ขบวนการเสรีไทยเว็บบอร์ด (รุ่นแรก)

สงสัยไปโรงเหล้าเตากลั่น ควันโขมง กันหมด  :slime_bigsmile:

สดุดี กวี ศรีสยาม
เลื่องลือนาม ยามใด หาใครเหมือน
ผ่านรัชสมัย นานไป ชื่อไม่เลือน
ค่าคำกลอน สอนเตือน เสมือนครู

นั่นสิ ผมอ่ะ ลืมไปเลยนะเนี่ย..ยังไงก็ฝากไว้สักบทที่กระทู้นี้ก็ละกัน :slime_bigsmile:

ยี่สิบหกมิถุนาวันฟ้าใส
เมื่อกวียิ่งใหญ่กว่าใครหล้า
สุนทรภู่ประเสริฐกำเนิดมา
สร้างผลงานเลอค่าเปรียบอาจารย์


ครั้งกรุงศรีฯยังมีกวีแก้ว
สุนทรภู่ใช่แล้วลิขิตขาน
บทกวีเลิศล้ำเป็นตำนาน
ทั้งกลอนกานท์โคลงกาพย์ล้วนทราบกัน


มรดกของท่านเกินค่านำมากล่าว
รอยจารึกเรื่องราวเศร้าหรือขัน
ประวัติศาสตร์ชี้เห็นเป็นนิจรันดร์
ล้วนรำพันร้อยคำสิ่งจำมา


พนมมือกราบกลอนสุนทรภู่
ประดุจครูชี้ทางวาดปรารถนา
ขอสืบสรรค์เรียงร้อยอักษรา
รักษ์กวีภาษาตราบฟ้าดิน



มาแล้วค่ะ

ประนมกรนบไหว้.......................บรมกวี
ยี่สิบหกสุนทรศรี........................ครบแล้ว
ผู้น้อยฝึกความดี........................เยี่ยงถ้อย
โคลงกาพย์กลอนครูแก้ว.............ดั่งพจน์ วรกวินทร์

ประนมกรอ่อนน้อมค้อมเศียรไหว้...........ด้วยหัวใจในรักอักษรศรี
ตามรอยครูรู้ซึ้งถึงกวี..........................ถ้อยวจีดีงามตามสุนทร

ยี่สิบหกมิถุนามาบรรจบ.......................ขอเคารพนบนอบตอบอักษร
เพื่อสืบสานกานท์ไทยในสาคร.............คือร้อยรสบทกลอนพรจากครู


ตามมาอีกคน  มาช้าแต่ก็มาแล้ว   อิอิ   :slime_v: :slime_v:

ถึงหน้าวังดังหนึ่งใจจะขาด 
คิดถึงบาทบพิตรอดิศร
โอ้ผ่านเกล้าเจ้าประคุณของสุนทร 
แต่ปางก่อนเคยเฝ้าทุกเช้าเย็น

พระนิพพานปานประหนึ่งศีรษะขาด 
ด้วยไร้ญาติยากแค้นถึงแสนเข็ญ
ทั้งโรคซ้ำกรรมซัดวิบัติเป็น 
ไม่เล็งเห็นที่ซึ่งจะพึ่งพา


***นิราศภูเขาทอง***

ด้วยจิตคารวะ... กวีเอกแ่ห่งกรุงสยาม....

 :slime_worship:

แม้นเห็นจริงสิ่งสวัสดิ์อย่าผัดเพี้ยน
เร่งร่ำเรียนตามคำที่พร่ำสอน
ดูดินฟ้าหน้าหนาวฤาคราวร้อน
เร่งผันผ่อนพากเพียรเรียนวิชา

ซึ่งประโยชน์โพธิญาณเป็นการเนิ่น
พอจำเริญรู้ธรรมคำคาถา
คือที่ใจอรหัตวิปัสสนา
เป็นวิชาฝ่ายพุทธนี้สุดดี

เพลงยาวถวายโอวาท

มาเพิ่มเติม กลอนครูสุนทรภู่    อิอิ   :slime_bigsmile: :slime_bigsmile:

แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์
มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด
ยังไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน

:slime_worship:

ยอดกวีศรีสุนทรอักษรศิลป์
ลือระบิลจินตการงานสร้างสสรค์
หลากผลงานผ่าเวลามานานวัน
สืบความฝันกลั่นความคิดชั่วนิจกาล

ร่วมขบวนด้วยคน

ยอดกวีศรีสุนทรอักษรศิลป์
ลือระบิลจินตการงานสร้างสรรค์
หลากผลงานผ่านเวลามานานวัน
สืบความฝันกลั่นความคิดชั่วนิจกาล

ร่วมขบวนด้วยคน

พระโหยหวนครวญเพลงวังเวงจิต
ให้คนคิดถึงถิ่นถวิลหวัง
ว่าจากเรือนเหมือนนกที่จากรัง
อยู่ข้างหลังก็จะแลชะแง้คอย

ถึงยามค่ำย่ำฆ้องจะร้องไห้
ร่ำพิไรรัญจวนหวนละห้อย
โอ้ยามดึกดาวเดือนก็เคลื่อคล้อย
น้ำค้างย้อยเย็นฉ่ำที่อัมพร

พระอภัยมณี

ขอมาเพิ่มเติมกลอนสุนทรภู่  อีกสองบท อิอิ :slime_bigsmile: :slime_bigsmile:

บางกระบือเห็นกระบือเหมือนชื่อบ้าน
แสนสงสารสัตว์นาฝูงกาสร
ลงปลักเปลือกเกลือกเลนระเนนนอน
เหมือนจะร้อนรนร่ำทุกค่ำคืน

โอ้อกพี่นี้ก็ร้อนเพราะศรรัก
ถึงฝนสักแสนห่าไม่ฝ่าฝืน
แม้เหมือนรสพจมานเมื่อวานซืน
จะชูชื่นใจพี่ด้วยปรีดิ์เปรม

โอ้เปรียบชายคล้ายนกวิหกน้อย
จะเลื่อนลอยลงสรงกับหงส์เหม
ได้ใกล้เคียงเมียงริมจะอิ่มเอม
แสนเกษมสุดสวาทไม่คลาดคลายฯ

