว่าน่าจะเอาไปเสริฟผู้โชคร้ายสักคน (ทั้ง ๆ ที่เราก็แงะเนื้อกินไปแล้ว2-3 คำ)

ตะลึงค่ะ บอกได้คำเดียวว่าตะลึง ทั้งโต๊ะ อ้าปากค้างกันเป็นแถว หันกลับไปดู ผู้หญิงด้านล้างจานกันแบบไม่ได้นัดหมาย

4. จานอาหารที่ผ่านการรัปประทานยังทยอยกันมาไม่ขาดสาย ผู้หญิงคนนั้นก็ยังขมักเขม่นกับการ "แยก" วัตถุต่าง  ๆ อย่างชำนาญ ไม่ว่าจะเป็น รังนกทอด ผักแต่งจาน ดอกกล้วยไม้ หลอด ลูกมะพร้าว ลูกสัปประรด  ฯลฯ ส่งต่าง  ๆ ที่ยังดูไม่สึกหรอ  เมื่อบางตระกร้าเริ่มมีจำนวนของมากพอสมควร ก็จัดแจงส่งเข้าครัว (ซึ่งตรงนั้นมันจะเป็นช่อง ๆ ไว้สำหรับผ่านสิ่งของกัน ระหว่างห้องครัวกับที่ล้างจาน) 
ไม่ต้องเล่าต่อแล้วใช่มั้ยคะ ว่าเกิดอะไรขึ้น  ไม่นึกไม่ฝันว่า จะเกิดการรักษ์โลก รีไซเคิลกันได้ถึงเพียงนี้  สิ่งที่รัปประทานไปเมื่อตะกี้ แทบจะออกมาทางเดิมเลยค่ะ ท่านผู้อ่านที่เคารพรัก 

พวกเรามองกันอยู่นานนนนนมากกกกก จนผู้หญิงคนนั้นเค้าเริ่มจะรู้สึกตัว กิจที่ทำอยุ่เริ่มเป็นไปอย่างตะกุกตะกัก แบบว่า ไม่ค่อยรื่นน่ะค่ะ ทำแบบเคอะเขิน จนเมื่อมีพนักงานเสริฟเดินเอาจานมาวางไว้ให้ เค้าก็เริ่มกระซิลกระซาบกัน แล้วก็หันมามองพวกเรา จนพวกเรามีความเห็นตรงกันว่า.....ถอยดีกว่า ไม่อาวดีก่า แล้วก็เช็คบิล รีบออกมาจากที่นั่นทันใด

ค่าอาหารมื้อนี้ ตกราว  ๆ  600 กว่า บาท จำตัวเลขที่แน่นอนไม่ได้ค่ะ ยังคุยกันเลยว่าค่อนข้างแพงถึงแพงที่สุดกับการนำอาหาร "ขยะ" มาให้ทาน
หนำซ้ำการคิดราคาค่าอาหาร ยังบวกแวตท์(ภาษีมูลค่าเพิ่ม) เข้าไปอีก 7 เปอร์เซ็นต์ ทำเหมือนเมืองนอกเลยค่ะ ระบบนี้ในเมืองไทยไม่ค่อยเห็น  นอกจากตามโรงแรมหรือภัตตาคารใหญ่ ๆ ระดับอินเตอร์ ฯ

เดินกันออกมาจากร้าน ยังขนลุกอยู่ไม่หาย กับพฤติกรรมดังกล่าว
พวกเราคิดกันว่า  ไม่ใช่ตัวลูกจ้างหรอก ที่จะกล้าทำแบบนั้น ถ้าหากว่าเจ้าของร้าน ไม่สั่งให้ทำ  ไม่รู้จะหากำไรอะไรกันขนาดนั้นคะ ใช้วิธีสกปรกมากไปหรือเปล่า 

เรื่องที่เราเจอนี้ เกิดขึ้นเมื่อประมาณ  2 เดือนที่ผ่านมานี้เองค่ะ ตอนแรกกะว่าจะเข้ามาเล่าให้ชาวพันธุ์ทิพย์ฟังตั้งนานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสสักที  ได้แต่เล่าให้เพื่อนฝูงคนรู้จักกันฟัง ให้เค้าได้ไปเล่า ต่อ ๆ กัน