*****นิราศพระประธม*****

เขาทำชอบปลอบให้น้ำใจชื่น
จึงเริงรื่นรักแรงไม่แหนงหนี
ีปรารถนาสารพัดในปฐพี
เอาไมตรีแลกได้ดังใจจง

คำบุราณท่านว่าเหล็กแข็งกระด้าง
เอาเงินง้างอ่อนตามความประสงค์
จงทราบไว้ใต้ละอองทั้งสององค์
อุตสาห์ทรงสืบสร้างทางไมตรี

เพลงยาวถวายโอวาท

ยุคนี้มีสำนวนว่า  "เงินจ้างผีโม่แป้งได้" 

ดีจัง  ยึดเป็นกระทู้ กลอนสุนทรภู่  อิอิ :slime_bigsmile: :slime_bigsmile:

เห็นโรงหีบหนีบอ้อยเขาคอยป้อน
มีคนต้อนควายตวาดไม่ขาดเสียง
เห็นน้ำอ้อยย้อยรางที่อ่างเรียง
โอ้พิศเพียงชลนาที่จาบัลย์

อันลำอ้อยย่อยยับเหมือนกับอก
น้ำอ้อยตกเหมือนน้ำตาพี่กว่าขัน
เขาโหมไฟในโรงโขมงควัน
ให้อัดอั้นอกกลุ้มรุมระกำ

โอ้น้ำในใจคนเหมือนต้นอ้อย
ข้างปลายกร่อยชืดชิมไม่อิ่มหนำ
ต้องหันหีบหนีบแตกให้แหลกลำ
นั่นแลน้ำจึงจะหวานเพราะจานเจือ

***นิราศสุนทรภู่***


ดีจัง  ยึดเป็นกระทู้ กลอนสุนทรภู่  อิอิ


เห็นด้วยค่ะ :slime_bigsmile: :slime_v:

มาถึงบางธรณีทวีโศก
ยามวิโยคยากใจให้สะอื้น
โอ้สุธาหนาแน่นเป็นแผ่นพื้น
ถึงสี่หมื่นสองแสนทั้งแดนไตร

เมื่อเคราะห์ร้ายกายเราก็เท่านี้
ไม่มีที่พสุธาจะอาศัย
ล้วนหนามเหน็บเจ็บแสบคับแคบใจ
เหมือนนกไร้รังเร่อยู่เอกาฯ

 :slime_hmm:

ประเพณีตีงูให้หลังหัก
มันก็มักทำร้ายเมื่อภายหลัง
จระเข้ใหญ่ไปถึงน้ำมีกำลัง
เหมือนเสือขังเข้าถึงดงก็คงร้าย

อันแม่ทัพจับได้แล้วไม่ฆ่า
ไปข้างหน้าศึกจะใหญ่ขึ้นใจหาย
ต้องตำรับจับให้มั่นคั้นให้ตาย
จะทำภายหลังยากลำบากครัน

พระอภัยมณี

คมช. เห็นหรือยังว่า  ปล่อยเสือเข้าป่า  อะไม่ใช่ 
ปล่อยฟักแม้วไปต่างประเทศ   เลยต้อง "ยากลำบากครัน"

เมื่อคืนลงแล้ว  ปิดเครื่องไป  มีคนเห็นด้วย    ต่อกลอนสุนทรภู่   เยี่ยม    อิอิ   :slime_bigsmile: :slime_v: :slime_v:

อันความคิดวิทยาเหมือนอาวุธ
ประเสริฐสุดซ่อนใส่เสียในฝัก
สงวนคมสมนึกใครอึกอัก
จึงค่อยชักเชือดฟันให้บรรลัย

จับให้มั่นคั้นหมายให้วายวอด
ช่วยให้รอดรักให้ชิดพิสมัย
ตัดให้ขาดปรารถนาหาสิ่งใด
เพียรจนได้ดังประสงค์ที่ตรงดี

เพลงยาวถวายโอวาท

ขอมาต่อที่จำได้อีก สอง บท  (ไม่เกี่ยวกะแม้ว)  อิอิ   :slime_bigsmile: :slime_bigsmile:

ยี่สิบหกมิถุนามาบรรจบ
เป็นวันครบชาตะกาลของท่าน"ภู่"
คารวะมือประนมบรมครู
ได้เรียนรู้รักกลอนแต่อ่อนเยาว์

"พระอภัยมณี"เพลงปี่เพราะ
กลอนเสนาะทั้งสนุกสุขทุกข์เศร้า
"พระไชยสุริยา"เคยเรียนเพียรท่องเอา
ทั้งก.กา ก.เกาเราชอบจัง

(พระโหยหวนครวญเพลงวังเวงจิต
ให้คนคิดถึงถิ่นถวิลหวัง
ว่าจากเรือนเหมือนนกที่จากรัง
อยู่ข้างหลังก็จะแลชะแง้คอย

เมื่อยามค่ำย่ำฆ้องจะร้องไห้
ร่ำพิไรรัญจวนหวนละห้อย
โอ้ยามดึกดาวเคลื่อนเดือนก็คล้อย
น้ำค้างย้อยเย็นฉ่ำที่อัมพร)

สองบทขานอ่านเพียงครั้งยังจำได้
จับหัวใจให้สุโขสโมสร
บันดาลใจไฝ่รักเป็นนักกลอน
ท่าน"สุนทร"สอนถ้อยถักร้อยเรียง

นิราศร้างนิราศร่ำ"รำพันพิลาป"
ยังกำซาบกาพย์กลอนฉะอ้อนเสียง
เคยอ่านไปให้ย่าฟังข้างตั่งเตียง
มิเคยเกี่ยงเลี่ยงการงานที่ทำ

น้อมเคารพนบพระคุณ"สุนทรภู่"
สร้างศิลป์ชูคู่ชาติให้ชื่นฉ่ำ
กาพย์กลอนโคลงจรรโลงหล้าพ้นอาธรรม
ขอน้อมนำสำนึกคุณ"สุนทร"เอย

(.....)จาก พระอภัยมณี   
รู้สึกกระทู้เริ่มคึกคัก ขอเอาบทที่เขียนปีก่อนมาฉายใหม่

ยังจำได้ในห้องนั่งท่องกลอน.............จำอักษรตอนศรีกวีศิลป์
ฝึกออกเสียงเรียงร้อยถ้อยกวินทร์........นิทานจินต์ถิ่นไหนในดินแดน

(อันต้นร้ายปลายดีไม่มีโทษ...............เป็นประโยชน์ยาวยืนอยู่หมื่นแสน
จะเที่ยวปล้นคนกินเหมือนสิ้นแกน........ถึงมาดแม้นมีทรัพย์ก็อับอาย

อันดีชั่วตัวตายเมื่อภายหลัง...............ชื่อก็ยังยืนอยู่ไม่รู้หาย
แม้นสังหารผลาญเราเป็นเจ้านาย........ตัวจะตายไม่ทันข้ามสามเวลา)

แล้วเห็นเหตุเภทภัยในอำนาจ............จะสิ้นชาติขาดใจไร้วาสนา
ทั้งประเทศเขตคามหยามทั่วหน้า........มีเงินตราน่าอายขายตัวตน

จึ่งควรจำคำพระละความชั่ว...............อย่ามืดมัวพัวพันอกุศล
แม้ตายไปได้ชื่อคือค่าคน................. ทุกแห่งหนชนนบคำรบนาม


เห็นคนมีเงินเป็นแสนล้าน  แต่โกง มา แล้ว  ก็นึกถึง นางละเวง ที่สู้กับโจร
เลยเอามาแต่งเป็นกลอน   ไม่ได้เลียนแบบ นะ  แต่งมา
จะโพสต์อยู่แล้ว  ท่านผู้อวุโส  มาตัดหน้าก่อน อนะ  อิอิ   :slime_bigsmile: :slime_bigsmile:

สุนทรภู่ครูเฒ่านอนเฉาเฉง
มือก่ายหน้าผากไขว่ขาว่าร้องเพลง
เสียงอิฐปาฝาเป้งสะเทือนไป
ว่าหรือไม่ว่ากูรู้อยู่เต็มจิตต์
จะเกรงกลัวสักนิดก็หาไม่
ภู่หรือไม่ภู่กูไม่ไป
ใครว่าช่างใครไม่นำพา


***จินตนาการของสุนทรภู่***

จากหนังสือ ๑๐๐ ปีของสุนทรภู่

๏ เมื่อขาล่องต้องตอเรือหล่อล่ม
เจียนจะจมน้ำม้วยระหวยระหาย
ปะหาดตื้นขึ้นรอดไม่วอดวาย
แต่ปะตายหลายหนหากทนทาน


แล้วมิหนำซ้ำบุตรสุดที่รัก
ขโมยลักหลายหนผจญผลาญ
ต้องต่ำต้อยย่อยยับอัประมาณ
มาอยู่วิหารวัดเลียบยิ่งเยียบเย็น


โอ้ยามจนล้นเหลือสิ้นเสื่อหมอน
สู้ซุ่มซ่อนเสียมิให้ใครใครเห็น
ราหูทับยับเยินเผอิญเป็น
เปรียบเหมือนเช่นพราหมณ์ชีมณีจันท์ฯ


บางตอนจากรำพันพิลาป ของสุนทรภู่
ชีวิตช่างขมขื่นเหลือเกิน

ช่วยนำมาต่อบทกลอนให้ครบถ้วน

เต็มอรรถรสตามความประสงค์ของคุณจขกท.

เผื่อว่าบางท่านอาจจะลืมเลือน บทกลอนที่แสนจะประทับใจ ของท่านสุนทรภู่ ในบทนี้ค่ะู่

********************



ถึงโรงเหล้าเตากลั่นควันโขมง
มีคันโพงผูกสายไว้ปลายเสา
โอ้บาปกรรมน้ำนรกเจียวอกเรา
ให้มัวเมาเหมื่อนหนึ่งบ้าเป็นน่าอาย

ทำบุญบวชกรวดน้ำขอสำเร็จ
พระสรรเพชญ์โพธิญาณประมาณหมาย
ถึงสุราพารอดไม่วอดวาย
ไม่ใกล้กรายแกล้งเมินก็เกินไป

ไม่เมาเหล้าแล้วแต่เรายังเมารัก
สุดจะหักห้ามจิตคิดไฉน
ถึงเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป
แต่เมาใจนี้ประจำทุกค่ำคืนฯ


***นิราศภูเขาทอง***

ท่านใช้คำ ลึกล้ำ อย่างช่ำชอง
แต่งได้ตาม คำคล้อง ทำนองสม
เป็นเรื่องราว ตามมา น่านิยม
ประสพการณ์ นานนม จึงคมคาย
ผ่านเกาะแ่ก่ง แต่งเอา เป็นเค้าโคลง
ทุกบทส่ง แถมซ้ำ มีความหมาย
นำมาใช้ ได้จริง ทั้งหญิงชาย
ฝากชื่อไว้ ไม่มีตาย ไปตามตัว

...เย ยึดกระทู้ได้แล้ว :slime_bigsmile:

กวีเอก กรุงศรี แห่งสยาม
เอ่ยขานนาม "สุนทรภู่" แสนยิ่งใหญ่
บทกวี ขับขาน เพราะจับใจ
ทุกวันไป ประทับใจ บรมครู


 :slime_worship:

บัดเดี๋ยวดังหงั่งเหง่งวังเวงแว่ว
สะดุ้งแล้วเหลียวแลชะแง้หา
เห็นโยคีขี่รุ้งพุงออกมา (ของเดิม "พุ่ง" แต่เปลี่ยนเป็น "พุง" เพื่อแสดงว่าโยคี กินจุ)
ประคองพาขึ้นไปจนบนบรรพต

แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจไอ้แม้ว
มันมิแคล้วซุกหุ้นตุนกันอด
ยึดทรัพย์แล้วมันยังเที่ยวทำเลี้ยวลด
มีเงินสดซื้อทีมบอลแสนอ่อนใจ

 :slime_bigsmile: :slime_bigsmile: :slime_bigsmile:

เบื่อไอ้แม้ว ใจมด ทำคดเคี้ยว
แถมลดเลี้ยว ขี้ปด ชอบหลอแหล
ป่าวประกาศ ว่าข้านี้ ถูกรังแก
พวกขี้แพ้ มีแต่ มาป่วนเมือง