อ้อ......วันนั้นกลับบ้านกันไป ตัวเรา ระหว่างทางกลับบ้าน ปวดท้องนิดหน่อย แบบมวน  ๆ  แต่ไม่เป็นไรมาก เพราะปกติ เป็นคนธาตุแข็ง  ส่วนแม่แฟนเรา อายุ 60 แล้ว ท้องเสียทั้งคืนเลย แต่โชคดีที่ไม่เสียแบบหนัก ๆ  และเพื่อนของแม่แฟน จากที่ได้โทรฯ สอบถามอาการกันแล้ว ก็มีท้องเสียบ้างเหมือนกัน 2-3 ครั้ง

ยังนึกเสียดายอยู่ว่าวันนั้นไม่ได้ถ่ายรูปไว้ จะได้มาโพสต์ให้เห็นกันจะๆ ไปเลย มีแต่กล้องจากโทรฯมือถือ ซึ่งไม่สามารถถ่ายเห็นในระยะนั้นได้
แต่คิดไปคิดมาอีกที ถ้ามีกล้องจริง ๆ ก็ไม่รู้ว่าจะกล้าถ่ายหรือเปล่า กลัวถูกอุ้มค่ะ
เมื่อประมาณเดือนที่แล้วนี่เอง  หลังจากที่เราได้เล่าเรื่องนี้ให้แก๊งค์เพื่อนสนิทเราฟัง  เราก็ได้มีโอกาสไปเดินสวนฯ อีกครั้ง เราก็เลยบอกเพื่อนๆ ว่า จำได้มั้ย เรื่องที่เคยเล่าให้ฟัง  เดี๋ยวเราจะพาไปดูสถานที่จริง ก่อนไปถึง เราก็เตี๋ยมกับเพื่อน ๆ ว่า อะไรอยู่ตรงไหน ให้สังเกตอะไรส่วนไหนบ้าง

วันนั้นไปกันทั้งหมด 4 คนค่ะ รวมตัวเราด้วย  ก็ทำเป็นว่า เดินหลงกัน แล้วก็ไปหยุดรอกันตรงที่เกิดเหตุพอดี  ก็สายตาใครสายตามันค่ะ กวาดบรรยากาศรอบ ๆ กันใหญ่ เราเห็นแล้วก็ยังอดขำไม่ได้ ทำหน้าเหมือนคนหลงทางกันจริง ๆ เลย   เราเองก็ยืนอยู่แถว ๆ นั้นด้วยเหมือนกัน  ก็เห็นแบบเดิม ๆ เลยค่ะ  เพื่อน ๆ เห็นแล้วต่าง ก็อุทานเป็นเสียงเดียวกันว่า "แหวะ"
โชคร้ายที่วันนั้น ยังไม่มีใครทานข้าวกันไปเลย แล้วก็เลยไม่กล้าทานข้าวนอกบ้านเลยค่ะวันนั้น ต้องหิ้วท้องกลับมาทำทานกันที่บ้าน

เข้าเรื่องต่อค่ะ  หลังจากที่หมดแผนทำเป็นหลงทาง หาเพื่อนไม่เจอแล้ว
เราก็นัดกันว่า ให้เดินมาเรื่อย ๆ จนสุดร้าน ให้ไปจนถึงโซนที่เริ่มมีร้านขายของ ให้ไปรอกันแถว ๆ นั้นนะ  (ตรงแถวนั้น ร้านแรกจะเป็นร้านขายกระโปรงแนวแขก  ๆ )  ซึ่งเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งไปถึงก่อน ก็ยืนดูกระโปรงร้านนั้นอยู่  เมื่อเจอกันจนครบแก๊งค์  ก็เริ่มเม้าท์แตกกัน เจ้าของร้านเค้าก็ฟังอยู่ด้วย เค้าก็ถามขึ้นมาว่า "มีอะไรกันเหรอคะ"  เราก็เริ่มเม้าท์พฤติกรรมร้านโถพลูให้ฟัง ว่าอย่างโน้นอย่างนี้ พี่เค้าก็ทำ ปากจุ๊ ๆ  แบบว่า ให้หยุดพูด  ตอนแรกเราก็งง ๆ เอ๊ะ ทำไมเหรอ  พี่เค้าก็ชี้ไปที่ข้าง  ๆ ร้าน ช่องถัดไป  อ้าว.......กลายเป็นส่วนจัดเตรียมน้ำของร้านโถพลูซะงั้น โห อะไรมันจะขยายสาขาได้มากมากก่ายกอง 