 อุ๊บส์...  หลุดคอนเซปส์กระทู้นี้เร้ยย :slime_o: :slime_p:

เที่ยวดูดาวเปล่าเปลี่ยวเสียวสะดุ้ง
จนจวนรุ่งรางรางสว่างไสว
หนาวน้ำค้างพร่างพรมพนมไพร
ดวงดอกไม้บานแบ่งรับแสงทอง

หอมมณฑาสารภีดอกยี่หุบ
บ้างร่วงหรุบถูกอุระพระขนอง
ภุมรินบินว่อนมาร่อนร้อง
อาบละอองเกสรขจรจาย

นิราศอิเหนา

ชมเดือนใกล้สว่าง  หอมดอกไม้นานา    :slime_smile:

สบายๆๆๆ   มะยอม  ยึดกระทู้   อิอิ   :slime_bigsmile: :slime_v: :slime_v:

ตาดูดาว เท้าติดดิน กลับสิ้นคิด
คอยปกปิด กล่าวแก้ ครหา
ยังแถกแถ แดดิ้น ด้วยอัตตา
เหมือนคนบ้า ร้อนรุ่ม โดนสุมไฟ

ขออภัยค่ะ.....ออกทะเลไปหน่อย  อดใจไม่ไหว... :slime_smile2:

เห็นข่าวแม้วแล้วก็ปลงตรงความจริง
สรรพสิ่งยิ่งคิดผิดวิสัย
กาลเวลาพาให้รู้ความนัย
โอ้อวดไปก็เท่านั้นมันหลอกลวง

แม้ว มันลวงโลก 

สบาย ๆๆ  ค่ะ  ตามสบาย  อิอิ   :slime_v: :slime_v:

เหมือนกับท่านอดีตนายกทักษิณครับ ความจำไม่ค่อยดี จำกลอนท่านสุนทรภู่ได้แค่นิดเดียว

...

ถึงร้อยรสบุปผาสุมาลัย จะชื่นใจเหมือนสตรีไม่มีเลย   :slime_smile2:

ในเพลงปี่ว่าสามพี่พราหมณ์เอ๋ย
ยังไม่เคยเชยชิดพิสมัย
ถึงร้อยรสบุปผาสุมาลัย
จะชื่นใจเหมือนสตรีไม่มีเลย

อิ อิ จำได้มากกว่า "ท่านทักสิน" นิดหน่อย
แต่ไม่รู้จำถูกอะเป่า

อีกบทหนึ่งที่ผมชอบ
พระฟังคำอ้ำอึ้งตะลึงคิด
จะเบือนบิดป้องปัดก็ขัดขวาง
บลา ๆ ๆ ๆ

หวัดดีครับท่านเซ็กส์   :mrgreen:

ที่จริงผมจำได้หลายวรรคอยู่ แต่มันไม่ค่อยเต็ม   :slime_dizzy:
ยอมรับว่าท่านแต่งได้อมตะโคตรๆ
เรียบง่าย คมคาย ไพเราะ ไร้ที่ติจริงๆครับ   :slime_agreed:

ในเพลงปี่ว่าสามพี่พราหมณ์เอ๋ย
ยังไม่เคยเชยชิดพิสมัย
ถึงร้อยรสบุปผาสุมาลัย
จะชื่นใจเหมือนสตรีไม่มีเลย

พระจันทร์จรสว่างกลางโพยม
ไม่เทียบโฉมนางงามเจ้าพราหมณ์เอ๋ย
แม้นได้แก้วแล้วจะค่อยประคองเคย
ถนอมเชยชมโฉมประโลมลาน

เจ้าพราหมณ์ฟังวังเวงวะแว่วเสียง
สำเนียงเพียงการะเวกกังวานหวาน
หวาดประหวัดสัตรีฤดีดาล
ให้ซาบซ่านเสียวสดับจนหลับไป

มาต่อให้จนจบค่ะ

***พระอภัยมณีคำกลอน***

เมื่อไหร่ ท่านโซ จะกลับเมืองไทยซะทีละครับ

ผมรอเสวย แจ๊ค แดเนียลส์ ของท่าน
จนเปลี่ยนชื่อในบัตรประชาชน(เสรีไทย)ไปสิบกว่าชื่อแล้ว :slime_bigsmile: :slime_bigsmile:

ฮี่ ๆ กระทู้วันสุนทรภู่ กลายเป็นกระทู้ แช็ท หาเพื่อน ไปแล้ว

ขอบคุณก๊าบบบ    :D

ผมเลยนึกท่อนก่อนหน้าขึ้นมาได้

แล้วหยิบปี่ที่ท่านอาจารย์ให้ เข้าพิงพฤกษาไทรดังใจหวัง
พระเป่าเปิดนิ้วเอกวิเวกดัง สำเนียงวังเวงแว่วแจ้วจับใจ


ผมน่ะ กลับมาหลายครั้งแล้วครับ แต่เห็นท่านอารมณ์ยังไม่ปกติเลยไม่กล้าเอ่ยปากเชิญชวน
เอาเป็นว่าตอนนี้อารมณ์ปกติแล้วนะครับ งั้นผมจองคิวล่วงหน้าไว้ก่อนเลย อีกสามเดือนเจอกันครับ   :mrgreen: :lol: :mrgreen:

นี่ยังค้างท่าน soco อยู่อีกเมานึง หกเดือนกว่าแล้ว   :slime_hmm:

อารมณ์ผม แปรปรวน  และ ปกติ กลับไปกลับมาเป็นระยะ ๆ ครับ
แต่ไม่ว่าจะแปรปรวนหรือปกติ ก็คุยกับลุงแจ๊คได้ถูกคอเสมอ
 :slime_bigsmile: :slime_bigsmile:

โอว...
3 เดือน = 90 วัน
90 วัน = 2,160 ชม.
2,160 ชม. = 129,600 นาที
129,600 นาที = 7,776,000 วินาที
7,776,000 วินาที = อึดใจเดียว
ไม่นานเลย.............


ก่อนจบ หากลอนมาแปะซะหน่อย เด๋วเค้าว่า ไม่ใช่กระทู้กลอน อิ อิ

ถึงม้วยสิ้นดินฟ้ามหาสมุทร
ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน
แม้เกิดในใต้ฟ้าสุธาธาร
ขอพบพานพิศวาสไม่คลาดคลา

แม้เนื้อเย็นเป็นห้วงมหรรณพ
พี่ขอพบศรีสวัสดิ์เป็นมัจฉา
แม่เป็นบัวตัวพี่เป็นภุมรา
เชยผกาโกสุมประทุมทอง

เจ้าเป็นถ้ำอำไพขอให้พี่
เป็นราชสีห์สิงสู่เป็นคู่สอง
จะติดตามทรามสงวนนวลละออง
เป็นคู่ครองพิศวาสทุกชาติไป

 :slime_smile:

อันความคิดวิทยาเหมือนอาวุธ 

ประเสริฐสุดซ่อนใส่ไว้ในฝัก

สงวนคมสมนึกใครฮึกฮัก

จึงค่อยชักเชือดฟันให้บรรลัย

......................................

เพลงยาวถวายโอวาท สุนทรภู่  

 :slime_hmm: :slime_hmm:

ในคำกลอนอ่อนหวานท่านสุนทร
มีคำสอนสอนให้ได้ศึกษา
เรื่องชีวิตคิดเห็นเป็นมายา
รู้คุณค่าว่าเพียงสัจจธรรม

สนุกกันฝันไปในทำนอง
ตามครรลองของชีวิตคิดคมขำ
ปัญญามีชี้ไว้ให้กระทำ
พึงจดจำนำไปใช้สอนตน

แล้วค่อยมาต่อ ต้องไปแล้ว (กลอนสด นะ)  อิอิ  :slime_v: :slime_v:

(http://i30.photobucket.com/albums/c329/Seaspica/Pinkimg2.gif)
ตามประสาคนชอบโคลง.. (http://i30.photobucket.com/albums/c329/Seaspica/08.gif)
เลยขอเอาโคลงของสุทรภู่มาฝากไว้มั่ง

๏ เดือนช่วงดวงเด่นฟ้า..........ดาดาว
จรูญจรัดรัศมีพราว.................พร่างพร้อย
ยามดึกนึกหนาวหนาว............เขนยแนบ  แอบเอย
เย็นฉ่ำน้ำค้างย้อย.................เยือกฟ้าพาหนาวฯ

..บทนี้เป็นบทแรกของนิราศสุพรรณ ซึ่งเป็นนิราศเรื่องเดียวของสุนทรภู่ (http://i30.photobucket.com/albums/c329/Seaspica/cool.gif)
ที่เขียนเป็นโคลง ประมาณว่าที่แต่งเป็นโคลงเพราะจะลบคำปรามาสว่า
ท่านเขียนเป็นแต่กลอน

..โคลงของสุนทรภู่ จะมีสัมผัสในแบบกลอนทุกวรรค ไม่มีใครเหมือน :slime_sentimental:
จริงๆ แล้วการมีสัมผัสในนั้นนับว่าเป็นกลบทประเภทหนึ่งเหมือนกัน
มีชื่อว่า 'สีหติกำกาม' ซึ่งท่านคงไม่ได้จงใจมากกว่าจะเป็นความถนัด
ส่วนกลบทที่จงใจแต่งก็พอมีเหมือนกัน เช่น..

๏ เขาเขียวโขดคุ่มขึ้น.........เคียงเคียง
ร่มรื่นรุกขรังเรียง................เรียบร้อย
โหมหัดหิ่งหายเหียง...........หัดหาด แฮ่วแฮ
ย่างใหญ่ยอดยื่นย้อย..........โยกโย้โยนเยนฯ     *(อักษรล้วน)*

๏ ยนโศกยามเศร้ายิ่ง..........ทรวงเย็น
คิดสุดขัดแสนเข็น.............โศกไข้
หวนหนาวหากนึกเห็น.........หน้าแห่ง น้องแฮ
ดวงจิตเด็จจากได้..............จึ่งดิ้นจำโดยฯ        *(ราชสีห์เทียมรถ)*

๏ หนาวลมห่มผ้าห่อน.............หายหนาว
ฟ้าพร่ำน้ำค้างพราว................พร่างฟ้า
เด่นเดือนเกลื่อนกลาศดาว......ดวงเด่น
ใจเปล่าเศร้าซบหน้า..............นึกน้องหมองใจฯ    *(สกัดแคร่)*

(http://i30.photobucket.com/albums/c329/Seaspica/hummingbird.gif)..นิราศสุพรรณนี้ เป็นนิราศที่สุนทรภู่บรรยายถึงสถานที่แรมทางเป็นหลัก
ข้าพเจ้าหาบทโศกคร่ำครวญถึงนางที่รักแทบไม่เจอ ไม่เหมือนเหมือนนิราศเรื่องอื่นๆ
แต่ก็อ่านเพลินดี แม้บางคนจะไม่ชอบสัมผัสในแพรวพราวแบบกลอนก็ตาม

..คลิกอ่านนิราศสุพรรณฉบับเกือบสมบูรณ์ และนิราศเรื่องอื่นๆ ของสุนทรภู่ได้ในลิงค์นี้ค่ะ  :slime_v:
http://www.pixiart.com/archives/soontornpoo/supan-06.html (http://i30.photobucket.com/albums/c329/Seaspica/104.gif)

(http://i30.photobucket.com/albums/c329/Seaspica/pink_flowers.gif)

เคยนั่งฟัง นักเลงโคลงระดับกูรูของประเทศไทยท่านหนึ่ง วิพากษ์สุนทรภู่เขียนโคลง
(ท่านผู้นั้น มิขอเอ่ยนาม แย้ม ๆ ว่าได้รับอิทธิพลและชื่นชมเจ้าฟ้ากุ้งมาก แย้มแค่นี้ อ.อังฯ อาจเดาถูก)

ว่า...ในมุมมองของท่าน ท่านก็ว่า สุนทรภู่เขียนโคลงไม่เป็น หรืออีกนัยหนึ่ง เขียนเป็นแต่ไม่เข้าใจหัวใจของโคลง

เพราะโคลงของสุนทรภู่ (อย่างที่ อ.อัง ยกมา) เล่นคำเล่นสัมผัส
เสียจนหา จังหวะ และ น้ำหนักเสียง  ของโคลงไม่เจอ

ผิดถูกอย่างไร ไปว่า ท่าน "นักเลง" คนนั้นละกัน  :slime_bigsmile:

ผม ในฐานะที่ชอบอ่านโคลงมากกว่ากลอน (แต่เขียนไม่เป็นหรอก จะเขียนทีไหน ต้องวิ่งไปหา "ผัง" มาเปิดให้วุ่นวาย)
ก็รู้สึก(ถูกล้างสมอง)เหมือนกันว่า โคลงของสุนทรภู่ ภาษาสวย แต่อ่านไม่มัน ไม่ได้อารมณ์ แบบอ่านโคลง

เคยอ่าน โคลง ที่สุนทรภู่ เขียนด่าใครสักคนนี่แหละ เป็นกลบทคำผวน กวน teen มาก

จำไม่ค่อยได้แระ

ประมาณ โรคมากใช้รากโมก รักษา.... เฉน็งไอ (ไฉนเอ็ง)..... ทำนองนี้แหละ

อ.อัง หาต้นฉบับได้ไหมครับ โคลงที่ว่านี้ อยากอ่านนนนนนน

คุณเซ็กซ์..  :slime_v:
(เวลาเห็นใครเรียกคุณคาเมฯอย่างนี้แล้วขำอะ.. ขอเรียกมั่ง)

คลับคล้ายคลับคลานะคะว่า.. จะเคยเห็นโคลงคำผวนที่ว่าเนี่ย
ในหนังสือของท่านจันทร์ ไม่แน่ใจว่าเป็นของใครเขียนกันแน่
เอาไว้พี่ไปค้นดูก่อน ถ้าเจอจะเอามาแปะให้อ่านค่ะ

(http://i30.photobucket.com/albums/c329/Seaspica/pink_flowers.gif)

เรียกได้ครับ แต่ไม่ควรเติมอะไรลงไปอีก ไม่ว่าจะ จัด หรือ เสื่อม ก็ไม่ดีทั้งนั้น
 :slime_bigsmile:

รออ่านโคลงผวน ท่านสุนทรครับ
คลับคล้ายว่า จะอยู่ใน "ภูมิศาสตร์สุนทรภู่" หรือไม่ก็คำนำ "พระอภัยมณี" เล่มใหญ่ ฉบับของกรมศิลป์ ยังไงนี่แหละ
คลับคล้าย คลับคลา ว่างั้น  :slime_smile:

 :slime_agreed:สวัสดีขอรับมิตรรักนักกลอนทุกท่าน

กลับมาอีกรอบ คึกคึกดีแฮะ นึกว่าไปโรงเหล้ากันหมด...

ถึงโรงเหล้าเตากลั่นควันโขมง
มีคันโพงผูกสายไว้ปลายเสา
โอ้บาปกรรมน้ำนรกเจียวอกเรา
ให้มัวเมาเหมื่อนหนึ่งบ้าเป็นน่าอาย

ทำบุญบวชกรวดน้ำขอสำเร็จ
พระสรรเพชญ์โพธิญาณประมาณหมาย
ถึงสุราพารอดไม่วอดวาย
ไม่ใกล้กรายแกล้งเมินก็เกินไป

ไม่เมาเหล้าแล้วแต่เรายังเมารัก
สุดจะหักห้ามจิตคิดไฉน
ถึงเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป
แต่เมาใจนี้ประจำทุกค่ำคืนฯ


***นิราศภูเขาทอง***
(ขอบคุณคุณดอกฟ้ากับหมาวัด ที่กรุณาโพสนะขอรับ) :slime_v: :slime_bigsmile:

ใครที่เป็นช่างไม้ ช่วยแต่งกลอนเกี่ยวกับม๊อบมั่งก็น่าจะสนุกดีนะครับ  :slime_smile:

ว่าเมารักหนักในหัวใจตัว
ซัดเหล้าหมักให้หนักหัวไม่กลัวฝืน
ยิ่งช้ำรักยิ่งหนักเหล้าเรากล้ำกลืน
ลุกขึ้นยืนเซซมยังล้มลง
ตื่นขึ้นมายังพาใจไม่หายช้ำ
ว่าน้ำคำำทำให้ใจยังหลง
แม้เลิกรายังคงรักหักใจไม่ลง
คอยใจคงดีขึ้นเมื่อผ่านคืนวัน

เรืืองเหล้านี่ไม่ค่อยสันทัด แต่วิสกี้นี่หมักใช่มั้ยครับ ส่วน เหล้าโรง คือเหล้ากลั่น คือพวกรัมบ้านเรา :slime_doubt:

แม้นเพียงพบอักษรกานท์กลอนทอง
ดังลิ้มลองพจมานที่หวานหอม
ปานน้ำผึ้งจากสรวงพวงพยอม
ภุมรินรายล้อมด้วยอ้อมใจ


หอมยิ่งกว่าบุบผาผกาวรรณ
กลิ่นแก่นจันทน์ยากเปรียบมาเทียบได้
หอมกลิ่นกรุ่นเกินร้างแม้นห่างไกล
คือคุณค่าภาษาไทยใช่ใครเลย


รักชาติไทยรักภาษาสูงค่ายิ่ง
วรรณคดีเลิศจริงอย่านิ่งเฉย
ร้อยมาลัยอักษราอย่าละเลย
กลิ่นจรุงรำเพยดังเคยมา


ร้อยคำรักเติมใจที่ใสสด
ร้อยคำพจน์ฝากไปในแหล่งหล้า
ร้อยคำหวานพลิ้วผ่านสายลมพา
ร้อยคำวาดปรารถนาศรัทธาเรา


ไว้คิดถึงแทนค่ายามลาจาก
รอยจุมพิตฝังฝากให้คลายเหงา
อย่าลืมเลือนความฝันในวันเยาว์
แม้รักเราดังฝันนิรันดร์กาล



ขนมาจากบล็อกค่ะ

เขียนกลอนกานท์ ด้วยมุ่ง จรุงจิต
พบมิ่งมิตร สมมาตร ปรารถนา
มาเขียนกลอน จากใจ เป็นวาจา
ด้วยรู้รักษ์ ภาษา ปู่ย่าเรา

เฝ้าเร่งเพียร ขีดเขียน ด้วยมุ่งมั่น
เพราะเชิงชั้น อ่อนด้อย ยังขาดเขลา
หากผิดพลาด พลั้งเผลอ "เออนะเรา"
เปรียบเหมือนเต่า เดินช้า อย่าว่ากัน

 :slime_bigsmile: :slime_smile2: :slime_v:

เพิ่งประจักษ์ มีนักกลอน แอบซ่อนอยู่ :slime_agreed:
สุนทรภู่ ท่านรู้ คงปลื้มหลาย
เสรีไทย เว็บบอร์ด โลกออนไลน์
มีเรื่องราว หลากหลาย ให้ได้ยล

ว่าจะเขียน บทเดียว เดี๋ยวถูกด่า
ต้องสรรหา มาอีก เลยสับสน
นี่ดึกแล้ว ตาลาย สมองวกวน
ไม่ขอด้น นอนดีกว่า ราตรีสวัสดิ์.
..... :slime_surrender: :slime_bigsmile:

คุณเซ็กซ์ (ไม่จัดและไม่เสื่อม)..
เจอแล้วค่ะ.. :slime_v:
แต่ไม่ใช่ในหนังสือท่านจันทร์หรอก (ข้าพเจ้าเลอะเลือนไปเองแท้ๆ  :slime_shy: )
ไปเจอในกระทู้สุนทรภู่ของนายทิวาที่ถนนนักเขียน พันทิปค่ะ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5489064/W5489064.html
เขาเผอิญพูดถึงบทที่ว่า เลยคัดลอกเอามาซะเลย ทุ่นแรงดี มีให้อ่านหลายเวอร์ชั่นเสียด้วยดังนี้..  :slime_sentimental:


************************************************************************************
มีเกร็ดประวัติศาสตร์ช่วงต้นรัตนโกสินทร์ เล่าไว้ตอนหนึ่ง ประมาณว่า...
“สุนทรภู่” ถูกสบประมาทจากศิษย์ (บางแห่ง ระบุว่า เป็น นายนรินทร์ธิเบศร์ (อิน)...) ว่า แต่งได้แต่กลอน แต่งโคลงไม่เป็น
“สุนทรภู่” ก็เลยตอบไปเป็น “โคลงสี่สุภาพ” ว่า

๏เฉน็งไอ จึ่งเว้า           วู่กา เผ้าแก่ทู่
รูกับกาว เมิงแต่ยา         มู่ไร้
ปิดเซ็นจะมู่ซา              เคราทู่ นี่เฮย
เฉะแต่จะตอบให้            ช่วยมี้พมังระณอฯ

(๏ไฉนเอ็งจึ่งเว้า           ว่ากู ผู้แก่เฒ่า
ราวกับกูมาแต่เยิง         ไม่รู้
เป็นศิษย์จะมาสู้            ครูเฒ่า
ชอบแต่จะเตะให้           ชีพม้วยมรณังฯ)

บางสำนวนก็ว่า...

๏ เฉน็งไอมาเวิ่งเว้า       วู่กา
รูกับกาวเมิงแต่ยา          มู่ไร้
ปิดเซ็นจะมู่ซา              เคราทู่
เฉะแต่จะตอบห้วยไม้      หลิ่งกล้นกลนถนางฯ

(๏ไฉนเอ็งจึ่งเว้า             ว่ากู
ราวกับกูมาแต่เยิง           ไม่รู้
เป็นศิษย์จะมาสู้              ครูเฒ่า
ชอบแต่จะเตะให้ม้วย        หล่นกลิ้งกลางถนนฯ)

และบางสำนวน ก็ว่า..

๏ เฉน็งไอจึ่งเว้า            วู่กา
รูกับกาวเมิงแต่ยา           มู่ไร้
ปิดเซ็นจะมู่ซา               เคราทู่
เดะพ่อเตี๋ยวหิ้นใด้            มอดม้วยมังรณอฯ

(๏ไฉนเอ็งจึ่งเว้า             ว่ากู
ราวกับกูมาแต่เยิง           ไม่รู้
เป็นศิษย์จะมาสู้              ครูเฒ่า
เดี๋ยวพ่อเตะให้ดิ้น            มอดม้วยมรณังฯ)

ข้อสังเกตคือ นอกจาก “สุนทรภู่” จะตอบเป็น “โคลงสี่สุภาพ” แล้ว
โคลงที่ตอบ ยังเลือกใช้เป็น “โคลงคำผวน”
แถมยังเป็น "โคลงคำผวน" ที่เป็น “โคลงสี่สุภาพ” แบบต้องตามแบบแผนเสียด้วย ขอรับ

************************************************************************************

(http://i30.photobucket.com/albums/c329/Seaspica/pink_flowers.gif)

บทกวีร้อยถักจากอักษร
ดังมาลัยกานท์กลอนกลีบภาษา
สิ่งศักดิ์สิทธิ์บิดรและมารดา
ปกป้องคุ้มครองข้าตราบฟ้าดิน

ท่วงทำนองเสนาะไพเราะรื่น
ดังวสันต์ฉ่ำชื่นตกคืนถิ่น
หอมละมุนพิกุลกลิ่นรวยริน
คีตะเคล้าเพลงพิณดั่งยินดี

พระจันทร์แรมรูปเคียวโค้งเกี่ยวฟ้า
ดาริกาแจ่มจรัสประภัสสร์ศรี
เสียงขลุ่ยครวญแผ่วมาในราตรี
คอยคิดถึงคนที่เคยดีกัน

หนาวน้ำค้างพรมพร่างระหว่างดึก
จับปากกาบันทึกด้วยหมึกฝัน
ยามอรุณเยี่ยมฉายหมึกหายพลัน
แต่นิรันดร์รอยรักสลักใจ

มาถักทอ ร้อยรส บทกวี
ด้วยยินดี มีฝัน อันกว้างใหญ่
อยากเอ่ยคำ ล้ำลึก จากหัวใจ
ภาษาไทย ล้ำเลิศ ประเสริฐแล้ว

อันฟุตฟิต ฟอไฟ ไม่เคยว่า
ไม่หนักหนา เอ่ยภาษา ดูเพริศแพร้ว
อังกฤษคำ ไทยคำ เหมือนไอ้แมว (ตกไม้โท)
ฝรั่งแจว เพราะไม่รู้ ดูน่าอาย

ถึงบางซื่อชื่อบางนี้สุจริต
เหมือนซื่อจิตที่พี่ตรงจำนงสมร
มิตรจิตขอให้มิตรใจจร
ใจสมรขอให้ซื่อเหมือนชื่อบาง

ถึงบางซ่อนเหมือนเขาซ่อนสมรพี่
ซ่อนไว้นี่ดอกกระมังเห็นกว้างขวาง
เจ้าเยี่ยมหน้าออกมาหาพี่หน่อยนาง
จะลาร้างแรมไกลเจ้าไปแล้ว


***นิราศพระบาท***

มีกำปั่นนั้นยาวยี่สิบเส้น......................กระทำเป็นตึกกว้านสถานถิ่น
หมากมะพร้าวส้มสูกปลูกไว้กิน............ไม่รู้สิ้นเอมโอชโภชนา

เลี้ยงทั้งแพะแกะไก่สุกรห่าน................คชสารม้ามิ่งมหิงษา
มีกำปั่นห้าร้อยลอยล้อมมา..................เครื่องสัตราสำหรับรบครบทุกลำ

เรือ  ในจินตนาการของสุนทรภู่  (เรือโจรสุหรั่ง  เลยทำให้มีสำนวนว่า  โจรห้าร้อย)

ส่วน เรือ ของข้าพเจ้า  แหะๆๆๆ  ท่องทะเลไปไร้พรมแดน  อิอิ   :slime_bigsmile: :slime_bigsmile:

สวัสดีทุกท่านครับ เรื่องโคลงคำผวนที่คุณอังตอบคุณsex
พอดีผมเคยอ่านเจอบทที่ว่า รากโมกต้มกินหาย
และเขียนไว้ในbloggเมื่อเดือนต.ค.๔๙ขอยกมาดังนี้

ในหนังสือมีกล่าวถึงโคลงที่สุนทรภู่แต่ง จดจำสืบกันมาได้เพียงบาทแรกว่า
... รากโมกต้มกินหาย ต่อมา พ.ณ ประมวลมารค ได้แต่งต่อด้วยลีลาอันโลดโผนว่า...

รากโมกต้มกินหาย
คนป่วยกลายกลับแก้
ชมนิดหมายเหมือนเช่นโน้นนา
พักรบห้าหกครั้งยังเคย

ถอนกลในบาทแรกได้ความว่า

โรคมากรากโมกต้ม...........กินหาย

ผมคิดว่าในวรรค๒ คำสุดท้ายน่าจะเป็น"กล้า"
เพราะเวลาถอดแล้วจะรับกันกับคำว่า"ห้า"ในวรรค๔
วรรคต่อไปก็ว่ากันเอาเอง แบบนี้จริงๆแล้วก็เล่นไม่ยาก
ผมมีลองแต่งไว้ดังนี้

บ้อลักแล้วโรยรา
เคียวห่วยพาพี่ท้อ
จุดเลี้ยวลาเบื่อโลก
ดับจอล้อเล่นล้วงลูบจู๋

เจริญรอยตามคนโบราณ สัปดนเล็กน้อย
เด็ก สตรีและคนชรา อ่านแล้วห้ามด่า










 

อันนี้ไม่เกี่ยวกับท่านสุนทรภู่
แต่เกี่ยวเนื่องกับกระทู้ของคุณคมเย็น โดยตรง!!!!!!

คัดมาจากหนังสือ นานาสังวาส  ของ ขรรค์ชัย บุญปาน
ว่าด้วยการโต้ "โคลงสด" กัน
ระหว่าง ม.จ. จันทร์จิรายุ รัชนี (ท่านจันทร์) กับ ท่านอังคาร กัลยาณพงศ์

ท่านจันทร์  :         จันทร์จิรายุเจ้า    เหนือดาว อื่นเอย

ท่านอังคาร :         ดาวก็ดาวไม่ยอ   กว่าข้า

 :slime_bigsmile: :slime_bigsmile: :slime_bigsmile:

เอ่อ.. อยากเล่นโคลงกลมั่ง  :slime_shy:
เอาแค่ผวนแต่พองาม ถอดไม่ยาก (ฮาร์ดคอร์อย่างหนุ่มๆ ม่ายหวายอะ)

(http://i30.photobucket.com/albums/c329/Seaspica/shy_smile.gif) ซนประดับเสี้ยว…....คำแสลง
แข่งเต้นแฝง……...........ฝากจิ้ม
จำขัดแปลง……............โคลงป่วน
ทึ่งละยิ้ม……................แยกเขี้ยวนึกขำ


(http://i30.photobucket.com/albums/c329/Seaspica/pink_flowers.gif)

เอ่อ เหอะ ๆ ๆ

กลอนผวนชวนให้นึก
พอตกดึกนึกแดงขอ
เสียแต่ดาวไม่ยอ
โอ้ละหนอขอให้ทน
ถึงพี่ใดจะไม่หย่อ
แต่พี่ก็พอผาดโผน
หนักเข้าให้เจ้าทน
สัปดนธรรมดา

สวัสดีทุกคนคร้าบบบ ลองแต่บ้างอย่าว่ากัน เปล่าลามก :roll:

งั่ม...เด๋ว ก็เอา อภิมหากวี "สรรพลี้หวน" มาลงทั้งดุ้น ซะหรอก

 :slime_bigsmile: :slime_hmm: :slime_bigsmile:

^
^
^
^
[^-^]
 '''''''

จะติดตามด้วยใจระทึกพลัน ... หากมาตรแม้นท่านจอมยุทธผิดผัน ขอให้มีอันเป็นใหญ่ :slime_worship:

ตามไปอ่านงานทะลึ่งให้ปึงค์หลวด
ทั้งปี๋หวด ปี๋หิด ยังบิดหนี
เรืองลามก จกจ้ำ หูดำดี
คงจะป่วน หวนลี้ แค่นี้พอ


"""
เข้าไปอ่านมาแล้ว อิอิ