เราหันไปมอง เพื่อน ๆก็มองตามกันไป มีคนอยู่ในนั้น 2 คน คนหนึ่งเป็นคนเดินเสริฟและเก็บแก้ว อีกคนหนึ่งเป็นคนตระเตรียมเครื่องดื่มไว้คอยท่า (จากการสังเกตค่ะ)    อีกแล้วครับท่าน ภาพที่เห็นนั้น มันน่าขยะแขยงอีกแล้ว ไม่นึกเลยว่าจะต้องมาเจอภาพเหตุการณ์แบบนี้อีก  แก้วน้ำต่าง  ๆที่ผ่านการดูดดื่มมาแล้ว ถูกยกมาวาง  หลอดถูกแยกออกไปรวมกันไว้ แน่นอนค่ะ  นำกลับมาใช้ใหม่  แก้วน้ำที่ยังมีน้ำและน้ำแข็งค้างอยู่ ถูกเททิ้ง.....ไม่ล้างค่ะ นำน้ำแข็งชุดใหม่อัดใส่แก้วแล้วเสริฟเลยทันทีทันใด
โอ้.....พระเจ้าจอร์ช มัน......อะไรดี เกินบรรยายค่ะ

หันไปมองหน้าเพื่อน ๆ แล้วทำหน้าแหย ๆ ใส่กัน หันไปมองหน้าพี่ขายกระโปรง  พี่เค้าได้แต่ยิ้ม ๆ 
" พี่ขา วันก่อนนู้หนูก็มาทาน เจอยิ่งกว่านี้อีกค่ะ" พี่ขายกระโปรง ยังเอาแต่ยิ้ม เรากะเพื่อน ๆ "โห เลวว่ะ ทำงี้ได้งัย" "แหวะ" "แบบนี้มันต้องแจ้ง" ฯลฯ
"พี่อยู่แถวนี้ก็คงพอเห็นบ้างใช่มั้ยคะพี่" เรายิงคำถาม พี่เค้าก็ได้แต่ยืนยิ้ม คงไม่กล้าพูดอะไรมาก เพราะต้องขายของแถวนั้น หลังจากที่พวกเราเม้าท์กันอย่างดุเดือด และกำลังจะเดินจากไป
พี่เค้าก็พูดขึ้นมาว่า " เห็นกันจนชินแล้วน้อง คนขายของที่จตุจักรเค้าไม่กินกันหรอกร้านเนี้ย"
กึ๋ย....หยอง

คือเรื่องจริงนะคะ ที่เล่ามาทั้งหมดนี้ ไม่ได้กุเรื่องใด ๆ ขึ้นมาทั้งสิ้น แล้วเราก็ไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียกับร้านนี้นะคะ ไม่ใช่พวกที่เข้ามาก่อกวน ให้ร้านเค้าเสียหายค่ะ  หากจะถามหาหลักฐาน ขอบอกว่า "ไม่มี"ค่ะ แต่ถ้าอยากจะเห็นกับตา ลองไปที่ร้านดูนะคะ

ที่มา http://www.pantip.com/cafe/food/topic/D5947983/D5947983.html

โถพลู ก็กินบ่อย  :slime_bigsmile: :slime_o:

ยังจะไปกินอีกไม๊  :slime_bigsmile:

ม่ายยยยเอาแล้ว 55 :slime_bigsmile: